ตอนที่ 71 อุตสาหกรรมเกิดใหม่
“ป้าจางมีธุระที่บ้านเลยขอกลับไปก่อน ถ้าเธออยากได้อะไรบอกฉันก็ได้ เอาล่ะ ขึ้นไปพักเถอะ” เจียงซูเสวียนปล่อยมือจากเธอ เหลือบมองดวงตาที่เบิกโตและใบหน้าขาวเนียนของเธอ สีหน้าสับสนของเธอทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวเธอเบาๆ
ด้านชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาอดถามอินเซ่าหยวนขึ้นไมได้ว่า “เจ้าตัวแสบ สาวน้อยคนนั้นคือใครเหรอ”
อินเซ่าหยวนกำลังคุยธุระอยู่กับอู่หงเหวิน โดนชายคนนั้นเอ่ยขัดเข้าก็ไม่กล้าว่าอะไร ได้แต่ทำหน้าขมขื่นอธิบายว่า “พ่อ นี่พ่อแก่จนเลอะเลือนไปแล้วเหรอ ครั้งที่แล้วพ่อยังสงสารคุณหนูรองของบ้านตระกูลกู้แล้วส่งคนไปสืบข่าวอยู่เลย อะไรกันวันนี้กลับจำเธอไม่ได้แล้วเหรอ”
“อ๋อ เป็นเธอนี่เอง” อินจี้เหนียนจำเธอได้แล้ว จากนั้นก็หันไปมองเจียงซูเสวียน “นี่ เจ้าตัวแสบถ้าแกมีเวลาก็คุยกับเจียงซูเสวียนสักหน่อย เด็กตระกูลกู้นั่นลำบากมามาก อย่าเอาเธอมาเป็นของเล่นของพวกแกเลย”
นี่พ่อฉันจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย! ไม่รู้เลยหรือไงว่าคุณชายเจียงหูดีเป็นพิเศษ แม้แต่เสียงขนนกที่หล่นไกลออกไปเป็นสิบเมตรก็ยังได้ยิน
อินเซ่าหยวนตีหน้ามึน เขาเหลือบไปเห็นสายตาเฉียบคมของเจียงซูเสวียนแล้ว แถมยังใบหน้าด้านข้างที่เย็นชาเหมือนคมมีดนั่นอีกล่ะ
หนี้ของพ่อ ลูกเป็นคนชดใช้ ซวยแล้ว …
กู้ซีเฉียวกลับมาถึงห้อง เธอมองกระดานวาดภาพ ผ่านไปครู่หนึ่งความรู้สึกตื่นเต้นถึงได้คลายลง เธอมีเครื่องมือเทพช่วยโกงอย่างระบบ หนึ่งวันเท่ากับหนึ่งปี แต่เจียงซูเสวียนไม่เหมือนกัน เขาฝึกฝนด้วยตนเองจริงๆ แถมการเลื่อนขึ้นถึงชั้นพรสวรรค์ขึ้นไปต้องมีพรสวรรค์แข็งแกร่งแค่ไหนกัน
แม้แต่ระบบเองยังตกใจ มันไม่เคยเห็นคนที่มีพรสวรรค์สูงส่งเช่นนี้มาก่อน
[เดี๋ยวนะ เฉียวเหม่ยเหริน ดูเหมือนว่าพลังลมปราณในตัวของคุณสงบลงแล้วแฮะ] จู่ๆ ระบบก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจ
เมื่อครู่กู้ซีเฉียวยังไม่ทันได้สังเกต ดังนั้นเมื่อได้ยินระบบแจ้งบอกก็รีบเดินลมปราณเพื่อตรวจสอบอีกครั้งจึงพบว่าลมปราณที่เคยไหลเวียนอย่างสับสนหลังจากที่ได้รับการเลื่อนขั้นวิทยายุทธ์กลับมาเป็นปกติแล้ว หากเทียบกับชีพจรลมปราณที่วิ่งแรงราวกับสายน้ำในแม่น้ำเหลืองเมื่อครู่ ชีพจรของเธอในตอนนี้ก็ถือเป็นกระแสน้ำไหลเอื่อยสม่ำเสมอในลำธาร
[เมื่อครู่ฉันยังคิดอยู่เลยว่าคุณอาจต้องฝึกเดินลมปราณเป็นเดือนในพื้นที่เสมือนจริงเพื่อปรับการเดินลมปราณให้กลับมาเป็นปกติ แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว เฉียวเหม่ยเหริน ฉันมีเหตุให้สงสัยว่า เมื่อครู่ต้าเจียงช่วยเธอไว้แน่ๆ ว่าแต่มีคนที่ช่วยเดินลมปราณให้คนอื่นได้ด้วยเหรอ เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!] ระบบนั่งเท้าคางอย่างคิดไม่ตก
