บทที่４ตอนที่１４
「ถึงงั้นก็เถอะน้าเอะอะโวยวายกันแต่เช้าเลย～～」
มิมุรุเริ่มพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นหน้าประตูหลักของสถาบันเมื่อเช้า
หลังจากจบโฮมรูมคาบเช้า เรากำลังมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ฝึกซ้อมสำหรับภาคเรียนปฏิบัติ
พวกเรากำลังพูดถึงการทะเลาะกันของเควินห้อง 1 กับเคนห้อง 10 ที่หน้าประตูหลักตอนเช้า
ตอนแรกทางฝั่งเควินเป็นคนหาเรื่องก่อนและได้เข้าไปพัวผันกับ “หมอนั่น” ซึ่งอยู่ข้างๆเธอ
“เขา”
ชายหนุ่มที่อยู่จุดต่ำสุดของสถาบันที่กำลังเดินไปในเมืองด้วยสภาพเปื้อนเลือดเปื้อนโคลนยาวค่ำคืน เพราะเขาป่าไปคนเดียว เมื่อนึกถึงเขาทีไรก็หงุดหงิดทุกที
เดิมทีก็ค่อนข้างเกลียดหมอนั่นเพราะข่าวลือนั่นเอง แต่ยิ่งเกลียดเขามากกว่าเดิมเพราะเรื่องเมื่อวานเพราะทำตัวเองแท้ๆ
ตัวฉันที่กำลังจะตายเพราะทำเรื่องที่ไม่สมควรทำเมื่อสิบปีก่อนมันไหลมาซ้อนทับกับตัวเขา
ป่าฟอสซิลที่เราอาศัยอยู่เรียกได้ว่าเป็นป่าที่มั่งคั่งมากที่สุดในทวีป
10ปีก่อนการรุกรานป่าเราเป็นป่าที่มีความอุดมสมบูรณ์อย่างมาก
สัตว์ที่อาศัยอยู่ในป่าที่คอยค้ำจุนป่าเหล่านั้น ภายใต้กระแสน้ำอันยิ่งใหญ่พวกนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
ครอบครัวฉันอยู่กัน 4 คน พ่อแม่และน้องสาวของฉัน
ในป่าที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา พ่อแม่ที่แสนอ่อนโยน น้องสาวที่น่ารักและเอลฟ์ด้วยกันเองต่างก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขและความสุขเหล่านั้นไม่สามารถมีอะไรมาแทนได้เลย
อย่างไรก็ตามทุกสิ่งอย่างกลับ ถูกขโมยไป
บ้านของฉันและทั่วทั้งป่าต่างถูกห้อมล้อมด้วยเปลวเพลิง เพื่อนของฉันต่างถูกไฟคลอกตายและชีวิตของเหล่าป่าไม้ต่างล้มหายตายจาก
สัตว์อสูรปรากฏตัวต่อหน้าฉัน สัตว์ร้ายที่เป็นเหมือนคำสาปมรณาเป็นตัวตนอันแสนโสโครกที่สุดในชีวิต
ตัวฉันที่อยู่ต่อหน้าสัตว์อสูรตัวหน้า…………。
「ซีน่า！！」
「……อาาาาาาาาาาา」
「เป็นอะไรไป? อยู่ๆก็เงียบไป พวกเรามาถึงสนามซ้อมแล้วนะ」
เมื่อสังเกตรอบๆก็พบว่ามาถึงสนามซ้อมแล้ว รอบตัวฉัน เพื่อนร่วมชั้นก็เริ่มยืดกล้ามเนื้อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้แบบกลุ่มและเช็คความสามารถของแต่ละคน
ฉันส่ายหัวและสลัดภาพในความทรงจำที่ย้อนกลับมา
ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้ฉันนึกถึงวันเก่าๆ เพราะความเลิ่นเลอของเขาแท้ๆ
「……ขอโทษนะมิมุรุไม่เป็นไรหรอก。……ก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย」
「……งั้นเหรอ？ ถ้างั้นก็ดี……อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปนะ？」
