ชายาผู้นี้ชอบทำสวน พวกเจ้าจะยุ่งทำไม? – ตอนที่ 348 ระบบตัวน้อยผู้น่าเกรงขาม

ตอนที่ 348 ระบบตัวน้อยผู้น่าเกรงขาม

ตอนที่ 348 ระบบตัวน้อยผู้น่าเกรงขาม

ดวงตาเฉียวเยี่ยนพลันสว่างวาบขึ้นมาประหนึ่งหลอดไฟสองดวงที่อยู่ท่ามกลางแสงเทียนสลัว พลางมองไปที่ระบบตัวน้อยด้วยสายตาแวววาว “เจ้ายังมีความสามารถด้านนี้ด้วยหรือ? ไฉนข้าถึงไม่รู้!”

ระบบตัวน้อยยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิใจราวกับเทพเจ้าได้อยู่ตรงนี้ “มันแน่อยู่แล้ว ข้ามีระบบแปลภาษาหลากหลายภาษาเลย แค่ภาษาตงอิ๋งน่ะจิ๊บจ้อยมาก!”

เด็กคนที่เหลือฟังแล้วไม่เข้าใจ ทว่ามู่ฉินเจินเข้าใจ เจ้าตัวน้อยนี่แปลภาษาตงอิ๋งได้!

นี่มันขนมชิ้นใหญ่ร่วงลงมาจากฟ้ากระแทกโดนหัวคู่รักจนมึนหัวชัดๆ

เฉียวเยี่ยนยกเด็กน้อยขึ้นทันที กอดนางไว้ในอ้อมแขน และหอมฟัดหน้านางอย่างดุเดือด

“เด็กดี เหตุใดเจ้าถึงเก่งอะไรเช่นนี้!”

ระบบตัวน้อยถูกหอมจนเขินอาย ก่อนจิ้มนิ้วมือเข้าหากัน

ธรรมดาๆ นางเก่งแบบธรรมดาแหละ!

วันรุ่งขึ้น มู่ฉินเจินกับเฉียวเยี่ยนก็พาระบบตัวน้อยไปสอบปากคำนักโทษ

ในฐานะกำลังหลักของวันนี้ ระบบตัวน้อยตั้งใจสวมเสื้อคลุมตัวเล็กให้ตัวเอง เอามือเท้าเอว เดินนำหน้าอย่างสงบนิ่ง ราวกับแม่ทัพที่กำลังจะขยายอาณาเขต

เมื่อมาถึงห้องทรมาน เด็กน้อยนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ยกเท้าไขว่ห้างส่งดวงตาทั้งเย็นชาทั้งดึงดูด และทำตัวเหมือนนักเลงใหญ่

เฉียวเยี่ยนกับมู่ฉินเจินยืนอยู่ข้างหลังเด็กน้อย ทำหน้าที่เป็นองครักษ์ และจัดการเรื่องต่างๆ ให้กับเด็กน้อย

ครอบครัวสามคนเดินเข้าไปในห้องทรมานด้วยท่าทางเช่นนี้ ซึ่งทำให้ผู้คุมที่ปฏิบัติหน้าที่ต่างมึนงง

หลังจากจัดท่าทางเสร็จ ระบบตัวน้อยก็โบกมือเล็กๆ และบอกให้ตัวเองแสดงเสร็จสับ “นำนักโทษเข้ามา!”

พวกผู้คุมเหลือบมองหน้ากัน ก่อนมองไปยังองค์รัชทายาทด้วยสายตาเต็มไปด้วยความฉงน หรือเจ้านายทั้งสองจะพาเจ้านายน้อยมาเล่นในคุกใต้ดิน?

การเล่นนี้ช่างพิเศษนัก มาเล่นถึงในคุกเลย!

มู่ฉินเจินไร้สีหน้าใด แต่พยักหน้าเพียงเล็กน้อย ยอมให้เด็กน้อยเป็นคนจัดการ

พวกผู้คุมเรียกสติตัวเอง และทำตามคำสั่งของระบบตัวน้อย นำพวกคนตงอิ๋งที่ถูกควบคุมตัวไปที่ห้องทรมาน

พวกคนตงอิ๋งเหล่านี้ยังไม่ถูกลงโทษ เพียงแค่มือเท้าถูกใส่โซ่ตรวน จึงเคลื่อนไหวไม่สะดวก ประกอบกับหลายวันมานี้ไม่ได้กินอิ่มเลย ทำให้พวกเขาอ่อนแรงไร้ชีวิตชีวา

เมื่อถูกนำตัวไปที่ห้องทรมาน พวกเขายังคงมีสีหน้าไม่ยอมรับและดื้อรั้น ปากก็เอาแต่พล่ามสบถแต่คำหยาบออกมา

เมื่อเห็นว่านักโทษแสดงอาการขัดขืน พวกผู้คุมจึงเตะข้อพับพวกเขา บังคับให้พวกเขาคุกเข่าลง

ระบบตัวน้อยได้ยินคำสบถไม่น่ารื่นหูของคนพวกนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ก่อนสั่งผู้คุมด้วยเสียงดุดันแบบเด็กน้อย “ตบปากพวกมัน!”

