พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” – ตอนที่ 65

ตอนที่ 65

Ch.65 – บทที่ 5 ตอนที่ 12

Provider : รินคะน้า

 

บทที่5ตอนที่12

 

 

ณ ชานเมืองอาร์คาซัม อยู่ในป่าไม่ไกลจากตัวเมืองปกติแล้วจะมีแต่สัตว์อสรูและสัตว์ต่างๆมากมายอาศัยอยู่ แต่วันนี้มีมนุษย์มากมายหลายร้อนคนต่างรวมตัวกัน

 

 

พวกเขาเป็นนักเรียนและอาจารย์ที่อยู่ชั้นปี 3 ของสถาบันโซลมินาติ

 

 

วันนี้เป็นวันแรกของการฝึกพิเศษของพวกเขา ในป่าที่มักจะเต็มไปด้วยความเงียบงัน มีการจัดตั้งสำนักงานใหญ่สำหรับฝึกหัดเอาไว้ด้วย และมนุษย์หลายร้อยชีวิตก็จะมาที่นี่ปีละครั้ง ป่าแห่งนี้จะมีเพียงช่วงเวลานี้ที่ไม่เงียบสงบดั่งปกติ

 

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะแบบฝึกที่จะให้เหล่านักเรียนทำมันเกี่ยวข้องกับอนาคตของพวกเขา นักเรียนที่มารวมกันที่นี่จึงมีความเครียดสะสม แต่ในขณะเดียวกันนี่ก็เป็นโอกาสอันดีสำหรับนักเรียนบางคน ที่พอจะคว้าความหวังเหล่านี้มาได้บ้าง

 

 

「ฟุฟุฟุ ดูน่าสนใจมากเลยไม่ใช่เหรอไงกัน?……」

 

 

「……น่าสนุกดีเนอะมาร์」

 

 

มาร์ที่อยู่ข้างๆโนโซมุเผยรอยยิ้มให้เห็น ในความตึงเครียดเช่นนี้เขาเป็นเพียงไม่กี่คนที่ยิ้มให้กับสถานการณ์ตรงหน้า เขาที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นสถานการณ์ในตอนนี้มันก็เหมาะกับเขาพอดี

 

 

「ดี  นี่เป็นโอกาสละนะ นอกจากนี้ก็ยัง……」

 

 

มาร์จ้องไปที่โนโซมุ พร้อมกับกำหมัดแน่นโดยที่ไม่มีใครเห็น ดวงตาเขาจ้องมองเหมือนมีเป้าหมายอะไรบางอย่าง แต่ว่าก็มีบรรยากาศแปลกๆจากตัวเขา

 

 

「……? เป็นอะไรไปมาร์」

 

 

「……เปล่า ไม่มีอะไร」

 

 

โนโซมุทำหน้าสงสัยกับท่าทางของเขาอย่างไรก็ตามมาร์ไม่ได้บอกเขาอะไรมากนัก

 

 

โนโซมุก็ทำได้แต่งงต่อไป มาร์ที่เป็นคนเข้มแข็งและมีพลังใจสูงส่งแต่ว่าทุกวันนี้ดูเปลี่ยนไป ราวกับยึดติดกับอะไรบางอย่าง และมักทำให้ผมประหลาดใจอยู่เสมอ

 

 

「นี่มาร์ ช่วงนี้จะไปไหนกันดีละ……」

 

 

「อะ อยู่นั่นเอง! เฮ้~โนโซมุ!!」

 

 

เมื่อโนโซมุเรียกมาร์ ทันใดนั้นก็โดนเรียกจากด้านข้าง

 

 

เมื่อโนโซมุและมาร์หันไปมองก็พบกับฟีโอที่โบกมือมาทางนี้และถัดจากนั้นคือซีน่า มิมุรุ และ ทอม

 

 

「ไง! อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน」

 

 

「อาา」

 

 

「อรุณสวัสดิ์นะ ฟีโอ ซีน่าและผองเพื่อนก็ด้วยนะ」

 

 

เมื่อโนโซมุทักทายและหันไปมองซีน่าก็พยักหน้าเล็กน้อย

 

 

「นั่นสินะ ดูเหมือนว่าจะไปปาร์ตี้ด้วยกันแต่ว่าฟีโอเองก็ใช้งานได้หลากหลายดีเหมือนกัน ดังนั้นก็น่าจะเคลื่อนไหวได้มากมายหลายสถานการณ์ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจร่วมมือกับเขาในวันแรกละ」

 

 

ซีน่ายิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย รอยยิ้มของสาวน้อยผู้เยือกเย็นนั้นน่าดึงดูดมากๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างโนโซมุก็เสียวสันหลัง เพราะท่าทางของทั้งสามที่อยู่ด้านหลังรึเปล่านะ

 

 

「เอ่อ…การปิดปากด้วยการใช้ธนูและลูกศรและการแบล็กเมลล์มันไม่ใช่การเจรจาแล้วนะ……」

 

 

ฟีโอพึมพำด้วยการกระซิบ เหงื่อไหลออกจากหน้าผากของเขา มิมุรุเองก็สั่นไปทั้งตัวและเข้าไปซุกอกทอม

 

 

「อะฮ่ะฮะฮะ……」

 

 

(……เกิดบ้าอะไรขึ้นฟะเนี่ย?)

 

 

ทอมเองก็ลูบหลังมิมุรุที่กำลังสั่นเทา กอดเธอพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆบนใบหน้า โนโซมุที่เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่งงและคิดว่าไม่ควรจะถามไปมากกว่านี้

 

 

「ก็แบบว่างั้นละนะ ตอนนี้ข้าน้อยกลายเป็นสมาชิกปาร์ตี้ของซีน่าอย่างเป็นทางการ ดังนั้นวันนี้เรามีศัตรูคนเดียวกัน」

 

 

「……อาาา เข้าใจแล้วละ」

 

 

ฟีโอยื่นหมัดออกมาและประกาศสงครามโนโซมุเองก็รับคำท้า

 

 

ฟีโอและโนโซมุจ้องไปทางมาร์ แต่มาร์ก็ยิ้มและกอดอก แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร แต่ก็บอกว่าประมาณ “ถ้าทำได้ก็ลองดู” พวกเขามองหน้าและยิ้มให้กัน

 

