ตอนที่ 62 ค่ายกลเก้าตำหนักแปดทิศ
ประตูห้องมืดค่อยๆ ถูกผลักเปิด คนกลุ่มหนึ่งกรูกันเข้ามา จากนั้นไฟสีเหลืองก็สว่างขึ้น
“ไป ไปปลุกยัยสองคนนั้นให้ตื่นได้แล้ว เล่นแบบนี้จะสนุกที่ไหน” ชายหัวโล้นที่เป็นหัวหน้ากล่าวพลางเล่นกล้องในมือไปด้วย ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเผยให้เห็นรอยสักสีเขียวบาดตา แขนทั้งสองเมื่อยกขึ้นจะมองเห็นกล้ามเนื้อเป็นลูกๆ ได้อย่างชัดเจน แววตาดุดันพลันเปลี่ยนเป็นความหื่นกระหายเมื่อมองไปที่หญิงสาวทั้งสอง
เซียวอวิ๋นลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก แสงริบหรี่ทำให้เธอไม่คุ้นชินนัก จนเมื่อสายตาค่อยๆ คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เธอค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะบังกู้ซีเฉียวเอาไว้ เซียวอวิ๋นมองคนอื่นๆ ในห้องด้วยสายตาเย็นชามีเพียงร่างกายที่สั่นเทาของเธอเท่านั้นที่แสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัว
เลนส์กล้องโฟกัสไปที่หญิงสาวทั้งสอง กู้ซีเฉียวที่อยู่ด้านหลังของเซียวอวิ๋นค่อยๆ ลืมตาขึ้น เก็บงำประกายเย็นชาในดวงตาเอาไว้ ข้างๆ มือเธอมีไม้ผุๆ อยู่ท่อนหนึ่ง
“ลูกพี่ ผมเอง เดี๋ยวผมถ่ายให้” ชายร่างกำยำอีกคนเดินเข้ามาในห้องพลางเอ่ยแทรกขึ้นมา เขารับกล้องจากมือชายหัวโล้นไปแล้วแพนกล้องมาที่พวกเธอทั้งสอง ภาพที่ปรากฏในกล้องคือหญิงสาวสองคนที่มีใบหน้าสะอาดสะอ้านหมดจดและนั่นทำให้ชายร่างกำยำหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันรู้ว่าพวกแกตั้งใจจับตัวฉันมา เธอคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยเธอไปเถอะ” ตอนนี้เซียวอวิ๋นอ่านสภาพการณ์ได้อย่างปรุโปร่ง สมองจึงรีบประมวลผลทันที ตอนนี้กู้ซีเฉียวตกอยู่ในมือของพวกเขาด้วย เธอจึงต้องตั้งสติอย่าไปยั่วให้พวกมันโกรธ ใช่ ต้องใจเย็นเข้าไว้! “ถ้าพวกแกอยากได้เงิน ฉันจะรีบให้คนของฉันเอามาให้เดี๋ยวนี้ และสาบานว่าทุกอย่างจะจบลงแค่นี้”
คนเหล่านี้ใบหน้าเต็มไปด้วยไอสังหาร รอยสักบนร่างกายของพวกเขาเพียงมองแวบแรกก็พอจะรู้ว่าเป็นคนโฉดชั่วเพียงไร สมองของเซียวอวิ๋นหมุนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนึกสงสัยอาของตน เพราะเขาเป็นเพียงคนเดียวที่กล้าใช้วิธีชั่วช้าแบบนี้มาทำลายเด็กผู้หญิงอย่างพวกเธอ วิธีนี้มันช่างต่ำช้าและไร้ความเป็นคนเกินไปแล้ว
ชายหัวโล้นหัวเราะออกมา ยื่นมือหยาบไปเชยคางเซียวอวิ๋น ส่วนสายตาโหดเหี้ยมก็เหลือบไปที่กู้ซีเฉียว ชายกระโปรงของเธอถลกขึ้นมาจนเผยให้เห็นต้นขาเรียวขาวทั้งคู่ ยิ่งเมื่ออยู่ภายใต้แสงรำไรเช่นนี้แล้ว มันยิ่งดูงดงาม นวลละอออย่างคาดไม่ถึง
