ตอนที่ 82 เครื่องเคลือบหรู่
“อะไรกัน” อินเซ่าหยวนเลิกคิ้วถาม
“ไม่มีอะไร ขอเวลาฉันพักหน่อย” ขนตายาวสั่นไหวเล็กน้อย กู้ซีเฉียวหันหน้าไปอีกทาง ใบหน้าที่เดิมทีสงบนิ่งของเธอกระตุกเล็กน้อย แม้แต่ถังเยี่ยนหลิงยังรู้ว่าควรตกแต่งห้องเป็นสีฟ้าอ่อน แต่ทำไมเขาถึงเลือกรถคันนี้ให้เธอ
กู้ซีเฉียวเงยหน้าขึ้นหรี่ตาดำขลับเล็กน้อยแล้วเม้มริมฝีปากบางก่อนเอ่ย “ทาสีใหม่ให้หน่อย”
“เห็นเธอนิ่งอยู่นานที่แท้ก็เพราะไม่ถูกใจสีรถนี้เองหรอ” อินเซ่าหยวนหัวเราะเสียงดังออกมา ดวงตาดอกท้อของเขาเป็นประกาย “โธ่เอ๊ย ฉันก็ว่าแล้ว ถึงฉันจะเป็นคนเลือกรุ่นรถให้เธอ แต่สีนี้พี่เจียงเป็นคนเลือกให้ ตอนนั้นฉันก็มองว่าสีขาวน่าจะดีกว่า แต่เขากลับชี้สีนี้แล้วพูดว่าเอาอันนี้แหละ”
อินเซ่าหยวนครุ่นคิดครู่หนึ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่ยกมุมปากขึ้นถาม “ถ้าอย่างนั้น เธอยังอยากจะเปลี่ยนอยู่ไหม”
เจียงซูเสวียนเป็นคนเลือกสีนี้เหรอ กู้ซีเฉียวอดไม่ได้เอามือกุมหน้าผากตัวเอง คิดไปถึงใบหน้าลึกลับ สายตาเย็นชา คนที่โหดเหี้ยมเด็ดขาดอย่างเขาทำไมถึงเลือกสีรถสีนี้ได้เนี่ย
อินเซ่าหยวนไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหลอกเธอ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี
“นายลงมาก่อน ให้ฉันลองรถดูหน่อย” กู้ซีเฉียวลังเลก่อนจะเอ่ยให้อินเซ่าหยวนลงจากรถ
“เธอแน่ใจเหรอ” อินเซ่าหยวนไม่ค่อยวางใจพลางเปิดประตูรถออกมาอย่างลังเล “เอางี้ ให้ฉันนั่งข้างคนขับดีไหม”
กู้ซีเฉียวดึงกุญแจมา เข้าไปนั่งที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ตรถ “คนที่เคยขับรถแทรกเตอร์อย่างฉัน อย่าดูถูกฉันหน่อยเลย”
อินเซ่าหยวนได้แต่ยืนอยู่ที่เดิมเอามือกอดอกมองเธอ แม้ฝีมือขับรถของเธอจะต้องเคาะสนิมอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ขับผิดพลาด เขาจึงวางใจได้และหันไปมองทางด้านคนขับ เมื่อได้มองเขาก็ตะลึงเล็กน้อย บางทีเขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเจียงซูเสวียนถึงเลือกรถสีนี้ให้เธอ
สีชมพูเป็นสีที่ดึงดูดจริงๆ ผิวของกู้ซีเฉียวที่ขาวสวยราวกับหยกนั้นไม่ได้ดูหมองลงไปสักนิดเลยเมื่อมาอยู่บนรถสีชมพูเช่นนี้ โดยเฉพาะมือยาวราวหยกนั้นตัดกับสีดำของพวงมาลัยจนทำให้ดูขาวออร่าสวยขึ้นไปอีก ริมฝีปากบางสีซีดค่อยๆ เม้มเล็กน้อย หว่างคิ้วของเธอสะท้อนให้เห็นสีหน้ากังวล เด็กน้อยที่ปกติดูน่ารักงดงาม วันนี้กลับยิ่งมีประกายสีสันแตกต่างไปจากวันก่อนๆ
“สายตาของพี่เจียงนี่แหลมคมมาก” อินเซ่าหยวนเห็นกู้ซีเฉียวยิ่งขับยิ่งชำนาญก็เลิกสนใจเธอ ปากก็เริ่มพึมพำ “มิน่าเขาถึงเลือกสีนี้ แต่ถ้าเขารู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ต้องรู้สึกเสียใจมากอย่างแน่นอน”
“รถคันนี้จะให้ขับออกจากศูนย์เลยหรือจะฝากไว้ที่นี่ก่อน” เดิมทีเขาคิดว่าจะขับออกไปเลย แต่อินเซ่าหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าช่างมันก่อน “ฉันกลัวว่าตอนเธอขับไปบนถนน พวกผู้ชายแต่ละคนจะจ้องหาโอกาสมากระโดดขวางให้เธอชน เพื่อเอาตัวเข้าแลกให้เธอรับผิดชอบน่ะสิ”
ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ อินเซ่าหยวนสีหน้าสับสน เขาไม่ควรล่อหมาป่าเข้าบ้าน “ช่างเถอะ ฝากไว้ที่นี่ก่อน ฉันจะบอกผู้จัดการเอาไว้ ถึงตอนนั้นถ้าเธออยากขับค่อยมารับไป พวกเขาจำหน้าเธอได้”
กู้ซีเฉียวพยักหน้า เธอเองก็ไม่อยากขับคันนี้ออกไปเช่นกัน และยังต้องใช้เวลาทำใจสักนิดเพื่อยอมรับรถคันนี้
เพราะท้ายที่สุดแล้ว สีรถคันนี้ยังไงๆ ก็ …..
