ตอนที่ 79 ทางเดินนับแต่นี้ต่อไป
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว” อินกั๋วฝูหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน ในตอนแรกที่เขารู้ว่ามีคนอย่างกู้ซีเฉียวคนนี้อยู่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ในฐานะที่เป็นเจ้าของบ้านตระกูลอิน วิสัยทัศน์ของเขาย่อมสูงกว่าปกติระดับหนึ่งอยู่แล้ว แม้ว่าจะยังเทียบกับบางตระกูลในเมืองหลวงไม่ได้ แต่ก็ถือว่าเป็นบุคคลที่ยืนอยู่บนยอดพีระมิด ดังนั้นจะพูดว่าเขามีพลังอำนาจล้นฟ้าคงไม่ถือว่าเป็นเรื่องเกินจริง
การที่ลูกหลานเขาเหล่านี้หาหลานสาวบุญธรรมมาให้ แถมยังมีชื่อเสียงไม่ดีโดนตราหน้าว่าเป็นลูกนอกสมรสอีก แม้เขาจะไม่พอใจ แต่ด้วยเห็นแก่หน้าของเจียงซูเสวียนเขาจึงทำเป็นไม่มีอะไร วิลลาตระกูลอินกว้างขวางขนาดนี้ แค่เพิ่มสมาชิกเข้ามาหนึ่งคนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หากแต่เบื้องลึกในจิตใจของเขากลับดูถูกลูกนอกสมรสจากตระกูลกู้นี้
ตอนที่เขาเดินลงมาชั้นล่างสังเกตเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก กิริยาท่าทางดีหน้าตาดีไม่ด้อยกว่าลูกสาวผู้มีอันจะกินคนอื่นๆ เลย แม้แต่เขายังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชอบในความเชื่อฟัง ถ่อมตัวของเด็กหญิงคนนี้ ยิ่งได้รู้ว่าเธอได้ตำแหน่งคะแนนสูงสุดทั้งระดับเมืองและระดับประเทศ ความเอ็นดูของเขาที่มีต่อเด็กคนนี้ก็พุ่งขึ้นสูงจนถึงจุดสูงสุด การได้อันดับหนึ่งทั้งสองระดับเช่นนี้ถือเป็นเกียรติอันสูงสุด ทุกปีทั้งประเทศจะมีเพียงหนึ่งคนมีพรสวรรค์ที่มีสิทธิ์ได้ตำแหน่งนี้
อินกั๋วฝูคิดไปมาก็หยิบเอาพู่กัน หมึก กระดาษและแท่นฝนหมึกที่เขาหวงแหนมามอบให้เธอ ซึ่งถือว่าเป็นการยอมรับให้เธอเข้ามาเป็นลูกหลานตระกูลอินแบบกลายๆ ด้วย
อินเซ่าหยวนกับถังเยี่ยนหลิงรู้สึกโล่งใจทันที ของขวัญชิ้นนี้ไม่ถือว่าสำคัญ การได้รับการยอมรับจากคุณปู่อินต่างหากถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เมื่อรวมกับที่อินเซ่าหยวนมอบลัมโบร์กินีคันหนึ่งเป็นของขวัญให้เธอด้วยแล้ว ค่ำคืนนี้กู้ซีเฉียวได้รับของขวัญจนมือไม้อ่อนไปหมด
อินเฟยเฟยสองมือกำหมัดแน่น ฝ่ามือขาวนุ่มของเธอปรากฏหยดเลือดเล็กๆ ขึ้น ริมฝีปากของเธอไร้สีเลือด เมื่อหนึ่งวินาทีที่แล้ว เธอยังภูมิใจกับผลคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยของตนอยู่เลย วินาทีต่อมาเธอก็เหมือนกับโดนอินเซ่าหยวนตบหน้าเข้าเต็มๆ
