ตอนที่ 14 ภารกิจใหม่
ทั้งคู่ไม่ได้สนทนาต่อ เมื่อถึงโรงเรียน กู้ซีเฉียวเปิดประตูลงจากรถโดยไม่รอกู้ซีจิ่น
กู้ซีจิ่นลงจากรถแล้วยืนมองเงานั้นเดินห่างออกไป ท่าทางของเธอยากเกินคาดเดา เธอกล่าวเสียดเย้ย “เหอะ แกมันรนหาที่ตาย กู้ ซี เฉียว”
ก็แค่ลูกนอกสมรสชั้นต่ำ คิดจริงหรือว่าตัวเองเป็นคุณหนูรองตระกูลกู้ น่าขันสิ้นดี
หากเธอคิดจะกำจัด แค่ดีดนิ้วชีวิตของหล่อนก็คงอยู่ไม่สู้ตายแล้ว
ห้องคู่ขนานอยู่ชั้นห้า เธอเดินขึ้นมาพร้อมกลุ่มนักเรียนหลายคน เมื่อสายตาคู่หนึ่งเห็นเธอ เขาก็แตกตื่นทันใด “เฮ้ๆ มาแล้วๆ หลบเร็ว!”
สาเหตุที่ทุกคนแตกตื่นเช่นนี้เป็นเพราะอู่หงเหวินที่กำลังยืนอยู่ตรงกลางฝูงชน
เมื่อวานเขานอนไม่หลับเลยทั้งคืน ทันทีที่หลับตา ใบหน้าเย็นชาก็ผุดขึ้นในหัว ยิ่งคิดถึงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งนอนไม่หลับ
กู้ซีเฉียวช่วยเขาไว้ นี่เป็นความจริง ในตอนที่ใครๆ ต่างหลบหลีกไม่เข้าใกล้เขา เธอกลับเข้ามาช่วยเขา หากจะบอกว่าตัวเองไม่รู้สึกซาบซึ้ง เขาก็ไม่เชื่อ
แต่เขาเคยทำร้ายเธอโดยไม่รู้ตัว ประโยคนี้ฟังดูเนรคุณเล็กน้อย
เขาที่นอนไม่หลับลุกขึ้นมาหาบางสิ่ง เขาคุ้ยหาตามกล่อง ตามตู้กว่าจะพบจดหมายสารภาพรักฉบับนั้น อู่หงเหวินหรี่ตาทบทวนว่าจดหมายฉบับนี้มาถึงมือเขาได้อย่างไร คนเย็นชาอย่างเธอจะเขียนจดหมายรักฉบับนี้ให้เขาจริงๆ งั้นหรือ เขายังคงสงสัย แต่ถึงอย่างไรเขาจะหาวิธีย้อนกลับไปแก้ไขให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เดือนโรงเรียนอีจงตกเป็นข่าวให้ทุกคนเล่าขานเสมอ มีคนมากมายรายล้อม ส่วนมากแล้วเป็นนักเรียนจากห้องคู่ขนานที่อยู่บนชั้นนี้ โถงทางเดินมีคนเดินยืนออเบียดเสียด เสียงจ้อกแจ้กจอแจน่ารำคาญ
พลังจิตของกู้ซีเฉียวยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่ ตอนนี้ศีรษะของเธอยังปวดระบม
เธอลูบหน้าผากพลางบริภาษเสียงเบา ระบบในห้วงอากาศจึงสร้างเกราะตัดเสียงรบกวนขึ้นมา ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้น “ครูหัวหน้าแผนกมาแล้ว!”
เด็กนักเรียนในวัยนี้หวาดกลัวครูหัวหน้าแผนกอย่างไม่มีสาเหตุ อีกประการคือนักเรียนห้องคู่ขนานไร้ระเบียบกว่านักเรียนห้องอื่นๆ ห้องนี้เป็นห้องที่ครูหัวหน้าแผนกจับตาดูเป็นพิเศษ ฉะนั้นแล้วเมื่อได้ยินดังนั้นก็แยกย้ายสลายตัวไปโดยพลัน
กลุ่มนักเรียนหายวับไปในชั่วพริบตา เหลือเพียงเด็กที่เรียนอยู่ในห้องนั้น แม้พวกเขาไม่เห็นเงาของครูหัวหน้าแผนก แต่ถึงเวลานั้นก็ไม่มีใครคิดจะหาว่าเสียงนั้นมีต้นตอมาจากที่ใด
กู้ซีเฉียวเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองด้วยสีหน้านิ่งเฉย
เมื่อได้เห็นใบหน้าเย็นชาของหญิงสาว อู่หงเหวินกลับพูดไม่ออก คำจุกอยู่ที่ลำคอ ตอนที่มาถึง เขาพยายามคาดคะเนคำตอบของเธอว่าเธอจะยอมรับอย่างยินดีหรือว่าจะปฏิเสธ แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไรก็ไม่ใช่สิ่งที่เขากำลังเห็น ณ ตอนนี้
หญิงสาวไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง ขนตายาวหลุบซ่อนแววตาสุกใส ใบหน้าสงบนิ่งเกินจะกล่าว แตกต่างกับหญิงสาวรูปงามอ่อนโยนที่เขาเห็นโดยสิ้นเชิง
[เฉียวเหม่ยเหริน ฉันจะบอกอะไรคุณอย่าง ความรู้สึกดีที่อู่หงเหวินมีต่อคุณอยู่ในระดับที่สูงม๊าก แต่ว่าเขาเป็นพวกตัวปัญหา ผลลัพธ์หลังจากนี้คงจะไม่ค่อยดีใช่หรือไม่] ระบบถามขึ้นหลังจากที่สร้างเกราะแล้ว
กู้ซีเฉียวถอนหายใจ “เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยชอบเดาความคิดคนอื่นเขาไปเรื่อยเสียที”
[ผิดแล้ว คุณสามารถช่วยเขาได้!]
