Ch.60 – บทที่ 5 ตอนที่ 7
Provider : รินคะน้า
บทที่５ตอนที่７
เมื่อฟีโออัดพลังเวทย์ไว้ทั่วร่างกายของเขา เขาก็พุ่งเข้าหาโนโซมุทันที หยิบยันต์แผ่นหนึ่งออกมาและเทพลังเวทย์ลงไป ยันต์ส่องแสงสว่างและก็หายไป และจากนั้นก็มีพลังเวทย์ห่อหุ้มร่างกายเป็นเวทย์เสริมพลัง
「เอาล่ะ ถ้างั้นมาลองกันดูหน่อยไหม！」
「อึก！」
ฟีโอฟาดกระบองใส่โนโซมุทันที โนโซมุที่พยายามจะหลบและลังเลกับแรงกดดันที่พุ่งเข้ามาแทบจะมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขาเลย
อย่างไรก็ตามฟีโอยังคงฟาดกระบองต่อไปแต่โนโซมุก็เอาดาบกันได้บ้างแล้ว ฟีโอที่เสริมพลังจนแข็งแกร่งกว่าโนโซมุ ทำให้โนโซมุถึงกับเซ
「อาาาา เอาอีก เอาอีก！」
ฟีโอหยิบยันต์ออกมาและใช้งานมันทันทีจากนั้นเกิดมวลลมต่อหน้าเขา และพุ่งเข้าหาโนโซมุ
「อึกกก！！」
โนโซมุไม่มีเวลามาลังเลอีกแล้ว ตัวโนโซมุที่เซไปก็ต้องกระโดดถอยหลังเพื่อลดแรงกระแทกของลมที่พุ่งเข้ามาและเบี่ยงมันไปด้านข้างเพื่อให้แรงกระแทกมันน้อยลง
อย่างไรก็ตามเขาอยู่เฉยๆไม่ได้แล้วเพราะแรงกระแทกที่ทำให้กระเด็นไปกับพื้นนั่นทำให้เขาเริ่มเจ็บปวดตามตัว
โนโซมุพบเห็นเงาพุ่งเข้ามา เขารีบหลบออกไปด้วยท่าทางร้อนรน
ทันทีที่โนโซมุหลบไปกระบองของฟีโอก็ฟาดลงที่พื้น หากช้าเพียงก้าวเดียวเละแน่ๆ
「ยังไม่หมดหรอกน้า～」
ฟีโอยังคงไล่ตามต่อไป
ไม้กระบองที่ถือด้วยมือทั้งสองนั้นหมุนไปรอบๆโดยมีลำตัวเป็นจุดศูนย์กลางและเริ่มผลักสิ่งรอบๆไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะไม่ได้รุนแรงเท่าดาบของมาร์ แต่ไม้กระบองที่ได้รับแรงเหวี่ยงจากการหมุนมันเพียงพอที่จะโจมตีต่อเนื่องได้
「ย๊ากกกก！！」
โนโซมุคิดว่าเขาจะถูกมันกลืนกินไปแล้วแม้ว่าพยายามจะรับมันตรงๆ เขาพยายามปัดป้องการโจมตีของมันเหมือนกับตอนที่ฝึกกับไอริส
อย่างไรก็ตามการโจมตีต่อเนื่องของฟีโอยังคงไม่หยุด พายุที่โหมกระหน่ำกำลังรุนแรงขึ้นละพยายามเข้าหาโนโซมุด้วยความเร็วที่มากขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้มีการโจมตีของกระบองมาเพียงอย่างเดียว
「นี่แหนะ！」
「！！」
หมัดของฟีโอเข้าไปที่แก้มของโนโซมุ นอกจากนี้การหมุนของเขายังกระแทกเข้ากับลำตัวของโนโซมุอีก โนโซมุกระโดดถอยหลังและลังเลว่าจะเตะสวนกลับไปดีรึไม่
เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ใช้เพียงไม้กระบองแต่ยังใช้หมัดและลูกเตะได้อีกด้วย ในแง่หนึ่งมันคล้ายกับเทคนิคดาบที่โนโซมุใช้
เทคนิคการใช้ดาบของโนโซมุคือการต่อสู้ที่ครอบคลุมไม่ใช่เพียงแค่ใช้ดาบเท่านั้นแต่ยังรวมถึงการใช้ฝักดาบและศิลปะการต่อสู้ด้วย ซึ่งฟีโอเองก็ทำในลักษณะเดียวกัน
อย่างไรก็ตามฟีโอนั่นไม่เหมือนกับโนโซมุ ที่ฟีโอสามารถใช้ยันต์ได้ เห็นได้ชัดว่าโนโซมุนั้นพึ่งพาคิเพียงอย่างเดียว
「ต่อมาก็ไอนี่」
「！！」
เมื่อโนโซมุเผยให้เห็นช่องว่างฟีโอก็ดึงยันต์ออกมาหลายใบและเปิดใช้งานอย่างรวดเร็ว
เสียงฟ้าร้องนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นและสายฟ้าก็ถูกยิงมาที่โนโซมุประมาณสามได้
สายฟ้าสามลูกที่ถูกปล่อยเข้ามาหาโนโซมุราวกับ หมาเฝ้ายามนั่น โนโซมุกระโดดหลบไปด้านข้างทันทีด้วยก้าวพริบตา
「หนอย！！」
สายฟ้าที่พุ่งลงมาชนกับพื้นและกระจายไปทั่วและโนโซมุที่โดนสายฟ้านั่นก็ช้าลงเล็กน้อย
