โฮสต์สาวพลิกอดีตกับระบบสุดเทพ – ตอนที่ 59 กลิ่นหอม

ตอนที่ 59 กลิ่นหอม

วันรุ่งขึ้นกู้ซีเฉียวตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อวิ่งออกกำลังกาย ก่อนจะหยุดยืนฝึกอู่ฉินซี่ต่อ เธอใช้วิธีฝึกจิตใจที่ได้อ่านจากตำราเก่าขาดเล่มนั้นในการฝึกหลอมรวมจิตใจแล้วดึงพลังให้มาหยุดอยู่ที่ตันเถียน ประสานกับการฝึกอู่ฉินซี่จนทำให้ผลลัพธ์เริ่มปรากฏชัด เธอในตอนนี้จึงปากแดงฟันขาว ผมดำขลับราวกับหมึก

คุณปู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยืนมองอยู่พักหนึ่งก่อนที่ตัวเขาเองจะเริ่มออกท่าบ้าง แต่กลับรู้สึกว่าไม่ได้ดูทรงพลังและกระฉับกระเฉงมากเท่าเธอ

เมื่อได้ฟังที่คุณปู่คนนั้นบ่น กู้ซีเฉียวก็นิ่งไปแล้วยิ้มตาหยีให้ เธอรู้ดีว่าที่เธอฝึกอู่ฉินซี่ออกมาได้ดีเช่นนี้เป็นเพราะเธอผนวกเคล็ดวิชาจิตใจของวรยุทธ์โบราณที่ได้อ่านมาเข้าไปด้วย ดังนั้นระหว่างที่ออกกระบวนท่าจะมีพลังลมปราณไหลเวียนไปทั่วตั้งแต่มือจนถึงเท้า แต่เธอบอกเรื่องนี้กับเขาไม่ได้จึงได้แต่ยืนนิ่งคิดอยู่นานก่อนจะบอกเคล็ดลับบางอย่างกับเขา

เทพแห่งฤดูกาลทั้งสี่ประกอบไปด้วย ฤดูใบไม้ผลิสามเดือน ฤดูร้อนสามเดือน ฤดูใบไม้ร่วงสามเดือน ฤดูหนาวสามเดือน ซึ่งมีบันทึกอยู่ในคัมภีร์แพทย์จีนโบราณหวงตี้เน่ยจิง โดยจะมีบันทึกเคล็ดลับการดูแลร่างกายของคนแต่ละช่วงอายุที่แตกต่างกันออกไป กู้ซีเฉียวอธิบายให้คุณปู่คนนั้นฟังอย่างละเอียด จนเขาจดจำเคล็ดลับได้แล้วเธอถึงขอตัวกลับออกมา

เจียงซูเสวียนรอเธออยู่ตรงถนนใหญ่ เขารู้อยู่แล้วว่ากู้ซีเฉียวชอบฝึกเช่นนี้ตอนเช้า แต่นี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นเธอฝึกฝนจึงทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย

ในช่วงเริ่มต้นเธอกับเขาออกวิ่งจ๊อกกิ้งพร้อมกันประมาณครึ่งชั่วโมง โดยช่วงระยะเวลานี้อัตราการเต้นหัวใจจะยังคงที่สม่ำเสมอไม่มีสวิงขึ้นลง หลังจากที่วิ่งจ๊อกกิ้งแล้วเธอบอกกับเขาว่าเธอจะทำกายบริหารท่าสัตว์ต่อ เขาจึงตัดสินใจนั่งรอเธอ ตอนแรกเขาคิดว่าจะดูเอาสนุก แต่คิดไม่ถึงว่ายิ่งมาก็ยิ่งตั้งใจดูขึ้นเรื่อยๆ

การออกกายบริหารเลียนแบบสัตว์ทั้งห้าแบ่งเป็น ท่าเสือ ท่ากวาง ท่าหมี ท่าลิง และท่านก ซึ่งเป็นวิธีการดูแลร่างกายที่มีมาแต่โบราณจนถ่ายทอดมาถึงปัจจุบัน แต่เจียงซูเสวียนเองไม่เคยเห็นใครที่ทำให้การการออกกายบริหารเลียนแบบท่าสัตว์นี้กลายเป็นการออกกำลังที่เต็มไปด้วยพลังในทุกท่วงท่าได้อย่างเธอเลย