 

อย่างไรก็ตามดูเหมือนเสียงหัวเราะของทั้งสามจะกังวาลไปทั่ว

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่า!ยังไงก็ตามถ้ามีใครมากวนกันละก็จะกดให้จมดินเลยนะขอบอก? ไม่ว่าจะฉลาดแค่ไหนก็เถอะนะ」

 

 

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยมาจากด้านหลัง หูและหางสีเงินนั่นคือ เควิน・อาร์ดินัล หนึ่งในห้าคนที่อยู่แรงค์ A ในปี 3 ข้างหลังดูเหมือนจะเป็นสมาชิกของเขา

 

 

ชายหนุ่มเผ่าหมาป่าเงินที่จู่ๆก็เข้าทำร้ายเขา ก็กอดอกและจ้องมองมาทางโนโซมุทำให้พวกโนโซมุต่างเกร็งกันทันที

 

 

「หนอยแน่ เจ้าหมานั่น」

 

 

「โอ๊ะๆดูสิจู่ๆก็พูดอะไรของมันออกมา……คิวปี้คิวปี้แบบแกเนี่ยมีหน้ามาพูดด้วยเหรอ?」

 

 

「…………」

 

 

มาร์และฟีโอต่างจ้องมองเควิน โนโซมุเองก็จ้องตามด้วยสายตาอันกดดัน

 

 

มาร์พยายามหยิบดาบจากด้านหลัง และดูเหมือนว่าพยายามจะฟันเควิน แต่ว่าหมอนั่นไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย บางทีคงจะมั่นใจในตัวเองน่าดู

 

 

「นักเรียนตรงนั้นน่ะ ทำอะไรกัน!」

 

 

บรรยากาศของเราเปลี่ยนไปทันทีเมื่ออาจารย์เข้ามาขัด

 

 

มาร์ที่พยายามจะหยิบดาบก็เอามือกลับ และเมื่อคนอื่นที่กำลังมองดูด้วยความตกใจอาจารย์ อินด้า ก็เดินมาทางนี้และไอริสกับทิม่าเองก็มาด้วย

 

 

「พวกนายกำลังจะทำอะไรกันคะ!」

 

 

อาจารย์อินด้าที่เคร่งครัดกำลังดุนักเรียน

 

 

「ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่ทักทายเท่านั้นเอง」

 

 

「เควิน・คาร์ดินัลความสามารถก็อยู่แค่กลางๆเพราะฉะนั้นช่วยทำตัวให้เหมาะสมกับความสามารถนั่นหน่อยนะคะ」

 

 

「อา รู้อยู่แล้วละ」

 

 

เควินทำท่าทางสำนึกผิด แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนกลับใจง่ายขนาดนั้น

 

 

อาจารย์ยังคงเทศน์เควินที่ยังไม่สำนึกผิด แต่เควินก็หงุดหงิดและจ้องไปทางไอริส

 

 

「ไอริสดิน่าตอนนี้ยังไม่สายเกินไปนะ จะมาร่วมทีมกับข้าไหม?」

 

 

「ขอโทษนะ แต่ว่ามีสัญญาว่าจะร่วมทีมกับคนอื่นไว้แล้ว」

 

 

ไอริสปฏิเสธคำเชิญของเควินทันที จากน้ำเสียงเขาแล้วดูเหมือนว่าเขาจะเชิญเธอหลายครั้งเลย

 

 

เควินที่โดนปฏิเสธ ก็หน้าเสียทันที แต่ไม่นานก็กลับมาหมั่นหน้าเหมือนเดิม

 

 

「เหอะ ไอ้หมอนั่นมันมีอะไรดีนักหนาวะ……เรื่องของเธอละกัน ในไม่ช้าเธอก็จะรู้เองว่าใครที่จะเหมาะกับเธอ ใครกันแน่ที่ควรจะได้ยืนเคียงข้างเธอ……」

 

 

เควินจากไปพร้อมกับพูดแบบนั้นทิ้งท้าย สมาชิกของเขาก็ตามเขาไป สายตาของโนโซมุที่จ้องมองเขาก็ยังคงเคร่งขรึม และไอริสที่แสดงท่าทีรังเกียจจนถึงที่สุด

 

 

อาจจะเป็นเพราะหมอนั่นไม่ฟังคำบ่นของอาจารย์อินด้าเลยแม้แต่น้อย ทำให้อาจารย์ค่อนข้างจะหัวเสียเหมือนกัน

 

 

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่กลับมามองพวกเราสามคน เธอก็เดินกลับไปที่เต้นท์สำนักงาน

 

 

ไอริส ทิม่ามาหาโนโซมุและคนอื่นๆ

 

 

「ขอโทษนะทุกคน เพื่อนร่วมชั้นของฉันทำตัวหยาบคายใส่พวกนายซะได้」

 

 

ดูเหมือนว่าพวกเธอจะรู้สึกผิดกับคำพูดของเควิน โนโซมุเองก็กลับมาพูดคุยตามปกติ

 

 

「น่า น่า ไอริสไม่ใช่คนผิดสักหน่อยนะครับ」

 

 

มาร์และฟีโอต่างพยักหน้ารับคำพูดของโนโซมุ ซีน่าเองก็ไม่ได้เครียดอะไรและก็กลับมาเป็นปกติกันหมดแล้ว

 

 

เดิมทีไอริสไม่ได้ผิดแต่แรกอยู่แล้ว เป็นความจริงที่เควินและผู้ติดตามเข้ามากวนประสาท แต่ว่าเธอไม่ใช่คนที่ทำสักหน่อย

 

 

เมื่อเห็นการแสดงออกของพวกผมไอริสก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

 

 

「ยังไงก็ตาม ต่อจากนี้ไป ฉันจะไปลงทะเบียนปาร์ตี้ที่สำนักงานใหญ่แล้ว จากนั้นอธิบายเกี่ยวกับเรื่องการฝึกพิเศษ……」

 

 

วันนี้สิ่งที่ต้องทำคือลงทะเบียนปาร์ตี้อย่างเป็นทางการและจัดหาอุปกรณ์จำเป็น หลังจากนั้น ผู้รับผิดชอบการฝึก อาจารย์จิฮัด จะอธิบายเนื้อหาการฝึกและให้คำแนะนำ จากนั้นการฝึกจะเริ่มต้นขึ้น