“ค่อยว่ากัน”
อู่หงเหวินเห็นว่ากู้ซีเฉียวไม่มีทีท่าว่าจะสนใจจึงเริ่มร้อนใจ ดวงตาดำสนิทของชายหนุ่มสว่างไสว ใบหน้าคมคายได้รูป ขนคิ้วดกหนา จมูกเป็นสันโด่งรับรูปหน้า แม้เขาจะเป็นนักเรียนดีเด่นในห้องหัวกะทิ แต่เขามักจะชอบเล่นบาสเกตบอลกับนักเรียนในห้องคู่ขนานอยู่บ่อยๆ ร่างของเขาสูงสง่ากว่านักเรียนคนอื่นๆ มาก แม้สวมชุดนักเรียนธรรมดาแต่กลับดูเท่เอาการ
หลังจากที่มีคนเห็นว่ามีรถหรูยี่ห้อดังมารับเขากลับบ้าน เขาก็กลายเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ถึงขนาดที่บางคนจัดให้เขาอยู่ระดับเดียวกับซย่าจื่อจวิ้นที่เรียนจบไปเมื่อปีก่อนก็มี
โดยปกติแล้ว หนุ่มรูปงามคนนี้เป็นพวกหาตัวเจอยาก อยากพบก็ใช่ว่าจะได้พบ แต่คราวนี้เขากลับมาปรากฏตัวอยู่ในห้องเรียนของพวกเขา เด็กนักเรียนส่วนใหญ่จึงขอมองให้หนำใจ
“กู้…”
“จะเข้าเรียนแล้ว” กู้ซีเฉียวหยิบโทรศัพท์มือถือพลางชำเลืองไปที่ชายหนุ่ม
“อ้อ” อู่หงเหวินวางของในมือลงก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนคู่ขนานไป ครั้นเดินกลับมาถึงห้องเรียนตัวเอง เขาเพิ่งจะสำนึกได้ว่า เหตุใดเขาถึงเดินกลับมาแบบนี้ เขาดูไม่น่าประทับใจสักนิดเลยหรือ
ประหลาดเกินไปแล้ว ครั้นหวนคิดถึงใบหน้างดงามประหนึ่งภาพวาด เขาก็ได้แต่สรรหาเหตุผลที่ดูเหมือนจะฟังขึ้นให้ตัวเอง หรือว่าเขาหลงความงามของเธอ
เมื่อเขาจากไปแล้ว กู้ซีเฉียวถึงได้สื่อสารกับระบบ
[ระบบตรวจพบว่าสมรรถภาพร่างกายของโฮสต์ย่ำแย่เกินไปจึงได้จัดตารางสำหรับออกกำลังกายไว้ให้แล้ว โฮสต์จะต้องฝึกฝนร่างกายให้ระดับความแข็งแรงอยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยม! หากภารกิจสำเร็จจะได้รับคะแนนสะสม 1000 คะแนน หากภารกิจล้มเหลวจะได้รับโทษขั้นที่ 2 ตาบอดเป็นเวลาเจ็ดวัน!]
[ติ๊ง! มอบหมายภารกิจภาคบังคับประจำวัน: ออกกำลังกายวันละหนึ่งชั่วโมง หากภารกิจสำเร็จจะได้รับคะแนนสะสม 1 คะแนน!]
หญิงสาวเลิกคิ้ว “อะไรน่ะ เมื่อวานฉันเพิ่งจะเอาชนะกลุ่มชายฉกรรจ์ไปนะ!”
