ตอนที่ 54 เว็บจิ่วเทียน
แม้ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับตระกูลกู้อยู่ในมือกู้ซีเฉียว แต่ว่าเธอไม่ได้แทรกแซงเข้าไปจัดการ คนอย่างพวกเขา…คงจะไปหาเจียงซูเสวียน? คนอย่างพวกเขาน่ะหรือ
กู้ซีเฉียวพลิกดูเอกสารสองสามครั้งก่อนจะส่งให้มู่จง ทั้งคู่กำลังนั่งสนทนาเรื่องบริษัทอยู่ที่ม้านั่งยาวกลางจัตุรัส
ตอนนี้มู่จงเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่าแผนการดำเนินงานที่กู้ซีเฉียวมอบให้สมบูรณ์แบบ ดังนั้นเมื่อเขาพบปัญหาที่ยากเกินแก้ เขาจะเข้ามาขอคำแนะนำจากเธอทันที คำแนะนำที่เธอให้ครอบคลุม สร้างสรรค์และปฏิบัติได้จริง บางกลยุทธ์เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่สิ่งที่เขาพอจะคาดการณ์ได้คือ หากเขานำวิธีการเหล่านี้ไปใช้กับบริษัท เขาเชื่อว่าอนาคตจะต้องรุ่งอย่างแน่นอน!
“เซลล์บริษัทเริ่มออกไปหาลูกค้าที่เป็นธุรกิจระดับเล็กและระดับกลางแล้ว ส่วนใหญ่ยอมใช้ซอฟต์แวร์ของเรา ทั้งยังให้คำมั่นว่าจะโฆษณาให้ฟรี ผมปรึกษากับหวังปัวแล้วว่าจะกำหนดฤกษ์เปิดกิจการวันที่สิบสองที่จะถึงนี้”
การเปิดบริษัทเป็นเรื่องใหญ่ มู่จงจึงให้ซินแสมาดูแล้วว่าวันที่สิบสองเป็นฤกษ์ดี ถึงได้กำหนดวันนั้นเป็นวันเปิดกิจการวันแรก
กู้ซีเฉียวพยักหน้า ปกติเธอไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านั้น ทำตัวเหมือนคนว่างงานคนหนึ่ง เธอหยิบยูเอสบีออกมา “ในนี้มีทั้งเสิร์ชเอ็นจินและเกมที่พวกคุณถูกขโมยไป แต่ว่าฉันแอบเปลี่ยนอะไรเล็กน้อย เว็บไซต์ที่กำลังจะเปิดตัวจะใช้ชื่อว่า เว็บจิ่วเทียน[1]”
ชื่อของบริษัทคือบริษัทจิ่วเทียนเน็ตเวิร์คเทคโนโลยี ซึ่งมาจาก “สวรรค์เก้าชั้น สูงล้ำเกินวัด เสาทั้งแปดใหญ่กว้างเกินหยั่ง” ในสุดยอดวิชาฉีเหมินตุ้นเจี่ย “จิ่วเทียน” มีความหมายว่า บิดาแห่งสรรพสิ่ง
ในเมื่อชาติที่แล้วเธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องชื่อมงคล ฉะนั้นชาตินี้เธอที่ศึกษาเรื่องนี้มาอย่างดีก็ขอให้ความสำคัญกับชื่อสักหน่อย สิ่งเหล่านี้อาจหมายถึงพลังแห่งสวรรค์และสรรพสิ่งในโลก…ชื่อดีหรือไม่ส่งผลต่อชะตาของบริษัทในอนาคต
เธอไม่ได้อธิบายให้มู่จงฟังถึงเหตุผล เพียงแต่แจ้งให้ทราบเท่านั้น ตอนนี้ในสายตามู่จง เขาเห็นกู้ซีเฉียวเป็นเหมือน “เทพ” ที่มีเรื่องให้เขาประหลาดใจได้ทุกวัน เธอมีวิสัยทัศน์กว้างไกล เขาเฝ้าสงสัยว่าเหตุไฉนเด็กมัธยมถึงได้มีประสบการณ์มากกว่าเขาที่เป็นผู้อำนวยการบริษัท
กู้ซีเฉียวเคยกำชับมู่จงไปแล้วว่า ตอนนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะดำรงตำแหน่งเจ้าของบริษัท ฉะนั้นในสายตาคนนอก สถานะของเธอคือผู้ช่วยลับ นั่นยิ่งทำให้บริษัทจิ่วเทียนดูลึกลับยิ่งขึ้นไปอีก
ทุกคนต่างคาดเดากันไปต่างๆ นานาว่าคนที่อยู่เบื้องหลังน่าจะเป็นใครบางคนที่แสนจะเก่งกาจ
แต่ทว่านี่เพิ่งเป็นก้าวแรกของจิ่วเทียนเท่านั้น แม้จะได้รับการสนับสนุนจากเธอ แต่ก็ใช่ว่าความสำเร็จจะเกิดขึ้นได้ภายในวันเดียว การที่บริษัทจะก้าวหน้าต้องอาศัยคนมีความสามารถจำนวนมาก
ส่วนวิศวกรที่มีในตอนนี้ นอกจากหวังปัวแล้วยังมีคนที่มาจากกลุ่มแฮ็กเกอร์จากพื้นที่ต่างๆ ทั่วประเทศ ด้วยทักษะอันสูงส่งของพวกเขาทำให้เมื่อพวกเขาเห็นซอฟต์แวร์ที่กู้ซีเฉียวมอบให้ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที พวกเขาถูกหวังปัวหลอกล่อให้มาเป็นเลือดเป็นเนื้อให้กลับบริษัทจิ่วเทียน แต่เรื่องนี้มู่จงยังไม่ได้แจ้งให้กู้ซีเฉียวทราบ เพราะเขาอยากจะให้บริษัทประสบความสำเร็จเสียก่อนเพื่อพิสูจน์ให้กู้ซีเฉียวเห็นว่าเธอไม่ได้เลือกคนผิด
แต่สิ่งที่มู่จงยังไม่ทราบคือ เมื่อชาติที่แล้วกู้ซีเฉียวพาบริษัทกู้ขึ้นไปถึงห้าสิบบริษัทแรกที่แข็งแกร่งที่สุดของโลก มู่จงไม่มีทางพัฒนา “จิ่วเทียน” ไปถึงจุดที่เธอเคยทำได้ภายในระยะเวลาเพียงสั้นๆ ฉะนั้นเขาที่รอชมท่าทีประหลาดใจของกู้ซีเฉียวคงไม่มีทางได้เห็นมัน
หลังจากคุยเสร็จ มู่จงกลับไปเฝ้ามู่จยาถงที่โรงพยาบาล กู้ซีเฉียวปฏิเสธไม่ให้เขาไปส่ง
แสงนีออนไหววูบคล้ายกับเต้นระบำ เธอยืนอยู่กลางจัตุรัสเฝ้ามองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา เมืองนี้เต็มไปด้วยแสงไฟจากตึกรามบ้านช่อง ทั้งดูคุ้นชินและแปลกตาในคราวเดียว ผู้คนคลาคล่ำ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้ เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน นัยน์ตาของเธอพร่ามัว มีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดเกิดขึ้นในใจ
ราวกับว่ามีพลังงานบางอย่างกดทับร่างของเธอทำให้เธอหายใจติดขัด วันเวลาเคลื่อนไปไวว่อง มะรืนนี้เธอก็จะต้องสอบเอ็นทรานซ์ครั้งที่สองแล้ว
เจียงซูเสวียนชะลอรถจอดที่ฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มลดกระจก หยิบบุหรี่ออกมาจุด สายตาเฝ้ามองเด็กสาวที่กำลังยืนอยู่กลางจัตุรัสโดยมิได้ส่งเสียงเรียก
น่าแปลกที่แม้บริเวณนั้นมีคนพลุกพล่าน อีกทั้งด้านซ้ายมือของหญิงสาวยังมีกลุ่มคนที่กำลังเต้นระบำ แต่ทว่าเขากลับเห็นเพียงแต่เธอ บุคลิกท่าทางและหน้าตาของเธอโดดเด่นกว่าคนทั่วไป แม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ทว่าเขาสามารถมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน
อันที่จริงแล้วไม่ใช่แค่เขา เพราะสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาหลายคู่ก็หยุดอยู่ตรงที่เธอเช่นกัน บางคนถึงต้องหันกลับมามองซ้ำหลายครั้ง
ในจังหวะที่ชายร่างสูงเพรียวเดินผ่านหน้าหญิงสาวเป็นครั้งที่ห้า เจียงซูเสวียนก็ดับบุหรี่ในมือก่อนจะต่อสายโทรหาเธอ
……
นอกคฤหาสน์หรูมีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ เสียงหนึ่งดังขึ้นในความมืด “เหล่ากู้ นายยังไม่ได้แจ้งเขาเลยว่าจะมา พวกเราบุ่มบ่ามเข้าไปแบบนี้…”
“ซย่าเต๋อโหย่ว! อย่าคิดว่าพ่อฉันชื่นชมนายแล้วนายจะเหนือกว่าฉันนะ เพราะหากวันนั้นไม่มีตระกูลกู้ นายคงไม่มีวันนี้!” กู้จู่ฮุยมองซย่าเต๋อโหย่วด้วยสายตาเย็นชา “ฉันรู้น่าว่าควรทำยังไง ในเมืองเอ็นนี้มีที่ไหนบ้างที่กู้จู่ฮุยไปไม่ได้”
ซย่าเต๋อโหย่วเพียงแต่หัวเราะ ทว่ามิได้ต่อปากต่อคำ ตอนนี้ก็ถูกกันไม่ให้เข้าไปไม่ใช่หรือ เลิกพูดถึงเรื่องเจอคุณเจียงไปได้เลย ขนาดขับรถเข้าไปในเขตวิลล่ายังทำไม่ได้เลย!