พวกผู้คุมมึนงงอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าจะปฏิบัติตามคำสั่งหรือไม่ ก่อนมองไปที่องค์รัชทายาทอีกครั้ง

องค์รัชทายาททำหน้าตึง แล้วสั่งด้วยเสียงเย็นชา “มองข้าทำไม? วันนี้ทำตามคำสั่งของคุณหนูทุกอย่าง!”

“ขอรับ!”

เมื่อพวกผู้คุมเห็นองค์รัชทายาททำท่าจะกริ้ว ก็รีบโค้งคำนับตอบกลับทันที

แม้พวกเขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจ้านายถึงส่งเด็กน้อยมาสอบปากคำนักโทษ กระนั้นพวกเขาก็รู้ว่า ไม่ว่าเจ้านายน้อยจะสั่งอะไร พวกเขาก็จะทำตามทุกอย่าง

ด้วยเหตุนี้ พวกผู้คุมจึงสะบัดแขนตบหน้าชาวตงอิ๋งคนละสองครั้ง ตบจนพวกเขาหน้าหัน มุมปากแตกมีเลือดไหลออกมา

ชาวตงอิ๋งที่ไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก หลังจากถูกตบสองครั้ง ก็รู้สึกมึนหัว ตาพร่ามัว พลางหุบปากฉับอย่างชาญฉลาด ไม่สบถอีก

ตอนนี้ระบบตัวน้อยพอใจแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ก่อนชี้ไปที่นักโทษคนหนึ่ง ให้ผู้คุมนำตัวเขามาข้างหน้า

ชายที่ถูกนำขึ้นมาอายุประมาณสามสิบกว่า รูปร่างเตี้ย มีหนวดสองข้างรอบริมฝีปาก ลักษณะดูเหมือนคนตงอิ๋งทั่วไป

ระบบตัวน้อยคลิกที่ระบบแปลภาษาของตัวเอง ก่อนเริ่มซักถามเป็นภาษาตงอิ๋งมาตรฐาน

“ชื่อ อายุ สัญชาติ รายงานมา!”

เดิมทีชายผู้นี้ไม่เกรงกลัวเด็กน้อยตรงหน้าเท่าใดนัก แต่ทันทีที่นางเอ่ยปากพูด เขาก็ตื่นตระหนกทันใด เด็กน้อยคนนี้พูดภาษาของพวกเขาได้!

เด็กหญิงตัวน้อยนุ่มนิ่มน่ารัก ในตอนนี้มีใบหน้าจริงจังเคร่งขรึมมาก นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ บนตัวยังสวมเสื้อคลุมตัวเล็กอยู่ ซึ่งทำให้ดูเต็มไปด้วยอำนาจ

“ข้าขอแนะนำให้เจ้าสารภาพความจริงมา ไม่เช่นนั้นอีกเดี๋ยวจะมีตอนที่เจ้าร้องขอชีวิต!”

นางใช้น้ำเสียงที่ดุดันที่สุด และคำพูดที่โหดเหี้ยมที่สุด แต่น่าเสียดายที่ความน่าเกรงขามนั้นมีไม่เพียงพอ

เฉียวเยี่ยนกับมู่ฉินเจินยิ้มให้กัน มองท่าทางสีหน้าจริงจังของระบบตัวน้อย ก็คิดว่าเด็กน้อยน่ารักเกินไปแล้ว

พวกผู้คุมที่ไม่เข้าใจเมื่อครู่ว่าเหตุใดนายสองคนถึงให้เจ้านายน้อยสอบปากคำนักโทษ ตอนนี้พวกเขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว

เจ้านายน้อยของพวกเขาพูดภาษาตงอิ๋งได้! ช่างเป็นเด็กอัจฉริยะอะไรเช่นนี้!