ทั้งสองคนแยกย้ายไปทำธุระหลังจากที่กินข้าวเที่ยงด้วยกันแล้ว
มีผู้คนมากมายบนถนนขายวัตถุโบราณในเมืองเอ็น ผู้คนเหล่านี้มีหลากหลายวัย แต่โดยมากจะเป็นผู้สูงอายุ และก็พอจะมีพวกวัยรุ่นที่กะจะมาเจอของล้ำค่าแต่ราคาดันถูกเพราะเจ้าของร้านไม่รู้เรื่อง ซึ่งคนที่พวกเจ้าของร้านชอบหลอกมากที่สุดก็คือพวกเด็กน้อยที่ยังอยู่ในรั้วโรงเรียน
ทันทีที่กู้ซีเฉียวได้มาถึงที่นี่ก็ถูกดึงดูดด้วยความคึกคักของถนนสายนี้
เธอกวาดตาดูหนึ่งรอบ ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าไป ทันใดนั้นก็มีเสียงจากระบบปรากฎขึ้น
[มอบหมายภารกิจทำความดีประจำวัน: ตรวจสอบของเก่าล้ำค่า หากปฏิบัติภารกิจสำเร็จรับรางวัล 20 คะแนน]
สายตามองไปตามหัวลูกศรที่ชี้อยู่บนหน้าจอ เธอเห็นคนแก่ผมหงอกคนหนึ่งกำลังลังเลอยู่ในร้านขายของเก่าดูประหลาดตา เจ้าของร้านพยายามขายสินค้าของตนให้เขา “นี่เป็นเครื่องเคลือบหรู่[1]โบราณสมัยราชวงศ์ซ่งเชียวนะ คุณดูเครื่องเคลือบชิ้นนี้ สีของมันเป็นสีเขียวฟ้ามันเงา ผิวเคลือบดูอวบอิ่มสว่างสุกใส หนึ่งในห้าสุดยอดเครื่องเคลือบสมัยราชวงศ์ซ่ง[2] ขายให้คุณในราคาแค่สิบล้านนี่ก็ถือว่าคุณซื้อได้ในราคาถูกมากแล้ว”
ถังเหวินปั๋วมองไปที่จานเคลือบสีเขียวฟ้าในมืออย่างลังเล หากดูจากภายนอกแล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหาอะไร สิบล้านสำหรับเขาก็ไม่ใช่เงินมากมายอะไร หากแต่ถ้าจานเคลือบนี้เป็นเครื่องเคลือบหรู่สมัยราชวงศ์ซ่งจริง ราคาคงไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้านแน่ๆ
แต่จะยังไงความเสี่ยงก็ยังดูจะมีอยู่บ้าง
ตกลงจะซื้อหรือไม่ซื้อดีนะ
“จานเคลือบนี้ดูประณีตมาก” ทันใดนั้นมีเสียงเด็กสาวดังขึ้นมา ให้ความรู้สึกเหมือนฝันหวานในช่วงฤดูร้อนแบบนี้
เมื่อถังเหวินปั๋วมองเห็นเจ้าของเสียงสายตาก็พลันเปล่งประกาย เขาไม่ได้รู้สึกดูแคลนเด็กคนนี้เพราะวัยวุฒิ “สาวน้อยท่านนี้มีคำแนะนำอย่างไร”
ชายชราร่างเล็กผมหงอกคนนี้สวมชุดรำไทเก๊กสีขาว สายตาดูหลักแหลม ใบหน้าแม้จะมีริ้วรอยและร่องลึกแต่ดูเป็นคนสงบ ทำให้ผู้คนรู้สึกดีกับเขา กู้ซีเฉียวยิ้มและกล่าวออกมา “ไม่บังอาจให้คำแนะนำค่ะ แต่แค่อยากแบ่งปันความคิดเห็นก็เท่านั้นเอง”
“เครื่องเคลือบหรู่ผลิตเพื่อส่งให้แก่วังหลวงเท่านั้น ดังนั้นตอนที่ผลิตจึงไม่คำนึงถึงต้นทุนใดๆ โดยมากมักจะใช้หินโมราผสมลงในเคลือบ ทำให้สีเคลือบจะเป็นสีดลฟ้า สีดลอ่อน ฟ้าอ่อน จานเคลือบนี้ผลงานเคลือบเป็นแบบชุ่มชื้นนวลเนียน พื้นผิวละเอียด การแตกลายงาบนผิวเคลือบค่อนข้างละเอียดหนาแน่น พื้นผิวเครื่องเคลือบแตกเป็นเลายปีกจั๊กจั่นอันวิจิตร”