“พวกเราไม่ต้องการเงิน” ชายหัวโล้นผลักเซียวอวิ๋นออกไป ก่อนจะค่อยๆ เดินไปที่กู้ซีเฉียว จ้องมองไปที่ดวงตางามคู่นั้นอย่างหลงใหล “สวยจริงๆ …”
เขายื่นมือออกมาลูบไล้ดวงตาทั้งคู่ของเธอ
กู้ซีเฉียวใช้จังหวะทีเผลอลืมตาขึ้นและยกท่อนไม้ที่ซ่อนอยู่ขึ้นมา ดวงตาคู่งามพุ่งเป้าไปที่จุดอ่อนที่สุดในร่างของชายหัวโล้นและฟาดลงไปในทันที
ในห้องนั้นไม่ได้มีเพียงชายหัวโล้นเพียงคนเดียว หากแต่ยังมีชายฉกรรจ์อีกเจ็ดคนซึ่งดูแล้วไม่มีทางใช่คนดี และชายหัวโล้นคนนั้นก็น่าจะมีวิชาอยู่บ้างด้วย
กู้ซีเฉียวประเมินสถานการณ์มาก่อนล่วงหน้าแล้ว แม้ว่าวิชายุทธ์โบราณของเธอจะเข้าขั้นฝึกหัด แต่การรับมือกับคนกลุ่มนี้เธอก็ไม่อาจประมาทแม้แต่น้อย ในตอนแรกเธอแค่ต้องการจะรู้ว่าพวกเขาเป็นคนของใคร แต่สถานการณ์กลับลุกลามเกินกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้ คนพวกนี้ไม่มีทางใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่!
ยิ่งตอนนี้มีเซียวอวิ๋นอยู่ด้วย เธอยิ่งต้องคิดให้รอบคอบ ต้องให้เซียวอวิ๋นมีโอกาสหนีไปก่อนเธอจะได้เล่นกับพวกนี้ได้อย่างสบายใจ
ทั้งสองคนวิ่งหนีออกไปนอกประตู ริมถนนฝั่งตรงข้ามมีรถหลายคันจอดอยู่ กู้ซีเฉียวหยิบกุญแจที่ไม่รู้ว่าไปได้มาตอนไหนส่งให้กับเซียวอวิ๋นแล้วยัดตัวเซียวอวิ๋นเข้าไปในรถ แต่เซียวอวิ๋นกลับไม่ยอมไป “จะไปก็ต้องไปด้วยกัน!”
“อย่าเวิ่นเว้อน่ะ! เซียวอวิ๋น เธอฟังฉันนะ เรื่องนี้พุ่งเป้ามาที่ฉัน ฉันรับมือไหว” เมื่อเห็นเซียวอวิ๋นไม่ยอมเชื่อฟัง กู้ซีเฉียวจึงทำได้เพียงหักใจเอ่ย “เธอก็เห็นแล้วนี่ ยิ่งเธออยู่ก็ยิ่งเป็นตัวถ่วงฉัน!”
เมื่อพูดจบเธอก็ผลักประตูให้ปิดลง ส่งสัญญาณให้เซียวอวิ๋นออกไปจากที่นี่
เซียวอวิ๋นหลับตา เธอรู้ว่าตนเป็นตัวถ่วง “ฝีมือกู้ซีจิ่น ใช่ไหม”
เธอกัดฟันเอ่ยสาปแช่งอีกฝ่าย ตอนนี้เริ่มรู้สึกเสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้คุยกับอู่หงเหวินเรื่องจัดการกู้ซีจิ่นให้สิ้นซาก และยิ่งโกรธตัวเองในตอนนี้ที่ทำอะไรไม่ได้เลย!
กู้ซีเฉียวสบตาเซียวอวิ๋น ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแต่ก็เป็นการยอมรับแล้ว
“กู้ซีเฉียว เธอฟังนะ ถ้าเธอไม่กลับมาอย่างปลอดภัย ฉันจะส่งคนตระกูลกู้ทุกคนไปลงนรกซะ!” เซียวอวิ๋นพูดพลางเหยียบคันเร่งออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงเย็นยะเยือกที่เหลือทิ้งไว้ในอากาศ ดวงตาของเธอแดงก่ำ ถนนด้านหน้าพลันเปลี่ยนเป็นพร่ามัว
นึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่คนอย่างเซียวอวิ๋นกลายมาเป็นภาระของคนอื่นได้!