หลังจากที่โนโซมุเคลื่อนไหวช้าลง ฟีโอหยิบยันต์ออกมาอีกครั้งและยิงลูกไฟมาสามลูกมาทางนี้
（เวรเอ้ย！ ท้ายที่สุดแล้วก็แพ้การต่อสู้ระยะไกลจริงๆ！！）
ฟีโอและโนโซมุเผชิญหน้ากัน เทียบกันแล้วฟีโอที่ถนัดการโจมตีระยะไกลได้เปรียบเห็นๆ
ลูกไฟอีกสามลูกพุ่งเข้าหาโนโซมุ แต่เขาก็ใช้ “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-”หมุนตัว 90 องศาและพุ่งเข้าหาฟีโอ
「โอ้ววว」
ฟีโอทำเสียงตกใจเล็กน้อยกับการเปลี่ยนท่าทางของโนโซมุ
เนื่องจากลูกไฟที่ถูกยิงไปถูกเบี่ยงวิถีจนบินออกนอกทิศทาง
ฟีโอเอามือล้วงลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง
（คิดว่าจะยอมให้ทำงั้นเหรอ！）
โนโซมุเร่งความเร็วพยายามไม่ให้เขาใช้ยันต์เพื่อปิดช่องว่างแต่ว่า……。
「ฟู่！」
「เอ๊ะ！？」
มันไม่ใช่ยันต์ที่เขาใช้ แต่เป็นมีดสั้นที่ฟีโอหยิบออกมาจากกระเป๋าและขว้างใส่โนโซมุ
แทบจะไม่มีใครจับตามองได้ทัน แต่โนโซมุเองก็เห็นการเคลื่อนไหวนั่นและปัดด้วยดาบ แต่ในระหว่างนี้ฟีโอก็เตรียมยันต์พร้อมกับใส่พลังเวทย์ลงไปเรียบร้อยแล้ว และโยนมันใส่โนโซมุ
「เอาล่ะ เอาเข้าไปเพิ่มอีกน้า～」
ฟีโอโยนยันต์มาด้านหน้าและทำให้เกิดมวลลมด้านหน้าเขาและพุ่งเข้าหาโนโซมุเป็นเกลียว เป็นเวทย์เช่นเดียวกับไอริส
ถึงกระนั้นผมก็ก้าวต่อไปโดยไม่หยุด มวลลมที่พุ่งเข้าหาผมกำลังจะฉีกร่าง แต่โนโซมุก็บิดตัวหลบก่อนที่จะโดนมวลลมด้วย”ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ”
ก้อมลมพัดผ่านร่างของเขาตัดผ่านเครื่องแบบมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจและก็เข้าหาฟีโอทันที
「อูวววว！」
ฟีโอรับดาบของโนโซมุด้วยกระบอง
กระบองของฟีโอที่ทำมาจากโลหะเพื่อให้ทนต่อเขี้ยวของสัตว์อสูร รับดาบของโนโซมุได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ฟีโอไม่รู้ว่าโนโซมุสามารถฟันมันทิ้งได้ในครั้งเดียว
ฟีโอที่รู้ตัวว่าคิดผิดก็พยายามจะขว้างมีดและเวทย์ใส่โนโซมุหวังจะหยุดเขา
「ฟู่！！」
โนโซมุฟันดาบออกไป พลิกดาบและบีบเข้าลำตัว
ไม่มีโอกาสให้เข้าหา แต่ดาบที่ฟันเข้าไปนั้นค่อยๆไล่ต้อนศัตรู
โนโซมุตัดสินใจจบเกมส์ในเทิร์นเดียว เพราะเขามีพลังกายที่น้อยกว่า แต่ว่าการโจมตีของเขาเป็นการโจมตีต่อเนื่องที่สามารถกดดันคู่ต่อสู้ได้อย่างแน่นอน และความหงุดหงิดของศัตรูเองก็เพิ่มมากขึ้น
（อืม ผมจะทำมัน หากเป็นกรณีนี้มันอาจจะดูเกินเป็นคนห้อง 10 ก็เถอะ）
「……เทททททททททเฮะ！！」
ฟีโออารมณ์เสียเล็กน้อยเมื่อเขาถูกโนโซมุไล่ต้อน แต่ไม่นานก็สงบอารมณ์ได้
ฟีโอรู้สึกประทับใจกับฝีมือของโนโซมุขณะที่เขารับการโจมตีต่อเนื่องอย่างใจเย็น แต่ทันใดนั้นเขาก็ตกใจกับสิ่งที่ขวางหน้าเขาและทำเป็นอันตรายอย่างมาก ข้างหน้าฟีโอคือขาของโนโซมุที่เตะออกมาเป็นวงกลม
นอกจากนี้โนโซมุยังก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขาที่เตะมาและกวาดดาบไปในทิศตรงข้าม
「เหอะ！」
อย่างไรก็ตามแม้ว่าฟีโอจะตกใจ แต่เขาก็ใช้กระบองกันการโจมตีทันที
อย่างไรก็ตามสำหรับโนโซมุแล้วสิ่งที่ฟีโอยอมรับคือแผนที่วางมาอย่างดี เขาชักดาบกลับไปและพุ่งเข้าหาฟีโอทางด้านข้าง
เขาหลับตาลงชั่วขณะและเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและเข้ามาใกล้ๆ
「อะไรกัน！？」