สีหน้าของกู้จู่ฮุยย่ำแย่อย่างมาก ขนาดคนเฝ้าประตูยังเข้มงวดปานนี้ คนที่อาศัยอยู่แถวนี้ก็แค่พวกเศรษฐีหน้าใหม่ไม่ใช่รึ!
เขาไม่รู้ว่า เจ้าของตัวจริงของคฤหาสน์หรูแห่งนี้คือตระกูลอิน บ้านในบริเวณนั้นต่อให้มีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้ ครึ่งหนึ่งเป็นบ้านที่ตระกูลอินเก็บไว้สำหรับคนจากเมืองหลวง ซึ่งหลังที่เจียงซูเสวียนอยู่เป็นหลังที่ดีที่สุด อีกนัยหนึ่งคือที่ดินแปลงนี้เป็นที่ดินที่มีมูลค่าสูงที่สุดในเมืองเอ็น ฉะนั้นอินเซ่าหยวนจึงเลือกทหารจากกองทัพที่เกษียณแล้วมาทำหน้าที่เป็นการ์ดเฝ้าประตู นอกจากนี้ยังมีหน่วยลาดตระเวนที่มีอาวุธครบมือ นี่จึงไม่ใช่ที่ที่กู้จู่ฮุยคิดอยากจะเข้าก็เข้าได้!
“เดี๋ยว ดูนั่น!” ซย่าเต๋อโหย่วลดกระจกลงพลางชี้นิ้วไปที่ประตูใหญ่ “นั่นมันคุณหนูรองกู้นี่!”
รถบูกัตติจอดนิ่งอยู่ที่ข้างประตูใหญ่คฤหาสน์ จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออก ปรากฏร่างคนสองคนสู่สายตา ร่างหนึ่งภูมิฐานงามสง่า ส่วนอีกร่างงดงามสะคราญโฉม หญิงสาวหันกลับมา ใบหน้าด้านข้างงามไร้ที่ติบ่งชัดว่าเธอคือกู้ซีเฉียว!
ทั้งคู่หยุดเพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
กู้จู่ฮุยชะงักงัน ก่อนจะรีบลงจากรถ “กู้ซีเฉียว นังลูกไม่รักดี! หยุดอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวนี้!”
“หากไม่ได้รับอนุญาติ ไม่ว่าใครห้ามก็เข้าสถานที่แห่งนี้เป็นอันขาด!” ไม่นานประตูก็ปิดลงอีกครั้ง กู้จู่ฮุยถูกดันออกไปอยู่นอกประตู เมื่อคนเฝ้าประตูชักปืนออกมา เขาก็จนใจทำได้เพียงก้าวถอยไปไกลกว่าห้าสิบเมตร
“เหล่ากู้ เมื่อกี้คือลูกสาวคนรองของนาย ใช่หรือเปล่า” ซย่าเต๋อโหย่วขบคิดชั่วครู่ “คนที่อยู่กับเธอเมื่อกี้คงไม่ใช่…”
เขาไม่กล้าเอ่ยต่อ ในใจตกตะลึงถึงขีดสุด “เหล่ากู้ ฉันมีอะไรจะเตือนนายหน่อย ลูกสาวคนรองของนายคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เราคิด ถ้านายกลับไปให้รีบไปบอกพ่อของนายว่าให้รีบรับเธอกลับไปโดยด่วน เพราะไม่งั้นนายอาจจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นอีกแล้ว!”
“นังเด็กนั่นน่ะหรือ คนที่กินบนเรือนขี้บนหลังคาอย่างนั้นน่ะหรือ” กู้จู่ฮุยขึ้นรถ สั่งคนขับให้ออกรถ สิ่งที่ซย่าเต๋อโหย่วกล่าวไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักนิด
ตอนนี้ซย่าเต๋อโหย่วเริ่มกลัวแล้วจริงๆ ว่ากู้จู่ฮุยจะทำพลาดอีกครั้ง เขาจึงพยายามเตือน หากมิใช่เพราะเขาและตระกูลกู้ลงเรือลำเดียวกัน เขาคงไม่ให้ค่ากับคนไม่เอาอ่าวเช่นนี้!
กู้จู่ฮุยโบกมืออย่างหมดความอดทน “เออๆ ฉันจะพามันกลับมาก็แล้วกัน”
ท่าทางของกู้จู่ฮุยยิ่งทำให้ซย่าเต๋อโหย่วรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่กลัวคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจ กลัวก็แต่…
[1] จิ่วเทียน แปลว่าสวรรค์เก้าชั้น
