ตอนที่ 18 ลายมือ
หลายวันมานี้ท่าทีของกู้ซีเฉียวที่มีต่อคนในตระกูลกู้ดูสงบนิ่ง เธอเองรู้สึกพอใจกับการแสดงออกของตัวเอง
เซียวอวิ๋น เพื่อนผู้แสนเย็นชาที่นั่งโต๊ะข้างกันดูมีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย บางครั้งเธอจะยื่นหน้ามาถามโจทย์คณิตศาสตร์กับตน ส่วนเพื่อนนักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ด้านหลังก็มักจะเอาแฮม เอาคุกกี้มาให้เธอ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ในห้องก็ดูเป็นมิตรกับเธอมากขึ้น
กู้ซีเฉียวหรี่ตา
ระบบมอบหมายภารกิจประจำวันเป็นเรื่องทั่วๆ ไป โดยมากแล้วเป็นการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้หนึ่งคะแนน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยินดีจะทำ
เธอกลายเป็นดาวเด่นในห้องเพราะผลการเรียนที่ดีขึ้น เพื่อนคนอื่นมีข้อสงสัย ครูประจำชั้นจะมอบหมายให้เธอทำหน้าที่อธิบาย ยิ่งถามคำถามเธอมากเท่าไหร่ เพื่อนคนอื่นๆ กลับยิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นคนนิสัยดี เธออธิบายอย่างใจเย็น ไม่รีบร้อน ไม่ว่าจะให้เธอพูดซ้ำกี่ครั้งก็ไม่มีท่าทีหงุดหงิดเลยสักนิด อีกทั้งยังไม่ยิ่งเหมือนเด็กห้องหัวกะทิ
ด้วยเหตุนี้ คนในห้องคู่ขนานจึงรู้สึกดีต่อเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนเทียบเท่าระดับที่ครูประจำชั้นรู้สึก
กู้ซีเฉียว: “…” แล้วจะให้เธอไปนั่งคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กพวกนี้เหรอ
ตอนนี้ครูประจำชั้นก็เริ่มทำตัวสบายๆ ทันทีที่ออดเข้าเรียนส่งเสียง เขาก็ยืนพิงโพเดียม พลิกหน้าหนังสือ และเริ่มทบทวนเนื้อหาเจื้อยแจ้ว
“กู้ซีเฉียว เธอมีความเห็นอย่างไร” ครูประจำชั้นเขียนโจทย์เรขาคณิตหน้าตาซับซ้อนลงบนกระดาน เดินมาเคาะโต๊ะปลุกกู้ซีเฉียวที่อยู่ในอาการงัวเงีย
กู้ซีเฉียวสะบัดหัวแล้วจึงลุกขึ้น ยืนมองกระดานอยู่ครู่หนึ่ง “ก็แบบนี้ไงคะ ข้อนี้เราใช้สมการเส้นไดเรกตริกซ์เพื่อสร้างเส้นตรง QR เพื่อตัดผ่าน R โดยตรงก็จะปรากฏผลการพิสูจน์แรก จากนั้นลาก PF เชื่อมสามจุดให้เป็นเส้นตรงก็จะได้สมการของ AF อย่างสุดท้าย ทุกคนยังจำเรื่องการคำนวณแบบกลศาสตร์ลากรานจ์ที่ฉันเคยพูดไว้คราวก่อนได้ใช่ไหม ก็แค่แทนค่าทั้งสองลงไปก็จะได้คำตอบ”
สิ้นประโยค ครูประจำชั้นก็แก้โจทย์ตามวิธีที่กู้ซีเฉียวกล่าวมาเสร็จพอดี
เมื่อทำตามวิธีของกู้ซีเฉียวก็ไม่จำเป็นต้องใช้สมการไฮเพอร์โบลา วิธีนี้ง่ายกว่า ลำดับขั้นน้อยกว่า แทบจะไม่ต้องใช้พื้นที่บนกระดานมากมาย นอกจากนี้ยังเสียเวลาในการคำนวณน้อยกว่า หากใช้วิธีนี้ตอนสอบจะช่วยประหยัดเวลาได้อย่างแน่นอน
ครูประจำชั้นโบกมือเป็นสัญญาณให้กู้ซีเฉียวนั่งลงแล้วจึงเคาะโต๊ะ ให้นักเรียนที่นั่งอยู่ข้างล่างทบทวนดูอีกครั้ง “ทุกคนจดสูตรและวิธีทำที่นักเรียนกู้มักจะพูดบ่อยๆ ลงในสมุดด้วย มันมีประโยชน์มาก อย่าไปคิดว่าสูตรนี้เป็นของเด็กมหาฯลัย ตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ เพราะถ้าพวกเธอใช้วิธีทำนี้ในการสอบเข้า พวกเธอจะได้เปรียบ ถ้าเทียบกับวิธีแรกที่ครูทำ คำตอบถูกต้องเหมือนกัน แต่ทุกคนคงเห็นแล้วว่าวิธีนั้นมีขั้นตอนยุ่งยากและมีโอกาสคำนวณพลาดสูง ดังนั้นในช่วงสุดท้ายของภาคเรียนนี้ ทุกๆ วันนักเรียนกู้จะช่วยทุกคนสรุปทฤษฎีต่างๆ ออกมา และทุกคนจะต้องจำไปใช้”
กู้ซีเฉียวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ยกมือลูบหน้าผาก เธอไปตอบตกลงตอนไหนกัน
เมื่อเป็นเช่นนั้น ทุกๆ วันของกู้ซีเฉียวนอกจากจะยุ่งกับเรื่องการทบทวนบทเรียนของตัวเองแล้ว กู้ซีเฉียวยังต้องฝึกทำข้อสอบเก่าในพื้นที่เสมือนจริง และรวบรวมสูตรและทฤษฎีที่ใช้บ่อยๆ ของแต่ละหัวข้อออกมาด้วย
นอกจากเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าชีวิตส่วนอื่นๆ ของเธอกลับดีขึ้นมาก
ยามว่างอู่หงเหวิน เด็กนักเรียนจากห้องหัวกะทิก็จะมาโผล่หน้ามาให้เธอเห็น ทุกวันตอนเช้า หากไม่มาพร้อมนมขวดก็จะมาพร้อมกล่องช็อกโกแลต
กู้ซีเฉียวไม่แม้แต่ชายตามอง เธอทำเป็นมองไม่เห็น ของกินทุกอย่างที่เขานำมาใส่ไว้ในโต๊ะเธอตกเป็นของเพื่อนนักเรียนผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหลังทั้งหมด
แต่ถึงอย่างไรอู่หงเหวินก็ยังเป็นชายหนุ่มวัยฮอร์โมนว้าวุ่น เป็นวัยที่ไม่อาจทนต่อการถูกเมิน เมื่อถึงวันศุกร์ เขาก็ทนท่าทีเย็นชาของกู้ซีเฉียวไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่สนใจสิ่งที่ครูประจำชั้นเตือนอีกแล้ว ชายหนุ่มมายืนคอยอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนของกู้ซีเฉียว
เมื่อคนที่เหลือในห้องเห็นว่าอู่หงเหวินโผล่มาอีกแล้วก็ได้แต่ส่งยิ้มละไมไปให้ชายหนุ่มก่อนจะหลีกทางให้ทั้งสองได้มีพื้นที่คุยกัน
“กู้ซีเฉียว ดูนี่ ฉันยังเก็บจดหมายที่เธอให้ไว้อยู่นะ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันทำตัวไม่ดี เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม” อู่หงเหวินค้อมศีรษะมองไปที่กู้ซีเฉียวด้วยแววตาจริงจัง
เขาสูงกว่ากู้ซีเฉียวเกือบหนึ่งช่วงศีรษะ เมื่อค้อมตัวลงมาเช่นนี้จึงเห็นลำคอขาวเนียนพอดิบพอดี
ภายใต้แสงเข้มข้นของอาทิตย์อัสดง ใบหน้าของเด็กสาวถูกบดบังประหนึ่งดวงอาทิตย์ที่เตรียมจะลับขอบฟ้า เธองดงามเกินจะพรรณนา อ่อนโยนทว่าไม่เหมือนใคร ลำคอเรียวระหง ผิวพรรณขาวนวลใสราวหิมะ แววตาและหว่างคิ้วของเธอฉายแววปราดเปรื่อง อู่หงเหวินได้แต่มองค้าง
ยิ่งขยับร่างเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมจางๆ อวลไอถึงฆานประสาท ใบหูของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มราวกับมีเลือดออกก็ไม่ปาน
กู้ซีเฉียวไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของชายหนุ่ม เธอเพียงแต่เอื้อมมือไปหยิบกระดาษสีชมพูมาจากมือของชายหนุ่ม
นี่เป็นจดหมายรักที่ดูโจ่งแจ้งเป็นที่สุด
ลายมือบนกระดาษเป็นระเบียบสวยงาม แต่เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดแล้วจะพบว่าลายมือเปลี่ยนไปจากในตอนแรก ไม่เหมือนจดหมายรักที่เด็กสาวตั้งใจบรรจงเขียนให้ชายหนุ่ม แต่เหมือนเป็นการคัดลอกอย่างลวกๆ เสียมากกว่า
กู้ซีเฉียวกวาดตาอ่านและทราบได้ในทันทีว่านั่นไม่ใช่ของเธอ