ชั่วขณะหนึ่งฟีโอก็ถูกโจมตีจากด้านข้างเพราะเขามองไม่เห็นโนโซมุ และพยายามหันไปหาเขา แต่โนโซมุเอาฝักดาบระงับการเคลื่อนไหวของเขาไว้
「ย๊าาาาาาาาาาาาก！！」
「หนอยยยยยยยยย！！」
เขาเหวี่ยงดาบทั้งๆยังงั้น แต่ฟีโอก็ตอบสนองต่อการโจมตีของโนโซมุได้ ปล่อยมือข้างหนึ่งที่ถือกระบองแล้วหันหลังกลับเพื่อหลบการฟันของโนโซมุ
บางทีเขาอาจจะหนักแล้วว่าหากก้าวหลบคงไม่พ้น ฟีโอกระโดดถอยหลังและหยิบยันต์ออกมา
เมื่อเปิดใช้งานเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นระหว่างฟีโอและโนโซมุ
มันเป็นเวทย์ที่ถูกแปรเปลี่ยนจากพลังเวทย์ที่ส่งเข้าไปเป็นเวทย์ธาตุต่างๆ แต่โนโซมุเองก็บุกอย่างไม่ลดล่ะ
「อา อันตราย！」
「อึก！！」
อย่างไรก็ตามฟีโอไม่ได้ใช้ยันต์อีกต่อไป เขาลุกขึ้นมาและเกิดความตึงเครียดระหว่างทั้งสอง
◇◆◇
เมื่อโนโซมุและฟีโอเข้าใส่กันไอริสและเหล่าเพื่อนๆของเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากชมการต่อสู้ของทั้งสอง
「จะทำยังไงดีล่ะ！？ ซีน่า！」
มิมุรุถามด้วยความหงุดหงิด
「ทำยังไงเหรอ…ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน！？ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฟีโอแข็งแกร่งขนาดนี้！」
ณ ตอนนี้ฟีโอกำลังสู้อยู่กับโนโซมุ
ซีน่าและคนอื่นๆก็ได้แต่มองความสามารถของโนโซมุตอนสู้กับสัตว์อสูรสีดำไปแล้ว ฉันเองก็คิดว่าฟีโอเองก็คงอยากจะรู้ความสามารถของเขา เหมือนดั่งพวกเขา
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้ มีความลังเลมากมายในตัวโนโซมุและด้วยเหตุนั้นเขาใช้คิออกมาไม่ได้ แต่เมื่อพิจารณาจากคำพูดของซีน่าแล้ว ฟีโอก็เคยบอกว่าเขาซ่อนความสามารถของตัวเองไว้
ขณะที่ซีน่าและเหล่าเพื่อนๆกำลังเร่งรีบแต่ไอริสกลับมีท่าทีสงบนิ่งและคิดว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ปัจจุบัน
เห็นได้ชัดว่าช่องว่างระหว่างฟีโอกับโนโซมุมันค่อนข้างใหญ่มาก และซีน่ากับคนอื่นๆก็ดูเหมือนจะอารมณ์เสียมากๆ
「……ทอม ดูเหมือนว่าเขาจะเรียนอยู่ห้องเดียวกับพวกเธอสินะ เขาเป็นคนทำจริงๆงั้นเหรอ？」
「มะไม่แน่ใจ ปกติเขามักจะทำตัวสบายๆเสมอเลยและไม่ยอมแสดงด้านซีเรียสให้เห็น เขาจึงไม่ค่อยเข้ากันได้ดีกับอาจารย์อินด้ามากนักและซีน่าด้วย แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้แบบบุ่มบ่าม？」
「ถ้าอย่างงั้น…ทำไม？」
「ไม่รู้หรอกนะว่ามีเหตุผลอะไร！ตอนนี้จำเป็นต้องหยุดหมอนั่นให้ได้！！」
ทอมตอบคำถามของไอริส แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ประเภทที่จู่ๆก็เข้ามาโจมตีตามใจอยาก
ทิม่าทำท่าทางสับสน มาร์เองก็บอกว่าควรทำอะไรสักอย่างกับสถานการณ์ในตอนนี้แน่นอนสถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างแย่
「……นั่นสิ ไม่รู้ว่าเขาเล็งโนโซมุทำไม แต่ตอนนี้ควรจะหยุดหมอนั่นให้ได้ก่อน」
「……นั่นสินะ ไอ？ แม้ว่าฉันจะทำลายบาเรียแต่มันก็ฟื้นฟูทันทีเลยนะ？」
「เกี่ยวกับเรื่องนั้นขึ้นอยู่ว่าจะทำลายหินเวทย์เขาได้ไวแค่ไหน ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ของเขาเองด้วย และจากรูปลักษณ์ภายนอกมันทำงานได้อย่างรวดเร็ว」
อย่างที่ไอริสพูดคือรากฐานของบาเรียคือหินเวทย์ที่เขามีในครอบครอง เครื่องมือเวทย์เป็นแบบธรรมดาที่จะดูดพลังเวทย์เมื่อถูกใช้งานเพื่อสร้างบาเรีย ฉันไม่คิดว่ามันจะทนทานขนาดนั้นและดูเหมือนว่าสามารถบดขยี้ได้ด้วยมือเปล่าได้(หินเวทย์)
