ตอนที่ 83 หยกโบราณ
จู่ๆ เสียงของระบบก็ดังขึ้น กู้ซีเฉียวมองชายชราผมขาวใบหน้าอ่อนเยาว์ผู้นี้แล้วยกมือลูบคาง และตกลงเพิ่มเขาในรายชื่อเพื่อน เธอคิดว่าชายชราคนนี้น่าสนใจ
ทั้งสองคนคุยกันอีกสองสามคำ แรกพบก็รู้สึกสนิทเหมือนรู้จักกันมานาน ถังเหวินปั๋วยิ่งรู้สึกเอ็นดูสาวน้อยคนนี้มากกว่าหลานสุดแสบของตัวเองเสียอีก “หนูน่าจะอายุไล่เลี่ยกับหลานของฉัน งั้นเรียกฉันว่าคุณปู่ถังก็ได้ จะได้เท่าเทียมกัน”
“คุณปู่ถัง” กู้ซีเฉียวเรียกตามทันที
ถังเหวินปั๋วได้ยินก็มีความสุขมาก ถามเธอว่า “หนูมาที่นี่มองหาอะไรอยู่เหรอ”
กู้ซีเฉียวมองไปรอบๆ ภายในร้าน พอจะประเมินได้ว่าที่นี่ไม่มีของที่เธออยากได้อยู่ ครุ่นคิดสักครู่ ก็เอ่ยออกไปตามตรง “หนูมาตามหาหยกโบราณน่ะค่ะ แต่ดูเหมือนจะหายาก” ร้านใหญ่ขนาดนี้ยังไม่มีหยกโบราณสักชิ้น ร้านอื่นก็คงยากเช่นกัน
“หยกโบราณ?” ถังเหวินปั๋วมองกู้ซีเฉียวด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “หายากจริงๆ นั่นแหละ แต่ถนนเส้นนี้ก็ไม่ใช่สั้นๆ ถ้าลองหาดูดีๆ ก็น่าจะเจอ คนแก่อย่างฉันวันนี้ไม่มีธุระปะปังอะไรอีก เดี๋ยวฉันจะหาเป็นเพื่อนหนูก็แล้วกัน”
ทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน แวะดูแผงขายใหญ่เล็กบนถนนขายวัตถุโบราณสายนี้จนทั่วแต่ก็ยังหาไม่เจอ กู้ซีเฉียวหาเจอเพียงหยกที่เพิ่งเจียใหม่ได้สองชิ้น
“น่าแปลกจริง หยกโบราณสักชิ้นก็หาไม่เจอ” ถังเหวินปั๋วมองท้องฟ้า และมองไปที่กู้ซีเฉียวด้วยความลังเล “เอาอย่างนี้ไหม วันนี้พวกเรากลับกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาไล่หาอย่างละเอียด ร้านพวกนั้นพรุ่งนี้น่าจะมีของเข้ามาเติม”
“คุณปู่ถัง วันนี้ลำบากคุณปู่แล้วจริงๆ คุณปู่กลับก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวหนูขอดูต่ออีกนิด” กู้ซีเฉียวยกมือขึ้นปิดตาสักพักแล้ววางมือลง เธอมีความรู้สึกแรงกล้าบางอย่างว่าที่นี่มีหยกโบราณ แต่แค่ตอนนี้ยังหาไม่เจอในเท่านั้น
ในตอนที่เธอยกมือขึ้น กำไลหยกตรงข้อมือเธอโผล่ออกมา
ถังเหวินปั๋วตกตะลึงไปในทันที เขาเหม่อลอยจ้องมองกำไลนั่นอยู่พักใหญ่
“คุณปู่ถัง” กู้ซีเฉียวเลิกคิ้ว
“…. ไม่มีอะไร” ถังเหวินปั๋วเก็บสีหน้าของตน “งั้นปู่กลับก่อนนะ”
กู้ซีเฉียวยืนอยู่ที่เดิมมองถังเหวินปั๋วเดินจากไป เธอยกมือขึ้นมาเหมือนคิดอะไรอยู่ พลันสมองก็ผุดความคิดมากมาย แต่สุดท้ายก็ค่อยๆ หยุดคิดไปทีละเรื่อง สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการตามหาหยกโบราณที่สร้างความลำบากให้เธอให้เจอ
