บทที่６ตอนที่３
ในห้องทำงานห้องหนึ่ง ณ สถาบันโซลมินาติ มีผู้ที่เป็นเจ้าของห้องกับผู้ช่วยกำลังปรึกษากันอยู่
เจ้าของห้องคือ จิฮัด・ รัลเดล ถือกระดาษมัดหนึ่งเอาไว้ในมือ และกำลังกรอกตาอ่านเอกสารเหล่านั้น
แนวสายตานั้นแคบลงเพื่อที่จะไม่ได้พลาดสักตัวอักษร และภายในห้องทำงานก็เต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด
บางทีเพราะแรงกดดันที่ปล่อยออกไป หยาดเหงื่อจำนวนมากไหลออกมาจากหน้าของอาจารย์อินด้า
「โนโซมุ・เบลาตี้คุง……。คุณอินด้าสิ่งที่เขียนในนี้เป็นความจริงใช่ไหม？」
「คะค่ะ อย่างน้อยในเอกสารเหล่านั้นก็เป็นรายงานที่ติดอยู่กับข้อมูลของโนโซมุ เบลาตี้」
จิฮัดเหลือบดูกระดาษเหล่านั้นหลายต่อหลายครั้ง ขณะที่ฟังคำพูดของอินด้าพูดไปด้วยท่าทางจริงจัง
ในมือของจิฮัดคือเอกสารของนักเรียนที่ได้เป็นท็อป 10 ในการฝึกพิเศษครั้งก่อน
ผลคะแนนและผลการทดสอบของพวกเขาได้รับการบันทึกไว้ในเอกสารเหล่านี้
「…………」
จิฮัดจ้องมองข้อมูลของโนโซมุเป็นเวลานานและบางครั้งเขาก็เอามือปิดปากราวกับคิดอะไรบางอย่าง
อินด้าที่อยู่ข้างๆไม่พูดอะไร แม้แต่สำหรับเธอ มันก็เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ
「ท่านจิฮัด……」
「อืม ขอบคุณมาก คุณอินด้า กลับไปทำงานได้แล้วล่ะ」
「คะ ค่ะ……」
อินด้าดูเหมือนจะมีคำถามบางอย่างอยากจะถาม แต่เธอก็โค้งคำนับและออกจากห้องไป
จิฮัดค่อยๆทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเกิดขึ้นและไหล่ที่ตรึงก็เริ่มผ่อนคลายลง จิฮัดจ้องมองเพดานห้องทำงานและนึกถึงเนื้อหาของเอกสารที่อ่านก่อนหน้านี้
「แรงค์โดยรวมคือ D-。 อย่างน้อยคนที่อยู่ในระดับนี้ก็สามารถเอาชีวิตรอดจากมังกรแห่งความตายได้……」
แรงค์ D- ซึ่งหมายความว่าระดับพลังนั่นเทียบเท่ากับนักผจญภัยมือใหม่เท่านั้นเอง
ในช่วงเวลาที่ต่อสู้กับมังกรแห่งความตาย เขามีสมาชิกระดับสูงของเด็กปี 3 อย่าง ไอริส ดีน่า และ ลิซ่า เฮาวด์ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะเติบโตขึ้นมาเพื่อได้สู้กับมังกรอยู่แล้ว แต่ก็ยังขาดแคลนประสบการณ์
บุคคลเหล่านี้มีท่าทีว่าจะแพ้เนื่องจากไม่เคยมีประสบการณ์จริงมาก่อน เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่แน่นอนว่าพวกเขาเองก็ต้องการเวลาและประสบการณ์ในการเติบโตขึ้น
ในสถานการณ์นั้น คงไม่แปลกหากจะมีคนตาย มันอาจจะมีคนโดนฆ่าในกรณีเลวร้ายที่สุด
อย่างไรก็ตามทุกคนรอดชีวิตกันหมด หลายคนได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ไม่สามารถแก้ไขได้เมื่อมองไปแบบนั้นมันก็ยังมีอีกหลายๆจุดที่ไม่สอดคล้องกัน พวกเขาที่ดูไร้ซึ่งประสบการณ์ในการต่อสู้กับมังกร