「วิธีทำลายบาเรียก็คือทำให้บาเรียมันพังไปเรื่อยๆจนกว่าพลังเวทย์จะหมด？」
「อืม แต่ว่าไม่รู้มันจะสร้างขึ้นใหม่ได้กี่ครั้งกันแน่ มันเร็วกว่าถ้าทำลายหินเวทย์นั่นได้」
ทอมเสนอวิธีออกมาว่าให้พังบาเรียจนพลังเวทย์หมด แต่ไอริสตัดสินใจว่าทำลายหินเวทย์นั่นโดยตรงจะดีกว่า
เป็นความจริงที่ว่าจะเสียพลังเวทย์ไปมากสำหรับเตรียมการ แต่ดูเหมือนว่าใช้หินเวทย์ที่มีคุณภาพดีพอตัวเลย
แม้ว่าจะขึ้นอยู่กับฟีโอแต่จำนวนครั้งที่สามารถฟื้นฟูได้เราก็ไม่รู้ว่ามีเท่าไรกันแน่
ปัญหาคือหินเวทย์นั่นอยู่ในกระเป๋าของฟีโอ
「……อยากให้ทุกคนฟังสักนิดหนึ่ง」
ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นั่นต่างตั้งใจฟังไอริสพูด
◇◆◇
เมื่อไอริสและเหล่าเพื่อนๆพยายามจะทำลายบาเรีย โนโซมุและฟีโอยังคงจ้องมองกันตาไม่ลดละ
（โจมตีไม่ได้……ต้องตัดสินด้วยสิ่งนี้แล้ว……หากใช้วิชาออกไปละก็แย่แน่ๆ……）
（ตอนนี้เริ่มกลัวแล้วสิ…ยังไงก็ตาม…ไม่คิดเลยนะว่าจะมาได้ไกลขนาดนี้เนี่ย……หมอนั่นจะมีท่าโจมตีที่ดีกว่านี้อีกรึเปล่าน้อ？）
ในขณะที่โนโซมุพยายามเลี่ยงการใช้คิ และใช้แค่วิชาดาบอย่างเดียว แต่ถึงงั้นฟีโอเองที่ไม่ได้เห็นเขาใช้คิก็โดนกดดันอย่างหนัก
โดยพื้นฐานแล้วโนโซมุด้อยกว่าด้านความสามารถทางกายภาพแก่ฟีโอ แต่ว่าโนโซมุมีวิชาดาบและทักษะต่างๆที่ใช้ไล่ประกบฟีโอได้อย่างไม่ขาดสาย
「……ตกใจเลยนะเนี่ย ไม่คิดว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้ พูดตรงๆเลย」
ฟีโอชมโนโซมุออกมาจากใจ สำหรับเขาแล้วทักษะของโนโซมุนั้นยอดเยี่ยม
「……นี่แล้วเหตุผลอะไรที่ทำให้นายต้องทำแบบนี้ด้วย？」
โนโซมุถามอีกครั้งว่าทำไมถึงทำแบบนี้
「……นั่นสิน้า～」
「……」
ฟีโอทำท่าทางครุ่นคิดเล็กน้อย โนโซมุเฝ้ารอคำตอบ
「อืม ก็นะถ้าอยากคุยต่อ ก็แสดงออกมาให้มากกว่านี้สิ」
ฟีโอพูดแบบนั้นแล้วดึงยันต์ออกมาสองใบ ส่งพลังเวทย์ลงไปและโยนขึ้นไปในอากาศ
รอยแตกของสายฟ้าฟาดเข้าที่กระบองของฟีโอ
กระบองที่ถือถูกห่อหุ้มด้วยสายฟ้า มันกลายเป็นกระบองสายฟ้าโดยสมบูรณ์
ความกดดันเพิ่มขึ้นทันทีและโนโซมุก็รู้สึกกดดันอย่างมาก
「อย่างที่เห็นนี่เป็นเทคนิคลับของข้าน้อย หากยังยืนหยัดรับสิ่งนี้ได้โดยยังมีชีวิตอยู่ละก็ ข้าน้อยจะพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่โนโซมุอยากจะได้ยิน……」
โนโซมุหรี่ตาลงพร้อมกับคำพูดของฟีโอ เกิดความเงียบชั่วครู่ แต่โนโซมุก็ตอบโต้ด้วยการยื่นดาบไปข้าง
「ดูเหมือนว่าจะมีทางนี้ทางเดียวเท่านั้นสินะครับ！！」
โนโซมุรับข้อเสนอ ฟีโอเองก็ดูดีใจกับการที่เขารับข้อเสนอนั่น
ฟีโอเริ่มเหวี่ยงไม้กระบองที่มีสายฟ้าปกคลุม มันหมุนด้วยความเร็วสูงและก็กลายเป็นคลื่นพายุขนาดใหญ่สายฟ้าทั้งสองก็มารวมกันที่ปลายไม้กระบอง
「เอาล่ะน้า～โนโซมุ！」
ฟีโอก้าวเข้ามาพร้อมๆกับคำประกาศก้อง
เขาบิดตัวไปมามากขึ้นพร้อมกับแรงเหวี่ยงอันมหาศาลและพุ่งเข้าทางด้านซ้ายของโนโซมุ
โนโซมุเองก็ชักดาบออกมาในขณะที่ตึงเท้าไว้ที่พื้นจนแน่น แต่ในขณะนั้นเองก็เกิดเสียงฟ้าร้องรวมตัวที่ปลายกระบองและระเบิดออกอย่างรวดเร็ว และความเร็วของไม้กระบองก็เร็วขึ้น
「ย๊าาาาาาาาาาาาาห์！！」