 

 

「อืม ถ้างั้นก็รีบไปลงทะเบียนปาร์ตี้กันเถอะ……」

 

 

「……อะ อืม」

 

 

เมื่อโนโซมุพยายามไปที่เต๊นท์สำนักงานใหญ่สำหรับฝ่ายบริหารเพื่อลงทะเบียนปาร์ตี้ บางคนก็ลังเลและคนอื่นๆก็จ้องมองมาทางโนโซมุ มีสายตาของผู้ชายสามคนและผู้หญิงสองคน

 

 

「พวกเธอ……」

 

 

「สวัสดี……」

 

 

「โนโซมุรู้จักเหรอ?」

 

 

「อ่า เอิ่ม ก็นะ」

 

 

ไอริสที่เห็นปฏิกิริยาระหว่างโนโซมุและอีกฝ่ายหนึ่ง ถามโนโซมุว่ารู้จักหรือไม่ แน่นอนว่าโนโซมุคุ้นเคยกับพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นนักเรียนห้อง 10 เช่นเดียวกับเขา และยังเป็นนักเรียนที่มาสู้กับพวกโนโซมุด้วย แน่นอนว่าเป็น จิน ทอมมี่ ที่ใช้ดาบยาว เดร็ก ที่ใช้หอก คามี่ ผู้ใช้มีดและเวทย์และแฮมเรียที่เป็นนักเวทย์

 

 

เพื่อนร่วมชั้นที่ดูถูกโนโซมุ ที่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่น้อย? แต่ตอนนี้น่าแปลกที่จินเริ่มคุยกับโนโซมุ

 

 

「เพื่อเรายังงั้นเหรอ?」

 

 

「อา นั่นสินะ จริงๆแล้ว……」

 

 

จินและสมาชิกคนอื่นๆเองก็ค่อนๆหลีกทางให้เมื่อเห็นโนโซมุ

 

 

โนโซมุเอนตัวไปทางพวกเขา แต่จินก็ตัดสินใจแล้ว

 

 

「อันที่จริง…วันนี้ฝึกวันแรก จะไปตี้กับพวกเราไหม?」

 

 

「……เอ๊ะ?」

 

 

โนโซมุไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดในตอนแรก แต่เขามั่นใจทันทีที่มาร์มาอยู่ข้างๆ

 

 

ความสามารถของเขาสูงแม้จะอยู่ในห้อง 10 และวันนี้เองก็ต้องตี้ภายในห้องด้วย ดังนั้นเลยยังรวมทีมกับไอริสและซีน่าไม่ได้

 

 

อย่างไรก็ตามเพราะไม่สามารถรวมทีมกับห้องอื่นได้ เขาอาจจะต้องหาคนที่เก่งที่สุดในห้อง 10 แม้ว่าจะกังวลเกี่ยวกับพวกเขาก็ตามที

 

 

อย่างไรก็ตามคำพูดต่อไปของจินก็ปฏิเสธสิ่งที่โนโซมุคิด

 

 

「อืมที่จริงแล้วพวกเราต้องการความช่วยเหลือจากนายและมาร์คุงน่ะ」

 

 

「……เอ๊ะ? ผมเหรอ?」

 

 

จินต้องการพลังของโนโซมุและมาร์ โนโซมุเองก็ได้แต่สงสัยเพราะเขาพูดออกมาจากใจจริง โนโซมุรู้สึกแปลกใจมากๆที่พวกเขาเชิญโนโซมุร่วมตี้ด้วย

 

 

「……เอ่อพวกเรารู้ที่ผ่านมาพวกเราเยาะเย้ยนายมาโดยตลอด แต่ว่าพวกเราก็ยังไม่อยากถูกไล่ออก! เพราะคะแนนมันขึ้นกับผลฝึกในวันนี้ เพื่อเกรดของพวกเราแล้วขอยืมพลังด้วย แม้จะเป็นคำขอที่ดูเห็นแก่ตัวแต่….ขอร้องล่ะ ! ขอยืมพลังหน่อยเถอะ!!」

 

 

「เอ่อ อืม……」

 

 

จินโค้งคำนับโนโซมุอย่างจริงใจ สมาชิกคนอื่นๆเองก็โค้งคำนับโนโซมุด้วยและความสับสนของโนโซมุก็ยิ่งมากขึ้น

 

 

「……โนโซมุ ไม่เป็นไรนะ? ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องการพลังของนายจริงๆนะ」

 

 

「อืม อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกถึงความโกรธ เกลียดชัง หรือ อาฆาตอะไรเลยดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกหกนะ」

 

 

ไอริสที่เฝ้าดูจากข้างหลังก็แนะนำจินและเพื่อนของเขา ฟีโอก็เห็นด้วยกับคำพูดของไอริส มิมุรุและทอมเองก็พยักหน้า

 

 

「อืม เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการพลังของนายจริงๆนะ ฉันเองก็เคยมีประสบการณ์คล้ายๆกัน พอเข้าใจความรู้สึกเลยล่ะ……」

 

 

ตามที่ไอริสและฟีโอและซีน่าเองก็เห็นด้วยกับความคิดของเธอ ตอนแรกซีน่าเองก็บอกว่าเกลียดโนโซมุ เธอเคยพูดแย่ๆใส่โนโซมุมากมาย และเธอก็ขอโทษโนโซมุสำหรับทุกๆสิ่งทุกอย่าง

 

 

「……มาร์……」

 

 

โนโซมุจ้องมองไปที่มาร์ มาร์เองก็หลับตาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและมองหน้าโนโซมุ

 

 

「……ไม่เป็นไรใช่ไหม ตราบใดที่ตัดสินใจว่าจะเอาชนะ ดังนั้นคิดว่ามีกำลังรบไว้เยอะก็ดีกว่า」

 

 

เมื่อโนโซมุได้ยินคำตอบของมาร์ เขากก็พยักหน้าและหันไปมองจิน

 

 

「……เข้าใจแล้ว ถ้างั้นมาร่วมมือกันเถอะ」

 

 

「อืม ขอบคุณนะ!」

 

 

จินยิ้มอย่างร่าเริงทันทีที่ได้ยินคำตอบของโนโซมุบางทีสมาชิกเองก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ทุกคนต่างยิ้มออกมา