แต่ว่าหนึ่งในนั้นที่โดดเด่นกลับเป็น โนโซมุ เบลาตี้ นักเรียนที่จิฮัดจ้องมองข้อมูลก่อนหน้านั้น
แน่นอนว่าเขารอดชีวิตจากมังกรแห่งความตาย และยังรอดจากสัตว์อสูรสีดำที่มีนามว่า “อบีส กรีฟฟ์(Abyss Griefアビスグリーフ) แม้กระทั่งก่อนการฝึกก็รอดมาได้ เป็นเรื่องแปลกมากที่ความสามารถเขาอยู่ในระดับนี้
「ท้ายที่สุดแล้ว การทดสอบก็เป็นเพียงการทดสอบ ไม่สามารถทราบความสามารถนั้นได้จากการอ่านเอกสารเพียงอย่างเดียวสินะ?」
จิฮัดวางเอกสารในมือลงบนโต๊ะเบาๆ พลางพึมพำราวกับจะถอนหายใจ
「อบีส กริฟฟ์ ก็ไม่สามารถละเลยได้เช่นกัน มีอะไรให้กังวลอีกมากมาย……」
หายใจออกราวกับจะเปลี่ยนความรู้สึกเหล่านั้นไป
จิฮัดยืนขึ้นและออกจากห้องทำงานหลังจากรวบรวมเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะแล้วนำไปวางไว้อีกโต๊ะหนึ่ง
เหตุการณ์เหล่านี้ชวนปวดหัว แต่ก็ต้องจัดการไปทีละอย่าง
「ควรไปคุยกับคุณหนูก่อนที่จะไปคุยกับคุณอันริและเขาสินะ……」
เสียงพึมพำของจิฮัดดังก้องและหายไปในห้องทำงานนั่น แสงแดดอันอบอุ่นส่องประกายตรงกันข้ามกับน้ำเสียงอันเคร่งขรึม
◇◆◇
พูดถึงเวลาพักกลางวันแล้ว น่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีชีวิตชีวามากที่สุด ในอาคารเรียนพบเห็นเหล่านักเรียนมากมาย
เหล่านักเรียนรีบรุดไปโรงอาหารเพื่อหาซื้อของด้วยความกระตือรือร้น
มันเป็นภาพอันแสนคุ้นเคยในชีวิตประจำวัน และเป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดของวัน ซึ่งบางครั้งก็เกิดการต่อสู้แย่งชิงอาหาร
แม้จะเร่งรีบและคึกคักมากเพียงใด โนโซมุก็มองหาสิ่งที่ตัวเองต้องการได้อย่างรวดเร็ว
เขาหยิบขนมปังดำ ผักสด และไส้หมูย่างที่ราคาถูกที่สุด
โนโซมุซื้ออาหารกลางวันมากกว่าปกติและเขาก็เดินเข้าไปในอาคารเรียน
ห้องเล็กๆตั้งอยู่ในอาคารเรียนสีขาว โนโซมุมาถึงหน้าห้องพยาบาล เปิดประตูและระมัดระวังไม่ให้อาหารกลางวันร่วง
ในห้องนั้น มีเพื่อนๆของโนโซมุมารวมตัวกันและพูดคุยกัน เมื่อเขาโบกมือให้ สหายก็โบกมือกลับ
เมื่อโนโซมุเข้าไปข้างๆพวกเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่
「อืม โนโซมุ วันนี้มาเร็วนะเนี่ยนะคะ」
「ก็นะ ขนมปังนี่มันไม่ค่อยเป็นที่นิยมสักเท่าไรนี่ครับ」
ระหว่างแลกเปลี่ยนคำพูดกับไอริสเพียงเล็กน้อย โนโซมุก็โยนขนมปังอีกอันให้ฟีโอ
「เอ้านี่ ตามที่สัญญาไว้」
「อุ โหวว มาแล้วมาแล้ว！ ขอบคุณนะโนโซมุ！」
ขนมปังที่ถูกที่สุดเท่าที่จะหาซื้อได้ แป้งแห้งและขนมปังไม่อร่อยเลยสักนิด แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฟีโอที่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น ตอนนี้เขามีเครื่องปรุงรสที่ดีที่สุดคือความหิวนั่นเอง
「แฮมมุ！ หง่ำๆๆ……」
เขาเขี้ยวขนมปังดำแห้ง มันเป็นขนมปังที่แห้งสนิท กลืนยาก แต่มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรสำหรับฟีโอ
สำหรับโนโซมุก็คิดว่ามันไม่ค่อยจะเป็นการขอบคุณที่ดีสักเท่าไรที่ให้ฟีโอสอนวิชาปามีดโดยไม่ได้รับค่าตอบแทนอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่ได้ซื้อแค่ขนมปังแต่ยังซื้อพวกผักและเนื้อให้ด้วยเพราะปริมาณน่ะ สำคัญกว่าคุณภาพยามท้องหิว
เครื่องเคียงต่างๆที่โนโซมุให้ไปก็ไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว
คนอื่นๆต่างมองฉากตรงหน้าด้วยความตกตะลึงพร้อมกับค่อยๆเข้ามาใกล้
โนโซมุเองก็เริ่มทานอาหารกลางวันบ้างขณะพูดคุยกับเหล่าเพื่อนๆ
「อาระ？ คุณทิม่า เกิดอะไรขึ้นกับกิ๊บตัวนั้นเหรอคะ？」
ซีน่าเหลือบมองเครื่องประดับผมของทิม่า
ผมสีน้ำตาลที่ตัดแต่งอย่างสวยงามของเธอเปล่งประกายด้วยเครื่องประดับผมสีเงิน
เป็นเครื่องประดับผมที่ดูเรียบร้อยและมีสไตล์แต่สีเงินมันก็ตัดเข้ากับสีผมได้อย่างฉูดฉาด
อย่างไรก็ตามซีน่าสังเกตเห็นเครื่องประดับผมนั่นเพราะรู้สึกถึงพลังเวทย์จางๆจากเครื่องประดับเหล่านั้น
「อ๋อ นี่นะเหรอคะ？ ฉันพยายามสร้างมันขึ้นมาโดยผสมผสานพลังเวทย์เข้ากับเครื่องประดับ พลังเวทย์เหล่านี้เก็บไว้ได้ไม่นานนัก และอย่างดีที่สุดมันก็ทำหน้าที่เป็นเหมือนยากันแมลงเท่านั้นเองค่ะ……」
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่ทิม่าทำขึ้น
「ไม่ล่ะ ไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ ถ้าเกิดมีแมลงมีพิษมาก็ไล่มันแบบได้ผลเลยไม่ใช่เหรอไง？」
มาร์ชื่นชมผลงานเครื่องประดับผมของทิม่า โนโซมุเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
แมลงในป่าบางชนิดมักมีพิษและวางไข่ในสิ่งมีชีวิตเพื่อเลี้ยงตัวอ่อน เป็นความจริงที่ว่ามีแมลงขนาดเล็กและหลากหลายตัวที่ทำแบบนี้ มันเหมาะสำหรับเป็นยากันแมลงสำหรับเข้าป่าจริงๆ
โนโซมุเองก็เข้าป่าบ่อยๆและเดินผ่านรังผึ้งเองก็เคยเจ็บตัวเพราะผึ้งเหล่านั้น
ทิม่าหน้าแดงเพราะเธอได้รับคำชมจากมาร์และคนอื่นๆ ใบหน้านั่นซ่อนอยู่ภายใต้ผมม้าของเธอ แถมแก้มยังเป็นสีแดง
「นั่นสิน้า～。อีกอย่างเวลาเข้าป่าโดนแมลงกัดจนผิวแดงก่ำเลย……。」
「เอ๊ะ？ งั้นเหรอ？」
อันริยังชื่นชมเครื่องประดับผมของทิม่า
อย่างไรก็ตามคำพูดที่ออกจากปากอันริก็ดูเหมือนจะเป็นแผลฝังใจ