ต้องรู้ก่อนว่าพลังลมปราณของแต่ละคนนั้นแตกต่าง เนื่องจากวิถีฝึกฝนของแต่ละคนนั้นต่างกัน ดังนั้นการที่เจียงซูเสวียนสามารถทำได้เช่นนี้ ทำให้ทั้งกู้ซีเฉียวและระบบคิดไม่ตกว่าจะอธิบายความสามารถผิดมนุษย์มนาของเขาว่าอย่างไร
“นี่เป็นความสามารถติดตัวของตระกูลที่สืบทอดวิทยายุทธ์โบราณงั้นเหรอ…” กู้ซีเฉียวยื่นนิ้วเรียวขาวออกมา กดๆ ขมับ ริมฝีปากบางสีพีชเม้มเล็กน้อย ใบหน้าเรียวสวยดูเคร่งเครียดจริงจัง “ช่วยตั้งเวลาให้ฉันหน่อย ฉันไปทำภารกิจประจำวันก่อน”
เธอยืนอยู่ในพื้นที่เสมือนจริง เมื่อเพ่งจิตคิดด้านหน้าก็ปรากฏโต๊ะขึ้นมาหนึ่งตัว บนโต๊ะมีพู่กัน หมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึก
การฝึกเขียนอักษรเป็นวิธีการที่ดีที่สุดในการขัดเกลาความมุ่งมั่นแห่งจิต ระบบมองกู้ซีเฉียวลงมือเขียนกระดาษแผ่นแรก ตัวอักษรบนกระดาษราวกับมังกรเหินหงส์ร่ายรำ แม้ว่าการตวัดลายเส้นยังมีปัญหาเรื่องการลงน้ำหนักอยู่บ้าง จนกระทั่งลงมือวาดแผ่นที่สอง ตัวอักษรของเธอถึงจะกลับมาคงเส้นคงวาเหมือนเมื่อก่อน
เมื่อเห็นเธอเข้าสู่ห้วงสมาธิได้แล้ว ระบบถึงวางใจหันไปทำธุระของตัวเอง
เธอในตอนนี้ยังอยู่ห่างชั้นกับบรรดาคนในตระกูลที่มีวิทยายุทธ์โบราณนัก ดังนั้นยังไม่ควรเข้ามาอยู่ในแวดวงนี้
ชั้นล่าง อินจี้เหนียนคุยธุระของตัวเองเสร็จก็พาอินเซ่าหยวนกลับไป อินเซ่าหยวนยังหนีบอู่หงเหวินกลับออกไปด้วยกันด้วย
ขณะที่กำลังจะออกจากประตูใหญ่ อินเซ่าหยวนก็ล็อคคออู่หงเหวินพลางหรี่ตาดอกท้อเอ่ยถามเขา “ตอนบ่ายพวกนายไปทำอะไรกันมา”
ก่อนอู่หงเหวินจะก้าวเข้าประตูมาเขาพูดจ้อไม่หยุด พวกเขาต้องได้ยินอยู่แล้ว เจียงซูเสวียนอาจจะไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เขาพูด แต่อินเซ่าหยวนไม่ยอมปล่อยผ่าน เพราะถึงยังไงเขาก็มองว่ากู้ซีเฉียวเป็นน้องสาวของตน
ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นรดต้นคอ อู่หงเหวินดิ้นสู้อย่างรับไม่ได้ น่าเสียดายที่แรงน้อยนิดของเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของอินเซ่าหยวนเลยแม้แต่นิด ในเมื่อต้านทานไม่ได้ อีกทั้งยังไม่กล้าล่วงเกิน อู่หงเหวินจึงทำได้เพียงยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายให้อีกฝ่ายฟังโดยดี
“อย่างนี้นี่เอง …” อินเซ่าหยวนยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาลูบคางตัวเองพลางพยักหน้าอย่างพอใจ “เก่งมากจริงๆ ไม่เลวๆ เหมือนคนในครอบครัวเราเลย”
อู่หงเหวินพยักหน้าพลางกลอกตาไปด้วย หลงตัวเองเสียจริง!