 

 

「ถ้างั้นก็ไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อลงทะเบียนกัน แต่จากนี้ไปเส้นทางคงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกนะ」

 

 

โนโซมุเหลือบมองไอริสและคนอื่นๆด้วยรอยยิ้ม โนโซมุยักไหล่เมื่อเห็นไอริสและมุ่งหน้าไปยังเต๊นท์์

 

 

◇◆◇

 

 

หลังจากโนโซมุลงทะเบียนแล้ว นักเรียนปี 3 ก็รวมตัวกันที่สำนักงานใหญ่

 

 

อาจจะเป็นเพราะไอริสและเหล่าผองเพื่อนต้องเป็นศัตรูกันในวันแรก โนโซมุจึงเห็นเหล่าปาร์ตี้มากมาย

 

 

และจิฮัด รัลเดลที่รับผิดชอบงานนี้ก็อธิบายกฏต่างๆ

 

「เอาล่ะวันนี้ฝึกพิเศษก็จะเริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แต่ก่อนหน้านี้จะขออธิบายกฏอย่างละเอียด」

 

จิฮัดหยิบจี้จากอกของเขา หากมองใกล้ๆเหล่านักเรียนต่างก็มีจี้ที่ห้อยไว้ที่คอพวกเขา

 

「ประการแรก จี้นี้ถูกแจกจ่ายให้กับเหล่านักเรียนทุกคนที่ลงทะเบียนแล้ว และนี่คือสิ่งที่จะชี้ชะตาชีวิตของพวกเธอในปีนี้ หากเจ้าของทำการสะสมแต้มและเก็บรักษาได้ในระยะเวลาหนึ่ง มันจะส่องแสงสีแดง จากนั้นบุคคลมีสิทธิ์ที่จะถูกคัดออกได้และจี้จะกลายเป็นของฝ่ายตรงข้ามที่เก็บได้ แน่นอนหากทำจี้หายก็โดนตัดสิทธิ์เช่นกัน นอกจากนี้คะแนนของแต่ละจี้มันจะต่างกันไปตามระดับชั้น ยิ่งห้องสูงเท่าไรคะแนนยิ่งมาก。」

 

「นั่นหมายความว่าไอริสมีคะแนนค่าหัวสูงเลยสินะ?……」

 

「อืม แน่นอนว่าตกเป็นเป้าของใครหลายคนแน่ๆล่ะ」

 

มาร์กับโนโซมุคุยกัน

น่าจะเป็นการรักษาสมดุลระหว่างห้องท้ายสุดและห้องบนสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องใช้จำนวนคนในการสู้กับนักเรียนระดับสูงเช่นไอริส

 

「นอกจากนี้ หากปาร์ตี้ใดถูกโค่นลง แต้มจะตกเป็นของอีกฝ่ายทันที คะแนนที่ได้รับมาจะสิ้นสุดในวันนี้ และพรุ่งนี้จะเริ่มต้น 0 อีกครั้งหนึ่ง」

 

「มีการขโมยคะแนนด้วยเหรอ?……」

 

「อาา น่าจะมีสงครามนองเลือดมากมายเลยล่ะ……」

 

อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถโล่งใจได้เพราะได้คะแนนมาพอตัวแล้ว แม้ว่าคนห้องล่างๆจะเอาชนะห้องบนได้ แต่ถ้าถูกกำจัดยกตี้ ก็เท่ากับศูนย์ และก็คะแนนในวันแรกและวันที่สองแยกกันหมายความว่าคิดคะแนนแยกวันกันสินะ กล่าวอีกนัยหนึ่งการเอาตัวรอดเองก็สำคัญใช่ย่อย

 

「นอกจากนี้ ยังมีกระดาษเขียนอยู่ในจี้ที่แจกไปด้วย ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แต่หากทำสำเร็จตามคำสั่งในกระดาษก็จะแบ่งคะแนนให้กับทั้งปาร์ตี้ นอกจากนี้ พวกเหล่าอาจารย์จะรับหน้าที่คุ้มกันและตัดสินผลงานของพวกนายทุกคน。」

 

「ยิ่งทำภารกิจที่อยู่ในจี้นี่ก็จะได้คะแนนมากขึ้นงั้นเหรอ……」

 

「……พูดตามตรง ก็ไม่รู้หรอกนะว่าอีกฝ่ายจะเอายังไง แต่ให้ใส่ไว้ในตัวผู้สมัครเพื่อรับคะแนนเหล่านั้น」

 

จินถามโนโซมุว่าต้องทำยังไง แต่โนโซมุบอกว่าไม่จำเป็นต้องทำมันก็ได้

สิ่งที่ทำจริงๆคือภารกิจให้สำเร็จ แต่อีกฝ่ายอาจจะจ้องขโมยคะแนนจากฝั่งเราด้วย เพราะงั้นการเจรจาเองก็สำคัญเช่นกัน

 

「พื้นที่ฝึกถูกทำเครื่องหมายไว้ด้านหลังของกระดาษเหล่านั้นและหากออกจากพื้นที่จี้จะตอบสนองและตัดสิทธิ์ทันที นอกจากนี้ แม้ว่าอาจารย์จะไปตรวจพื้นที่รอบๆแล้วและพยายามจะกัดพวกสัตว์อสูรในเขตฝึก แต่การคุกคามของพวกมันก็ยังไม่หมด เพราะฉะนั้นก็จงระมัดระวังและพิจารณาด้วยตัวเองซะว่าควรทำยังไง」

 

ไม่ว่าจะทำอะไรไปมากแค่ไหน แต่อนาคาตมันไม่แน่นอนเสมอไป ยิ่งกว่านั้น จี้นี่ยังเอาจริงเอาจังน่าดู อันที่จริงการต่อสู้ที่ผ่านมาไม่มีคนเจ็บล้มตายเลย ดังนั้นการเข้าร่วมในครั้งนี้มีความหมายว่าการเอาชีวิตมาเสี่ยงด้วยเช่นกัน

แน่นอนหากไม่กรอกคำสัญญาก็จะเข้าร่วมการฝึกไม่ได้และมันไม่ได้ทำให้เกรดลดลงแต่อย่างใด แต่ว่าการเข้าร่วมงานนี้มันมีความพิเศษเพราะคะแนนที่ค่อนข้างเยอะ น้อยคนนักที่จะไม่เข้าร่วม

 

「นอกจากนี้พื้นที่รอบกองบัญชาการห้ามมีการสู้รบกันเด็ดขาด หากต่อสู้กันตรงนี้จะโดนตัดสิทธิ์」

 

นี่เป็นเรื่องทั่วไป

 

「จะมีการกำหนดเป้าหมายพิเศษในวันพรุ่งนี้ เป้าหมายวันนี้คืออาจารย์และใครก็ตามที่เอาชนะเป้าหมายพิเศษได้ก็จะได้รับคะแนนสูงมากๆ อย่างไรก็ตาม เป้าหมายพิเศษจะโจมตีไม่เลือกหน้าและขโมยคะแนนจากพวกเธอได้ด้วย แต่ถ้าชนะก็จะได้คะแนนจากเป้าหมายพิเศษรวมถึงคะแนนที่เป้าหมายพิเศษปล้นมาด้วย」

 

「อาจารย์เองก็มีส่วนร่วมด้วย……」

 

「บางทีเพราะจะให้รับบทเป็นสัตว์อสูรที่ทรงพลังละมั้งก็เลยทำให้ต้องมีการขัดขวางกันบ้าง」

 

คามี่จับศีรษะและคร่ำครวญ แน่นอนว่าอาจารย์เป็นภัยคุกคามแน่ๆละ

 

「นี่คือทุกอย่างของการฝึกในวันนี้ หวังว่าจะทำคะแนนออกมาได้ดี ขอจบการพูดเพียงแค่นี้」

 

หลังจากพูดเสร็จจิฮัดก็เดินลงไปและระฆังก็ดังขึ้น

 

「โนโซมุ จะเอายังไงดี?」

 

จินถามโนโซมุถึงความเห็นของเขา โนโซมุกระซิบเบาๆ

 

「……หากอยู่ใกล้ที่นี่ก็จะโดนคนรอบข้างโจมตีได้ และหากเป็นเช่นนั้นก็จะหมดแรง ก่อนอื่นก็ต้องสร้างฐานทัพให้ห่างจากที่นี่มากที่สุด」

 

สมาชิกคนอื่นๆพยักหน้าให้กับคำพูดของเขาและเคลื่อนที่ไปขอบสถานที่จัดงาน ทันทีที่ระฆังดังขึ้นพวกเขาก็ออกตัวด้วยความเร็ว

 

「มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกของพื้นที่ฝึกซะ หลังจากนั้นเหล่าจะตั้งฐานและรอคิดแผนอยู่ที่นั่น」

 

โนโซมุสั่งการและทุกคนก็พยักหน้า

 

「เอ๊ะ?」

 

โนโซมุกำลังเตรียมตัวสำหรับการฝึกแต่ก็มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยจ้องมาทางเขา

แต่ว่าก็เห็นนักเรียนผมแดงที่กำลังจ้องมาทางนี้แม้จะมีนักเรียนมากมายก็ตาม

 

「……ลิซ่า?」

 

「ดีละถ้าอย่างนั้น ก็เริ่มการฝึกพิเศษได้!」

 

โนโซมุโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจะมองให้ชัด แต่ครู่ต่อมาระฆังก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงประกาศของจิฮัด

โนโซมุต้องยอมแพ้และมุ่งหน้าไปอย่างสุดกำลังทันที่นั้นเองก็ได้ยินเสียงคำราม ตะโกน กรีดร้องมากมาย การต่อสู้เริ่มขึ้นในทันใด

ด้วยวิธีนี้เองหนึ่งในเทศกาลสุดยิ่งใหญ่ เริ่มแล้ว

พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ”

พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ”

Status: Ongoing

อ่านนิยาย เรื่อง พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยนำบางส่วนมาจากนิยาย เรื่อง พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ”

บทนำ

สถาบันโซลมินาติ เป็นสถานที่รวมตัวของเหล่าคนหนุ่มสาวที่มีควาฝันทะเยอทะยานมากมาย มีชายคนหนึ่งที่เข้ามาเรียนที่นี่เพื่อสนับสนุนความฝันของคนรัก อย่างไรก็ตาม ความสามารถของชายคนนั้นที่ไม่มีดีด้านไหนเลย ก็ถูกผู้คนต่างกลั่นแกล้ง คนรักก็ทอดทิ้ง ความหวังในชีวิตต่างสูญหาย ช่วงเวลาแห่งชีวิตมาถึงจุดเปลี่ยน ยังไงก็ตามเขาพบกับหญิงชราผู้หนึ่งที่จะคอยเปลี่ยนแปลงเขาไปตลอดการ นี่คือเรื่องราวของชายผู้ที่ถูกทอดทิ้งจะกลับมาลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

เรื่องย่อ

สถาบันโซลมินาติ สถานที่ๆคนหนุ่มสาวจากทั่วทุกดินแดนจะมารวมตัวกันเพื่อต่อยอดความฝันและความหวังของตัวเอง ความทะเยอทะยาน สำหรับคนที่ไม่มีอะไรดีสักด้านนั้นจะถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามถูกปฏิบัติแบบไร้ซึ่งมนุษย์ธรรมโดยสมบูรณ์

เป็นเวลากว่าสองปีแล้วที่ชั้นอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ข้า โนโซมุ เบลาตี้ ซึ่งอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนในช่วงพักกลางวัน

ข้ามาที่นี่เมื่อสองปีก่อน ออกมาจากบ้านเกิดกับเพื่อนสมัยเด็กสองคนเพื่อมายังที่แห่งนี้

คนแรกคือ เคน โนทิส เป็นเพื่อนที่ข้าสนิทด้วยที่สุด

ส่วนอีกคนหนึ่ง คือ ลิซ่า เฮาวน์

สาวสวยผู้มีผมหางม้าสีแดง

เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตและเป็นคนรักของข้า

เธอเป็นคนที่เอาชนะคนอื่นได้เสมอ เธอเป็นเหมือนดั่งตัวร้ายที่คอยต่อต้านกับหัวหน้าหมู่บ้าน

ข้าพบกับเธอก็เมื่อตอนอายุ 8 ขวบ ตอนที่ข้ากำลังตกปลาในแม่น้ำใกล้หมู่บ้าน

「อะ เอ่อ อืม ว่างหรือเปล่า?」

เป็นตอนนั้นเองที่เธอเข้ามาพูดกับข้า

ผมสีแดงตัดสั้น ท่าทางที่ดูมั่นใจ ใบหน้าของข้าค่อยๆร้อนรุ่ม…ข้าตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น

พ่อแม่ของเธออาศัยอยู่ในดินแดนที่ห่างไกลออกไป แต่เมื่อพ่อของเธอเสียชีวิตระหว่างเดินทาง เธอจึงตัดสินใจที่จะตั้งถิ่นฐานที่บ้านเกิดของข้า

ตอนเธอยังเด็กมักจะเป็นเด็กที่ซุกซนและอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ข้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไร และเธอไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ

แล้วก็เด็กที่ทำให้เธอผิดหวังมากที่สุดก็คือนายพลกาคิกับผมด้วยเหตุผลบางอย่าง

เมื่อสามปีก่อนข้าสารภาพรักกับเธอเพราะว่าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

รักแรกที่ข้าชอบมาตลอด

เธอตกใจมากกับการสารภาพรักที่กระทันหันของข้า แต่เธอก็ยอมรับข้าและร้องไห้ทั้งน้ำตา

ตอนนั้นเองข้าจึงตัดสินใจที่จะไปสถาบันโซลมินาติกับเธอเพื่อสนับสนุนความฝันของเธอให้เป็นจริง

มันเป็นแรงบัลดาลใจให้ข้า ความฝันของเธอที่บอกข้าตอนยังเด็ก

「ฉันน่ะอยากจะเห็นโลกที่หลากหลายเหมือนกับคุณพ่อ」

ข้ารู้ว่าเธออยากออกไปท่องโลกกว้างเพราะเธอได้ยินเรื่องราวเหล่านั้นมาจากมารดาของเธอ

ตอนนั้นเองเป็นตอนที่ข้าตัดสินใจไปที่สถาบันโซลมินาติ

หากคนที่ตัวเองรักอยากทำความฝันให้เป็นจริง ข้าก็ควรจะสนับสนุน

ด้วยคำพูดเช่นนั้นข้าตัดสินใจว่าจะสนับสนุนเธอตลอดมา

เธอกอดข้าทั้งน้ำตาพร้อมกับบอกว่า「ขอบคุณนะ……ฉันดีใจจริงๆ」

ท่ามกลางการหลับกลางวันของข้าก็ได้ยินเสียงระฆังที่ส่งเสียงบอกเวลาว่าหมดเวลาพักกลางวันแล้ว

ข้าลุกขึ้นพร้อมกับบิดตัวด้วยความขี้เกียจพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

ถูกบังคับให้ไสหัวไปก็ตั้งหลายครั้ง ตัวข้าที่ไม่สามารถทำคำปฏิญาณนั่นได้

ชั้นเรียนของข้าคือ ชั้นเรียนที่สอง ระดับ 10 เป็นห้องที่ต่ำที่สุดในบรรดาชั้นเรียนที่สอง

ในหมู่พวกนั้นข้าเป็นคนที่อยู่ต่ำสุดเรียกได้ว่าเป็นพวกที่ห่วยของโครตห่วย

เมื่อข้าเข้ามาในชั้นเรียนก็โดนต้อนรับด้วยการหัวเราะเยาะเย้ยเป็นเรื่องปกติ

「ยังจะโผล่หัวมาอีกนะ ไอชั้นต่ำ」

「เมื่อไรมันจะหายๆไปสักทีวะ」

「หวังว่าจะลาออกไปไวๆน้า~」

เสียงที่ดูไร้หัวใจเหล่านั้นเสียดแทงเข้ามาในจิตใจของข้า ข้าทำได้แต่เมินต่อไปและนั่งลงบนเก้าอี้

เมื่อข้านั่งลงก็มีนักเรียนสามคนเข้ามาทางข้า

「แกจะมาทำไม ในเมื่อแกมาที่นี่มันก็ไร้ความหมายอยู่ดีไม่ใช่เหรอไงวะ ไอ้เศษเดนเอ้ย」

มาร์ที่ตัวค่อนข้างใหญ่พูดข่มขู่ข้า

「ยอมแพ้ไปสักทีเหอะวะแกไม่คิดว่ามันเสียเวลาชีวิตบ้างเหรอวะ」

「แกโดนแกล้งขนาดนี้ก็เหมาะกับแกดีนี่ เหมาะสมกับเศษสวะอย่างแก」

พวกนั้นก็ยังคงกรนด่าข้าไม่หยุด

「ช่ายๆ โดนเด็กผู้หญิงหัวแดงที่ท่าทางเหมือนเจ้าหญิงนั่นทิ้งแล้ว ไม่มีอะไรให้แกได้ฝันอีกต่อไปแล้วล่ะ」

พวกนั้นทั้งสามคนยังยืนหัวเราะและพยายามยั่วโมโหข้า ไม่มีใครคิดจะห้ามพวกมัน ในท้ายที่สุดพวกมันก็ไม่ยอมหยุดจนกระทั่งอาจารย์ประจำชั้นเข้ามาในห้อง

ใช่แล้วล่ะ ข้าถูกลิซ่าทิ้ง เธอน่ะเป็นนักเรียนห้อง 1 เลยนะ

ทันทีที่เธอทิ้งข้าไปหลังจากกล่าวลาไม่กี่คำ เธอก็ไม่เคยกลับมาพบข้าอีกเลย

ข้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ตั้งแต่นั้นมาเธอก็มองข้าเหมือนเศษสวะ

เป็นเพราะข้าเอาแต่สร้างปัญหายังงั้นเหรอ

ลิซ่าเป็นผู้หญิงที่ถูกขนานนามว่า “เจ้าหญิงผมแดง” เพราะหน้าตาและความสามารถ

ในทางกลับกันตัวข้าที่ไม่มีอะไรดีเด่นหน้าตาบ้านๆ

ตลอดช่วงที่ข้าคบกับเธอ เธอมักจะโดนรังควาญอยู่เสมอ บางทีการที่ข้าโดนทิ้งก็เพราะสร้างความยุ่งยากให้เธออยู่เสมอก็ได้