ระบบกระชากเธอกลับมาสู่ความจริงอย่างไร้ปรานี [เฉียวเหม่ยเหรินหยุดเพ้อได้แล้ว เมื่อวานนี้คุณใช้สกิลปรมาจารย์ด้านวิทยายุทธ์]
กู้ซีเฉียว: “…”
เมื่อเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเห็นว่าอู่หงเหวินกลับไปแล้วจึงยื่นมือมาสะกิดหลังกู้ซีเฉียว เธอโน้มศีรษะเข้ามาใกล้พลางกระซิบถาม “เฮ้ กู้ซีเฉียว ทำไมเธอถึงไม่สนใจเดือนโรงเรียนเลยเล่า”
กู้ซีเฉียวส่งยิ้มกลับไปพลางยื่นกล่องช็อกโกแลตให้เธอ “ฉันให้”
“ฉัน…”
“เอาไปเถอะ”
เด็กสาวชะงักงัน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย เธอรับกล่องเหล็กไปอย่างระมัดระวัง
หลังจากทำให้เพื่อนนักเรียนคนนั้นเงียบได้แล้ว กู้ซีเฉียวก็หันกลับมาทำโจทย์ต่อ ดวงตาแหลมคมของเซียวอวิ๋นเห็นกระดาษข้อสอบที่เธอหยิบออกมา เธอจำได้แม่นว่าเมื่อวานกู้ซีเฉียวแก้โจทย์ข้อยากๆ โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายาม เซียวอวิ๋นจึงหยิบชีทวิชาคณิตศาสตร์ออกมาและเขียนคำตอบสุดท้ายลงไป
“คือ…ฉันขอดูชีทวิชาเลขหน่อยได้รึเปล่า”
คิ้วและดวงตาโค้งลงเล็กน้อย “เอาไปสิ”
เมื่อดูกระดาษคำตอบที่กู้ซีเฉียวทำเสร็จหมดแล้ว เซียวอวิ๋นก็ได้แต่ฉงนสงสัย เธอเป็นตัวแทนในวิชาคณิตศาสตร์ ตอนมัธยมสี่และมัธยมห้า เธอเป็นตัวแทนไปแข่งขันได้รางวัลอันดับหนึ่งของประเทศจึงได้คะแนนเพิ่มอีกยี่สิบคะแนนสำหรับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่เพราะคะแนนวิชาทักษะภาษาอยู่ในขั้นเกินจะเยียวยา จึงถูกจัดให้มาอยู่ห้องคู่ขนาน
แต่ถึงแม้เป็นเซียนวิชาเลขในโรงเรียนอีจง เซียวอวิ๋นที่ดูชีทของกู้ซีเฉียวยังอดตะลึงไม่ได้
ลายมือตัวบรรจงงามเป็นระเบียบ วิธีแก้โจทย์เป็นไปตามขั้นตอน โจทย์ที่ดูซับซ้อนในกระดาษกลับดูง่ายเพลินตา และที่สำคัญคือเธอไปดูคำตอบจากครูแล้ว เธอคนนี้ทำไม่ผิดเลยสักข้อเดียว ร้ายกาจเกินไปแล้ว!
เซียวอวิ๋นจ้องดูกระดาษแผ่นนั้นอยู่นาน เธอพิจารณาอยู่เกือบตลอดช่วงเช้าก่อนจะพบว่า ระบบความคิดของคนผู้นี้แทบจะสู้กับอัจฉริยะอย่างลั่วเหวินหลั่งได้เลย เพียงแต่ภาษาอังกฤษของเธอน้อยไปนิด
เมื่อทำโจทย์คณิตศาสตร์เสร็จแล้ว เซียวอวิ๋นหยิบกระดาษข้อสอบวิชาทักษะภาษาของตัวเองออกมาดู 60 คะแนน หญิงสาวเอากระดาษปิดหน้าตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
[ติ๊ง! มอบหมายภารกิจพิเศษ: ช่วยเซียวอวิ๋นเพิ่มคะแนนวิชาทักษะภาษาก่อนถึงช่วงเวลาสอบเข้ามหา’ลัย หากภารกิจสำเร็จจะได้รับคะแนน 100 คะแนน!] ระบบกล่าวเสียงเย็น
กู้ซีเชียววางโจทย์เลขในมือ พลางชำเลืองไปที่กระดาษข้อสอบในมือเซียวอวิ๋น ก่อนจะมุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้
หกสิบ?
ห่วยแตกกว่าคะแนนภาษาอังกฤษของเธออีก นี่เธอเป็นคนจีนจริงๆ รึเปล่า
“ฉันจะบอกให้นะ นี่มันหินเกินไป” กู้ซีเฉียวปวดหัว คะแนนของเซียวอวิ๋น แม้แต่ครูผู้สอนยังทำอะไรไม่ได้ ต่อให้หนึ่งร้อยคะแนนจะดึงดูดใจเพียงใด แต่เรื่องนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ขนาดครูในโรงเรียนยังทอดทิ้งเธอ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่เอาเธอมาอยู่ที่ห้องคู่ขนาน
ห้องคู่ขนาดนเป็นพื้นที่ที่ถูกลืม
[เฉียวเหม่ยเหริน คุณต้องเชื่อมั่นในตัวเอง ว่าไม่มีสิ่งใดที่คุณทำไม่ได้! คุณสามารถใช้คะแนนสะสมของตัวเองแลกซื้อยาวิเศษให้อีกฝ่าย เพื่อให้ความจำของเธอพัฒนาไปอีกขั้น!]
“กี่คะแนน”
[หนึ่งเม็ดใช้ 9 คะแนน แต่ถ้าซื้อห้าเม็ดจะมีส่วนลดให้!]
“…ไม่แนะนำให้ใช้ทางลัด เรายืนดูอยู่เฉยๆ เถอะ”
[…] ทำไมถึงได้งกขนาดนี้นะ!