พวกเขาฝั่งนี้ย่อมไม่รู้ว่าในตอนนี้สถาบันวิจิตรศิลป์กำลังวุ่นวายเป็นอย่างมาก ได้ยินว่าท่านคณบดีใช้เส้นสายที่มีทั้งหมดเพื่อพลิกแผ่นดินตามหาหญิงสาวที่ไม่รู้จักหน้าค่าตาคนนั้น
และคนที่รู้เรื่องตั้งแต่ต้นอย่างเสิ่นเนี่ยนจือเอง เดิมเธอเองก็เป็นจิตรกรคนหนึ่ง การจะวาดภาพสเกตช์หน้าหญิงคนนั้นจริงๆ ก็ดูจะไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดไม่ว่าพวกเขาจะพยายามนึกสักเท่าไหร่ก็นึกหน้าของเธอไม่ออก ทันทีที่หวนนึกถึงก็เจอแต่ความว่างเปล่า
คณบดีได้แต่เที่ยวตรวจสอบกล้องวงจรปิดข้ามวันข้ามคืนจนทำให้คนในวงการศิลปะต่างร่ำลือกันไปทั่ว แต่ค้นหาจนผมหงอกไปหลายเส้นแล้วก็ยังหาผู้หญิงคนนั้นไม่เจอ
ที่อยู่ของบริษัทจิ่วเทียนเน็ตเวิร์คเป็นที่อยู่ของบริษัทเดิมของมู่จง โลเคชั่นของออฟฟิศค่อนข้างดี เป็นตึกสิบชั้นกลางวงอาคารพาณิชย์ใจกลางเมือง ในตอนนี้ยังเป็นช่วงบุกเบิกตลาดของทางบริษัท ดังนั้นบริษัทจึงมีขนาดค่อนข้างเล็ก แต่ถ้าดูจากแนวโน้มการเติบโตก็คงจะเติบโตเป็นบริษัทเทคโนโลยีแนวหน้าได้ไม่ยาก และมีสิทธิ์จะขึ้นไปอยู่ในอันดับต้นๆ ของโลกได้
หลังจากผ่านการประชาสัมพันธ์ต่างๆ แล้ว เกมออนไลน์จิ่วเทียนก็ได้รับการยอมรับจากสาธารณะชน เป็นบริษัทเน็ตเวิร์คบริษัทแรกที่ก่อตั้งโดยชาวจีนทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้น ฟังก์ชั่นและความเป็นส่วนตัวของแต่ละผลิตภัณฑ์นั้นแข็งแกร่งมากไม่เพียงแต่เป็นที่นิยมของเหล่าวัยรุ่น แม้แต่คนรุ่นใหญ่ก็ยังมีความประทับใจในผลิตภัณฑ์นี้
ตอนนี้เวลาเหล่าวัยรุ่นเจอหน้ากันคำถามแรกที่ต้องถามก็คือ ‘เธอรู้จักเกมออนไลน์ของบริษัทจิ่วเทียนไหม’
นอกจากเกมออนไลน์แล้ว พวกเหล่าซอฟต์แวร์อื่นๆ ของบริษัทก็เป็นที่เลื่องลือทั่วประเทศจีน คนในวงการต่างอยากรู้ว่าทำไมบริษัทจิ่วเทียนถึงเจ๋งขนาดนี้ ไม่เพียงเท่านั้น บรรดาซอฟต์แวร์ที่เปิดตัวก็ยังสุดยอดมาก และไม่ได้ด้อยกว่าเทคโนโลยีของประเทศที่พัฒนาแล้วเหล่านั้นเลย
เมื่อกู้ซีเฉียวมาถึงชั้นล่างของอาคารพาณิชย์ก็โทรศัพท์หามู่จง เมื่อมู่จงรับสายก็รีบลงมารับเธอทันที เขาเห็นหญิงสาวยืนอยู่ชั้นล่าง เธออยู่ในชุดเดรสสีเหลืองอ่อน หน้าตาจิ้มลิ้ม ดวงตาดำขลับ เมื่อต้องแสงแดดผิวก็ขาวยิ่งกว่าหิมะ