ข้านั้นไร้ซึ่งเพื่อนและกลายเป็นหมาหัวเน่า

ถึงกระนั้นข้าก็พยายามอยากหนักไม่ละเลยสิ่งต่างๆตามหน้าที่ของตน

สักวันหนึ่งถ้าข้าสามารถรักษาคำสาบานที่ให้ไว้ได้ละก็……….ข้าคิดเช่นนั้น

ในขณะเดียวกันนั้นเองเธอก็ไปคบกับเพื่อนสมัยเด็กที่ข้าสนิทด้วยที่สุด

เธอดูมีความสุขราวกับเธอรักเขาจริงๆ

ในการฝึกซ้อมเป็นคู่พวกเธอสองคนเข้าขากันได้ดีมาก ข้าไม่มีที่ยืนเคียงข้าเธอเลย

ชั่วโมงที่สอง ในช่วงบ่าย

「เฮ้ออ!」

ด้านข้างของดาบจำลองนั่นถูกขว้างมาจากเครื่องยิงดาบจำลอง

เมื่อดาบจำลองที่ถูกยิงมาถูกปากลับไปและแทงเข้าไปที่คอของตุ๊กตา กลไกนั่นก็จะหยุดทำงานลง

หลังจากคาบบรรยายนี่ก็เป็นภาคฝึกปฏิบัติ

นอกจากสนามฝึกซ้อมแล้วยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย เช่น สนามทดลองเวทมนตร์ในสถาบันแห่งนี้และนักเรียนที่สามารถศึกษาเรียนรู้ความสามารถของตนตามสถานที่ต่างๆ

สนามฝึกถูกแบ่งออกเป็นหลายพื้นที่เพื่อให้นักเรียกจากหลายๆชั้นมาเรียนที่เดียวกันได้

วันนี้เป็นการฝึกการต่อสู้ระหว่างบุคคลและแต่ละคนก็จะได้ต่อสู้กับหุ่นยนต์ที่มีดาบจำลองเป็นคู่ซ้อมทำการต่อสู้แบบอิสระ โดยใส่พลังเวทย์เข้าไปเพื่อให้หุ่นยนต์นั้นทำงาน

อย่างไรก็ตามหุ่นยนต์สำหรับพวกห้อง 10 นั้นมีคุณภาพแย่และเคลื่อนไหวได้แค่บางส่วน

「อืม ต่อไปจะเป็นการต่อสู้เป็นคู่ เลือกคู่หูได้ตามใจชอบ~」

เมื่ออาจารย์อันริ วาร์ อาจารย์ประจำชั้นของพวกห้อง 10 เรียกออกมา หุ่นยนต์ก็หยุดทำงาน ดังนั้นทุกๆคนก็หยุดและรอการจับคู่

อาจารย์อันริมีผมหยักสีน้ำตาล ดวงตาที่ดูสมวัยและใบหน้าที่ออกไปทางดูดีอย่างมาก

อย่างไรก็ตามอาจารย์คนนี้เป็นบุคคลที่ไม่เหมาะกับโรงเรียนแห่งคุณธรรมแห่งนี้เลยเพราะเขาชอบพูดและทำท่าทางแปลกๆราวกับคนบ้า

เรียกได้ว่าคนที่รับผิดชอบนักเรียนห้อง 10 ถูกโยนมาแบบทิ้งขว้างเลยก็ได้

อย่างไรก็ตามการที่เขาสามารถมาเป็นอาจารย์ได้ก็คงมีความสามารถพอตัว

ในที่สุดการจับคู่ก็ถูกตัดสินและแต่ละฝ่ายต่างเริ่มจำลองการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ของตัวเอง แต่ว่าคู่ต่อสู้ของข้าดันเป็น……。

「เอ่อ สำหรับแกแล้ว น่าเสียดายหน่อยนะ」

เป็นมาร์นั่นเองที่กรนด่าข้าเมื่อตอนบ่าย

「มาเริ่มกันเลยดีกว่า เพราะว่าเศษสวะอย่างแกจะทำให้ชั้นเสียเวลา」

มาร์ดึงดาบใหญ่ออกมาจากด้านหลัง

มาร์เป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมา ความสามารถของเขานั่นของจริง ถึงอย่างนั้นก็ยังได้มาอยู่ในห้องห้อง 10 เช่นนี้เพราะชื่อเสียงแย่ๆนั่นละ

ผมเองก็ดึงดาบจำลองออกมาด้วยเช่นกัน

อาวุธของข้าเป็นดาบที่มาจากทางเกาะตะวันออก เรียกกันว่าคาตานะ เป็นดาบที่มีความคมเป็นอย่างมาก กล่าวได้ว่ามันสามารถตัดทุกอย่าไงได้หากใช้ได้อย่างชำนาญ

ยังไงก็ตาม มันใช้เทคนิตชั้นสูงและความหายากของมันเลยไม่ค่อยเป็นที่แพร่หลายนัก

มันเป็นอาวุธที่เหมาะกับข้าที่สุด สำหรับข้าที่ไร้ซึ่งพลัง

「ถ้าอย่างงั้นละก็ เริ่มได้~~~」

การต่อสู้นั่นเต็มไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยจากท่าทางของอาจารย์อันริ

「โฮ่ย่าาาาาาาาาาาห์」

มาร์เหวี่ยงดาบใหญ่พร้อมตะโกนก้อง

ผมป้องกันการโจมตีด้วยคาตานะ

ดาบของมาร์ถูกเบี่ยงวิธีและมันก็ฟาดลงทีพื้น

「ฮ่าๆ!」

ก้าวเข้าไปหลังจากมาร์เปิดช่องว่างเล็งไปที่ต้นคอและพยายามจะเอาสันดาบทุบ

「สายไปละโว้ย!」

มาร์เอาถุงมือที่แขนปกป้องดาบของผมไว้ ดาบเลียนแบบที่ไม่มีความคมของดาบดั้งเดิมเหลืออยู่ก็ถูกป้องกันด้วยถุงมือนั่น

มาร์รุดหน้าเข้ามาพร้อมกับยกถุงมือขึ้นป้องกันการโจมตี แต่ข้าก็ก้มลงเพื่อหลบการโจมตี