ค่ำคืนเงียบสงัดขับเน้นให้บรรยากาศรอบข้างยิ่งเย็นยะเยือก
รถคันนั้นขับออกไปจนลับตา กู้ซีเฉียวประสานมือทั้งสองเพื่อใช้วิชาบางอย่าง ถนนตรงหน้าพลันบิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลงหลายครั้งก่อนจะกลับเข้าสู่สภาพเดิม
เธอจำเป็นต้องรับรองความปลอดภัยของเซียวอวิ๋นก่อนถึงจะวางใจได้ กู้ซีเฉียวมองส่งเธอไปแล้วหันกลับมารับมือกับพวกโจรกลุ่มนั้น สีหน้าของเธอนิ่งเรียบยามเดินไปตามทางเล็กๆ แม้เธอจะเดินช้ามากแต่พวกโจรกลับวิ่งตามไม่ทันเสียที
ในป่ารกชัฎที่มืดสนิท ไอดำมืดค่อยๆ แผ่ซึมเข้ามาอย่างเงียบเชียบ
ภายในป่า เสียงฝีเท้าของชายร่างกำยำทั้งแปดคนจู่ๆ ก็หยุดชะงักลง ทันใดนั้นดวงตากระจ่างใสของพวกเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยพลังมืด การเคลื่อนไหวของพวกเขาทั้งหมดกลายเป็นหนึ่งเดียวและฝีเท้าก็ว่องไวกว่าคนปกติถึงสามเท่าแต่กลับเงียบเชียบจนน่าแปลก พลังของพวกเขาพุ่งขึ้นสูงจนทำให้ใบไม้สั่นไหวและพากันร่วงหล่นลงบนพื้นเป็นกองหนา
กู้ซีเฉียวพลันหยุดฝีเท้า ก่อนจะเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวของพวกเขา
สิ่งที่เธอมองไม่เห็นก็คือไอดำมืดที่แผ่กระจายไปทั่วพริบตาที่ต้องตัวเธอกลับกลายเป็นไอสีจางในทันที
ชายฉกรรจ์ทั้งแปดคืบคลานเข้ามาหาเธอจากด้านหลังอย่างเงียบเชียบ ทันทีที่กู้ซีเฉียวหันไปมองก็เห็นดวงตามืดดำของคนทั้งแปดคู่ที่จ้องมองเธออยู่ ดวงตาของพวกเขาไร้ซึ่งไอชีวิตแต่กลับดึงดูดสายตามากเป็นพิเศษ ยามสบตาก็สัมผัสได้เพียงความเย็นเยียบที่ไต่คืบขึ้นมาจากกระดูกสันหลัง
ดวงตาของกู้ซีเฉียวจับจ้องคนเหล่านั้นนิ่ง ก่อนจะออกท่าวิชาที่เตรียมพร้อมไว้ ชายทั้งแปดดูราวกับหุ่นเชิด กล้ามเนื้อที่บวมเป่งออกมาทำเอาคนที่เห็นขวัญผวา
คนทั้งแปดพลันเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน แต่กลับไม่ได้ลงมือใดๆ มีเพียงการเดินที่พร้อมเพรียง ฝีเท้าที่ก้าวเดินราวกับแฝงไปด้วยคลื่นพลังลึกลับอย่างหนึ่ง กู้ซีเฉียวมองจนเหม่อลอย กระทั่งพวกเขาหยุดเดิน ทัศนียภาพก็พลันเปลี่ยนไปในทันที
รู้สึกเพียงว่ารอบด้านพลันมืดครึ้ม ป่าใหญ่ดำทะมึน หมอกลงจัดจนหาทางออกไม่เจอ
ค่ายกลเก้าตำหนักแปดทิศ!
กู้ซีเฉียวเบิกตาโพลง เธอเพิ่งเคยเห็นค่ายกลลึกล้ำเช่นนี้ ช่าง…ยอดเหลือเกิน!