หากเธอเป็นวิทยายุทธ์โบราณจริง ด้วยพรสวรรค์เช่นนี้สุดท้ายเธอคงเป็นคนเหนือคนได้แน่ๆ

เจียงซูเสวียนพลันผุดความคิดนี้ขึ้นมา แต่ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ส่ายหัว การฝึกวรยุทธ์โบราณไม่ใช่หัวผักกาดที่มีทั่วไป อีกอย่างเธอก็อายุเกินวัยที่ดีที่สุดสำหรับการฝึกมาแล้ว

เมื่อเห็นร่างของเธอค่อยๆ เดินใกล้เข้ามา สายตาเสียดายของเขาก็ผุดความอ่อนโยนขึ้นมาแทน

กู้ซีเฉียววิ่งเหยาะๆ เข้ามาหาเขา เธอรวบผมเป็นหางม้า บนหน้าผากมีเหงื่อบางๆ ปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง ใบหน้าขาวผ่องเจือด้วยเลือดฝาด ดวงตาดำขลับสีนิลสุกใสเปล่งประกาย เธอพยักหน้ามองเขา “รอนานเลย”

เดิมทีเธอกะว่าจะกลับเลยหลังจากที่วิ่งเสร็จ แต่ด้วยโรคย้ำคิดย้ำทำของตนที่ชินกับการวิ่งเสร็จแล้วออกกายบริหารต่อ หากไม่ทำคงไม่สบายตัวแน่

“ไม่รีบ เช็ดเหงื่อก่อน” เจียงซูเสวียนหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวจากกระเป๋าส่งให้เธอ กู้ซีเฉียวรับไป ทั้งสองเดินไปพลางพูดคุยกันไปพลาง “ดูเธอออกกายบริหารเลียนแบบท่าสัตว์แล้วจริงจังเอาเรื่องอยู่นะ เธอไปเรียนมาจากใครเหรอ”

กู้ซีเฉียวเช็ดเหงื่อเสร็จกำลังลังเลว่าจะส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้เขาดีหรือไม่ เมื่อได้ยินคำถามก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสิ้น

“เคยฝึกน่ะค่ะ แต่ก่อนตอนที่อยู่บ้านนอก คุณปู่ข้างบ้านเคยสอนฉันมา ตอนเด็กๆ ฉันขี้เกียจไปเล่นดินเล่นโคลนกับเด็กคนอื่น วันๆ เลยตัวติดกับคุณปู่ให้เขาช่วยสอนให้” กู้ซีเฉียวหรี่ตาลง สายตาที่เดิมเปล่งประกายพลันมืดมนลง

เจียงซูเสวียนมองเธอแล้วเปลี่ยนเรื่อง “รีบหน่อยเถอะ กลับไปกินข้าวเช้าแล้วไปซื้อของมาทำอาหารเที่ยงกัน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้กู้ซีเฉียวก็มีท่าทีคิดหนัก ทั้งคู่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ความจริงตั้งแต่เช้ามาเธอก็เริ่มเสียใจที่ตัดสินใจจะทำอาหารแล้ว

แต่เธอทำกับข้าวเป็นจริงๆ ดังนั้นเมื่อกินข้าวเช้าเสร็จทั้งคู่ก็เตรียมตัวจะออกไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ เพื่อซื้อของมาเตรียมทำอาหาร แต่ด้วยสภาพของเจียงซูเสวียนที่ไม่ได้เหมาะกับการเข้าไปจับจ่ายของในซูเปอร์มาร์เก็ตสักเท่าไหร่ กู้ซีเฉียวเลยให้ป้าจางไปกับเธอแทน ระหว่างนี้เธอก็ส่งข้อความไปถามว่าเขามีอะไรที่ชอบกินเป็นพิเศษหรือไม่

เจียงซูเสวียนตอบกลับมาเพียงว่า ‘อะไรที่คนกินได้ก็ชอบหมด‘

ได้ ไม่น่าถามเลยจริงๆ กู้ซีเฉียวเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเก่า ก่อนจะไปยืนที่แผงผักแล้วกวาดตามองรอบๆ พลางยื่นมือไปเลือกผักมาสองสามอย่าง