กระบองของฟีโอเร่งความเร็วขึ้นและพยายามจะเป่าโนโซมุให้กระเด็น แต่โนโซมุดึงดาบออกมาพร้อมกับใส่จิตวิญญาณลงไปเขาฟันลงไปในแนวทแยงของกระบองนั่น
（ไม่ว่าจะวิธีไหน หากไม่ทำมันให้ดีก็โดนบดขยี้เพียงฝ่ายเดียว……）
ดาบกับกระบองเข้าปะทะกัน เสียงโลหะกระทบจนเกิดเสียงดังแสบหู
ฟีโอฟาดมันมาตรงๆ แต่หลังจากนั้นเองความแข็งแกร่งทางกายของฟีโอก็หายไป
อย่างไรก็ตามโนโซมุรู้ดีการรับตรงๆไม่สามารถเอาชนะได้แน่ เขาบิดร่างกายด้วยแรงมหาศาลขณะที่ทิ้งจุดศูนย์ถ่วงลงบนพื้นในขณะที่ดาบและกระบองเข้าปะทะกัน
จากนั้นการเหวี่ยงกระบองก็กระเด็นไปทางด้านหลัง โนโซมุเองก็หมุนร่างกายตามเขาไป
ฟีโออยู่ในสภาพไร้การป้องกันในขณะที่ยังคงเหวี่ยงอยู่ยังงั้น และพอโนโซมุพยายามจะเหวี่ยงดาบไปในทิศทางตรงกันข้ามนั่นเอง
「เสร็จผมล่ะ！！」
「หวานหมูน่า！ โนโซมุ！！」
เมื่อได้ยินคำพูดของฟีโอ โนโซมุก็แทบจะไม่เชื่อในสายตาตัวเอง
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นทางด้านหลังของฟีโอ เศษซากของยันต์กระจายไปตามลม เกิดบอลสายฟ้าขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งผ่านราวกับเป็นวิถีกระสุนตามโนโซมุ
「เอะ！？」
โนโซมุดึงดาบกลับมาและป้องกันบอลสายฟ้าที่เข้ามาใก้ล แต่ดาบนั่นที่โดนสายฟ้าก็ส่งกระแสไฟฟ้าช็อตตามร่างกายของโนโซมุ
「อ๊ากกกกกกกกกกก！！」
ตามปกติแล้ว ฟีโอไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือและกระบองเขาก็บินมาทิศทางตรงกันข้ามพร้อมกับสายฟ้าฟาดอีกครั้งหนึ่ง
「อั่ก！！」
โนโซมุพยายามทรงตัว แต่เขากันการโจมตีไม่ทันทำให้ต้องกระโดดถอยหลังและเอาฝักกันการโจมตีแทน
「อ่อก！！」
อย่างไรก็ตามโนโซมุกระเด็นไปตามแรงเหวี่ยงของไม้กระบอง
แรงกระแทกนั่นทำให้ร่างกายเขาหายใจไม่ออกและสติหายไปชั่วครู่ ดวงตากลายเป็นสีขาว แต่อย่างใดก็ตามพยายามที่จะอยู่เฉยๆ
ในที่สุดเมื่อกระแทกลงกับพื้น สายตาเริ่มพร่ามัวราวกับพบพายุทราย และแทนที่จะรู้สึกว่าหมดสติไปแต่มีอาการชาเข้ามาแทรกแซงไปทั่วทั้งร่าง
「อ่อก อะเฮือก……」
เขาอาเจียนออกมา แต่สติของเขายังคงอยู่
（อั่ก！！）
ฝันสีเลือดมันย้อนกลับมาในหัวเขาอีกครั้งหัวใจเริ่มเต้นดัง “ตึกตัก” เป็นแรงกระตุ้นอันรุนแรงที่ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้และอยากจะอาเจียนออกมา
ไม่เพียงแต่ฟีโอที่อยู่ตรงหน้า แม้แต่ไอริสและคนอื่นๆความรู้สึกอยากจะอาเจียนมันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่โนโซมุกัดริมฝีปากแน่นและอดทนต่อมัน
เขาส่ายหัวเพื่อสลัดภาพนั่นทิ้งไป นัยน์ตาสีแดงที่ครอบคลุมดวงตาเริ่มจางลงและเขาพยายามลุกขึ้นโดยใช้ดาบเป็นไม้เท้า ขาของผมสั่นเทา แต่ผมก็ยืนขึ้นมาได้อย่างมั่นคง
（อาจารย์ขอบคุณครับ……สินะ? อย่างน้อยสติของผมก็เริ่มจะดีขึ้นมากแล้ว……）
โนโซมุกำลังนึกถึงประโยคของอาจารย์ที่เคยพูดอยู่ในหัวของเขา บางทีอาจเป็นเพราะสติแตกเมื่อกี้ทำให้เกิดคำถามแบบนั้นขึ้นมา ตอนที่ผมฝึกทุกๆหนึ่งชั่วโมงจะโดนถามแบบนี้เสมอ
「อาาาา！！」
อย่างไรก็ตาม มันเป็นเหตุการณ์เหลือเชื่อสำหรับฟีโอ ไม่ว่าจะมีกำลังมากแค่ไหน ก็ไม่น่าจะลุกขึ้นยืนได้สักพักจากแรงกระแทกอันรุนแรงเมื่อกี้นี้
「……เอาจริงดิ？」
ฟีโอยืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรอีกต่อไป ในขณะนั้นก็เกิดเสียงคำรามและเสียงของบางสิ่งที่แตกเป็นเสี่ยงๆรอบตัวผม