เธอไม่ใช่เป็นแค่ลูกนอกสมรสที่มาจากชนบทหรอกหรือ อยู่ชนบทแบบนั้นทำไมถึงได้รับการศึกษาดีๆ ด้วย แถมยังสอบได้คะแนนสูงสุดของประเทศอีกต่างหาก นึกไปว่าวันนี้ทั้งวันเพื่อนๆ ทั้งรุ่นต่างพูดกันแต่เรื่องคนที่สอบได้คะแนนสูงสุด กับสอบได้ที่สองของปีนี้ คนที่ทุกคนต่างชื่นชมก็คือคนตรงหน้าเธอนี่เอง ไม่เพียงเท่านั้นคนตรงหน้ายังได้รับความรักความเอ็นดูจากคนตระกูลอินทั้งเด็กและแก่อีกด้วย กรดเปรี้ยวในใจของเธอแทบจะกระอักออกมา
ต่อให้เธอจะแสร้งว่าตัวเองเป็นคนดีแค่ไหน อินเฟยเฟยก็ไม่สามารถปกปิดนิสัยแท้จริงของตนได้ แต่ก่อนเธอไม่มีคู่แข่งจึงไม่รู้ว่าความอิจฉาคืออะไร พอมาตอนนี้มีคู่แข่งที่ร้ายกาจเช่นนี้ ทำเอาเธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้ทัน ใบหน้าปรากฎรอยยิ้มแข็งทื่อออกมา
ถังเยี่ยนหลิงเหลือบมองเธอ จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็จางลง ด้วยสายตาของผู้ใหญ่อย่างเธอก็พอจะรู้ว่าอินเฟยเฟยคิดอะไรอยู่ วันนี้ที่ให้อินเฟยเฟยมาก็เพื่อทำให้กู้ซีเฉียวมีความสุข แต่มาถึงตอนนี้เธอเห็นแล้วว่าการที่เชิญอีกฝ่ายมานั้นคือความผิดพลาด
ทันใดนั้นอินเฟยเฟยที่สะกดกลั้นความเกลียดชังอยู่นั้นก็มองเห็นสายตาของถังเยี่ยนหลิงที่มองมายังเธอ ใบหน้าของเธอซีดขาว ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ มือเท้ารู้สึกเย็นวาบ เนื้อตัวมีเหงื่อเย็นไหลออกมา ถังเยี่ยนหลิง … กำลังจะทิ้งเธอแล้วแน่ๆ!
จนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งที่เธอมีในครอบครัวล้วนแต่มาจากการที่ถังเยี่ยนหลิงเอ็นดูรักใคร่เธอ หากต่อแต่นี้ไปเธอต้องสูญเสียความสัมพันธ์นี้ไปก็เท่ากับว่าเธอจะไม่เหลืออะไรเลยจริงๆ
เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า แต่กลับไม่มีใครสนใจเธออีก แม้แต่บรรดาคนรับใช้ก็ยังเมินเธอ อินเฟยเฟยมารู้ตัวอีกทีก็ช้าไปแล้วว่า เธอจบแล้ว
“วันนี้เป็นเพียงการฉลองผลคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเธอเท่านั้น เดี๋ยวเรายังต้องรีบหาวันมงคลที่จะทำพิธีอีกที งานฉลองรับเธอเข้ามาเป็นคนในตระกูลพวกเราต้องจัดให้ยิ่งใหญ่เอิกเกริก” อินกั๋วฝูเป็นคนมีอำนาจบารมีมาก แค่เพียงเขาเอ่ยปากพูด คนตระกูลอินก็ไม่มีใครกล้าค้านเขา
“จัดพิธี … ดูจะทางการเกินไปหรือเปล่าคะ” กู้ซีเฉียวพูดปรึกษาเสียงเบากับเจียงซูเสวียน “แค่จัดพอเป็นพิธีก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
เจียงซูเสวียนแนบกำปั้นกดลงที่ริมฝีปากเพื่อสะกดกลั้นรอยยิ้มบนริมฝีปาก เขาย่อมจะรู้ว่าสาวน้อยคนนี้ขี้เกียจไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ครั้งนี้เขาจะยอมปล่อยให้เธอทำตามใจไม่ได้ นึกถึงครั้งก่อนตระกูลกู้ก็ไม่ได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับเธอเข้าบ้านอย่างเป็นทางการ คิ้วเข้มของเขาก็ขมวดมุ่นเล็กน้อย “คุณปู่อินท่านอายุมากแล้ว แต่ท่านชอบความครึกครื้น เธอหักใจปฏิเสธท่านได้ลงเหรอ”
กู้ซีเฉียว “…” เธอกำลังแพ้
ค่ำคืนนี้กู้ซีเฉียวถูกถังเยี่ยนหลิงบังคับให้ค้างคืนเสียที่นี่ เจียงซูเสวียนในตอนแรกคิดอยากหาทางช่วยปฏิเสธอ้อมๆ แต่เมื่อเห็นหน้างามราวหยกของเธอเปื้อนรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ก็ได้แต่กลืนคำพูดที่กำลังจะเอ่ยลงคอไปตามเดิม ช่างเถอะ แค่เธอมีความสุขก็พอแล้ว
ตระกูลอินนี้ก็ช่างรู้จักดูแลคนเหลือเกิน เจียงซูเสวียนหรี่ตาน้อยๆ รู้สึกพอใจ
กู้ซีเฉียวไม่รู้ว่าเจียงซูเสวียนเอาจริงที่ตกลงให้เธออยู่ค้าง เธอมองไปที่เจียงซูเสวียนด้วยความประหลาดใจ อีกฝ่ายกลับเพียงแต่ลูบหัวของเธอด้วยท่าทางที่นุ่มนวลเป็นพิเศษ “ไปดูห้องพักกับคุณป้าเถอะ”
“ใช่ ใช่! ฉันจัดเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว!” ถังเยี่ยนหลิงมองมาที่กู้ซีเฉียวด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ห้องที่ให้กู้ซีเฉียวพักเป็นห้องนอนที่อยู่ตรงข้ามกับห้องอินเซ่าหยวน ทั้งห้องตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าอ่อนแต่ไม่ได้ดูเลี่ยนจนเกินไป ที่พื้นปูด้วยพรมผืนหนา ตรงกลางเป็นเตียงเจ้าหญิงสีขาว หน้าต่างบานทั้งกว้างทั้งใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดานพร้อมมีเสื่อทาทามิและโต๊ะกลมขนาดเล็กทำให้ดูเรียบร้อยและประณีตมาก
“ฉันให้คนตีทะลุห้องนอนกับห้องเก็บของที่อยู่ข้างกัน เห็นเซ่าหยวนบอกว่าหนูชอบวาดภาพ ฉันเลยทำเป็นห้องหนังสือเล็กๆ ไว้ให้” ผนังห้องนอนกับห้องหนังสือถูกตีทะลุแล้วเอากระจกแผ่นใหญ่มากั้นไว้
ในห้องหนังสือมีชั้นวางหนังสือไม้โบราณอยู่แถวหนึ่ง ด้านบนมีกองหนังสือที่วางจัดไว้อย่างเรียบร้อย รอบๆ ยังมีขาตั้งที่วาดรูป สีที่ใช้วาดรูปและกระดาษวาดรูปวางอยู่
เดิมทีเธอเคยอิจฉาห้องนอนของกู้ซีจิ่น แต่มาวันนี้เธอมีห้องนอนที่หรูหรากว่ากู้ซีจิ่นเสียอีก กู้ซีเฉียวหลุบตาลง ปกปิดสายตาพอใจของตนไว้
เจียงซูเสวียนเองก็รู้สึกประหลาดใจมาก ไม่ว่าตระกูลอินจะทำด้วยเหตุผลกลใด แต่แค่น้ำใจในครั้งนี้ก็ทำให้เขาจำไว้ไม่ลืมแล้ว
ค่ำคืนนี้บางคนนอนหลับฝันดี แต่บางคนกลับนอนไม่หลับทั้งคืน
ป้ายสองป้ายแขวนอยู่ด้านนอกประตูโรงเรียนมัธยมอีจงในเมืองเอ็นป้ายหนึ่งมีเนื้อหาแสดงความยินดีนักเรียนทั้งสองคนจากโรงเรียนนี้ที่ได้ครองทั้งอันดับหนึ่งและอันดับสอง ระดับจังหวัด ส่วนอีกป้ายมีเนื้อหาแสดงความยินดีที่นักเรียนทั้งสองคนต่างก็ได้ครองทั้งอันดับหนึ่งและอันดับสองของประเทศด้วย
สิ่งนี้ทำให้โรงเรียนอื่นๆ พากันอิจฉาตาร้อน โดยเฉพาะโรงเรียนมัธยมชิงเฉิง