เธอหรี่ตาครุ่นคิด ในเมื่อเขาไม่ได้มีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษ เช่นนั้นก็ปล่อยให้เธอแสดงฝีมือเองก็แล้วกัน

กว่าเธอจะซื้อของเสร็จกลับถึงบ้านอินเซ่าหยวนก็มาถึงแล้ว เขารีบปรี่เข้ามาเพื่อช่วยถือของ กู้ซีเฉียวดูเวลาจากโทรศัพท์มือถือก็รู้เห็นสิบโมงแล้ว ถ้าลงมือตอนนี้ก็น่าจะทันเวลาอาหารเที่ยงพอดี ดังนั้นเธอจึงถือของตรงไปที่ห้องครัวแล้วให้ป้าจางออกไปรอข้างนอกเพื่อให้เธอแสดงฝีมือด้วยตัวเอง

“เฉียวเฉียว จะไหวแน่หรอ” ป้าจางถามอย่างกังวล

อินเซ่าหยวนคิดถึงมือขาวนวลของเธอแล้วเอ่ย “หรือจะให้ผมบอกให้คนเตรียมยาใส่แผลไว้ให้ด้วยดีไหมครับ”

เจียงซูเสวียนเดินลงมาจากชั้นบนฟังทั้งสองคนปรึกษากันก็อดชะเง้อมองไปทางห้องครัวไม่ได้ เขาเอาป้องปากหัวเราะเบาๆ “อืม ถึงเวลานั้นนายก็แค่พูดไว้หน้าเธอบ้างก็พอแล้ว”

“อันนี้ผมรู้ดีว่าต้องพูดยังไง” อินเซ่าหยวนพูดพลางตบอกตัวเอง

แววตาป้าจางดูไม่มั่นใจนัก “เรื่องนั้นน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ป้าก็แค่กลัวว่าเด็กคนนี้จะทำห้องครัวไหม้เท่านั้นแหละ”

เสียงของพวกเขาเบามากแต่คิดไม่ถึงว่ากู้ซีเฉียวจะได้ยินทั้งหมด ตั้งแต่ที่ฝึกวิทยายุทธ์โบราณสำเร็จขั้นฝึกหัดมาได้ ทักษะการฟังของเธอก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่านัก ถ้าจะพูดให้เว่อร์อีกนิดก็คือแม้แต่เสียงขนนกตกลงพื้นเธอก็ยังได้ยิน กู้ซีเฉียวถอนหายใจเบาๆ ทำไมพวกเขาไม่เชื่อฝีมือเธอบ้างเลยนะ

แต่ก็พอจะเข้าใจได้ เพราะเอาเข้าจริงก็ไม่มีอะไรที่พอจะทำให้พวกเขาเชื่อได้เลย

เพียงครู่เดียวเซียวอวิ๋นและอู่หงเหวินก็มาถึง พอทั้งสองคนเห็นเจียงซูเสวียนก็อดตัวเกร็งขึ้นมาไม่ได้ไม่ว่าจะทำอะไรล้วนระมัดระวังสุดฤทธิ์เพราะพวกเขากลัวเจียงซูเสวียนจริงๆ

ที่สำคัญคือเขาเพียงยืนอยู่ตรงนั้นก็ทำให้จิตใจคนหวาดผวาได้แล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อาจมองข้ามเขาไปได้

เจียงซูเสวียนเห็นท่าทีเช่นนั้นก็ทำทีเดินไปที่ห้องครัว ทั้งสองคนเห็นเขาเดินออกไปก็ผ่อนคลายขึ้นมาทันที พวกเขาเข้าไปพูดคุยกับอินเซ่าหยวนอย่างสนุกสนาน ปกติพวกเขาไม่ได้เจออินเซ่าหยวนบ่อยๆ ขนาดอู่หงเหวินเองก็เพิ่งเจอเขาไปเพียงครั้งเดียวคือตอนที่พ่อของเขาได้บัตรเชิญไปงานเลี้ยงของครอบครัวตระกูลอิน