ค่ายกลเก้าตำหนักแปดทิศปรับเปลี่ยนได้หลายรูปแบบ ด้านในจะมีประตูอยู่ทั่วทั้งแปดทิศได้แก่ ประตูซิว ประตูเซิง ประตูซาง ประตูตู้ ประตูจิ่ง ประตูสื่อ ประตูจิง ประตูไค เธอจำเป็นต้องเลือกให้ถูกว่าประตูใดเป็นประตูเซิงที่เป็นตาค่ายกลจึงจะสามารถทำลายค่ายกลนี้ลงได้
สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดของค่ายกลแปดทิศคือการตัดขาดจากโลกภายนอก เดิมทีกู้ซีเฉียวต้องการจะสกัดการเคลื่อนไหวของคนทั้งแปด แต่ภาพลวงตาที่เกิดขึ้นกลับไม่มีผลใดๆ กับพวกเขาเลย พวกเขายังคงไม่หยุดเดินและลงมืออย่างโหดเหี้ยม แต่กลับไม่ได้หวังให้เธอตาย พวกเขาต้องการจับเป็นเธอ
กลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ด้านในไม่ได้สังเกตเลยว่าด้านนอกค่ายกลนั้นมีนกกระดาษตัวเล็กมาเฝ้าสังเกตการณ์อยู่บนยอดไม้เงียบๆ
พลังจิตที่ทรงพลังแบ่งออกเป็นแปดส่วนทะลวงเข้าไปในสมองของคนทั้งแปด แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นค่ายกลเก้าตำหนักแปดทิศเช่นนี้มาก่อน แต่ในสมองของเธอก็ยังคงมีความทรงจำเกี่ยวกับตำราโบราณหลงเหลืออยู่ ในจังหวะนี้เองเธอกวาดตามองไปยังจุดที่ประตูเซิงตั้งอยู่ ไอพลังลึกลับรวมตัวก่อเป็นรูปร่างและพุ่งไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้ในทันที ทัศนียภาพรอบๆ พลันบิดเบี้ยวหลายครั้งก่อนจะกลับคืนสู่สภาพเดิม
กู้ซีเฉียวฉวยจังหวะนั้นหยิบกิ่งไม้หลายกิ่งมาไว้ในมือ ก่อนจะอัดพลังลึกลับลงไปด้านใน แม้การผลาญพลังจิตปริมาณมากจะทำให้ใบหน้าของเธอซีดเซียวไร้สีเลือด แต่ในดวงตายังคงเป็นประกายเต็มไปด้วยความดีใจ เธอเดินผ่านคนทั้งแปดด้วยฝีเท้าแปลกประหลาด เห็นเป็นเพียงเงาร่างสายหนึ่ง “ค่ายกลเก้าตำหนักแปดทิศนี้เป็นกฎการไหลเวียนของจักรวาลที่ประกอบขึ้นเป็นสภาพมงคลและชั่วร้าย แต่ไม่ใช่สิ่งที่พวกแกจะเอามาใช้แบบนี้”
เสียงเรียบดังก้องขึ้นในป่า หากมีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วยคงจะตกตะลึงเป็นอย่างมากที่เธอสามารถทำลายค่ายกลแปดทิศได้!
ทั้งที่ได้เห็นค่ายกลแปดทิศนี้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น…
ผ่านไปครู่หนึ่ง กู้ซีเฉียวก็หยุดเดินแล้วถอยมาอยู่ด้านข้าง แสงจันทร์ส่องสะท้อนใบหน้าด้านข้างสะอาดหมดจดนั้นของเธอ ในขณะที่คนทั้งแปดในค่ายกลกลับหายตัวไปแล้ว!
ส่วนคนที่เป็นคนลงมืออย่างเธอกลับเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “อืม…ก็ง่ายอยู่นะ”
หากผู้มากพรสวรรค์ในด้านวิทยายุทธ์โบราณคนอื่นๆ มาได้ยินเช่นนี้คงแทบจะกระอักเลือดออกมา
กู้ซีเฉียวโยนกิ่งไม้ทิ้ง หันหลังเตรียมจากไป แต่จู่ๆ เธอพลันหลับตาและล้มลงอย่างไร้การป้องกัน