เมื่อเห็นมู่จงเดินลงมา เธอก็ยิ้มบางๆ ให้เขา “อามู่ อาต้องดูแลทั้งบริษัท ดูแลถงถงด้วย ลำบากคุณอาแล้วจริงๆ”
“ไม่ลำบากหรอก ได้รับโอกาสขนาดนี้ไม่ใช่ว่าจะมีได้ง่ายๆ” เมื่อมู่จงได้สติกลับมาก็รีบตอบกลับเธอ และพาเธอขึ้นไปชั้นบน
จะพูดว่าลำบากได้อย่างไรล่ะ
กู้ซีเฉียวมีทั้งเงิน มีทั้งแผนการ และยังมีมันสมอง การที่เธอให้โอกาสเขาก็เหมือนกับเขาถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ บางครั้งเวลาที่เขาตื่นขึ้นมาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีโอกาสพลิกชีวิตเช่นนี้อีกครั้ง
ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีเงินมารักษาลูกสาว ไม่ต้องกลัวว่าคู่แข่งรายอื่นจะเข้ามาซื้อกิจการที่ตัวเองเพียรก่อตั้ง ต้อให้ไปอยู่ที่ไหน เขาในตอนนี้ล้วนแต่เป็นที่เคารพนับหน้าถือตา แม้กระทั่งเหล่าคนที่เคยอยู่เหนือกว่าเขายังต้องยอมอ่อนน้อมถ่อมตนเอ่ยเรียกเขาว่ากรรมการมู่
ชีวิตแบบนี้คือสิ่งที่เขาต้องการ ต่อให้จะลำบากแค่ไหนเขาก็ยินดี เพราะเขารู้ดีว่าเขาคงจะหางานที่เหมาะสมกับเขาไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว และคงจะหาคนที่เชื่อใจเขาเช่นเธอไม่ได้อีกแล้วเช่นกัน
ตึกบริษัทมีทั้งหมดสิบชั้น แต่ความจริงมีเจ็ดชั้นที่ยังว่างอยู่ เพราะเป็นบริษัทเปิดใหม่ยังรับคนได้ไม่มาก ฐานะการเงินและขนาดบริษัทก็ยังจำกัด
หลังจากผ่านการถูกหักหลังมา มู่จงจึงระมัดระวังในการรับคนเข้าทำงานมากขึ้น ตำแหน่งพนักงานทั่วไปยังดีหน่อย แต่การสรรหาบุคลากรด้านการจัดการยังคงเข้มงวดเขาจะพิจารณาเยอะมาก สุดท้ายก้ต้องถามความเห็นของกู้ซีเฉียว ถึงจะสามารถตัดสินใจว่าจะรับคนๆ นั้นหรือไม่
“กรรมการมู่ สวัสดีค่ะ” คนในห้องทักทายมู่จงด้วยรอยยิ้มทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา
มู่จงพยักหน้ายิ้มรับเล็กๆ แต่ไม่ได้แนะนำกู้ซีเฉียวให้ที่บริษัทรู้จัก เพราะเธอเคยขอเอาไว้ว่าจะเป็นแค่คนที่อยู่เบื้องหลังก็พอ
จนกระทั่งคนทั้งสองเดินออกไปแล้ว คนในออฟฟิศถึงมาจับกลุ่มคุยกัน “นี่ เธอคิดว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร คงไม่ใช่พนักงานออฟฟิศเราหรอกเนอะ”