ในเมืองเอ็นแห่งนี้ตระกูลอินเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่มาก แต่หลายปีมานี้พวกเขาไม่ได้สานสัมพันธ์แค่คนในเมืองเอ็น แต่เน้นไปที่เมืองหลวงเสียมากกว่าทำให้ชนชั้นสูงในเมืองเอ็นมากมายพยายามหาทางเข้าหาคนตระกูลอินแต่ก็ยากที่จะเข้าถึงพวกเขาได้

ก็ไม่รู้ว่ากู้ซีเฉียวไปรู้จักมักจี่กับคุณชายน้อยแห่งตระกูลอินอันยิ่งใหญ่นี้ได้อย่างไร

และยังดีที่อินเซ่าหยวนเห็นแก่หน้ากู้ซีเฉียวจึงไม่ได้วางมาดใหญ่โตอะไร แถมยังต้อนรับขับสู้แขกที่เพิ่งมาใหม่ทั้งสองแทนเจียงซูเสวียนเป็นอย่างดี และถือโอกาสฟังเรื่องซุบซิบจากพวกเขาด้วย

เซียวอวิ๋นและอู่หงเหวินอายุยังน้อย อินเซ่าหยวนถามเพียงไม่กี่คำก็สามารถสืบข้อมูลมากมายจากปากพวกเขาได้ “ที่พวกเธอบอกว่ากู้ซีเฉียวแนะนำหุ้นดีๆ หลายตัวให้ พอจะบอกได้ไหมว่าเป็นหุ้นอะไร”

หลายวันก่อนอู่หงเหวินยังคงรู้สึกไม่ดีกับอินเซ่าหยวนอยู่ แต่พอวันนี้มาถูกอินเซ่าหยวนตะล่อมพูดดีด้วย ครู่เดียวเขาก็เปลี่ยนมาประทับใจในตัวอีกฝ่ายเเสียอย่างนั้น เมื่อได้ยินเขาถามเรื่องหุ้น อู่หงเหวินก็เอาหุ้นที่กู้ซีเฉียวแนะนำออกมาให้เขาดูด้วยความภาคภูมิใจ

“ได้กำไรมาเยอะทีเดียว” ครั้งนี้อินเซ่าหยวนอดประหลาดใจไม่ได้จริงๆ เขาพยายามสังเกตข้อมูลหุ้นเหล่านั้นอย่างละเอียด ก็พอดูออกว่าคนที่เลือกเล่นหุ้นเหล่านี้เป็นคนแนวกล้าได้กล้าเสีย เพราะเล่นแต่หุ้นบริษัทเกิดใหม่ที่ยังมีช่องว่างในการเติบโตค่อนข้างสูง ดังนั้นย่อมจะมีแนวโน้มเติบโตในระยะยาวได้

“ใช่แล้ว เฉียวเฉียวสุดยอดไปเลย!” อู่หงเหวินพูดถึงกู้ซีเฉียวทีไรสายตาก็เปล่งประกายออกมา

เซียวอวิ๋นเองก็รับคำอย่างเห็นด้วย จากนั้นก็เข้าไปอุ้มเจ้าฮาฮาที่นอนซุกอยู่ข้างโซฟาขึ้นมาพลางเอ่ยถามว่าเจ้าตัวนี้ชื่ออะไร อินเซ่าหยวนหันไปมองตามแล้วยิ้มออกมา “มันชื่อว่า ฮาฮา นักเรียนกู้ตั้งชื่อไว้ให้ ไหน ฮาฮา มาให้อาอุ้มหน่อย”

ฮาฮานิ่งงันไป จากนั้นก็หันก้นให้อินเซ่าหยวน ไม่สนใจเขาเลยสักนิด

เจ้าของบ้านนี้ท่าจะแปลก ขนาดเลี้ยงน้องหมายังเลี้ยงออกมาให้ไม่เหมือนกับชาวบ้านเขา อินเซ่าหยวนหรี่ตาเรียวยาวราวกับดอกท้อลง จากนั้นก็เข้าไปอุ้มมันขึ้นมา

ขณะเดียวกันก็มีกลิ่นหอมลอยฟุ้งออกมาจากห้องครัว คนทั้งสามอดไม่ได้ที่ทำจมูกฟุดฟิดตามหาที่มาของกลิ่นหอมนั้น ก่อนจะมองไปทางห้องครัวด้วยความตกตะลึง

นี่ … นี่ไม่ใช่แค่พอทำได้แล้วมั้ง