◇◆◇
「พร้อมกันรึยังคะ？」
ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างเห็นด้วยกับไอริส
「ทิม่า มาร์ ฝากด้วยนะ」
「อา」
「เข้าใจแล้ว」
พวกเธอเริ่มใส่พลังเวทย์ลงไปอีกครั้งเพื่อใช้เวทย์ “หอกหินเริงระบำ”เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้
มาร์เองก็ดึงดาบเล่มใหญ่ออกมา ซึ่งเป็นความสามารถของเขาที่สร้างคมดาบวายุขึ้น
ทันทีที่ทิม่าร่ายเวทย์เสร็จหอกหินก็ถูกสร้างมาเรียบร้อยและเมื่อเธอปล่อยเวทย์ออกไปหอกหินก็เข้ากระแทกกับกำแพงด้วยเสียงอันดัง
「อะไรกัน！？」
อย่างไรก็ตามเกิดรูขนาดใหญ่และมันกำลังจะปิดลงด้วยเวทย์ของฟีโอ แต่มาร์เองก็พุ่งเข้าหารูนั่นก่อนที่มันจะปิดสนิท
「ใครจะยอมกัน！」
มาร์แทงดาบขนาดใหญ่ที่มีคมดาบวายุไปในรูของบาเรียและใส่พลังลงไปในดาบใหญ่จากนั้นลมก็ขยายรูของบาเรียเป็นวงกลมอีกครั้ง
「ตอนนี้แหละ！！」
「ดีมาก มาร์คุง！」
นอกจากการใช้ดาบของมาร์แล้วไอริสเองก็ร่ายเวทย์ด้วยความสามารถของเธอ “ปรับใช้ทันที”กระสุนเวทย์ปรากฏขึ้นในอากาศและโจมตีฟีโอผ่านบาเรียนั่น
「อั่ก！！」
ฟีโอหมุนกระบองฟาดกระสุนเวทย์เหล่านั้น แต่ถึงกระนั้นกระสุนเวทย์ของไอริสมีพลังเวทย์มากและแม่นยำสูง
ฟีโอปัดกระสุนเวทย์ออกไปได้แต่ไอริสก็ยิงกระหน่ำเข้าไปทำให้ฟีโอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
（อาาาาา！ สถานการณ์นี่มันชวนหงุดหงิดจริงๆ！！）
ฟีโอที่กำลังฟาดกระสุนเวทย์ของไอริส แสดงใบหน้าบิดเบี้ยว
อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่กระสุนเวทย์ยิงเข้ามา ฟีโอที่ฟาดกระสุนเวทย์เหล่านั้นก็รู้สึกชาที่แขนและไม้กระบองก็หล่นลง
「หนอยยยยยยยยย！」
ฟีโอที่ทำกระบองหล่นกำลังหลบกระสุนเวทย์จำนวนมาก
「อะไรกัน！！」
เมื่อฟีโอหันไปทางแสงที่ส่องไสวอีกครั้งก็พบกับซีน่าที่กำลังถือคันธนู
อันที่จริงเธอบรรจุลูกศรพลังเวทย์สูงเอาไว้และกระสุนเวทย์ของไอริสก็มีไว้หยุดการเคลื่อนไหวฟีโอเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นไปตามขั้นตอน จู่ๆก็มีร่างหนึ่งโผล่มาต่อหน้าฟีโอซึ่งมันมีรูปร่างผิดแผกจากกระสุนเวทย์ลูกอื่นๆ
「งายยยยยยยย ฟีโอ！」
「……เอะ มิมุรุ！」
มิมุรุที่เข้าหาฟีโอเธอลอดผ่านรูของบาเรียออกมา ขณะที่ฟีโอกำลังเสียท่าก็โดนลูกศรของซีน่าเล็งไว้
เมื่อเธอดึงมีดสั้นออกมา เธอฟันทะลุเสื่้อหน้าของฟีโอและหยิบหินเวทย์ออกมา
「ขอโทษน้า~ แต่ว่าขอเจ้านี่ละกัน！」
「เฮ้ย ดะ เดี๋ยวก่อน！ ไอนั่นมัน！！」
มิมุรุไม่สนใจฟีโออีกต่อไป เธอฟันลงไปที่หินเวทย์นั่นและก็โยนทิ้งไป
ม่านแสงที่ปกคลุมพวกไอริสหายไป บาเรียหายไปแล้ว
「นี่มันชักจะแย่แล้วแหะ！！」
ฟีโอตระหนักได้ถึงข้อเสียที่เขาสูญเสียบาเรียไปแล้ว เขาตัดสินใจหนีทันทีและเริ่มที่จะหนี แต่ทันใดนั้นตัวเขาก็ลอยขึ้น
「……อาเระ？」
น่าแปลงที่เขามองไปที่เท้ากลับไม่พบพื้นดิน และมีรูขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น
「นะนี่มันอะไรกานนนนนนนนนนนนนนน～～！！」
โดยธรรมชาติเขาไม่สามารถหนีจากแรงโน้มถ่วงได้ ดังนั้นเขาจึงตกลงไปในหลุมพร้อมกับเสียงกรีดร้อง
◇◆◇
「ขอบคุณทุกคนนะ ขอให้โชคดี……」
ทำทักทายอันแสนว่างเปล่าของฟีโอที่กำลังพร่ามัวในท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตกดิน
มีเพียงคอของเขาที่โผล่มาถึงพื้นดินและลำตัวถูกฝังเอาไว้
「แต่ว่าทอมตามได้สวย เกือบจะพลาดไปแล้วไง」
「เอ่อก็ผมคิดว่าน่าจะจับเขาไว้ก่อนมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ? แต่ว่าเวทย์ที่ใช้ก็เป็นเวทย์ง่ายๆเองนะ……」
「ไม่หรอก เป็นการตัดสินใจที่ดีแล้วล่ะฉันเองก็ทำพันธสัญญาวิญญาณไม่ได้ด้วย……」
อันที่จริงหลุมที่ปรากฏขึ้นเป็นเวทย์ของทอม เขาคิดว่าฟีโอกำลังหนีก็เลยร่ายไว้ล่วงหน้า
มันเป็นเวทย์ที่สร้างรูตรงเท้านั่นแหละ แต่ว่าก็เป็นหลุมพรางชั้นดี
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้โนโซมุกำลังให้ไอริสใช้เวทย์รักษา
「……เอ๋？ซีน่าใช้เวทย์วิญญาณได้ด้วยเหรอ？ ข้าน้อยไม่เคยเห็นตอนที่เราเรียนด้วยกันเลยนะ？」
「ไม่สำคัญหรอก ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมถึงทำแบบนี้！」
เมื่อพยายามโดนรบเร้าขอให้ใช้เวทย์วิญญาณให้ดูซีน่าก็รีบเบี่ยงประเด็น อย่างไรก็ตามทุกคนก็สงสัยเหมือนกันที่จู่ๆก็มาท้าโนโซมุแบบนี้ ทุกคนต่างจ้องมองไปทางฟีโอ
โนโซมุเองก็อยากรู้เหตุผลเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงจ้องมองด้วยความกดดัน
「……เอ่อสำหรับมุมมองของโนโซมุอาจจะดูไร้เหตุผล แต่ว่าแค่อยากรู้จักนายก็เท่านั้นเอง」
ฟีโอพูดแบบนั้นแล้วก็เล่าต่อ
「สถาบันโซลมินาติเป็นสถาบันที่เน้นคะแนนเป็นหลักใช่ไหมล่ะ」
ฟีโอพ่นลมหายใจออกมา สีหน้าของดูแตกตื่น และพูดด้วยท่าทางจริงจัง
「ถึงอย่างนั้น ตัวข้าน้อยเองก็ตื่นเต้นหรอกในตอนแรก และก็สนุกที่ได้เห็นคนแกร่งๆ แต่สุดท้ายก็เบื่อขึ้นมา……」
ฟีโอที่ถูกฝังอยู่ในดินก็ยังทำตัวสบายๆและจ้องมองไปทางโนโซมุด้วยตาเปล่งประกาย
「ตอนนั้นก็สบตากับนายเข้า！ “เจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬ”กับ“การสั่นพ้องของธาตุทั้งสี่” ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้พวกเธอเลยด้วยซ้ำ！ แต่ว่าหลังจากได้ยินว่าโนโซมุโดนเรียกให้ไปกินข้าวด้วยกันวันนั้นข้าน้อยก็คิดว่า “น่าสนใจจริงๆ”！！ ก็เลยช่วยไม่ได้ต้องทำแบบนั้น～。พยายามทำสิ่งต่างๆมากมายเลยล่ะ～～」
ฟีโอขำออกมาด้วยใบหน้าพึงพอใจ
「……กล่าวอีกนัยหนึ่งทำเรื่องนี้เพราะความสนใจส่วนตัว？」
「อ่า ถ้าให้พูดตามจริงไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ～～」
ฟีโอยืนยันคำถามของไอริส ซึ่งอาจจะทำให้ปวดหัวกับคำพูดเหล่านั้น และพยายามกุมขมับ
「……แล้วนาย……」
「ไม่อยากจะเชื่อเลย……」
「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า……」
ไอริสและซีน่าต่างเครียด โนโซมุก็ขำแห้งออกมา
「โนโซมุ ทำไมนายถึงได้ขี้เกียจขนาดนี้！ตามเรื่องราว หมอนี่เป็นคนพานายไปหลังสถาบันนะ！」
「อืม แต่ว่านะยังไงสักวันหนึ่งเหตุการณ์นั้นก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดีแม้ฟีโอจะไม่ได้ทำก็ตามนะครับ」
（ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่รู้เรื่องผมเป็นดราก้อนสเลเยอร์……）
มาร์บ่นกับท่าทางของโนโซมุ แต่โนโซมุก็โล่งอกที่เรื่องเป็นดราก้อนสเลเยอร์ยังไม่ความแตก
「……แล้วจะเอายังไง？โนโซมุคุงต้องเป็นคนตัดสินใจกับสถานการณ์นี้นะ……」
「อ่านั่นสินะ ก็ไม่เป็นอะไรหรอก แม้จะมีช่วงเวลาที่ลำบากไปบ้าง แต่ดูไม่เป็นอันตรายสักหน่อย…ผมคิดว่าบางทีทำเกินไปด้วยซ้ำ……」
「โอ้วววว！อย่างที่คิดเลยโนโซมุ！ นายนี่มันโครตคนดี～～！！」
ฟีโอกำลังพูดอะไรดีๆ แต่โนโซมุไม่สนใจ และเขาก็ไม่คิดว่าจะได้รับการยกโทษให้เช่นนี้
「……แต่ว่ามันก็ดูเกินไปจริงๆใช่ไหมละความสามารถนั่น……」
「……เอ๊ะ？ จะว่ายังไงดีรู้สึกไม่ดีแล้วแหะ……」
ความรู้สึกตึงเครียดเริ่มล่องลอยไปในบรรยากาศพร้อมกับคำพูดของโนโซมุ
「นี่ ทุกคน！！」
「คุณโนโซมุ！ ขอบคุณที่รอนะคะ！！」
ในเวลานั้นเองเสียงของมิมุรุและโซเมียก็ดังขึ้นมา มีถุงบางอย่างอยู่ในมือของเธอด้วย
「อาเระ？ ไปไหนกันมาเหรอทั้งสองคน？」
「อ้อ พอดีมีเรื่องอยากจะถาม……」
มิมุรุและโซเมียรีบวิ่งไปหาโนโซมุและยื่นถุงให้กับเขา ผมได้ยินเสียงดังๆมาจากในถุงอาจจะเพราะมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน
「ค่าาา！ โนโซคุง แบบนี้โอเคไหม！？」
「อืม ขอบคุณนะทั้งสองคน」
「อาโน…คือว่าจะเอามันมาทำอะไรเหรอ？」
「เอ๋？ก็ไว้ลงโทษจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์ตรงหน้านี่ไง」
โนโซมุมองย้อนกลับไปทางฟีโอแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา สิ่งที่อยู่ในกระเป๋านั่นกระตุ้นความกลัวของฟีโอแปลกๆ
「……เน่โนโซมุ มีอะไรอยู่ในนั้นอะ？」
「……มีแมลงมากมายหลากหลายชนิดภายในป่าแห่งนี้ แตกต่างจากคนมีทั้งตัวที่มีพิษและไม่มี ถึงกระนั้นแมลงทั้งหลายเหล่านั้นก็มีประโยชน์ในการทำยา ดังนั้นก็ขอทดสอบหน่อยแล้วกันละนะฮะฮะะฮะฮะะฮะฮะฮะะฮะฮะฮะฮะฮะ……」
「……เอ่อ อภัยให้ข้าน้อยด้วยเถอะ……」
เขาไม่ฟังคำพูดของฟีโอและโนโซมุเปิดปากถุงและวางไว้บนหัวของฟีโอ โดยธรรมชาติแมลงมากมายกำลังบิดตัวอยู่บนหัวเขา
「ย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！ อะไรอะ！ ตัวอะไร！ ทั้งเหนียว ทั้งเยิ้ม และเย็นจัดๆเลยอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกก……」
เสียงกรีดร้องของฟีโอดังลั่นไปทั่ว
แมลงหลายตัวคลานอยู่บนหัวของเขา แค่ลองนึกภาพก็ขนลุกแล้ว และที่จริงผู้หญิงพวกนี้ก็เป็นคนวางแผนแก้เผ็ดหาใช่ผม ใบหน้าของมิมุรุและโซเมียที่จับแมลงเหล่านั้นมากำลังมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอยู่
「หวาาาาาาาาาา มารอบๆคอแล้วโว้ยยยยยยยยยยย！！ อุหวากกกกก！ มีบางอย่างเข้าไปในหูข้าน้องแล้วววว！！ อาาาาา！ จมูก อะไรเข้าจมูกไปแล้วอาาาาาาา！」
「เอาล่ะ พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว พี่เองก็ควรกลับบ้านได้แล้วล่ะนะคะ」
「นะนะนี่ โนโซมุคิดจะทำอะไรน่ะ？」
「เอะ？ ปล่อยไว้เฉยๆก็ได้นี่？ นอกจากรูปลักษณ์และสัมผัสชวนสยิวแล้วไม่มีอะไรอันตรายหรอก（แน่นอนว่าต้องมีผู้เชี่ยวชาญคอยดูแลอะนะ……）」
ด้วยปฏิกิริยารอบตัวโนโซมุ เขาตอบคำถามออกไปด้วยความโล่งอก แต่รอยยิ้มของเขาทำให้มาร์ถึงกับเหงื่อออก
「นะนั่นสินะ ฮะฮะฮะ？」
「เอาล่ะ ไปกันเถอะครับ ถ้าแข็งแกร่งละก็เดี๋ยวก็หลุดออกมาได้เองแหละ」
ขณะพูดเช่นนั้นโนโซมุก็เดินกลับบ้าน
คนอื่นๆต่างมองด้วยความเห็นอกเห็นใจ แต่ไม่มีใครคิดจะช่วย และพวกเขาก็เริ่มออกจากชานเมือง หลายๆคนก็หลีกเลี่ยงที่จะหันกลับไปมอง
「……จริงๆแล้ว แกโกรธมากเลยสินะเนี่ยโนโซมุ」
มาร์บ่นเช่นนั้นพร้อมกับเสียงกรี๊ดลั่นที่ดังมาจากด้านหลัง โนโซมุทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน
