ตอนที่ 47 รักแท้ VS คำขอ
สถานะของเจ้าของต้าเฉิงยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพราะลูกสาวของเขา ถึงขนาดที่อธิบดีกรมอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ยังต้องไว้หน้าเขา เมื่อหลิวเหว่ยชิ่งเข้ามาเป็นมือขวาของเขา ยิ่งทำให้ไม่มีใครกล้าขัดเขา เขากล่าวเพียงประโยคเดียว อธิบดีกรมก็ถอดถอนการจดทะเบียนของบริษัทของมู่จงทันที
เมื่อฟังคำอธิบายของชายวัยกลางคน มู่จงก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น
“เหล่าจง พวกเราก็เป็นเพื่อนกันมานาน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ศึกคราวนี้ฉันทำอะไรไม่ได้หรอก หลิวเหว่ยชิ่งไม่ยอมรามือ สิ่งเดียวที่นายพอจะทำได้คือไปหาคนผู้นั้น” ชายวัยกลางคนเป็นพนักงานระดับสูงอยู่ในกรมอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ ฉะนั้นเขาจึงรู้เรื่องภายในเป็นธรรมดา “แต่ถึงจะทำอย่างนั้นก็ใช่ว่าเรื่องจะง่าย คนคนนั้นมีบอดี้การ์ดคุ้มกันรอบตัวอีกเป็นสิบ นายแทบจะไม่มีโอกาสเข้าใกล้เข้าเลย ตราบใดที่เขายังไม่เลิกกับดาราคนนั้น พวกนายคงไม่มีวันได้จดทะเบียนบริษัท นอกเสียจากว่าจะย้ายเมือง”
“ไว้ฉันจะลองไปหาคนคนนั้นดู” หวังปัวเอ่ยปาก
มู่จงชำเลืองมองเขาพลางหัวเราะเยาะ “ฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนที่มีสถานะสูงส่งแบบนั้นจะมาสนใจเรื่องพวกนี้ ไปหาหลิวเหว่ยชิ่งยังพอมีหวังมากกว่า”
ประโยคนั้นฟังดูสมเหตุสมผล หวังปัวยักไหล่ “งั้นฉันก็ทำอะไรไม่ได้”
ในขณะนั้น ทั้งคู่นั่งเงียบ
เมื่อเห็นอาการของทั้งสอง ชายวัยกลางคนก็คลี่ยิ้ม “วันนี้คนคนนั้นมาที่โรงแรมแห่งนี้ ตอนที่เขาออกมาพวกนายก็เข้าไปหา ฉันคิดว่าเขาเองก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลนะ”
หวังปัวตาเป็นประกาย “ฟังแล้วดูเข้าท่า”
มู่จงคิดหนัก พวกเขาแทบไม่รู้จักนิสัยใจคอของคนคนนั้น การบุ่มบ่ามเข้าไปหาเช่นนี้ดูเสี่ยงเกินไป
ชายวัยกลางคนเห็นท่าทีลังเลของเขาจึงยื่นเอกสารที่เตรียมมาให้เพื่อน “นี่เป็นข้อมูลที่ฉันรวบรวมมาให้ พวกนายลองอ่านดู”
ข้อมูลชุดนั้นมีเนื้อหาครอบคลุม มีรายละเอียดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของคนคนนั้น จากที่อ่านเขาดูเป็นคนเข้าถึงง่าย ต่อให้ถึงเวลานั้นเจรจาไม่สำเร็จ เขาก็คงไม่โกรธหรอกจริงไหม
มู่จงอ่านเอกสารอย่างถี่ถ้วน เขาไม่ได้เชื่อทุกสิ่งที่คนตรงหน้ากล่าวมา เอกสารชุดนี้ดูสมบูรณ์แบบจนเกินไป หากเป็นคนคนนั้นจริง ข้อมูลของเขาจะหาได้ง่ายเพียงนี้เชียวหรือ
แต่ด้วยนิสัยใจร้อนของหวังปัว เขาจึงลากมู่จงลงไปข้างล่างเพื่อดักรอ มู่จงใคร่ครวญเพียงลำพัง เขาไม่ควรทำสิ่งแรกที่กู้ซีเฉียวมอบหมายให้พัง หรือว่าบางทีเขาควรจะแจ้งเรื่องนี้ให้เธอทราบ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดเบอร์พลางคิด คนที่สามารถควักเงินแปดหลักได้…
ไม่มีทางเป็นคนธรรมดาหรอกจริงไหม
เมื่อชายวัยกลางคนเห็นว่าทั้งสองเดินออกจากห้องอาหารไปแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา แย้มยิ้มสอพลอ “ผู้จัดการหลิว ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ…”
อีกด้านหนึ่งของเมือง หลิวเหว่ยชิ่งตัดสายโทรศัพท์ จุดซิการ์ หลับตาสูบอย่างสบายอารมณ์ รอยยิ้มเย้ยหยันแขวนอยู่ที่มุมปาก
มู่จง? คิดจะสู้กับฉันงั้นเหรอ อย่าแม้แต่จะคิด! หวังปัวก็อีกคน ไอ้พวกมีตาหามีแววไม่ งั้นก็ตายๆ ไปพร้อมกับมู่จงนั่นแหละ!
หลังจากมู่จงคุยโทรศัพท์กับกู้ซีเฉียว ใบหน้าของเขาก็ฉายแววละลายใจ เขารู้ดีว่าสาเหตุที่จดทะเบียนก่อตั้งบริษัทไม่ได้นั้นมาจากปัญหาส่วนตัวของเขาเอง ตอนแรกเขาคิดว่าคงจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเรียบร้อยภายในสองวัน ตอนนี้เขามีข้อมูลเอกสารเหล่านั้นอยู่ในมือแท้ๆ แค่ต้องไปดำเนินการที่กรมอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ก็เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าหลิวเหว่ยชิ่งจะเล่นสกปรก
“คนที่โทรมาเมื่อกี้คือเจ้านายของพวกเราเหรอ” หวังปัวกังวล
มู่จงตอบรับอย่างเหม่อลอย
“แต่ที่ฉันได้ยินมันเป็นเสียงผู้หญิงนี่นา!” หวังปัวตกใจจนขากระตุก ทำไมถึงเป็นผู้หญิงไปได้
ปฏิกิริยาของหวังปัวทำให้มู่จงต้องชำเลืองมอง “ผู้หญิงแล้วจะทำไม มีปัญหาเหรอ หากนายเก่งนักก็เอาเงินแปดหลักมาสิ!”
“ไม่ทะเลาะกับนายดีกว่า สรุปแล้วนายหญิงคนนั้นจะมาที่นี่งั้นเหรอ”
“อื้อ ตอนนี้เธอกำลังนั่งรถมา หวังว่าพวกเราจะจัดการเรื่องนี้ได้เรียบร้อยก่อนที่เธอจะมา” มู่จงเป็นกังวล หากจัดการอะไรไม่เรียบร้อย เขาคงไม่มีหน้าไปเจอเธอแน่
ไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากโรงแรม ท่ามกลางคนกลุ่มนั้นมีชายคนหนึ่งที่ดูสะดุดตากว่าใครทั้งหมด เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงลำลองขายาว จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาลุ่มลึก มือทั้งสองข้างล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย มีดาราสาวสวยเดินคล้องแขนชายหนุ่มมาด้วยท่าทางภาคภูมิใจ
นั่นคือคนที่เขากำลังตามหา มู่จงจำได้ในทันที เขาก้าวไปข้างหน้า ทว่าไม่ได้เดินตรงเข้าไป
“เขาดูน่ากลัวอยู่นะ…”หวังปัวยืนพึมพำกับตัวเอง
บอดี้การ์ดขวางมู่จงไว้ ส่วนชายที่เดินอยู่ตรงกลางวงก็ยังเดินต่อไป นัยน์ตาดอกท้อนิ่งเรียบไม่สั่นไหว รอบตัวเขามีทายาทคนดังอีกสองสามคน ซึ่งปกติทายาทเหล่านั้นมักจะทำตัวใหญ่โต แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขากลับกลายเป็นคนสุภาพนอบน้อมเสียอย่างนั้น
คนยโสโอหังพวกนี้จะเข้าถึงง่ายอย่างที่ว่างั้นหรือ มู่จงตระหนักได้ในทันทีว่าเขาคงถูกเพื่อนเก่าหลอกแล้ว!
ข้อมูลพวกนั้นเป็นของปลอม จงใจล่อเขาให้ติดกับ ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอีกแน่!
จู่ๆ ดาราสาวสวยคนนั้นก็ชะงักฝีเท้า ขานเรียกออดอ้อน “คุณอิน นายคนนี้เป็นแฟนคลับโรคจิตที่ตามรังควานฉันค่ะ ไม่คิดว่าต่อหน้าคุณ เขาจะยังกล้าโผล่มา คุณต้องช่วยสั่งสอนเขาให้ฉันนะคะ!”
มู่จงชะงักงันนิ่งอึ้ง เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนหรือเป็นผีด้วยซ้ำ ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้กลายเป็นแฟนคลับของเธอไปได้ ทั้งยังเป็นแฟนคลับโรคจิตอีกด้วย!
ชายหนุ่มปฏิกริยารวดเร็ว เขารีบส่งสายตาให้หวังปัว ไม่ให้เข้ามายุ่ง หวังปัวทราบถึงอันตราย เขาแฝงตัวอยู่กับฝูงชน รีบกดเบอร์โทรศัพท์หาใครบางคน
อินเซ่าหยวนหยุดยืน เขาหรี่ตามองมู่จงพลางคลี่ยิ้ม “ได้ เอาตัวไป แล้วแต่เธอจัดการเลย”
ดาราสาวดีใจจนเนื้อเต้น “ขอบคุณค่ะคุณอิน!”
ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นอาการของหญิงสาวก็ได้แต่ส่ายศีรษะ คุณอินก็แบบนี้ หากเขาถูกใจใคร แรกๆ เขาจะให้ทุกอย่างที่อีกฝ่ายร้องขอ จนผู้หญิงเหล่านั้นหลงผิดคิดว่าตัวเองเป็นที่รัก แต่ความจริงแล้วเขาเป็นพวกไร้ความรู้สึก หากหมดความสนใจแล้ว เขาก็จะโยนทิ้งประหนึ่งรองเท้าคู่เก่า
รถของอินเซ่าหยวนขับมาจอดเทียบท่าอยู่ที่หน้าประตู สมองของมู่จงประมวลผลอย่างรวดเร็ว หากถูกจับตัวไป เขาจะมีชีวิตกลับมาหรือเปล่า
ในขณะนั้นเอง มีรถอีกคันแล่นมาจอดฝั่งตรงข้ามโรงแรม คนๆ หนึ่งลงมาจากรถ
แววตาที่กวาดไปรอบๆ อย่างเกียจคร้านของอินเซ่าหยวนชะงักนิ่ง เขาหยุดเดิน มองคนที่กำลังเดินตรงมา เมื่อมั่นใจแล้วว่าเธอกำลังเดินตรงมาทางนี้ เขาก็มีความสุขขึ้นมาทันที ชายหนุ่มยืนกอดอกอยู่กับที่รอเธอ
“คุณอิน เป็นอะไรไปคะ” ดาราสาวมองดูเด็กสาวที่กำลังเดินมาด้วยสายตาระแวดระวัง
เมื่อเธอเดินมาใกล้ๆ จึงเห็นว่าผิวพรรณของเธอขาวผ่องเป็นยองใย เอวบาง ขายาว ใบหน้างามหมดจด ผู้หญิงแนวใสซื่อบริสุทธิ์ไม่ใช่สเปกของคุณอินเลยสักนิด ดาราสาวแอบโล่งใจ
คนในกลุ่มทราบดีว่าคุณอินโปรดปรานสาวฮอต อกบึ้ม เอวบาง ขายาว ผิวขาว และการจะมีสัมพันธ์กับหญิงใดจำต้องสืบประวัติให้เรียบร้อยก่อน แต่ก็มีผู้หญิงไม่น้อยที่พบเจอกับอินเซ่าหยวนโดยบังเอิญ ใช่ว่าไม่เคยมีสาวสวยผ่านมา แต่เพราะเขาแทบจะไม่ชายตามอง ผู้คนเลยสงสัยกันว่าดาราสาวสวยคนนี้อาจเป็นรักแท้ของคุณอิน
ที่ผ่านมาเหล่าคนมีชาติตระกูลก็เข้าหาและยกยอเธออยู่แล้ว พวกดาราด้วยกันต่างก็อิจฉาเธอ ฉะนั้นดาราสาวยอมรู้สึกเหนือกว่าเป็นธรรมดา
หล่อนมองกู้ซีเฉียวด้วยสายตาดูแคลน มักคิดไปเสมอว่าตนคือรักแท้ของเขา
