ตอนที่ 371 ถูกจับได้
ตอนที่ 371 ถูกจับได้
ยิ่งเต้นยิ่งเข้าไปใกล้คอกม้าเรื่อยๆ เฉียวเยี่ยนเต้นไปพลางเปิดประตูรั้วคอกม้าไปพลาง ซึ่งนี่ยังคงเป็นอุบายอันคุ้นเคย ทว่าทหารแคว้นเป่ยเหล่านั้นต่างลุ่มหลงในเพลงที่แต่งขึ้นสำหรับพวกเขา จึงไม่มีใครสังเกตเห็น
ประตูรั้วคอกม้าเปิดออก นางขว้างประทัดม้วนหนึ่งเข้าไป จากนั้นก็เต้นออกห่างจากคอกม้า กระบวนการทั้งหมดเหมือนกับผู้ป่วยหนักที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลโรคจิต
จากนั้นล้วงตะบันไฟออกมาจากอก และถือโอกาสในตอนที่คนไม่สนใจ โยนเข้าไปในคอกม้า แล้วเสียงประทัดระเบิดอันคุ้นเคยก็ดังก้องขึ้นในยามราตรี
ฝูงม้าตกใจ ส่งเสียงร้องระงม เตะอาละวาดไปทั่ว คอกม้าธรรมดาถูกกระแทกจนสั่นคลอน ประตูรั้วถูกพุ่งชนใส่จนเปิดออก ปล่อยฝูงม้าวิ่งตะบึงออกไป
ในคอกม้ามีหญ้าแห้ง เมื่อประกายไฟจากประทัดกระเด็นไปติดหญ้าแห้ง มันก็ค่อยๆ ลุกลามขึ้นมา
ทหารแคว้นเป่ยที่ยังคงเต้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อครู่ ในเวลานี้ต่างตกตะลึงนิ่งค้าง
อุบายอันคุ้นเคย จังหวะอันคุ้นเคย ไอ้บ้านี่พยายามจะขโมยม้าของพวกเขา!
ซางต๋ายังคงอยู่ในท่าเต้น เมื่อมองไปยังคอกม้าที่ถูกไฟไหม้ รวมถึงม้าที่หนีเตลิดออกไป ก็นิ่งค้างไปเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าใครตะโกนเสียงดังออกมาประโยคหนึ่ง “ม้าหนีไปแล้ว!”
จากนั้นทหารแคว้นเป่ยทั้งหมดก็ได้สติกลับมาจากการตกใจ และรีบวิ่งไล่ตามม้าไปด้วยความตื่นตระหนก
ม้าอยู่ในความโกลาหล ผู้คนก็อยู่ในความวุ่นวาย ฝูงม้าที่กำลังแตกตื่นดูไม่ต่างจากฝูงแกะนัก พลังทำลายล้างของพวกมันแข็งแกร่งเกินไป ทหารแคว้นเป่ยจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้เกิน ด้วยกลัวว่าจะถูกกีบเท้าเตะใส่
ไฟในคอกม้าเริ่มลุกลามใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ตอนนี้พวกทหารแคว้นเป่ยไม่รู้ว่าควรจะไล่ตามม้าไปหรือดับไฟก่อนดี
เฉียวเยี่ยนฉวยโอกาสที่โกลาหลหลบหนีออกมา พลางผิวปากยาว จากนั้นเจ้าเฮยเสวียนเฟิงม้าดำตัวใหญ่ก็วิ่งมาหานาง
นางพลิกตัวขึ้นหลังม้า และดึงระบบตัวน้อยขึ้นไปบนหลังม้า ก่อนสะบัดแส้เบาๆ หนีออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อนายพลแห่งกองทัพแคว้นเป่ยเห็นม้าสีดำตัวใหญ่อันคุ้นเคย ดวงตาก็เบิกกว้างจนแทบถลนออกมา นั่นม้าของเขาที่ถูกขโมยไปไม่ใช่หรือ?
ตอนนี้เจ้าสัตว์ร้ายนี่กลับช่วยคนอื่นขโมยม้าของพวกเขา! มันไม่สมเหตุสมผลเลย!