มิมุรุมองมาทางนี้ด้วยความกังวล มิมุรุมักจะสังเกตคนรอบข้างเก่ง ทำให้เธอเป็นคนที่อ่านบรรยากาศออกและเข้าหาได้ง่าย
ฉันไม่เคยเล่าถึงอดีตของตัวเองเลย
บางครั้งที่นึกถึงตัวฉันก็มักจะจมลงไปกับห้วงความคิดเหล่านั้น พวกเขาก็กังวลกับฉันแต่ว่าฉันไม่อยากจะพูดถึงมันจริงๆและฉันก็ไม่อยากจะนึกถึงความทรงจำแบบนั้นเลย ไม่อยากจะพูดถึงมันด้วย
「อืมเข้าใจแล้วล่ะ มิมุรุ ยังไงก็เรื่องเข้าป่าเมื่อวาน ฉันเองก็จะไปด้วย「เอ่อคือว่า？」……คุณคือ……」
จู่ๆฉันก็ถูกเรียก และเมื่อหันไปมองก็พบว่ามีนักเรียนชายคนหนึ่งคือ ฟีโอ ริซิสซ่าส์ ห้องเดียวกัน
「ก็รู้หรอกนะว่ามันไม่ดี～。ที่มาขัดจังหวะกำลังคุยกัน แต่ข้าน้อยมีเรื่องอยากจะถามจะได้ไหม？」
「ก็ได้อยู่หรอก………ว่าแต่มีอะไรงั้นเหรอ」
ฉันไม่เข้าใจเลยทำไมฟีโอถึงเข้าหาฉัน นักเรียนคนนี้ปกติมักจะขี้เกียจและไม่ค่อยยุ่งกับฉันสักเท่าไร ถึงยังงั้นเขาก็ทำแต่ในสิ่งที่ตัวเองสนใจ
ระหว่างเรียน เขาก็มักจะมองนอกหน้าต่างราวกับไม่สนใจอะไรเลยและฉันไม่รู้สึกถึงความจริงจังในการตั้งใจเรียนของเขาเลยแม้แต่น้อย
ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขามากนัก และฉันกับอาจารย์เองก็พยายามเตือนเขาบ่อยครั้ง แต่ว่าทำยังไงก็ไม่ดีขึ้นเลย
ถึงกระนั้นเขาเองก็มีความสามารสูงและข้อสอบเองก็ได้คะแนนดี ดังนั้นเขาถึงได้มาอยู่ในห้อง 2 ถ้าหากเขามีแรงจูงใจมากกว่านี้เขาอาจจะไปถึงห้อง 1 เลยก็ได้
บางครั้งฉันก็คิดว่าเขาเป็นคนเจ้าปัญหา แต่เขาไม่เคยคุยกับฉัน
อย่างไรก็ตาม เขาเริ่มพูดอย่างรวดเร็วไม่สนจิตใจอะไรเลย
「อันที่จริงนี่ก็เช้าแล้ว……ตอนเกิดความวุ่นวายที่เกิดขึ้นหน้าประตูหลัก ตอนนั้นเธออยู่ที่นั่นด้วยสินะ？」
「อือ แล้วทำไมเหรอ？」
「จริงๆแล้ว ข้าน้อยก็อยู่ที่นั่นด้วย อยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องของ โนโซมุ・เบลาตี้หน่อยน่ะ」
โนโซมุ・เบลาตี้
พอได้ยืนชื่อนั้นหัวใจก็เต้นรัวอีกครั้ง
ไม่น่าแปลกใจ เพราะเห็นเขาที่ไรก็ทำให้นึกถึงวันวานเก่าๆ
「……ทำไมถึงมาถามเรื่องเขากับฉันล่ะ？」
「ไม่หรอก ข้าน้อยคิดว่าบางทีเธอน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเพราะตอนนั้นเธอเองก็ดูเป็นห่วงเขาใช่ไหมล่ะ」
“ฉันเป็นห่วง”
เมื่อได้ยินคำนั้นหัวใจฉันก็เต้นแรง
แน่นอนในตอนนั้นฉันเป็นห่วงเขาจริงๆ ตอนที่เห็นสภาพเขาเช่นนั้น ฉันโกรธกับพฤติกรรมบ้าๆอย่างเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งที่สุด
แต่อันที่จริงความโกรธเหล่านั้นก็หายไปเพราะคำพูดสุดท้ายเมื่อวานที่เขาทิ้งไว้
คำพูดของเขาที่เขาพูดกับฉันเมื่อวานนี้