เมื่อเห็นว่านักโทษไม่เปิดปากเป็นเวลานาน พวกผู้คุมเตรียมจะลงมืออีกครั้ง ชายคนนั้นถูกทุบตีจนกลัว จึงชั่งใจครู่หนึ่ง ถึงอย่างไรข้อมูลฐานะของเขาก็ไม่สำคัญ พูดไปก็ไม่เป็นปัญหาอันใด ขอแค่กัดฟันไม่เปิดเผยข้อมูลอื่นก็พอแล้ว

“คิตะฮาระ ฮิโรกิ อายุสามสิบเอ็ดปี เป็นคนโตเกียว”

ระบบตัวน้อยแปล พวกผู้คุมที่รับผิดชอบจดบันทึกคำสารภาพก็จดข้อมูลประจำตัวของเขาทันที

หลังจากนั้นระบบตัวน้อยก็ถามอีกครั้ง “ใครส่งพวกเจ้ามา? พวกเจ้ามาเทียนลี่มีจุดประสงค์อะไร?”

คิตะฮาระ ฮิโรกิ กลอกตาไปมา แสร้งทำเป็นคนตรงไปตรงมา ก่อนเอ่ยอย่างไม่มีตกหล่น “พวกเราเป็นพ่อค้า ได้ยินว่าที่แผ่นดินใหญ่มีสินค้ามากมาย จึงแอบลักลอบเข้ามาทำการค้า แต่ไม่คิดเลยว่ามาได้ไม่นานก็ถูกจับกุม”

คำพูดเหล่านี้ ขนาดเด็กสามขวบก็ยังไม่เชื่อ

ระหว่างทางที่พวกเขาถูกพาตัวกลับเมืองหลวง พวกเขาถูกลอบสังหารระลอกแล้วระลอกเล่า หากพวกเขาเป็นแค่พวกพ่อค้าธรรมดา เหตุใดอีกฝ่ายถึงพยายามฆ่าพวกเขาให้ได้ล่ะ!

ระบบตัวน้อยย่อมรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกหกตัวเอง นางสอดมือเล็กเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ พยายามล้วงมันออกมา เป็นขวดน้ำพริกนรกหนึ่งขวด

ความจริงนางซื้อมันมาจากร้านค้าเมื่อนานมาแล้ว และเก็บไว้ในช่องมิติ นางสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ และนำมันออกจากช่องมิติ เพื่อซ่อนมันจากคนอื่น

นางยัดน้ำพริกใส่มือผู้คุมคนหนึ่ง ก่อนสั่งอย่างโหดเหี้ยมว่า “ราดใส่เขา!”

นางหาใช่เด็กน้อยธรรมดา ใจดี น่ารัก ไร้เดียงสา นางคือองค์หญิงน้อยแห่งโลกระบบ บุตรสาวของระบบกฎแห่งสวรรค์ บังอาจไม่เชื่อฟังนาง เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาได้ลิ้มลองความเก่งกาจของนางไป!

ผู้คุมไม่รู้ว่าขวดน้ำสีแดงแวววาวในมือของเขาคืออะไร แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางจากการปฏิบัติตามคำสั่ง ผู้คุมสองคนตรงไปจับคิตะฮาระ ฮิโรกิเอาไว้ อีกคนบีบปากของเขาเปิดออก แล้วเทน้ำพริกนรกลงไป

น้ำพริกนรกนี้ล้วนถูกนำไปทำเป็นสเปรย์พริกไทย แค่พ่นเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกระคายเคืองหายใจไม่ออก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการกลืนลงไปโดยตรงอย่างตอนนี้

ทันทีที่น้ำพริกเข้าปาก คิตะฮาระ ฮิโรกิรู้สึกได้แค่ว่ามีกลิ่นฉุนโชยมาจากจมูกจนอดไอไม่ได้ แต่ยิ่งไอก็ยิ่งสำลัก จากนั้นในปากก็ปวดแสบปวดร้อนเหมือนถูกไฟไหม้ก็ไม่ปาน

ในยุคนี้ พริกยังไม่ปรากฏในตงอิ๋ง ดังนั้นคิตะฮาระ ฮิโรกิจึงไม่รู้ว่าตัวเองดื่มอะไรเข้าไป

เขารู้สึกหวาดกลัว ตั้งแต่ปากจนถึงท้องมีความรู้สึกแสบร้อนราวกับมีไฟอยู่ในตัว แผดเผาจากภายในสู่ภายนอก พยายามจะเผาเขาทั้งเป็น

เขาดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด มือเอาแต่จับปากตัวเองไม่หยุดพลางถูปากไปมา แต่ความรู้สึกแสบร้อนก็ไม่ได้หายไปเลย

มันเป็นไปอย่างช้าๆ เขารู้สึกว่าปากของตัวเองเสียความรู้สึกไป มันค่อยๆ ชา พอจับอีกครั้ง ปรากฎว่ามันบวมขึ้นแล้ว

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เป็นวิธีทรมานที่โหดสลัดจริงๆ ให้กินซอสพริก ไม่สารภาพก็ให้รู้ไป

ไหหม่า(海馬)