จริงอยู่ที่ลายมือนั้นคลับคล้ายคลับคลากับลายมือเก่าของเธอ แต่ตั้งแต่ที่เธอฝึกคัดลายมือในพื้นที่เสมือนจริง ตอนนี้ลายมือของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ช่วงที่ผ่านมา เธอฝึกคัดอักษรบรรจงแบบเหยียนและแบบหลานถิงซวี่จนเกิดเป็นลายมือแบบฉบับของตัวเอง ฝีแปรงแบบหวังซีจือ ทักษะการเขียนอักษรจีนอยู่ในขั้นของเซียน การลงน้ำหนักฝีแปรงอย่างแน่วแน่ ส่วนตัวอักษรแบบฉบับเหยียนเจินชิงจะตั้งตรงและมีเส้นหนา มีการลงน้ำหนักเบาเมื่อเป็นเส้นขวาง และลงน้ำหนักมากเมื่อเป็นเส้นตั้ง เส้นขีดมั่นคง สื่อพลังเคร่งขรึมจริงจัง
ทักษะเช่นนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้ภายในหนึ่งวัน แต่กู้ซีเฉียวที่ใช้เวลาฝึกเพียงไม่นานก็เริ่มทำได้ดี
ตัวอักษรที่เธอเขียนมีความหนาพอควร องค์ประกอบแต่ละขีดถูกวางอย่างสมมาตร เรียบง่ายเป็นธรรมชาติ เส้นพู่กันสละสลวยละเอียดอ่อน เป็นการผสมผสานตัวอักษรทั้งสองแบบได้อย่างลงตัว
เมื่อวานครูผู้สอนวิชาทักษะภาษายังชมลายมือเธอไม่หยุด ถึงขั้นที่ว่าต่อให้เธอตอบคำถามไม่ตรงประเด็น เธอก็จะได้คะแนนดีเพราะลายมือสวย
เห็นทีลายมือนี้ช่วยกู้ซีเฉียวได้มากทีเดียว
“นายกำลังทำให้ฉันลำบากนะ เดี๋ยวครูก็มาเรียกฉันไปคุยอีก กลับไปบ้านฉันก็อาจจะถูกดุ ส่วนจดหมายฉบับนั้นน่ะ อย่าคิดจริงจังนักเลย เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ใช่คนเขียนมันอยู่ดี” กู้ซีเฉียวกางใบงานที่เธอเพิ่งเขียนเสร็จเมื่อครู่เทียบกับจดหมายในมือ “นี่เป็นชีทที่ฉันเพิ่งเขียนเมื่อกี้ ลายมือของฉันไม่เหมือนลายมือในจดหมายเลยสักนิด ดังนั้นลายมือขี้เหร่นั่นไม่ใช่ของฉันอย่างแน่นอน”
ลายมือบนแผ่นกระดาษดูแน่วแน่มั่นคง ต่อให้ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการเขียนพู่กันจีนก็ทราบได้ว่าเป็นคนละลายมือกัน ลายมือในใบงานตราตรึงอยู่ในความทรงจำของคนที่เห็น แต่เมื่อนำมาเทียบกัน จดหมายฉบับนั้นที่แม้จะเขียนตัวบรรจง แต่ทว่าดูคลุมเครือและไม่สง่าเอาเสียเลย
อู่หงเหวินพิศมองแล้วก็รู้ว่ากู้ซีเฉียวพูดความจริง
กู้ซีเฉียวเห็นว่าอู่หงเหวินก้มหน้าไม่พูดไม่จาจึงยัดกล่องนมเข้าไปที่แผงอกของร่างใหญ่ “เรื่องที่ฉันช่วยนายวันนั้นเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ไม่ว่าคนตรงนั้นจะเป็นนาย หรือจะเป็นขอทาน ฉันก็ช่วยทั้งนั้น ฉะนั้นแล้วนายอย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษหน่อยเลย อีกอย่างฉันก็กินอิ่มแล้วด้วย ฉะนั้นนมกล่องนี้ฉันคืนให้นาย เอ่อ เรื่องที่ผ่านมาฉันยกโทษให้ ฉะนั้นหลังจากนี้ก็ทางใครทางมันได้แล้ว หากนายไม่มีความเห็นอะไรก็ ลาล่ะ”
อู่หงเหวินก้มหน้า ขนตายาวสั่นไหว
เขาเพิ่งรู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ได้ไม่นาน แต่คำพูดของเธอช่างทิ่มแทงหัวใจของเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก
หากไม่มีความเห็น? จะไม่มีความเห็นได้ยังไง เพียงแต่เขาอ้าปากแล้ว แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ขนาดเท้าทั้งสองข้างยังเกาะติดอยู่ที่พื้น เขาขยับตัวไปไหนไม่ได้จนกระทั่งร่างนั้นเดินหายไป