“ประมาณว่า ไม่มีใครช่วยนายได้เพราะนายเลือกที่จะทิ้งลิซ่าเอง”
ทันทีที่ฉันพูดแบบนั้นกับเขาท่าทีก็เปลี่ยนไป
จิตสังหารถูกปลดปล่อยออกมาจากสายตาของเขา มันทำให้ฉันถึงกับต้องแข็งทื่อขยับไม่ได้ไปชั่วขณะ และวินาทีต่อมาก็โดนเขามาคว้าคอเสื้อไว้
ใบหน้าของเขาในตอนนั้นมีความโกรธมากมายแสดงอยู่ จนฉันไม่สามารถพูดอะไรได้เลย
“เอ่อ！！！ …………ขอโทษ……………”
แต่ว่าก็อยู่แบบนั้นชั่วขณะ
เขาปล่อยมือออกจากคอเสื้อของฉันและกล่าวขอโทษและขอบคุณฉัน พร้อมกับเดินออกจากห้อง
ในเวลานั้นคำพูดที่เขาออกจากห้องไปแล้วพึมพำออกมายังคงอยู่ในหูของฉัน
“……ผมไม่ได้ทำอย่างนั้น…………”
คำพูดนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกขึ้นมาทันที
คำพูดนั่นยังคงติดอยู่ในใจของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากๆ
「……ก็ไม่นี่ เขาไม่ใช่เพื่อนของฉันสักหน่อย……ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขา……」
（โดยทั่วไปคงจะบอกได้ยากหากพาผู้ชายเข้าหอพักหญิงกลางดึก……）
…………สัมผัสอะไรไม่ได้เลย……。
ในใจบอกกับตัวเองแบบนั้นอยู่หลายครั้ง ฉันพยายามทำหน้านิ่งราวกับไม่คิดอะไร เลยตอบคำถามของฟีโอไปด้วยท่าทีสงบ แต่สุดท้ายเขาก็ตอบฉันจนทำให้ตัวฉันต้องสั่นสะท้าน
ดูเหมือนว่าฟีโอจะสนใจตัวเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง หากเขาสนใจสิ่งใดเข้าเขาจะต้องรู้ให้ถึงที่สุดของที่สุด……。
「…………งั้นเหรอ ขอโทษละกันน้า～。จู่ๆก็ได้ยินเสียงแปลกๆขึ้นมาน่ะ」
「……เอ๊ะ？」
อย่างไรก็ตามฝั่งฉันที่แทบจะทรมานจากการกดดัน แต่ฟีโอดันตอบกลับด้วยท่าทางนิ่งๆและถอยกลับไป ฟีโอรีบหันหลังและเดินจากไป
「……อะไรกันละนั่น？」
「……อาาาา」
「อ้ออีกอย่างซีน่า เรื่องเข้าป่าน่ะ เรื่องเข้าป่าที่ซีน่าอยากจะได้ยินอะน้า？」
「อืมใช่เรื่องเข้าป่า เมื่อวานนี้ ไม่ได้ถามเลย」
「ก็ตกลงว่าจะไปวันนี้น่ะ ตอนนี้ทอมเองก็เตรียมของที่ต้องการไว้อยู่ด้วยนะ พรุ่งนี้เองก็เป็นวันหยุดด้วยและคิดว่าจะไปรับหลังเลิกเรียน โอเคไหม？」
「…อืม โอเค」
พรุ่งนี้วันหยุด เข้าป่าได้แน่นอน ที่รวบรวมวัตถุดิบเหมือนจะอยู่ใกล้ทางเข้าป่า แต่ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องที่ว่าไซคลอปส์โดนจัดการแล้ว และเมื่อพิจารณาจากเรื่องวานมันก็ช่วยไม่ได้
เรื่องราวจบลงแล้ว แต่สิ่งที่ฟีโอทำก่อนหน้านี้นั่น
ดูเหมือนฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาดูเหมือนจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ และพยายามสนุกกับของเล่นชิ้นนั้นอยู่
（หวังว่าจะไม่ทำอะไรแปลกๆนะ……）
ฉันกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกภายในอกคู่นี้ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกนี่มันคืออะไร แต่ว่าก็ได้แต่ปล่อยมันไป
◇◆◇
「เวรเอ้ย！ ไอ้หมาเวรนั่น！！」
เรากำลังเดินไปที่ห้องเรียนเพื่อเข้าโฮมรูมคาบเช้า ข้าไม่ได้โกรธเรื่องที่เกิดความวุ่นวายที่ประตูหลัก
「……นาาาา ใจเย็นได้แล้วนะ？」
「ทำไมล่ะ！ โดนดูถูกเลยนะ！ ทำไมถึงได้ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ！！ไม่คิดจะโกรธเลยรึไง？！」
「……เอ่อก็แค่ไม่สบายใจ。……แต่นายก็ช่วยออกรับแทนผมแล้วนี่」
「เอะ……」
「แต่ว่า……ยังไงก็ขอบคุณนะ……」
「อะอืม！」
เขาขอบคุณข้า
เขาหันหลังให้โนโซมุเพราะเขินอายและรีบเดินไปยังห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
ความโกรธของข้าหายไปหลังจากได้รับคำขอบคุณจากเขา
「………………」
「………………」
เดินต่อไปเงียบๆสักพัก
เมื่อวานข้าจำได้ว่าพวกเราต่างก็พูดคุยกับไอริสและพองเพื่อน
ความต่างชั้นที่โนโซมุได้รับ และข่าวลือนั่นก็บรรยายซะเกินจริงเสียมากทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าข้าต้องโดนสายตาแบบนั้นจับจ้องแทบทุกวัน
เกิดอะไรขึ้นกับโนโซมุกันแน่ ทำไมถึงได้เลิกกัน
ลองคิดดูแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้จักโนโซมุมาก่อนจนกระทั่งก่อนขึ้นปี 2
จากช่วงเวลาในตอนนั้น ข้าสังเกตได้ว่ามีกำแพงแปลกๆขวางกั้นข้ากับโนโซมุ และในใจข้าก็มีความรู้สึกแปลกๆปะปนอยู่
นอกจากนี้สภาพของเขาในวันนี้ก็แปลกเอามากๆ ดูเหมือนว่ากำลังทำในสิ่งที่น่าเหลือเชื่อลงไป
ดูเหมือนว่าไอริสและคนอื่นๆเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่สุดท้ายพวกเราก็ไม่สามารถข้ามผ่านกำแพงที่ขวางกั้นเรากับโนโซมุได้ และยิ่งเพราะเจ้าหมานั่นเลยทำให้คุยด้วยยากไปใหญ่
「…………เน่ โนโซมุ แกน่ะ……」
อาจเป็นเพราะต้องการขจัดความขุ่นมัวในใจหรือเพราะต้องการทำลายกำแพงที่ขวางกั้นพวกเราเอาไว้ ปากของข้าพยายามจะถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีที่แล้ว
（นี่ข้าจะบังคับให้โนโซมุต้องเล่าเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดงั้นเหรอ？）
「เอ๊ะ！！」
ทันทีที่พยายามจะพูด คำพูดของทิม่าก็เข้ามาในใจข้า ข้ารีบกลืนคำพูดลงไปทันที
ข้ายังจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนสมัยเด็กของเขาที่โรงแรมของข้า
ตามเรื่องราวที่ได้ยินจากอิน่า ลิซ่า เพื่อนสมัยเด็กของเขา ตบหน้าโนโซมุด้วยความเกลียดชังราวกับว่าไม่เคยเป็นคนรักกันมาก่อน
（อย่างน้อยเราก็ไม่ใช่คู่กรณี ควรจะรอจนกว่าโนโซมุอยากจะพูดเองดีกว่าค่ะ）
「…………มีอะไรเหรอมาร์？」
โนโซมุพูดกับข้า แต่ข้าก็พูดอะไรไม่ออก
ก็อย่างที่ทิม่าพูด แม้ว่าจะได้ยินเรื่องราวจากอิน่า ข้าก็เข้าใจได้ว่าเรื่องที่โนโซมุปกปิดเอาไว้เขาไม่อยากจะพูดถึงมัน และเหนือสิ่งอื่นใดให้เจ้าตัวเป็นคนพูดจะดีที่สุด
「……เปล่า ไม่มีอะไร」
「……？」
ข้าเดินผ่านโนโซมุที่กำลังทำท่าทางโกรธนิดหน่อยและเดินไปที่ห้องเรียน ข้ารู้สึกว่าราวกับว่าจิตใจของข้าได้เติบโตขึ้นเล็กน้อย
◇◆◇
ณ ปี 3 ห้อง 1
นักเรียนที่นี่ไม่ได้ถูกย้ายไปในคาบเรียนแรก พวกเขาต่างนั่งรอจนกว่าอาจารย์จะมาถึง
ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคุยกัน รอยยิ้มที่แสดงถึงความสุขแม้มองจากด้านข้างก็รู้สึกว่าสนิทกันแค่ไหน
คนสองคนเป็นคนที่ทุกคนต่างรู้จัก
หนึ่งคือสาวสวยผมสีแดงและรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ ลิซ่า・ เฮาวด์
อีกคนเป็นหนุ่มผมบลอนด์ คนรักของลิซ่าในปัจจุบันและมีแรงค์ A เช่นเดียวกับลิซ่า เคน・โนทิส
「ลิซ่า วันหยุดนี้ ไปย่านการค้ากันไหม？」
「อืม แต่ว่า……ก็ดีเหมือนกันนะ？ วันนี้เองก็อารมณ์ดีแต่เช้าเชียวนะ……」
เคนชวนลิซ่าไปเดท
เขาแสดงรอยยิ้มอ่อนโยนตามปกติ แต่ดูเหมือนว่าลิซ่าจะยิ้มแห้งๆ
「เมื่อวานความกังวลอันแสนยาวนานถูกสลัดทิ้งไปแล้ว ก็เพราะว่าแบบนั้นละมั้ง」
เขาแสดงรอยยิ้มบิดเบี้ยวเล็กน้อย
（ในที่สุดก็จัดการโนโซมุได้แล้ว และแน่ใจว่าหมอนั่นมันต้องตายไปแล้ว……）
เคนยิ้มแป้นหลังจากศัตรูหัวใจอย่างโนโซมุถูกจัดการไป
แต่การปลดปล่อยเหล่านั้นก็ไม่ได้หมายความว่าด้านมืดของเขาจะหายไป
จริงอยู่ที่ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูอารมณ์ดีและเมื่อมองจากด้านข้างก็มีรอยยิ้มน่าดึงดูดเพราะเอาชนะเพื่อนสมัยเด็กได้ เพื่อนสมัยเด็กที่เป็นศัตรูหัวใจมานานหลายปี มันทำให้เขามีด้านมืดเกิดขึ้นมาในจิตใจ
「งั้นเหรอ……」
「？？ ลิซ่า มีอะไรงั้นเหรอ？」
「เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ……」
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของเขาปกติมักจะเป็นรอยยิ้มที่มีซึ่งความเกลียดและบิดเบี้ยวนั้นแปรเปลี่ยนไปตามการแสดงออกของเขาซึ่งคอยหลอกล่อสิ่งรอบตัวมาตลอดหลายปี รวมทั้งหลอกลวงเพื่อนรักและเพื่อนสนิทด้วย
ไม่หรอก เธอคนนี้ไม่มีวันหันหลังกลับ
（ตอนนี้ไม่มีอุปสรรคอีกต่อไปมีแค่ข้าที่ได้อยู่ข้างลิซ่า……）
เคน ยังไม่ได้สังเกตเห็นเลย รอยยิ้มของเขาที่หลอกลวงคนรอบข้างนั้นต่างจากเมื่อก่อน รอยยิ้มในตอนนี้มันเริ่มบิดเบี้ยวเพราะตัวเขาที่เปลี่ยนแปลงไป
ลิซ่าเองก็ยังไม่สังเกตเห็น ความจริงที่ว่าเธอหนีความจริง นั่นก็เป็นสิ่งที่สร้างความกังวลให้กับตัวเธอเองเหมือนกัน
พวกเขาไม่ได้สังเกตซึ่งกันและกัน เกียร์ของความบ้าคลั่งเริ่มที่ขับเคลื่อนไปอย่างช้าๆ