ปีที่ผ่านๆ มาตำแหน่งคะแนนอันดับหนึ่งล้วนมาจากนักเรียนของโรงเรียนมัธยมชิงเฉิง โรงเรียนนี้จัดเป็นโรงเรียนของเหล่าคนชนชั้นสูง มีคณาจารย์ระดับสุดยอด ที่จริงที่หนึ่งของโรงเรียนพวกเขาในปีนี้ก็มีคะแนนสอบที่ใช้ได้ หากไปอยู่ที่อื่นก็คงได้เป็นอันดับหนึ่งไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าปีนี้โรงเรียนมัธยมอีจงจะมีมารร้ายสองคนปรากฎขึ้น ทำเอาบดบังคนเก่งๆ คนอื่นเสียมิด
บรรดาหนังสือพิมพ์และสื่อรายใหญ่หลายสำนักพากันประโคมข่าวดีอันนี้ จนทำให้ในวันรุ่งขึ้นเด็กอัจฉริยะทั้งสองก็กลายเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ
เมื่อกู้ซีเฉียวมาถึงที่โรงเรียนมัธยมอีจงก็ตรงเข้าไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงเรียน เมื่อไปถึง ผู้อำนวยการโรงเรียนก็หันมามองกู้ซีเฉียว ยิ่งมองยิ่งพอใจ นับตั้งแต่เกิดเรื่อง ‘ขโมยภาพวาด’ นั้นขึ้น เขาก็ให้ความสนใจกับกู้ซีเฉียวอย่างใกล้ชิด ตอนนี้ดูเหมือนว่าเด็กหญิงคนนี้จะทำให้เขาพอใจจนถึงที่สุดแล้ว
สายตาของเขาหันไปมองลั่วเหวินหลั่งอีกครั้ง เดิมทีเขาคิดว่าพวกเขาโชคดีมากแล้วที่โรงเรียนอีจงรับนักเรียนอย่างลั่วเหวินหลั่ง ที่ไหนได้สุดท้ายกลับมีม้ามืดปรากฏตัวมาตอนท้ายที่สุด
น่าแปลกใจจริง นี่มันทำให้ทุกคนพากันประหลาดใจมากจริงๆ
ผู้อำนวยการ โรงเรียนมองพวกเขาทั้งสองอย่างใจดี “พวกเธอมีมหาวิทยาลัยที่อยากสมัครแล้วหรือยัง หรือถ้าพวกเธออยากไปเรียนเมืองนอก ฉันก็พอจะช่วยได้นะ”
“ขอบคุณท่านผู้อำนวยการที่เป็นห่วงค่ะ หนูตัดสินใจได้แล้วว่าจะเรียนที่มหาวิทยาลัยไหนค่ะ” กู้ซีเฉียวปฏิเสธความหวังดีของผู้อำนวยการ
ผู้อำนวยการโบกมือ เขาพอจะเดาคำตอบของกู้ซีเฉียวได้ การที่เธอมีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งขนาดนั้น มีหรือที่สาวน้อยจะสนใจกับตัวเลือกในมือเขาที่มี คำพูดของเขาตั้งใจพูดให้ลั่วเหวินหลั่งฟังต่างหาก เพราะเขารู้เกี่ยวกับครอบครัวของลั่วเหวินหลั่ง ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะให้ความช่วยเหลือกับอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ลั่วเหวินหลั่งเงยหน้าขึ้นมาเผยให้เห็นใบหน้าที่อ่อนโยน ที่คิดไม่ถึงคือเขาก็ปฏิเสธในน้ำใจของ ผู้อำนวยการ คำตอบของเขาทำให้ผู้อำนวยการต้องตกใจ เดิมทีเขาคิดว่าลั่วเหวินหลั่งจะยอมรับอย่างง่ายดายในท้ายที่สุด เพราะการที่อยู่ในประเทศนี้ต่อไปคงไม่เป็นผลดีต่ออนาคตของเขา อีกทั้งตระกูลนั้นก็ไม่ควรไปมีเรื่องด้วย
“งั้นก็ได้ ต่อไปถ้าเจอปัญหาอะไรก็มาหาครูได้เสมอนะ” ผู้อำนวยการโรงเรียนยิ้มและโบกมือให้ทั้งสองคนกลับไปด้วยใบหน้าพึงพอใจ ประโยคสุดท้ายของเขาต้องการบอกกับลั่วเหวินหลั่ง