“ระบบ หยกโบราณชิ้นนั้นซ่อนไว้ดีเกินไปแล้ว เธอมีไอเดียอะไรบ้างไหม” กู้ซีเฉียวนวดคลึงศีรษะที่กำลังปวดตุบ แม้ว่าตอนนี้เธอจะฝึกวิทยายุทธ์ถึงขั้นเกลากระดูกแล้ว แถมพลังจิตของเธอก็ก้าวหน้าจากเมื่อก่อนมากจนพื้นที่ถนนขายวัตถุโบราณเส้นนี้อยู่ภายใต้พลังควบคุมของเธอ แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น แม้เธอจะพยายามเพ่งพลังจิตแล้วก็ยังไม่สามารถหาตำแหน่งที่ซ่อนของหยกโบราณเจอ
ในตอนนี้พลังจิตของเธอใกล้จะหมดแล้ว ไม่สามารถเรียกพลังกลับมาใช้ในเวลาอันสั้นได้
[โปรดรอสักครู่… การเรียกระบบเพื่อค้นหาหยกโบราณต้องใช้ 50 คะแนน] ระบบรีบค้นหาวิธีการแก้ปัญหาได้อย่างรวดเร็ว
“แพงขนาดนี้เลยเหรอ” กู้ซีเฉียวตกใจ เธอเข้าใจมาตลอดว่าระบบสามารถสแกนหาอะไรตอนไหนก็ได้ เหมือนกับสแกนร่างกายผู้ป่วยเช่นนั้น
ระบบให้ข้อมูลเสริมกับเธอในพื้นที่เสมือนจริง [เฉียวเหม่ยเหริน หยกโบราณที่เธอตามหาอยู่มันเกินขอบเขตการค้นหาหยกบนโลกไปแล้ว พลังของหยกแก่กล้าจนถึงระดับหนึ่งที่สามารถเรียนรู้การปลอมตัว การจะให้ระบบค้นหาย่อมจำเป็นต้องใช้พลังความสามารถ ยิ่งใช้พลังความสามารถมากก็ย่อมต้องใช้คะแนนมากเป็นธรรมดา]
“จะหักคะแนนก็หักเลย” กู้ซีเฉียวกัดฟันพูด “หามาให้เจอนะ”
[ติ๊ง! หักคะแนน 50 คะแนนสำเร็จ พบเป้าหมายแล้ว!]
แผงจอโปร่งใสปรากฏขึ้นพร้อมกับลูกศร กู้ซีเฉียวเดินตามลูกศรไปไม่นานก็พบกับแผงขายของเล็กๆ แผงหนึ่งที่มีสินค้าเบ็ดเตล็ดมากมายวางกองอยู่
ตำแหน่งที่เห็นชัดที่สุดในแผงขายของมีชามใบเล็กวางอยู่ใบหนึ่ง และหยกโบราณที่ตามหาก็คือเจ้าหินสีดำที่เจ้าของร้านเอามารองก้นชามนั่นเอง
สุดท้ายกู้ซีเฉียวใช้เงินไปสองหมื่นเพื่อซื้อชามใบนั้นมา เธอเขย่าหินสีดำเข้มนั้นไปมา ดวงตาสีดำสุกใสหันมองเจ้าของร้าน “น้ำหนักของหินนี่ใช้ได้เลย ขอฉันเอากลับไปรองชามนะคะ”
เจ้าของร้านเห็นว่าเด็กน้อยเพิ่งโดนเขาหลอกซื้อของแพงชิ้นใหญ่ไปก็รีบห่อชามใบนั้นแล้วยื่นให้เธอ จากนั้นเริ่มนับเงินและพูดโดยไม่เงยหน้ามองเธอว่า “เอาไปได้เลย”
[เฉียวเหม่ยเหริน นี่นับว่าเธอได้ของล้ำค่าราคาถูกแล้วใช่ไหม] ระบบตาเป็นประกายอยู่ในพื้นที่เสมือนจริง
[ไม่ต้องพูดถึงหยกโบราณในมือเธอแล้ว ชามใบนั้นก็มีที่มาที่ไปใช่ไหม]
“ใช่ ชามใบนี้เป็นชามเคลือบกวนสมัยราชวงศ์ชิง แม้จะมีอายุไม่นาน แต่ใต้ชามนี้มีสลักตราประทับบางอย่างที่ถูกคนลบออกไป ดังนั้นเจ้าของร้านถึงไม่ได้ใส่ใจดู ตอนที่เขารับมาคงซื้อมาในราคาไม่กี่สิบหยวน ฉันจ่ายไปสองหมื่นก็ถือว่าเขาได้กำไรไป ในใจเขาคงจะหัวเราะเยาะว่าฉันโง่ที่ซื้อชามใบนี้มา” กู้ซีเฉียวโบกรถเรียกกับวิลลาตัวเอง
[เธอเตรียมจะขายต่อไหม ฉันว่าเครื่องเคลือบลายครามนี้ราคาตลาด น่าจะล้านต้นๆ]
“ไม่ขาย ฉันจะเอากลับไปเป็นชามข้าวของเจ้าฮาฮา” กู้ซีเฉียวโยนชามเก็บลงไปในกระเป๋า จากนั้นหยิบเอาหยกโบราณชิ้นนั้นมาพิเคราะห์ดูอย่างละเอียด
ระบบ : […]
น้องหมาบ้านเธอทำจากทองคำหรือไงนะ
เธอซื้อหยกชิ้นนี้เพราะตำราโบราณขาดๆ เล่มนั้นมีบันทึกไว้เกี่ยวกับคาถาหยกโบราณ คาถานี้สามารถบรรจุเข้าไปในชิ้นหยกได้
ถังเยี่ยนหลิงให้ของขวัญที่มีค่ามากแก่เธอ เธอคิดไม่ออกว่าจะให้ของขวัญตอบแทนยังไงดี จนกระทั่งระบบได้เอ่ยถึงคาถาหยกโบราณ ที่ใช้พลังของหยกในการบำรุงร่างกาย ทำให้ผิวพรรณสวยงาม และที่สำคัญที่สุดคือช่วยคุ้มครองชีวิต แม้ว่าอาจจะไม่ได้ใช้ แต่นี่ก็ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอสามารถหาให้ได้
ส่วนของขวัญให้คนอื่นๆ ก็ดูไม่ใช่เรื่องยากอะไร จะมีก็แต่ของขวัญให้เจียงซูเสวียนนี่แหละที่จัดการยาก เขาเป็นคนที่มีวิทยายุทธ์โบราณสูงส่งมาก การเพิ่มยันต์คาถาธรรมดาทั่วไปไม่มีประโยชน์สำหรับเขา แต่หากเป็นยันต์คาถาขั้นสูงขึ้นเท่าไหร่ ตัวสิ่งที่จะเอาไปปิดผนึกก็ต้องเป็นวัตถุขั้นสูงตามไปด้วย ดังนั้นกู้ซีเฉียวจึงต้องใช้พยายามตามหาเจ้าหยกโบราณชิ้นนี้
ด้านนอกของหยกโบราณชิ้นนี้มีคราบเคลือบอยู่หนึ่งชั้น กู้ซีเฉียวไม่อยากส่งไปให้ร้านขัดเคลือบมืออาชีพทำ เลยยอมใช้คะแนนห้าคะแนนซื้อน้ำยาพิเศษจากระบบ
หยกโบราณที่ผ่านน้ำยาทำความสะอาดแล้วก็ค่อยๆ เผยให้เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิม รอยเจาะบนชิ้นหยกเป็นลักษณะรูปแตร หยกนี้เป็นหยกทรงกลม สีเหลืองดั่งข้าวฟ่างนึ่ง ขาวมันดั่งไขมันสัตว์ พื้นผิวเรียบลื่นมันวาว ด้านบนสลักเป็นรูปมังกรเหินราวกับมีชีวิต ตัวมังกรเป็นการสลักลวดลายมังกรคู่ หากมองจากระยะไกลจะสัมผัสได้ถึงความเข้มขลังที่สะท้อนออกมา
“ระบบ ซื้อยันต์สวรรค์” กู้ซีเฉียวกำหยกโบราณไว้ในมือ เธอมองดูมันอย่างละเอียดแล้วเอ่ยปากออกมา
เมื่อหยกโบราณอยู่ในมือ เธอก็สัมผัสได้ถึงพลังอันอ่อนโยนบางอย่างที่ซึมเข้าสู่ร่างกายผ่านฝ่ามือ
[ติ๊ง! หักคะแนน 1,500 คะแนน ซื้อยันต์สำเร็จ!]
ชั่วขณะนั้น คาถายันต์เป็นพรวนก็ถูกดึงเข้ามาในสมองของเธอ กู้ซีเฉียวหลับตาแล้วเข้าไปสู่พื้นที่เสมือนจริงและฝึกวาดยันต์บทนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกระทั่งรู้สึกใช้ได้แล้วจึงลืมตาขึ้น
หยกโบราณที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆ ลอยขึ้นสู่อากาศ กู้ซีเฉียวยกมือขึ้นมาทำท่ากดนิ้ว[1] โลกความจริงกับโลกเสมือนนั้นต่างกัน ในพื้นที่เสมือนจริงเธอสามารถเมินเฉยต่อกฎเกณฑ์ แต่ในโลกความเป็นจริง ด้วยกระบวนท่าของเธอ ทำให้ได้รับแรงปะทะอย่างแรงกล้า พลังจิตวิญญาณถูกส่งเข้าไปในหยกโบราณนั้นไม่หยุด
กระบวนท่าของกู้ซีเฉียวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าขาวของเธอปรากฏหยดเหงื่อผุดออกมา
หยกโบราณหมุนวนอย่างรวดเร็วตามการเคลื่อนไหวสุดท้ายของเธอ สุดท้ายก็หยุดหมุน ขณะนี้การถ่ายพลังสำเร็จแล้ว
ขณะเดียวกันเจียงซูเสวียนที่อยู่ที่ชานเมืองพลันก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างกระทบใจ เขามองท้องฟ้าที่ปรากฏพลังออร่าบางอย่างพวยพุ่งขึ้นเป็นกระแสน้ำวน
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และเป็นเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องนี้ เขาจึงไม่ทันยั้งมือตอนปะทะกับนักพรตเต๋าจนทำให้ฝ่ายตรงข้ามถึงกับกระอักเลือดสีดำออกมา
เจียงซูเสวียนเห็นดังนั้น ใบหน้าที่เคร่งขรึมยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขามองร่างนักพรตเต๋าที่มีไอสีดำลอยพันเกี่ยวร่างอยู่พักใหญ่ถึงจะโบกมือ
ศพของนักพรตคนนั้นหายวับไป เหลือเพียงเถ้าถ่านที่เหลือไว้เป็นรูปร่างมนุษย์ เมื่อโดนลมพัดก็สลายไป
เขายืนหันหน้าไปทางสายลม มองเห็นกระแสไอวนขนาดมหึมา ในดวงตาสีดำลึกของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “ปรากฏการณ์ใหญ่ขนาดนี้ คุณปู่ไม่มีทางทำได้ ไม่รู้ว่าเป็นผู้เร้นกายคนไหนกันแน่”
จนกระทั่งกระแสไอวนหายไป เขาถึงละสายตาลง จดจำเรื่องนี้ไว้ จากนั้นเมื่อตั้งจิตได้เขาก็หายวับไปจากตรงนั้น
[1] 掐诀 เชี่ยเจวี๋ย หมายถึงการบีบบางส่วนของฝ่ามือหรือนิ้วมือตามกระบวนท่า เพื่อเรียกผีและเทพเจ้าและปราบวิญญาณชั่วร้าย