เขาโกรธมากจนกระทืบเท้าตะโกนใส่ม้าสีดำตัวใหญ่ ทว่าเฮยเสวียนเฟิงวิ่งอย่างมีความสุขมาก ไม่สนใจเจ้าของเดิมของมันเลยแม้แต่น้อย
ระบบตัวน้อยได้ยินเสียงเรียกที่เหมือนกับตะโกนว่า ‘สายป่าน’ ก็ยิ้มเหมือนคนแก่ออกมา ก่อนหยิบแอปเปิ้ลออกมาจากช่องมิติยัดเข้าไปในปากของเฮยเสวียนเฟิง และเอ่ยชม “เฮยเสวียนเฟิงเจ้ายอดเยี่ยมมาก ข้าให้รางวัลเจ้าด้วยแอปเปิ้ลใหญ่หนึ่งลูก”
ในโลกของนักชิม ใครก็ตามที่มีของกิน มันก็จะไปกับคนนั้น เฮยเสวียนเฟิงถูกระบบตัวน้อยซื้อไปด้วยอาหารอร่อยหมดแล้ว ส่วนใครคือเจ้าของเดิมนั้น ไม่ได้อยู่ในหัวของมันแม้แต่น้อย
หลังจากฝูงม้าออกไปนอกคอก พวกมันก็วิ่งเตลิดไปทุกทิศทุกทาง เฉียวเยี่ยนขี่ม้า และซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงม้าที่วิ่งหนีเตลิด
เพื่อให้ม้าวิ่งไปไกลขึ้น นางยังโยนประทัดไปอีกสองม้วน ทำให้ม้ายิ่งตกใจมากขึ้น
ซางต๋าในเวลานี้โกรธจัดจนเวียนหัว ฝูงม้าวิ่งหนีไปแล้ว พวกเขายังจะสู้รบอะไรได้อีก!
เขาสั่งให้กองกำลังสนับสนุนหลายพันคนไปจับโจรขโมยม้าอย่างสุดกำลัง เฉียวเยี่ยนขี่อยู่ข้างหน้า พวกทหารแคว้นเป่ยถือธนูและหอกยาวไล่ตามไป
แต่นางมีม้า ไม่นานก็สลัดพวกเขาทิ้งไว้ด้านหลัง เมื่อฝูงม้าวิ่งไปได้พอประมาณแล้ว นางก็ล้วงดอกไม้ไฟออกมาจากอก แล้วยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า
ดอกไม้ไฟหลากสีสันระเบิดขึ้น นางพาระบบตัวน้อยล่าถอยไป เพื่อเปิดฉากให้องค์รัชทายาทของนางแสดงฝีมือ!
ทันทีที่สัญญาณดอกไม้ไฟปรากฏขึ้น ทหารม้าของเทียนลี่ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมานานก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเขาแต่ละคนมีแส้อยู่ในมือ ทะยานออกไปทุกทิศทาง ไล่ต้อนฝูงม้าที่กระจัดกระจายกลับมารวมตัวกัน
การปล่อยให้กลุ่มม้าศึกวิ่งเตลิดไปแบบนี้ แม่ค้าหน้าเลือดแซ่เฉียวย่อมทำแบบนี้ไม่ได้ ใจความของจดหมายที่นางส่งไปให้มู่ฉินเจินก่อนหน้านี้จึงมีความว่าขอให้เขาจัดคนออกมารับช่วงต่อ รับม้าศึกเหล่านี้ไปเป็นของตัวเอง
ทุ่งหญ้าทางแคว้นเป่ยนั้นกว้างใหญ่ ทรัพยากรด้านม้าศึกดีกว่าของเทียนลี่มาก นี่ยกระดับการสู้รบของพวกเขาอย่างมาก ตอนนี้ม้าหายไปแล้ว ก็เท่ากับว่าแขนหักข้างหนึ่ง
กองทหารม้าแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งไปต้อนม้า และอีกส่วนหนึ่งซุ่มโจมตีทหารแคว้นเป่ยที่ไล่ตามมา
ทหารแคว้นเป่ยพุ่งเข้าไปโดยที่ในหัวมีแต่ความโกรธแค้น ราวกับได้เห็นโจรขโมยม้าที่น่าชังคนนั้นถูกจับได้ และทรมานมันอย่างรุนแรง!