เมื่อเห็นว่าเด็กสาวคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ถังเหวินปั๋วก็ตาสว่างวาบวางจานเคลือบนี้ลงบนโต๊ะ แม้จะมีบอกกันไว้ว่าคนในแวดวงเดียวกันไม่วิจารณ์กันเอง แต่เขากลับไม่เอาคำพูดนี้มาผู้มัดตัวเอง “สาวน้อยท่านนี้ช่วยชี้แนะด้วย”
กู้ซีเฉียวหยิบจานเคลือบขึ้นมา ก่อนจะทาบแว่นขยายมองอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่งแล้ววางลง
“เป็นยังไงบ้าง” ถังเหวินปั๋วเห็นสีหน้าเงียบสงบของเธอก็เดาไม่ถูกว่าเธอคิดอะไรอยู่
“เนื้อดินเครื่องเคลือบหรู่จะมีทองแดงปนอยู่เล็กน้อย ทำให้เมื่อส่องไฟจะเห็นสีแดงเล็กน้อยสะท้อนออกมา สีของพื้นผิวจะเป็นสีเทาปนด้วยสีเหลืองเล็กน้อย เรียกสีพื้นผิวชนิดนี้ว่า สีเทาขี้ธูป แต่ถ้าเป็นเครื่องดินเผาที่มาจากซอยจางกง เมืองหรู่โจว สีพื้นผิวจะเป็นสีเทาขาว และจะออกสีขาวมากกว่าเครื่องดินเผาที่อื่นๆ ซึ่งเป็นลักษณะพิเศษของเครื่องเคลือบกวนสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ” กู้ซีเฉียวเรียบเรียงคำพูดออกมา
“พวกนี้ฉันดูหมดแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร” ถังเหวินปั๋วมองไปที่จานเคลือบด้วยสายตาเปล่งประกาย
กู้ซีเฉียวส่ายหัว “นี่เป็นแค่หนึ่งองค์ประกอบเท่านั้น ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์ ในตอนนั้นเมื่อใช้เตาหรู่เผาเครื่องเคลือบด้วยอุณหภูมิสูงจะเกิดข้อบกพร่องกับชิ้นงาน พวกเขาพยายามหลากหลายวิธีจนพบพืชบางชนิดที่ใส่ลงไปแล้วช่วยแก้ปัญหานี้ได้ ซึ่งสิ่งนี้เป็นที่มาของการแตกลายงาบนผิวเคลือบ แต่จานเคลือบนี้เพียงแต่แตกลายงาคล้ายเครื่องเคลือบหรู่เท่านั้น แต่ในกรรมวิธีการเผานั้นมีใส่สารเคมีบางอย่างประกอบเข้าไปด้วย ดังนั้นขอบจานจึงกลายเป็นสีเทาขาว เมื่อดูใต้แสงแดดจะมองไม่เห็นการเปลี่ยนสี แต่หากดูอย่างละเอียดก็จะพบว่าการเคลือบผิวนั้นเป็นวงใหญ่และหยาบไม่เหมือนกับงานเคลือบหรู่ที่ละเอียด”
เจ้าของร้านได้ยินกู้ซีเฉียวพูดเป็นข้อๆ อย่างมีเหตุผล สีหน้าก็แข็งเกร็งกว่าเดิมมาก
ถังเหวินปั๋วนำเอาจานเคลือบนั้นไปส่องใต้แสงแดด ภายใต้แสงแดดจานเคลือบสะท้อนแสงแดดจนแสบตา ไม่มีการเปลี่ยนสีสันใดๆ
เดิมทีมีคำอุปมาถึงเครื่องเคลือบหรู่เหยาไว้ว่า ‘ฟ้าใสเมฆสลายหลังฝนพรำ’ ‘ดั่งยอดเขาพันยอดเขียวขจี’ และในวงการก็ยังกล่าวขานกันถึงเครื่องเคลือบหรู่ว่า ‘ถึงจะมีเครื่องเคลือบโบราณสักหมื่นชิ้นก็เทียบไม่ได้กับมีเครื่องเคลือบหรู่เพียงชิ้นเดียว” และเพราะเหตุนี้เครื่องเคลือบหรู่ถึงเป็นของสูงค่า คนในวงการอยากทะนุถนอมครอบครองสักเพียงชิ้น หากแต่ยากนักที่จะได้มาสะสม
“ดูทีเครื่องเคลือบหรู่คงจะไม่ได้หามาไว้ครอบครองได้ง่ายๆ” ถังเหวินปั๋วถอนหายใจ เขารู้ดีว่าเครื่องเคลือบหรู่นั้นล้ำค่า และก็ไม่ได้ผิดหวังอะไรมากมายนัก เขาได้แต่หันสายตาเป็นประกายทั้งคู่ไปที่กู้ซีเฉียว “สาวน้อยยังเยาว์วัย แต่สายตาหลักแหลมกว่าคนในวงการเสียอีก คนรุ่นใหม่นี่ช่างน่ากลัวเสียจริง”
“พอดีหนูเคยศึกษาเรื่องเตาเผาเครื่องเคลือบสมัยราชวงศ์ซ่งมาบ้าง มิบังอาจกล้าเทียบกับทุกท่าน” กู้ซีเฉียวรีบโบกมือ “หากจะถามเรื่องอื่นๆ หนูก็ไม่รู้อะไรเลยค่ะ”
แม้ว่าเธอจะเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตรวจสอบวัตถุโบราณมาบ้าง แต่ก็เป็นเพียงการอ่านในตำราเท่านั้น มีรายละเอียดอีกมากมายที่เธออาจมองข้ามไป หากระบบไม่ช่วยสแกนและพิเคราะห์อัตลักษณ์ของสิ่งของเหล่านี้ให้ ในวงการนี้จำเป็นต้องอาศัยประสบการณ์และเทคนิคแยกแยะมากมายจะยึดถือแต่ข้อมูลในตำราย่อมทำไม่ได้
ถังเหวินปั๋วหัวเราะเสียงดัง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดูเด็กสาวที่คิ้วตาอ่อนโยน ท่าทีสง่างามราวกับกล้วยไม้ผู้นี้
[ภารกิจเสร็จสิ้น! ยินดีด้วย โฮสต์ได้รับคะแนนสะสม 20 คะแนน]
[ติ๊ง! ระบบตรวจพบว่าระดับความรู้สึกดีที่ถังเหวินปั๋วมีให้กับโฮสต์อยู่ที่ 28 จะเพิ่มเขาในหมวดหมู่มิตรหรือไม่]
[1] 汝窑 (Ru Ware) เป็นเครื่องปั้นดินเผาจีนที่มีชื่อเสียงและหายากมากประเภทหนึ่งตั้งแต่สมัยราชวงศ์ซ่ง ผลิตขึ้นสำหรับราชสำนักช่วงสั้นๆ ประมาณปี 1100 มีน้อยกว่า 100 ชิ้นที่สมบูรณ์อยู่รอดจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าจะมีการทำเลียนแบบในภายหลังซึ่งไม่ตรงกับต้นฉบับทั้งหมด ส่วนใหญ่มีการเคลือบสีเขียวอมฟ้า “ไข่เป็ด” ที่เป็นสีซีดโดดเด่น (สีฟ้าหลังฝน) และไม่มีการตกแต่งลวดลาย เฉดสีมีความหลากหลายจนไปแตะสีเขียวศิลาดล ถือได้ว่าเป็นรูปแบบเฉพาะรูปแบบหนึ่งของเครื่องถ้วยศิลาดล
[2] 五大名窯 (The Five Great Kilns) สุดยอดเครื่องเคลือบสมัยราชวงศ์ซ่ง ได้แก่ เครื่องเคลือบหรู่(汝) เครื่องเคลือบจวิน(钧) เครื่องเคลือบกวน(官) เครื่องเคลือบติ้ง(定) เครื่องเคลือบเกอ(哥)