โนโซมุเผลอหลุดเสียงแปลกๆออกมาเพราะจากหัวข้อสนทนาที่คุยกันเรื่องแมลงมีพิษกลายเป็นเรื่องผิวกันเฉยเลย
「แน่นอน หากผิวเป็นรอยแดงเวลาไปทำงานเป็นตี้เสื้อผ้าที่ใส่ได้ก็โดนจำกัดเข้าไปอีกค่ะ……」
「การรักษาให้มันหายก็ยากเอาเรื่องเลยเนอะ～」
โนโซมุและมาร์ที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ดูจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเหล่านั้นเท่าไร
อย่างไรก็ตามแมลงที่ทำให้ผิวหยาบกร้านก็เป็นอันตรายพอๆกับแมลงมีพิษสำหรับเหล่าหญิงสาว
「แต่ว่าน้า เครื่องประดับนั่นทำด้วยตัวเองซะด้วยสิ～？ เป็นเครื่องประดับที่สวยจังเลยน้า～」
「อะ เอ่อ เครื่องประดับนี่ขายที่ร้านน่ะ ทั้งหมดที่ฉันทำก็แค่ผสานพลังเวทย์ลงไปในเครื่องประดับเองนะคะ……」
อันริดูท่าทางจะชอบกิ๊ฟติดผมมาก และพยายามเข้าหาทิม่า
บางทีไอริสและซีน่าเองก็สนใจด้วย ก็เลยเข้าไปดูกิ๊ฟติดผมของทิม่า
「ถึงจะดูฉูดฉาดไปหน่อยแต่ดีไซน์สวยใช้ได้เลยนะ」
「ดูเหมือนว่าจะเป็นร้านเปิดใหม่ที่อยู่ตรงถนนสายหลักของย่านการค้า ฉันซื้อมันที่นั่น วันนี้ไอจังจะไปกับฉันไหมล่ะ？」
ตามคำเชิญของทิม่า ไอริส พึมพำ “วันนี้…”ด้วยใบหน้าผิดหวังเล็กน้อย
「อืมมม ก็อยากไปอยู่หรอก แต่วันนี้คิดจะไปทำคำขอของกิลด์ที่รับมาเมื่อวานนี้ และฉันคิดว่าควรทำให้เสร็จเร็วที่สุดเพราะมันเป็นคำขอปราบปรามน่ะ……」
ความจริงที่ว่ากิลด์ออกคำขอปราบปรามหมายความว่าบางคนมีปัญหาเพราะสัตว์อสูร ซึ่งคำขอเหล่านั้นจะถูกเหล่านักผจญภัยรับคำขอเอาไว้
ในฐานะที่ไอริสเป็นเหมือนผู้ผดุงความยุติธรรม เธอรับโดยไม่ลังเล และเหนือสิ่งอื่นใดเธออยากจะสร้างความมั่นใจให้กับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือโดยเร็วที่สุด
「ช่วยไม่ได้น้า……」
แม้แต่ทิม่าที่รู้ถึงความจริงจังของไอริสก็ได้แต่ต้องปล่อยไป อย่างไรก็ตามบุคลิกของเธอก็ไม่สามารถที่จะบังคับใครได้อยู่แล้ว
「ขอโทษนะทิม่า ไว้ครั้งหน้านะ」
ทิม่ายิ้มให้กับไอริสที่ขอโทษเธอและบอกว่าไม่ต้องกังวล
พอเห็นรอยยิ้มนั่นก็โล่งใจ จากนั้นไอริสก็เรียกโนโซมุ
「วันนี้โนโซมุคิดจะทำอะไรหลังเลิกเรียนล่ะคะ？」
「ผมเหรอ？ วันนี้ตั้งใจจะเข้าป่า แต่…จะขอยืมมืองั้นเหรอ？」
โนโซมุแปลกใจที่จู่ๆก็โดนเรียก จากเรื่องราวที่ฟังมาเธอน่าจะต้องการคนนำทาง
อันที่จริงไอริสที่รู้เรื่องคำขอก็กะจะยืมมือโนโซมุอยู่แล้ว
「อืม ก็นายคุ้นเคยกับป่านี่น่า และทิม่าก็มีธุระด้วย และไม่มีใครอื่นให้ขอแล้ว ดังนั้นจะช่วยมาด้วยกันหน่อยได้ไหมคะ……」
เนื่องจากแรงค์ของโนโซมุค่อนข้างต่ำเลยรับคำขอไม่ได้ อย่างไรก็ตามหากจัดปาร์ตี้กับคนจำนวนหนึ่งหรือคนระดับสูง ก็จะได้รับอนุญาตให้ทำคำขอได้
ในฐานะที่เป็นไอริส จึงเป็นที่รู้กันดีว่าโนโซมุคุ้นเคยกับป่ามากแค่ไหน
「ไม่…เอ่อคือ …จำได้ไหมที่ฉันเคยสัญญาไว้ว่าจะทำปาร์ตี้ด้วยกันเพราะตอนฝึกพิเศษ ก็เลยคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ทดแทนโอกาสที่เสียไปน่ะ……」
บางทีเพราะนึกถึงเรื่องนั้นได้ไอริสเลยลังเลเล็กน้อย
แน่นอนว่าวันที่สองของการฝึกพิเศษจะจัดตั้งปาร์ตี้กับห้องอื่นได้แต่ก็ต้องโดนปัดตกไปเพราะมังกรแห่งความตายที่เข้ามาขัด
เดินทีแล้ว นี่เป็นเกมส์ลงโทษที่โซเมียลงโทษไอริสเพราะแอบตามการเดทของทั้งสองไป
โนโซมุครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเพราะอาจจะทำให้เธอไม่สบายใจและเกิดความกังวลต่างๆ แต่ไอริสเองก็จ้องมองมาที่โนโซมุราวกับจะขอร้อง
ชั่วครู่หนึ่งในหัวเขาก็มีคำพูดนั้นผุดขึ้นมา มันเป็นคำพูดที่ว่าเธอต้องการให้เขาปกป้องแผ่นหลังของเธอ
「……อะ อืม เข้าใจแล้ว」
โนโซมุยอมรับคำขอของไอริส แม้ว่าคำพูดนั่นจะดูไม่จริงใจก็ตามที
เขาตั้งใจจะฝึกหลายๆอย่างมากมาย รวมถึงพลังแห่งดราก้อนสเลเยอร์ที่ได้มา แต่เพราะสัญญาก่อนหน้านั้นเองทำให้ต้องเลื่อนการฝึกออกไป
เหนือสิ่งอื่นใดคำพูดของเธอเป็นสิ่งเดียวที่ดึงจิตใจของเขากลับมาเข้าสู่สภาวะปกติ
「อา…ค่อยยังชั่ว ขอบคุณนะคะ」
ไอริสคิดว่าจะถูกปฏิเสธเลยถอนหายใจออกมา
รอยยิ้มของเธอดึงดูดผู้คนมากมาย เธอไม่สูญเสียท่าทางอันแสนสง่างามเลย
นี่เป็นสิ่งที่น่าตกใจสำหรับโนโซมุที่หลงใหลในรอยยิ้มนั่น
โนโซมุทำเพียงได้แค่ยืนอึ้งกับภาพตรงหน้า แต่ก็มีบุคคลไม่คาดคิดเข้ามาแทรก
「……ถ้างั้น ข้าน้อยขอไปด้วย」
เป็นคำพูดอันแสนไร้สาระของฟีโอที่มาทำลายบรรยากาศตรงหน้า
「……หะ！？」
จู่ๆไอริสก็ส่งเสียงพึมพำด้วยความไม่พอใจ
กลิ่นคล้ายน้ำผึ้งหวานๆที่พูดออกมาปลิวหายไป มีแต่ความไม่พอใจเข้ามาแทนที่
「ใช่ไหมตอนนั้นเราคุยว่าจะรวมตี้กันนี่ ใช่ไหมซีน่า？」
「เอะ อืม！？」
นอกจากนี้ไอริสยังแสดงความไม่พอใจมากเข้าไปอีกกับคำพูดของฟีโอ
ซีน่าก็มองเธอเช่นกันเธอก็พูดกลับในทันใด
「……ทำไมฉันด้วยล่ะเนี่ย？」
「พูดอะไรน่ะ? ก็ตอนนั้นพวกเราควรจะร่วมทีมกันนี่～」
แน่นอนว่าซีน่าก็มีกำหนดการจะร่วมตี้กับโนโซมุ เพราะข้อเสนอของฟีโอ
แต่ยังไงก็ตามใบหน้ายิ้มแย้มของฟีโอมันชวนให้หงุดหงิดชะมัด
ก็รู้หรอกนะว่าพูดเรื่องอะไรอยู่ แต่ว่าสิ่งที่โนโซมุพูดมันน่าสนใจกว่านั้น
「นั่นสินะ……」
ซีน่าจ้องมองโนโซมุและไอริส จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
สายตาที่พวกเขาจับจ้องมานั้น ทำให้โนโซมุเสียวสันหลังเล็กน้อย
ซีน่าวางมือบนริมฝีปากและส่ายหัว
「เอ่อ วันนี้ฉันคงต้องละไว้ก่อนละกันนะพอดีนึกได้ว่ามีธุระ……」
「อ่า นั่นสินะ กำลังจะกลายเป็นเรื่องน่าสนใจ..โอ้มาร์ก็ด้วยนะ! มาด้วยกันสิ！？」
โนโซมุกำลังกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับคำพูดของฟีโอ
เหลือบมองซีน่า เธอถอยออกไปและออกไปโดยไม่ทักท้วงอะไร
「เอ่อคือว่าพอดี ข้ายังช่วยงานที่ร้านไม่เสร็จ」
「น่าเบื่อจังเลยนะช่วยงานบ้านเหรอ……」
ฟีโอทำสีหน้าเบื่อหน่าย
ทันใดนั้นเองมาร์ก็รีบออกไปจากสถานที่แห่งนี้
「แกเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทำงานที่ร้านไม่เสร็จ ถ้าลืมละก็แกตายแน่？」
「ฮะฮะฮะ ใช่ ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ！ ทอมละจะทำไง！？」
มาร์พูดกับฟีโอด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เล็กน้อยพร้อมยิ้มหัวเราะ
เมื่อมองดูสถานการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนว่าที่ร้านของมาร์กำลังลำบากเพราะการเมาแอ้วันนั้น
ฟีโอเผชิญหน้ากับคำขู่ของมาร์ จึงตัดสินใจถอนตัวทันที ทอมเองก็ทำใบหน้าเจื่อนๆ
「ขอโทษด้วยนะ ผมเองก็ถูกอาจารย์เรียกตัว……」
「ฉันก็จะไปกับทอม！」
「หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้จิ้งจอกเวรนี่」
เห็นได้ชัดว่าทอมและเพื่อนๆของเขามีธุระเช่นเดียวกับซีน่า เสียงของทอมแข็งขึ้นเล็กน้อยอาจเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศไม่พึงประสงค์
「ไม่รู้ด้วยแล้ว！ ถ้างั้นก็ให้ทั้งสามคนเข้าป่าไปแล้วกัน！」
「ใช่แล้ว……」
มาร์พยายามลากฟีโอที่กำลังหนี แต่ฟีโอก็พยายามหนีจากมาร์และพยายามจบการสนทนาในครั้งนี้
เมื่อฟีโอเมาและคุมตัวเองไม่ได้ ทอมและเพื่อนๆของเขาที่ไม่รู้เรื่องก็ทำได้แต่เอียงศีรษะ แต่ว่าโนโซมุก็ทำได้เพียงถอนหายใจ
อาจารย์อันริหนึ่งในเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายซึ่งเป็นสาเหตุให้เหล่าหนุ่มๆหลงไหลก็ไม่ได้เข้ามาช่วย แต่ยังยืนยิ้มอยู่ข้างๆอาจารย์นอร์น
เมื่อคิดว่าอาจารย์คนนี้นี่ร้ายสุดๆนั่นเองก็โดนไอริสเรียก
「อืม ถ้างั้นก็ฝากตัวด้วยนะโนโซมุ」
「……อืม ฝากตัวด้วยนะ」
โนโซมุตอบกลับด้วยคำพูดติดขัดเล็กน้อย
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฟีโอก็เริ่มเก็บถุงขยะ
「เพราะแบบนั้นไปรวมตัวกันที่กิลด์หลังเลิกเรียน！ แล้วก็เข้าป่าาาาาา！ ไม่สิตั้งหน้าตั้งตารอเลยล่ะ นั่นแหละเหตุผล！」
「รอก่อนสิเฟ้ย！」
ฟีโอที่พูดเช่นนั้นก็รีบกระโดดออกจากห้องไป มาร์เองก็ตามฟีโอที่หนีไป
โนโซมุยิ้มพร้อมกับมองทั้งสองคนที่วิ่งไปเอะอะไป
งานยุ่งๆอาจจะไม่ได้ลงถี่ๆแบบแต่ก่อนนะครับ ขอโทษด้วยครับ