ทว่าจู่ๆ ห่าธนูก็พุ่งเข้าใส่พวกเขา พวกเขาที่ไม่ทันตั้งตัวถูกยิงจนทะลุหัวใจ จนทหารที่ตามหลังมารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงหันกลับหนีไป แต่สายเกินไปแล้ว
ห่าธนูตกลงมาพร้อมกัน ขาทั้งสองข้างของพวกเขาไม่สามารถวิ่งได้เร็วเท่ากับลูกธนู ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายยังมีม้า พวกเขาวิ่งไปสิบก้าว อีกฝ่ายแค่ไล่ตามมาสองก้าวก็ตามทันแล้ว
หลังจากการสู้รบอย่างดุเดือดนานกว่าหนึ่งชั่วยาม กองทัพทหารแคว้นเป่ยเกือบพันนายก็ถูกกวาดล้างจนสิ้น ในขณะที่กองทหารม้าเทียนลี่ได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์ และจับเชลยได้
ทหารม้าที่ไปต้อนฝูงม้าก็ทำงานได้อย่างราบรื่น พวกเขาล้วนมีประสบการณ์ในการต้อนม้า ไม่นานก็ไล่ต้อนม้าที่วิ่งกระจัดกระจายกลับมารวมกัน
ทหารแคว้นเป่ยออกมาไล่ตามม้าเช่นกัน ทว่าถูกพวกเขานำหน้าไปก่อนก้าวหนึ่ง อีกฝ่ายไล่ตามจับอะไรไม่ได้เลย
เฉียวเยี่ยนกับระบบตัวน้อยซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ ดูความสนุก เมื่อดูความสนุกได้พอประมาณแล้ว พวกนางก็เตรียมขี่ม้าดำตัวใหญ่ มุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป
คาดว่าค่ายทหารแคว้นเป่ยน่าจะถอยทัพในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่มีเสบียง ไม่มีม้า แถมยังอยู่ใกล้กับด่านหลานเยว่ด้วย นับเป็นการรนหาที่ตายอย่างชัดเจน
นางวางแผนพาระบบตัวน้อยไปยังเมืองหานกวน เมืองหานกวนเป็นด่านที่อันตรายแห่งหนึ่งในการเข้าสู่แคว้นเป่ย หากสามารถยึดเมืองหานกวนได้ กองทัพก็จะสามารถเคลื่อนตรงเข้าไปในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยได้
ดังนั้น การป้องกันของเมืองหานกวนจึงเข้มงวดมาก และกำแพงเมืองยังแข็งแกร่งมาก
ในตอนที่ระบบตัวน้อยฟังเรื่องซุบซิบไปทั่วอยู่ในค่ายทหาร นางก็ได้รู้ว่ากองทัพแคว้นเป่ยได้จับตัวประกันของเทียนลี่ไปขังไว้ในเมืองหานกวน เพื่อเอามาเป็นทาสในการสร้างกำแพงเมือง
เฉียวเยี่ยนวางแผนจะลองเสี่ยงสักครั้ง โดยการแอบเข้าไปในเมืองหานกวน เพื่อหาทางช่วยเหลือตัวประกัน
ความคิดนี้ช่างสวยงามนัก ทว่าความเป็นจริงนางยังไม่ทันได้ลงมือก็ถูกจับไปก่อน และคนที่จับนางได้ยังเป็นองค์รัชทายาทของนางอีกด้วย
เฉียวเยี่ยนที่ทำงานใหญ่เมื่อคืนหิวอย่างมาก จึงพาระบบตัวน้อยเปิดเตาเล็กๆ อย่างเงียบๆ เพื่อเติมพลังงาน แต่ผลที่ได้คือ ทั้งสองกินกันอย่างมีความสุข โดยที่ไม่รู้เลยว่ามู่ฉินเจินมาถึงตัวพวกนางตั้งแต่เมื่อใด
มู่ฉินเจินมองคนโตกับคนเล็กที่ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหินใหญ่กำลังกินหมาล่าทังอย่างเอร็ดอร่อย ก็มีรู้สึกหลากหลาย
ท่ามกลางลมหนาว ทั้งสองซุกตัวอยู่หลังก้อนหินใหญ่ ล้อมรอบอยู่หม้อใบเล็กๆ กินกันอย่างพึงพอใจ
หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างกะทันหัน ไม่รู้ว่าจะรู้สึกเสียใจต่อปีศาจน้อยพวกนี้อย่างไรดี
เขารู้ว่าพวกนางต้องการช่วยเขา และความจริงก็พิสูจน์แล้วว่า พวกนางช่วยเขามากจริงๆ แต่เมื่อเห็นพวกนางในตอนนี้ เขาก็ยังอดรู้สึกขมขื่นไม่ได้
หากเป็นไปได้ เขาหวังว่าเจ้าท่อนไม้ของเขาไม่ต้องเก่งขนาดนั้น แค่นางทำไร่ไถนาหาเงินอย่างมีความสุขก็พอ ส่วนเรื่องรบราฆ่าฟันเหล่านี้ เขาจะเป็นคนจัดการเอง
เฉียวเยี่ยนกินข้าวไปชามใหญ่ และกินหม่าล่าทังรสเผ็ดอร่อยไปอีก เหงื่อออกแล้วก็สบายตัวนัก
เมื่อนางกินอิ่มดื่มพอแล้ว ก็สัมผัสหน้าท้องนูนป่อง พลันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ข้างหลัง
นางหันไปมองอย่างรวดเร็ว พร้อมกับจิตสังหารที่แผ่ทั่วร่าง แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่นางคิดถึงทุกวัน จิตสังหารพลันหายไปทันที แทนที่ด้วยความงุนงงและตกตะลึง
ระบบตัวน้อยยังคงก้มหน้าก้มตากิน เฉียวเยี่ยนเอื้อมมือไปสะกิดร่างของคนตัวเล็กโดยไม่หันมามอง และยังจ้องมองชายของนางด้วยความตกใจอยู่
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
มุกสายป่านก็มา อารมณ์ขันของคนไทยไปไกลถึงต่างประเทศจริงๆ
แผนเป็นหมันแล้วเฉียวเยี่ยนเอ๊ย โดนคนใกล้ตัวจับจนได้
ไหหม่า(海馬)