ข้าพยายามจะโจมตีไปอีกรอบ แต่มาร์นั้นเหวี่ยงดาบใหญ่มาด้วยมือข้างเดียว

ข้าถูกบังคับให้ถอยและกลับไปตั้งหลักใหม่

มาร์ที่ฟาดดาบใหญ่จนพื้นแตกกระจายพยายามมองระหว่างข้าและดาบใหญ่ของมันเอง……。

「อยากโดนหั่นเป็นชิ้นๆเหรอไงวะ」

มาร์พูดเช่นนั้นพร้อมกับรังสีกดดันที่เพิ่มมากขึ้น

“คิ”

เป็นสกิลของทางฝั่งตะวันออกที่จะเพิ่มพลังให้แก่ผู้ใช้งานให้เหนือขีดจำกัดยิ่งขึ้นไป

มาร์พุ่งเข้ามาในคราวเดียว ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

นั่นละคือผลลัพธ์จากการใช้ คิ

ราวกับจะจับเหยื่อตรงหน้าฟาดดาบใหญ่นั่นลงมาในทีเดียว

ข้าเองก็ใช้ “คิ”เช่นกันเพื่อหลบการโจมตีของดาบใหญ่นั่น เสียงของเหล็กดังกระทบกันสนั่นหู

「เหอะ!ลังเลอยู่งั้นเหรอ」

มาร์ที่รู้สึกหงุดหงิดนั่นดูมีท่าทีลังเลจึงไม่สามารถจะตัดสินใจจบการโจมตีในทีเดียวได้

เขาดึงดาบใหญ่ที่จมลงไปบนพื้นและเริ่มที่จะฟันมันมาอีกครั้ง

เขาฟาดฟันดาบใหญ่ไปรอบๆด้วยเรี่ยวแรงอันมหาศาลจาก “คิ”

เสียงของเหล็กปะทะกันดังสนั่นไปทั่วบ่งบอกถึงการต่อสู้อันดุเดือด แต่ว่ามีฝ่ายเดียวที่ได้เปรียบ

การเสริมพลังกายของมาร์มีพละกำลังมากกว่าข้า แต่ผลของการเสริมพลังกายของข้าเองก็ได้ผลเพียงครึ่งเดียวด้วยความสามารถของข้า

มาร์มันเป็นคนเก่งแต่เพราะทำแต่เรื่องแย่ๆเลยได้มาอยู่ในห้อง 10

ในทางตรงกันข้ามแม้หมอนั่นจะมีความสามารถสูง แต่มาร์มันกลับพอใจที่จะกดขี่คนที่ต่ำกว่านั่นมันโครตจะแย่

เทคนิคดาบชั้นสูงของมาร์ไม่สามารถใช้จัดการกับโนโซมุตามปกติได้ แต่ว่าพลังกายของโนโซมุที่ได้รับการเสริมแบบครึ่งๆกลางๆมันก็พอเป็นไปได้

พลังที่ได้มานั่นทำให้พอฟัดพอเหวี่ยงกับดาบของโจรสลัดเท่านั้นเอง

「แหลกไปซะเหอะมึง!!」

บางทีอาจจะเป็นเพราะข้าโดนกดดันจนถูกบดขยี้ในพริบตา แต่ว่าข้าก็กันการโจมตีนั่นได้ยิ่งทำให้มาร์มันหงุดหงิดจนพละกำลังมันเพิ่มมากขึ้นไปอีก

「เหอะ คิดว่าจะบดขยี้ข้าได้ง่ายๆงั้นเหรอ!」

ข้ากัดฟันแน่นเพื่อที่จะไม่เดินไปตามเกมส์ของศัตรู

แม้ว่าพลังในการโจมตีจะเพิ่มขึ้น แต่การโจมตีของมันก็ซ้ำซากและจำเจ ทำให้รับมือได้ไม่ยากเย็น

อย่างไรก็ตามข้าไม่สามารถสวนกลับได้ทำได้เพียงแค่ยื้อเท่านั้น

และถ้าโต้กลับไม่ได้ผลมันก็รู้ๆกันอยู่

ในที่สุดก็มาถึงขีดจำกัด

ข้าไม่สามารถรับการโจมตีของมาร์ได้อีกต่อไป การป้องกันของข้าถูกทำลายลงและไม่มีเวลามาตั้งท่าใหม่ ตอนนั้นเองทีข้าถูกดาบใหญ่นั่นฟาดเข้ามากระแทกกับคาตานะของข้าจนกระเด็น

「จะเหนียวได้สักแค่ไหนกันเชียววะ!」

รูปร่างของข้าบิดเบี้ยวเพราะการโจมตีนั่น ข้าตัวกระเด็นจนตัวไปกระแทกกับกำแพงของสนามฝึกซ้อม

ผลกระทบนั่นทำให้ข้าหายใจติดขัดและการมองเห็นของข้าก็มืดดับลง

「เป็นแค่เศษสวะแท้ๆ แต่ยังกล้าขัดขืน โดนดีไปซะเหอะมึง」

ข้าหมดสติไปพรัอมกับคำพูดของมาร์

「โอ้ยยยย เจ็บแหะ!」

ข้าลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับสติที่พร่ามัวลุกขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดไปทั้งตัว

ข้าก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล

「เอ้าๆ รู้สึกตัวแล้วไม่ใช่เหรอไงเนี่ย?」

ผู้หญิงสวมชุดโค้ทสีขาวพร้อมกับใส่แว่นนั่นกำลังทำงานอยู่บนโต๊ะพยาบาล

ชื่อของเธอคือนอร์น อัลทิน่า เป็นหมอประจำโรงเรียนที่สวยเอามากๆ

เธอเดินมาทางนี้และขยับนิ้วมาตรงหน้าผมเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกาย

「อืมม ดูจากสภาพแล้วสติยังคงดีอยู่ แล้วรู้สึกปวดตรงไหนบ้างรึเปล่า?」

「ข้าปวดหลังนิดหน่อยและหัวเองก็ยังคงมึนๆ แต่ว่าไม่มีตรงไหนผิดปกติแล้วล่ะ」

「อืมมเข้าใจแล้ว ฉันทายาไปที่หลังของนายแล้วล่ะ แต่ถ้ารู้สึกเจ็บหรือปวดตรงไหนก็มาได้ตลอดเวลานะ มันจะดีกว่านะที่มาหาฉันมากกว่าที่จะทนเจ็บกับบาดแผลนั่น」


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท