บทที่５ตอนที่２７
ทันทีที่เห็นโนโซมุยืนขึ้นจากซากปรักหักพังหลังจากพัดกระท่อมที่ถูกไฟไหม้กระเด็นออกไป ขอบเขตการมองเห็นของซีน่าก็ถูกย้อมเป็นสีดำทันทีด้วยพลังของเทียแมทที่เสริมความแข็งแกร่ง
「อาาาา……！」
เมื่อขอบเขตการมองเห็นมืดลง คลื่นของพลังที่เปรียบเสมือนพายุก็พัดผ่านร่างกายของเธอ
กระแสพลังเข้ากระแทกเธอด้วยความรู้สึกที่ว่าร่างกายของเธอจะแตกสลาย สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความเกลียดชังและการสาปแช่งและฆ่าคนทั้งโลก
ร่างกายสั่นสะท้านและกลัว
เมื่อเธอตระหนักว่าความตายที่พานพบนั้นใหญ่มาก เธอรู้สึกหดหู่ใจราวกับคนบาปที่ขอการให้อภัย
หลังจากจังหวะหนึ่ง เปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นบริเวณการมองเห็นอันมืดสนิท
เปลวไฟสีแดงเข้มลามไปข้างหน้าฉันและส่องให้เห็นอาคารที่ถูกไฟไหม้และวัตถุที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นมนุษย์กลิ้งไปมา มันคือภาพของเมืองอาร์คาซัมที่โนโซมุเห็นอย่างแน่นอน
「อ๊าาาาาาาาาาาาา！」
กลิ่นเนื้อไหม้ที่ทำให้จมูกของเธอรู้สึกไม่สบาย
「สิ่งนี้คือ……」
ซีน่าพยายามใช้เวทย์วิญญาณเพื่อช่วยโนโซมุจากกระท่อมที่ถูกไฟไหม้ ผลของพลังของเธอ ซึ่งเดิมทีเหล่าจิตวิญญาณมีความเครียดสูงและพลังของเทียแมทที่ถูกปล่อยออกมา เธอก็มองเห็นสิ่งที่เทียแมทพยายามทำต่อโนโซมุ
ซีน่าไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน แต่เสียงของผู้ชายที่เคยช่วยเธอไว้ยังก้องกังวาน
「ทุกคน！ อยู่ที่ไหนกัน！！」
「โนโซมุคุง？」
ซีน่ามองไปรอบๆเพื่อค้นหาเสียงของโนโซมุ จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นเขาที่ยื่นห่างออกไปเล็กน้อย
「โนโซมุคุง！！」
ซีน่าขึ้นเสียงและมุ่งหน้าไปยังโนโซมุเธอหายใจไม่ค่อยออก รู้สึกถึงเปลวไฟที่แผดเผาและลมหายใจที่ขัดข้อง
รูปลักษณ์ของเขาที่ค่อยๆเติบโตขึ้น บางทีโนโซมุรู้สึกได้ถึงสัญญาณของซีน่าที่เข้ามาใกล้ เขาจึงหันกลับมามองและมองไปทางเธอ
ดวงตาของโนโซมุที่จับจ้องเธอและเธอก็ทำสีหน้าอ่อนโยนขึ้น
「โนโซมุ……」
「……อย่ามารบกวนกันจะได้ไหม」
อย่างไรก็ตามสีหน้าของซีน่าเปลี่ยนไปทันที เพราะถูกสายตาอาฆาตจ้องกลับมา
ฉันไม่เข้าใจทำไมเขาถึงทำตัวเป็นศัตรูกับพวกตัวเอง
ทำไม เมื่อเธอเอื้อมมือไปหาเขาเพราะพูดอะไรไม่ออกนั่นเอง
「……เอ๋？」
มือของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเงาที่พลิ้วไหวราวกับสัตว์อสูรสีดำ
ฉันตกใจเป็นอย่างมากและเมื่อมองไปที่ร่างกาย ร่างกายของฉันก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงาดำทั้งตัวแล้ว
「ผมไม่มีเวลาแล้วต้องไปหาทุกคน！ ถ้ามาขวางทางละก็……！」
โนโซมุหันดาบไปทางซีน่า
ในเวลานั้นดวงตาของเธอก็พบกับเงาขนาดยักษ์ที่มีหากปีกห้าสี ส่องระยิบระยับอยู่ด้านหลังตัวเขา
「ไม่มีทาง……」
“……นางฟ้าตัวน้อยเอ๋ย จงกลายมาเป็นอาหารของข้าเพื่อการฟื้นคืนชีพของข้าเสียเถอะ”
ในเวลาเดียวกันกับเสียงที่ไม่ใช่ของโนโซมุดังก้องกังวานโนโซมุก้าวเข้ามาหาเธอ ดวงตาของเขาแดงก่ำ
◇◆◇
ในทางกลับกันทางโลกของความเป็นจริง โนโซมุกำลังจ้องไปทางไอริสด้วยดวงตาสีแดงเข้มของเขา ในลักษณะเดียวกัน
「อึก！ โนโซมุ！！」
ไอริสเรียกเขาด้วยความเศร้าโศก
คำทำนายอันแสนเลวร้ายที่อยู่ในใจเธอ
ลางสังหรณ์ที่ว่าโนโซมุอาจจะถูกกลืนกินโดยเจตจำนงที่ไม่ใช่ตัวเขา เทียแมทกำลังครอบคลุมจิตใจของเขา
อาการเจ็บอกมันรุนแรงมากขึ้น
ไม่อยากให้จบลงแบบนี้！ เธอขึ้นเสียงและเรียกชื่อเขาอย่างสิ้นหวังต่อไป
อย่างไรก็ตามเสียงของเธอไปไม่ถึงเขา ที่สำคัญ สิ่งที่เขาเห็นคือฝันร้ายที่เขาเห็นตั้งแต่ฆ่าเทียแมทได้
เมืองอาร์คาซัมที่กำลังลุกไหม้และเสียงขอความช่วยเหลือของใครบางคนและเงาของมนุษย์ที่กำลังสั่นเทาอยู่ข้างหน้าเขาและกลิ่นของความตายที่มาเติมเต็มตัวเขาเอง
ต้องรีบไปหาทุกคนแล้ว！
โนโซมุเร่งรีบตามหาพรรคพวกที่หายตัวไปภายในขุมนรกนั่น
「ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก！」
โนโซมุจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำและเสียดแทงพวกเขาด้วยแววตาเหล่านั้น
เลือดไหลไปทั่วตัวโดยไม่หยุดและทั้งตัวถูกย้อมเป็นสีแดงปฏิกิริยาตอบสนองจากการต่อสู้เมื่อวานและวันนี้กับมังกรแห่งความตายและการปลด “พันธนาการ” ไม่ว่าจะลดความเสียหายได้มากเพียงใด ขีดจำกัดมันใกล้เข้ามาแล้ว
ถึงกระนั้นโนโซมุยังคงสู้ต่อไป เห็นได้ชัดเขามองไม่เห็นไอริสตรงหน้า
ไม่น่าแปลกใจ สำหรับเขาในตอนนี้พวกไอริสเป็นเพื่อนที่น่าเชื่อใจที่สุด แต่ว่าตอนนี้ที่เขาเห็นพวกเธอเป็นฟันเฟืองของเทียแมทที่รบกวนตัวเขาในการตามหาตัวพวกเธอ
◇◆◇
โนโซมุก้าวเข้ามาหาไอริส อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวเร็วๆได้เพราะแบกซีน่าไว้อยู่
「บ้าเอ้ย！！」
เมื่อเห็นไอริสอยู่ตรงหน้า มาร์ก็ถือดาบใหญ่และฟันโนโซมุ อย่างไรก็ตามโนโซมุใส่ “แฟนท่อม-ชั่วพริบตา-”อยู่ในดาบ และหากฟันดีๆ ดาบของมาร์ไม่เหลือซากแน่
ตราบใดที่ไม่สามารถรับมันตรงๆได้ก็ไม่มีทางเลือกต้องโจมตีไปที่ด้านข้าง มาร์พยายามจ้องมองวิถีดาบของโนโซมุ
「โดดดเคคคค้！！」
อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของโนโซมุเร็วเกินไป เกินความคาดหมาย
ด้วยเสียงกรีดร้องโนโซมุพุ่งไปข้างหน้า
「แย่แล้ว……！」
โนโซมุปิดช่องว่างด้วยการเร่งความเร็วชั่วขณะ การตอบสนองของมาร์ช้าเกินไปและนั่นเป็นโอกาสของโนโซมุ
ดาบของโนโซมุเข้าไปใกล้ท้ายทอยของมาร์
ช่วงเวลาที่เหมือนกับจะตัดคอของมาร์ออกนั่นเอง
「อาาาาาาาาาาาาาา！！」
ด้วยเหตุผลบางอย่างโนโซมุก็ฟันไปในทิศตรงกันข้ามทันที
พอฟันออกไปก็เกิดเสียงดัง ซู่ม！เสียงฟ้าร้องดังขึ้นระเบิดในอากาศพร้อมกัน จากนั้นก็มีเงาหนึ่งพุ่งเข้าหาโนโซมุ
「เทย๊าหหหหหหหหห์！」
มีดที่สามารถแทงเข้าไปในตัวเขาได้ มิมุรุกระโดดเข้ามาเพื่อหยุดโนโซมุ
เธอเห็นโนโซมุพยายามฟันไอริสและรีบเร่งเข้าหาทันทีฟีโอสนับสนุนด้วยการโจมตีสายฟ้า เขาพยายามดึงความสนใจเพื่อช่วยไอริสเอาไว้
ด้วยเหตุนี้มิมุรุพยายามจะล่อโนโซมุออกมาด้วยการใช้มีดของเธอ
นัยน์ตาแดงก่ำจับจ้องไปที่มิมุรุ
「ไอริสดิน่า！ ฝากซีน่าด้วยนะ！」
เธอจ้องไปที่โนโซมุพร้อมกับพูดเช่นนั้น
โนโซมุที่เห็นเธอเร่งรีบพยายามทุ่มแรงทั้งหมดใส่เธอ
โนโซมุฟันดาบที่เคลือบไว้ด้วย “แฟนท่อม -ชั่วพริบตา-”ใส่มีดของมิมุรุและพยายามโต้กลับไป
มิมุรุถอยห่างทันทีและปล่อยด้ามมีดออกวินาทีถัดมามีดนั่นก็โดนผ่าครึ่งและตกลงพื้น
โชคดีที่มิมุรุหลบออกมาได้ทัน อย่างไรก็ตาม โนโซมุยังคงตามเธอไป
โนโซมุพยายามใช้แรงในการพุ่งเข้าหาเธอ
อย่างไรก็ตาม มาร์ที่ลุกขึ้นมาระหว่างนั้นก็เหวี่ยงดาบใหญ่เข้าทางด้านหลังเขา
「ย๊ากกกกกกกกกกกห์！」
เมื่อส่วนสันดาบเข้าหาโนโซมุมาร์ก็อัดคิให้มากที่สุดและพยายามทำให้โนโซมุหมดสติ
อย่างไรก็ตามดาบของมาร์โดนฝักดาบหยุดไว้
มาร์ขมวดคิ้วเพราะแรงผลักที่มาจากฝักดาบนั้นเหลือล้น
โนโซมุหันกลับมาแล้วพยายามเอาฝักดาบตีไปที่หัวของมาร์
「อึก！」
เขาบังคับอาการชาที่วิ่งไปตามแขน
มาร์ดึงดาบกลับอย่างเร็ว ยกขึ้นเหนือศีรษะ พร้อมกับตั้งท่าป้องกันเสริมพลังกายจนถึงขีดสุด เพื่อรับฝักดาบของโนโซมุ……。
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」
แม้แต่พลังของมาร์ก็ไม่สามารถต้านทานพลังของโนโซมุได้
ตึง！！ ด้วยเสียงอันหนักแน่น แขนของมาร์ก็รับน้ำหนักราวกับแบกหินยักษ์ไว้ด้วยสองแขนและทรุดตัวลง。
「เฮ้ย ทำไมฝักดาบมันหนักจังวะ……！」
ถ้าโนโซมุฟันดาบด้วย”แฟนท่อม”ป่าวนี้มาร์คงตายไปแล้ว
อย่างไรก็ตามโนโซมุยกดาบขึ้นพร้อมจะฟันใส่มาร์ที่คุกเข่าอยู่
「อ๊ากกกกกกกกกก！」
มาร์พยายามหลบคมดาบของโนโซมุอย่างสิ้นหวัง เขาถูกฝักดาบกดไว้ด้านบนและไม่สามารถขยับตัวได้ เขารับฝักดาบด้วยแขนทั้งสองข้างและดาบนั่นก็ค่อยๆถูกดันลงมาเรื่อยๆ
ดวงตาของโนโซมุและมาร์สบกันและเหงื่อเย็นๆก็ไหลไปทั่วหน้าของมาร์ ดาบที่ถูกฟาดกำลังพุ่งเข้าหามาร์
ในขณะนั้นเองสังเกตเห็นได้ว่าแววตาของเขาสั่นไหวด้วยเหตุผลบางอย่าง แรงที่กดทับมาร์ก็อ่อนแรงลงครู่หนึ่ง
「อั่ก！……ย๊ากกกกกกก！」
มาร์ผลักโนโซมุกลับไปด้วยกำลังทั้งหมด
「มาร์คุง！」
จากนั้นเองก็เห็นทิม่าปล่อยเวทย์ออกมาทางด้านข้าง
ก้อนลมที่ไหลไปเหมือนกับสัตว์ร้ายที่วาดผ่านโลกใบนี้
โนโซมุที่อยู่ตรงนั้นรีบหลบออกไปทันทีและตัดลมที่หมุนใกล้เข้ามา
โนโซมุที่ลังเลกับมวลลมนั่น กระตุ้นขาของเขาให้พุ่งเข้าหาทิม่า
「อะ！」
ทิม่าตกใจที่จู่ๆโนโซมุก็เล็งมาที่ตัวเอง
เธอพยายามใช้ “หอกหินเริงระบำ”ในทันที
หอกหินขนาดใหญ่ค่อยๆปรากฏตัวขึ้นในอากาศ
แต่โนโซมุพุ่งเข้าหาทิม่าอย่างรวดเร็ว จับร่างของเธอก่อนที่จะร่ายเวทย์เสร็จ
「อั่ก……！」
ทิม่าหงุดหงิดมากที่เห็นโนโซมุเข้าหาด้วยความเร็วสูง
การควบคุมเวทย์เองก็ไม่เสถียร และการก่อตัวของหอกหินก็หยุดลง
อย่างไรก็ตามแม้เธอจะร่ายเวทย์ต่อไปได้ แต่ก็ไม่ทัน โนโซมุฟันดาบออกมา
เดิมทีทิม่าที่ไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิด ไม่มีทางจะหลบดาบเขาพ้น
ในแววตาสีแดงเพลิงที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เขาตัดสินใจว่าฟันเฟืองพวกนี้ควรกำราบให้สิ้น และพยายามจะฟันหาฟันเฟืองของเทียแมทนามว่าทิม่า
「อั่ก！！」
「เอ๋？」
อย่างไรก็ตาม ท่าทีของโนโซมุแปลกไป โนโซมุมองหน้าเธอครู่หนึ่ง นอกจากนั้นวิถีดาบก็เปลี่ยนไป และด้วยเหตุผลบางอย่างดาบของโนโซมุเฉียดแก้มทิม่าเท่านั้น
โนโซมุพลาดโอกาสที่จะฆ่าทิม่าลงไป ในขณะนั้นเองช่วงเวลาแห่งความสงบก็ผ่านไป
◇◆◇
โนโซมุสับสนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่จัดการฟันเฟือนของเทียแมท
「……อั่ก หนอย！」
เขาพลิกดาบที่เหวี่ยงลงมาและพยายามจะฟันศัตรูตรงหน้าอีกครั้ง
หอกหินที่ถูกสร้างขึ้นเห็นได้ข้างๆ แม้ว่าจะยังไม่เสร็จดี แต่ก็เป็นหอกขนาดใหญ่ เมื่อพิจารณาดูแล้วความสามารถของมันต้องอยู่ในแรงค์ S แน่นอน
ไม่ว่าจะปลดปล่อยพันธนาการมานานแค่ไหน พวกฟันเฟืองแห่งเงานี่ก็ไม่มีความสำคัญอะไรทั้งสิ้น เลือดของเขายังคงไหลไปทั่ว บาดแผลที่ปิดได้เปิดออก และเลือดก็ไหลเพิ่มมากขึ้น
ความเจ็บปวดรุนแรงกระทบไปทั่วร่างกายแต่กลับไม่รู้สึกอีกต่อไป กลับรู้สึกชาไปทั่วตัวแทน
ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบไปหาทุกคน……。
ขณะที่คิดเช่นนั้นก็เหวี่ยงดาบขึ้น
อย่างไรก็ตาม ดาบที่เขาจะฟันออกไปก็ถูกกำจัดออกไปด้วยความรู้สึกแปลกๆที่แล่นอยู่ในหัว
ใบมีดที่คำรามออกไปตัดผ่านเพียงปลายแก้มของมนุษย์ฟันเฟือนตัวนั้น
ในขณะเดียวกันปากของมนุษย์ฟันเฟืองตรงหน้าก็ขยับไปเรื่อยๆ หอกหินตรงหน้าก็ระเบิดและโจมตีผมด้วยจำนวนอันมหาศาล
「บ้าเอ้ย！！」
โนโซมุกระโดดไปด้านข้างอย่างรีบร้อนเพื่อหลีกเลี่ยงก้อนกรวดจำนวนมากที่ถาโถมเข้ามา
ช่องว่างนั้นทำให้มนุษย์คนนั้นได้ถอยกลับ ยิ่งไปกว่านั้นมีเงาที่มีไม้กระบองอยู่ในมือเข้ามาแทนที่
โนโซมุคิดถึงเวลาที่พยายามจะออกไปจากที่นี่ และในทางกลับกันอีกฝ่ายก็พยายามจะดึงเขาออกจากจิตใจอันมืดหม่น
ขณะที่เขาเพ่งสมาธิไปที่ขาของตนเอง มนุษย์คนนั้นก็ส่งเสียงอึกทึกพร้อมขว้างอะไรบางอย่างออกมา
ประกอบกับความเร็วของตัวเองที่เพิ่มมากขึ้น เงาก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง และมีมีดสั้นขว้างมา
「ชิ！」
โนโซมุลังเลในทันทีกับมีดที่โยนเข้ามา เขาใช้ก้าวพริบตาดาบเริงระบำหลบออกมา ช่วงเวลาที่จะฟันเข้าไปที่มนุษย์คนนั้นเองก็มีกำแพงทรายโผล่ออกมาตรงหน้าเขา มันคือ “กำแพงปราสาททราย” อาจเป็นเวทย์ของคนที่อยู่ด้านหลัง
「ฮ่าห์！！」
โนโซมุฟันดาบที่เคลือบ “แฟนท่อม”เอาไว้ออกไป กำแพงทรายนั่นก็พังทลายลงเป็นตัวอักษรตัวเดียว ต่อหน้าดาบของโนโซมุและกลับสู่สภาพเดิม
จากนั้นเมื่อเขาถอยออกมา เขาก็ก้มลงและถือดาบเหมือนคันธนู
เขาอัดคิลงไปในดาบจนแน่นขนัดเป้าหมายคือศูนย์กลางของกำแพงทราย
เขาตั้งใจจะจัดการมนุษย์ที่อยู่ด้านหลังด้วย คิ “เจาะทะลวง”
อากาศที่ถูกอัดอย่างแน่นแรงจะทะลุผ่านกำแพงทรายได้ง่ายดายและมีดระเบิดจำนวนมหาศาลจะฟันตัวตนที่อยู่ด้านหลังนั่นจนละเอียดกลายเป็นฝุ่น
โนโซมุพยายามก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สนใจเลือดที่ไหลท่วมทั้งตัว
อย่างไรก็ตามช่วงเวลาที่โนโซมุกำลังจะวิ่งไป
「อ๊ากกกกกกก！！」
คราวนี้ก็มีเสียงฟ้าร้องปรากฏขึ้นเหนือหัว
ร่างกายของโนโซมุโซเซไปมา เขาพยายามเสริมพลังไปที่ขา แต่ในขณะนั้นก็มีบางสิ่งเข้าทางด้านหลังด้วยความเร็วมหาศาล
「หนอยยยยยย！！」
โนโซมุหันหลังกลับและปล่อยดาบที่สั่นสะเทือนออกไป ดาบพุ่งออกไปด้วยเสียงแหลมสูงและดาบขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าหาโนโซมุก็สั่น
มันเป็นเสียงกรีดร้องของมนุษย์ที่ถือดาบใหญ่ที่พุ่งเข้ามาจนเปิดหลังกว้าง
「อย่ามาขวางสิวะ……！ ไอ้เวรเอ้ย！！」
โนโซมุพยายามฟันไปที่แผ่นหลังที่ไร้การป้องกันโดยใช้แรงของดาบซึ่งถูกเงาดาบนั่นกันเอาไว้ด้วยดาบใหญ่ แต่ว่าสายฟ้าก็เข้ากระทบร่างของโนโซมุอีกครั้ง
「อั่ก！ หนอยแน่！！」
เขาไม่สนใจอาการเจ็บปวด เขาพยายามฟันแต่ก็ลังเลไปชั่วครู่หนึ่งและเงานั่นก็หนีออกไป ดาบของโนโซมุฟันไม่โดนร่างของมาร์
ยิ่งกว่านั้นหอกหินขนาดใหญ่ถูกยิงมาตรงหน้าผม
หอกหินตกลงมาและเข้าใส่โนโซมุ
โนโซมุพยายามหลบออกจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้ที่เท้าของเขามีวงเวทย์และมีสายฟ้าวิ่งอยู่ทั่วพื้น
「อั่ก！！」
อาการชาแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายทำให้โนโซมุขยับไม่ได้่ชั่วครู่ เมื่อโนโซมุมองไปรอบๆเขาก็เอามือทุบยันต์บนพื้น อาการชานั่นอาจเป็นเพราะยันต์นั่น
ยังไงก็ตามหอกหินที่พุ่งลงมาก็ระเบิดออกกลายเป็นหอกหินจำนวนมากโจมตีโนโซมุ
「อ๊ากกกกกกกกกก！！」
เมื่อพิจารณาแล้วว่าหนีไม่ได้โนโซมุจึงเอาดาบและฝักมาฟันหอกหินที่พุ่งเข้ามาดั่งพายุ
「โอวววววววววววววววววววว！！」
ดาบและฝักที่เหวี่ยงด้วยความเร็วคิที่ใส่ลงไปมันเปล่งประกายไปทั่วอากาศ จากนั้นหอกหินนับไม่ถ้วนที่ลอยอยู่ในอากาศก็พังทลายลง
อย่างไรก็ตามร่างกายใกล้ถึงขีดจำกัดการเคลื่อนไหวค่อยๆช้าลง และไม่สามารถป้องกันหอกหินได้ทั้งหมด หอกหินพุ่งเข้าเสียบร่างกายของโนโซมุ
「อั่ก！！ โอววววววววววววว！！」
ด้วยจิตวิญญาณแห่งการเอาตัวรอด โนโซมุเปิดใช้งานปัดฝุ่นจากดาบและฝักที่อยู่ในมือทั้งสองข้าง ใบมีดระเบิดจำนวนนับไม่ถ้วนบดขยี้หอกหินที่พุ่งเข้ามาพร้อมกัน
นอกจากนี้โนโซมุยังอัดคิเข้าไปในวัตถุเหล่านั้นและปลดปล่อยปัดฝุ่นอย่างต่อเนื่อง
ใบมีดนับไม่ถ้วนดาบที่ฟันออกด้วยความเร็วสูงและฝักรวมกันกลายเป็นบาเรียแห่งคมดาบอันน่าสะพรึงกลัว หอกหินทั้งหมดที่เข้าใกล้กลายเป็นฝุ่นผง
อย่างไรก็ตามการใช้คิอย่างต่อเนื่องทำให้ร่างกายของเขาอ่อนล้า
เสียงกล้ามเนื้อฉีกขาดสะท้อนอยู่ในแก้วหู
เสียงหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะระเบิดออก สูบฉีดเลือดไปทั่วร่าง
เลือดที่สะสมอยู่ในเส้นเลือดฝอยของลูกตาทำให้การมองเห็นย้อมเป็นสีแดง และเมื่อรวมกับเปลวไฟที่ลุกโชนมันทำให้ภาพตรงหน้ากลายเป็นสีดำ
ในที่สุดหอกเหล่านั้นก็หยุดลง
ควันพวยพุ่งอยู่รอบๆโนโซมุอาจเป็นเพราะบดขยี้หอกหินมากเกินไป
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」
โนโซมุยังคงหายใจต่อไป การหอบหายใจนั้นปั่นป่วนมากกว่าที่เคยเพราะปลดปล่อยพันธนาการเป็นเวลานาน ทำให้เกิดอาการปวดหัวอย่างต่อเนื่องและทำให้จิตใจเหนื่อยล้าอย่างมาก
พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่ฟันเฟืองมนุษย์เหล่านั้นยังคงเข้ามาโจมตีต่อ
โนโซมุโ๗มตีด้วยดาบขณะที่ยอมรับความสามารถของศัตรูตรงหน้า
โนโซมุที่จัดการกับกลุ่มหอกนับไม่ถ้วนก่อนหน้านี้ แม้ว่าใกล้ถึงขีดจำกัด แต่ก็ยังเอาชนะฟันเฟืองของมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าได้
อย่างไรก็ตามการแลกดาบระหว่างโนโซมุและฟันเฟืองพวกนั้นเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน
「แฮ่ก แฮ่ก….！！」
ขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่วิ่งไปทั่วศีรษะของเขา เขากัดฟันแน่น โนโซมุรู้สึกว่าร่างกายหนักมากๆ
ทำไมจึงลังเลที่จะจัดการฟันเฟืองพวกนี้ด้วย……。
ปวดหัวมาก และทนไม่ไหวกับความรู้สึกเหล่านี้
หากตั้งใจจริงๆเขาสามารถจัดการศัตรูตรงหน้าด้วย “แฟนท่อม-ชั่วพริบตา-”จนหมดแท้ๆ แต่มันมีบางอย่างบอกไม่ให้เขาทำเช่นนั้น
โนโซมุไม่เข้าใจ คำถามผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ดาบสั่นสะท้าน และการฟันที่ไม่สามารถระงับพลังได้
ทำไม ทำไม ทำไม……。
โนโซมุยังคงเหวี่ยงดาบต่อไปโดยไร้ซึ่งคำตอบ
ความสามารของทั้งสามคนที่รวมกันเป็นสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น อย่างไรก็ตาม ผมเห็นมนุษย์คนหนึ่งยืนอยู่ปลายขอบสายตาของผม
ฟันเฟืองตนนั้นไม่ได้โจมตีผมมาจนถึงตอนนี้ ผมเลยปล่อยทิ้งเอาไว้ แต่เห็นได้ชัดว่ามันกำลังจะเข้าร่วมด้วย
ฟันเฟืองมนุษย์เหล่านั้นค่อยๆได้เปรียบมากขึ้น ผมที่ถือดาบอยู่ในมือ ดาบนั่นเปล่งประกายระยิบระยับสะท้อนถึงเปลวเพลิงที่แผดเผา
「อ๊ากกกกกก！！」
อาการเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ฟันเฟืองมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้า โครงร่างเพรียวบางที่ดูเป็นผู้หญิงและทีเงาที่พลิ้วไหวกับผมยาวปลิวไสวไปตามสายลม
「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา……！」
ระยะการมองเห็นของโนโซมุพร่ามัวราวกับอยู่ท่ามกลางพายุทราย เนื่องจากอาการปวดหัวจึงจับศีรษะเอาไว้
ในขณะนั้นฟันเฟืองที่เข้าร่วมก็หยุดทันที มนุษย์ที่ถือดาบวิ่งเข้ามาแทนที่ ขณะที่มองดูร่างนั้นผมก็จับดาบขึ้นมา
ในพายุทรายที่โหมกระหน่ำ การมองเห็นของโนโซมุรู้สึกได้ถึงความไม่สบายที่ก่อตัวขึ้นและแพร่กระจายไปในหัวเขาอย่างรวดเร็ว
◇◆◇
「โนโซมุ！ หยุดนะ！！ จำพวกเราไม่ได้เหรอไงคะ！」
ไอริสกรีดร้องพร้อมกับพยุงร่างของซีน่าที่สั่นเทา
อีกนิดเดียวเท่านั้น……。
ฉันคิดว่าฉันจะหยุดเขาได้ด้วยความตั้งใจอันแรงกล้าของฉัน สารภาพความในใจของฉันออกมา พยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปและพยายามอยู่เคียงข้างเขา……。
น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมา
เจตจำนงอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขาอย่างที่เขาบอก
เจตจำนงของเขาที่ถูกเทียแมทกลืนกิน ซึ่งเป็นตัวตนที่ไม่ควรจะเหลืออยู่ในทวีปอาร์คมีลอีกแล้ว……。
ฉันหยุดร้องไห้ไม่ได้เลยกับตัวตนตรงหน้าที่ฉันอยากจะเป็นเพื่อนและอยู่เคียงข้างเขา
ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นด้วย……。
โนโซมุไล่ล่ามาร์และคนอื่นๆเพียงฝ่ายเดียว ถึงแม้ว่าความโกรธต่อความไม่สมเหตุสมผลจะก่อตัวขึ้น เธอทำได้เพียงแค่กัดริมฝีปากทั้งน้ำตา
ใบมีดของโนโซมุที่ฟันไม่ถึงมาร์แต่มันก็ได้เวลาแล้ว……。
「……ไม่ถึงยังงั้นเหรอ？」
ในขณะนั้นเองก็เกิดคำถามขึ้นในใจของเธอ
「……ทำไม？ ทำไมดาบของโนโซมุถึงฟันไม่โดนมาร์？」
โนโซมุที่ปลดปล่อยพลังที่เอาชนะรูกาโต้ได้ อย่างน้อยวิชาดาบที่เขาใช้มันควรจะแม่นยำอย่างที่เคยเป็น
หากความตั้งใจของโนโซมุหายไปมันก็เป็นไปได้ยากที่มังกรเทียแมทจะใช้ศาสตร์ของมนุษย์ได้
นั่นไม่ใช่เลย ถ้าโนโซมุโดนกลืนกินไปแล้วและถูกครอบงำอย่างสมบูรณ์ อย่างน้อยมาร์ก็น่าจะโดนฆ่าไปแล้ว
ไอริสเฝ้าดูการต่อสู้ต่อไป
การโจมตีสองครั้งติดต่อกันของโนโซมุเข้าหาทิม่า ดาบของเขาพยายามจะฟันเธอแต่มาร์ก็มาหยุดไว้ได้
แม้จะมีช่องว่างร้ายแรง แต่ใบมีดของโนโซมุก็ฟันไม่โดนทิม่า
「……บางทีอาจจะ」
จู่ๆเธอก็โดนดึงแขน
「อ่ะ อึก ….ไอริสดิน่าซัง……」
ซีน่าที่อยู่ข้างๆดึงแขนเธอ
เธอมีเหงื่ออกเยอะมากและหายใจออกอย่างรุนแรง มองตรงไปที่ไอริส
「อึก！ ซีน่า！ ไม่เป็นไรนะ！？」
「อาไม่เป็นไรหรอก……。ก็แค่โดนเทียแมทหมายหัว……。ตอนนี้โนโซมุกำลังเห็นภาพหลอนที่เทียแมทสร้างขึ้น……」
ไอริสสนับสนุนและช่วยเหลือให้ทิม่าลุกขึ้นมา
อย่างไรก็ตามเธอขมวดคิ้วกับคำพูดเหล่านั้น
「ภาพหลอนงั้นเหรอ……」
「อือ พวกเราที่หายตัวไปจากเมืองอาร์คาซัม ตอนนี้เขาพยายามตามหาพวกเราอยู่ในเมืองอาร์คาซัมที่กำลังลุกไหม้ด้วยความสิ้นหวัง……」
ซีน่ามองการต่อสู้ตรงหน้า
ที่นั่นโนโซมุกำลังกันหอกหินจำนวนมากด้วยฝักและดาบในมือของเขา
เดิมทีเธอมีความสามารถโดดเด่นในการสื่อสารกับวิญญาณ ในเวลาเดียวกันก็โดนเทียแมทหมายหัว และเห็นเทียแมทที่แสดงภาพหลอนให้โนโซมุเห็น แม้ว่าโนโซมุจะแหลกสลายไปที่ละนิดละน้อยก็ตาม
เลือดที่ไหลออกจากร่างทำให้ชุดเครื่องแบบกลายเป็นสีแดงสด เลือดที่อุดตัน ณ ปลายเท้า
「ตอนนี้พวกเราถูกเห็นเป็นอุปสรรคสำหรับเขาเท่านั้นเองรูปร่างหน้าตาของพวกเรากลายเป็นเหมือนสัตว์อสูรสีดำต่อหน้าเขา และบางทีการเรียกหาเขาไม่ใช่ทางออก มันไม่เข้าหูเขาแม้แต่น้อย……」
แล้วร่างกายของโนโซมุที่หากฝืนมากต่อไปกว่านี้จะต้องถึงตายแน่นอน
「จุดประสงค์ของเทียแมทคือต้องการชุบชีวิตตัวเองขึ้นมา……。ด้วยเหตุผลนั้นมันพยายามทำลายร่างกายโนโซมุ ซึ่งเป็นเสมือนกุญแจมือที่ผูกมัดไว้ทั้งทางกายและใจ……」
เมื่อโนโซมุหายไป โซ่ที่พันธนาการเทียแมทจะถูกปลดออก บางทีเทียแมทพยายามทำลายจิตวิญญาณของเขา โดยการปล่อยให้โนโซมุฆ่าพวกพ้องตัวเอง
ในกรณีนั้นไม่ยากเลยที่โนโซมุจะตกสู่ความสิ้นหวัง
เพราะแบบนั้นอาจเป็นเหตุผลทำให้เขาโทษตัวเองจนฆ่าตัวตายก็ได้
ไอริสมองโนโซมุอีกครั้งเขาหันดาบมาทางนี้
แน่นอนอย่างที่ซีน่ากล่าว นั่นคือเป้าหมายของเทียแมท อย่างไรก็ตาม ไอริสได้ยินเรื่องราวก็สงสัยว่าจะทำอะไรได้บ้าง
「……ซีน่า เขามองไม่เห็นพวกเรา แต่ว่าเขาก็ยังไม่ลงมือโจมตีพวกเราตรงๆ ถ้าตรงตามที่ฉันคิด หากเขาเอาจริงมาร์ตายไปแล้ว」
「…………」
ขณะที่ฟังเสียงของไอริสบ่นนั่นเองซีน่าก็นิ่งเงียบ
「นอกจากนี้เขายังลังเลในดาบของตัวเอง ตอนนี้อาจจะยังทันอยู่……」
การเคลื่อนไหวของโนโซมุต่างจากตอนสู้กับมังกรแห่งความตาย จนทำให้ฉันสับสน
ถ้าเทียแมททำให้เขาหลอนและเขากำลังสับสนอยู่ บางทีความลังเลนั่นจะทำลายสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้ได้
คำถามคือวิธีกำจัดภาพหลอนของเทียแมท
「……แล้วจะต้องทำยังไง？」
「……ต้องเรียกหาเขา」
ไอริสส่งคำตอบแสนง่ายออกไป
「ไม่ไหวหรอก……」
อย่างไรก็ตามการเรียกอย่างเดียวส่งไปไม่ถึงเขา เพราะแบบนั้นทำไปก็ไร้ความหมาย
ไอริสเองก็เข้าใจเรื่องนี้ และพยักหน้าฟังคำพูดของซีน่า
「รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ยังไงเราก็ต้องสื่อไปให้ถึงเขา……」
แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ！ เธอบอกความตั้งใจให้ซีน่าว่าจะพูดกับเขา。
เมื่อได้ยินคำพูดของไอริส ซีน่าก็วางมือลงบนคางด้วยท่าทางลำบากใจ
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทันทีที่ตัดสินใจได้ เธอก็พูดกับไอริส
「……เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะทำอะไรสักอย่างเอง」
ซีน่าพูดอย่างภูมิใจและบอกว่า “จะทำอะไรสักอย่างกับมันเอง”
เมื่อเธอมองไปที่ไอริสก็ถามคำถามออกมา
「ทำอะไรน่ะ？」
ดวงตาของไอริสและซีน่าสบตากัน
「……เอ๋？」
「อืม……」
สัมผัสนุ่มนวลส่งผ่านไปยังริมฝีปาก พลังเวทย์ไหลเข้าสู่ร่างของไอริสด้วยรสชาติที่เหมือนกับเลือดที่ไหลเข้ามาภายในปาก ความรู้สึกนั่นทำให้เธอตกใจขึ้นทันที
「ดะดะเดี๋ยวเถอะจู่ๆก็มาทำอะไรแบบนี้……！」
เมื่อได้สติไอริสก็กรีดร้องออกมาและถอยห่างจากซีน่า
ไอริสและซีน่าจูบกันมีใบหน้าแดงก่ำและสั่นเท่า
「อย่าเข้าใจผิดล่ะ！ ทำไปเพราะมีเหตุผล！」
「รู้แล้วน่า……」
“ได้ยินแล้วละนะ”
ซีน่ากำลังแก้ตัว
ไอริสได้ยินและในขณะนั้นน้ำเสียงของซีน่าก็ก้องอยู่ในหัวเธอ
“นี่มัน？”
“เป็นพันธสัญญาง่ายๆระหว่างเธอกับฉัน ฉันจะพยายามทำให้หมอนั่นใจเย็นลงเอง ดังนั้นหาโอกาสเรียกหาเขาซะ”
“เข้าใจแล้ว……”
ซีน่าเป็นเอลฟ์และใช้พันธสัญญาวิญญาณ
ในขั้นต้นใช้เพื่อแบ่งพลังเวทย์ได้ และทำให้ใช้เวทย์วิญญาณได้
อย่างไรก็ตามคราวนี้อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ เธอจึงทำสัญญาด้วยการจูบและแลกเปลี่ยนพลังเวทย์ด้วยเลือด
นอกจากนี้ไม่ใช่สัญญาทางการ ผลกระทบจะไม่นานกับคนที่มีตัวตนชัดเจนเช่นมนุษย์และจำเป็นต้องมีความเครียดทางจิตต่ำ
สิ่งที่ทำได้คือการส่งกระแสจิต(เทเลพาธี)ไปให้อีกฝ่าย
“และฉันไม่รู้ว่าภาพหลอนของเทียแมทรุนแรงขนาดไหน ฉันจะพยายามเพิ่มพลังหลักของเทเลพาธีด้วยเวทย์ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะทำลายมันด้วยการเรียกเฉยๆ”
“งั้นเหรอ……”
ข้อเท็จจริงที่ชัดเจนในเรื่องราวดูเหมือนโนโซมุจะอยู่ในฝันร้าย นั่นคือหนทางในการแทรกแซง แต่คราวนี้มันทำให้โนโซมุประสาทหลอนในรูปแบบที่ตัวตนจริงๆยังมีสตินึกคิดอยู่จากการปลดปล่อยความสามารถ
พวกเธอไม่รู้ว่าเทียแมทรบกวนจิตใจโนโซมุได้มากแค่ไหน แต่มันเป็นตัวตนในตำนาน ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็ยังคง
“แต่ฉันคิดว่าเขาทำได้นะ ฉันเชื่อแบบนั้น”
เห็นได้ชัดว่าไอริสเชื่อมั่นในตัวเขา
บางทีมันอาจจะไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเขามากขนาดนั้น นั่นคือเหตุผลที่ทำให้โนโซมุเห็นภาพหลอนที่คลุมเครือ
อย่างที่เห็นโนโซมุลังเลในการฟันแต่ละครั้ง หากพวกเขาเรียกหาตัวตนของโนโซมุทั้งภายในและภายนอกละก็……。
หลังจากยืนยันกันแล้ว พวกเขาก็พยายามทำตามหน้าที่ของตัวเอง
「……ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะ」
「เข้าใจแล้ว」
ต่อหน้าทั้งสองคน โนโซมุ มาร์และฟีโอกำลังซัดกันอย่างมั่วซั่ว
ไอริสก้าวเข้าสู่สนามรบ
「มาร์คุง ฟีโอคุง ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองคะ」
「เอ๊ะ！ เอาจริงดิ！？」
「อา เอาจริงสิ」
มาร์ที่กำลังซัดกับโนโซมุส่งเสียงตกใจ
เธอดึงดาบที่เอวออกและกระจายพลังเวทย์ไปทั่วร่างกาย จัดปลายดาบให้อยู่แนวสายตาและจ้องไปที่ตาของเขา
「โอ้วววววววววววววววววว！！」
เมื่อโนโซมุและไอริสลืมตาขึ้น โนโซมุก็จับดาบด้วยความเจ็บปวด
「อึก！ถอยก่อน！ปล่อยให้ทั้งสองจัดการเถอะ！」
「……เข้าใจแล้ว！ ไอริสดิน่า ฝากโนโซมุด้วย！！」
โนโซมุแสดงสีหน้าไม่พอใจมากกว่าเคย หลังจากเห็นสถานการณ์ มาร์และฟีโอต่างถอนตัวและเข้าร่วมกับทิม่าและคนอื่นๆเพื่อเตรียมรับมือ
ทันทีที่เห็นโนโซมุคร่ำครวญในขณะที่จับหัวของตัวเอง ไอริสก็ใช้เวทย์ขั้นสูง
ซีน่ารอโอกาสตามหลังไอริสไม่กี่ก้าว
“ท้ายที่สุดแล้ว โนโซมุก็ไม่ได้ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์！”
ด้วยแกนกลางนั่นเอง ไอริสกวัดแกว่งดาบเข้าหาโนโซมุ
「เซย์！」
โนโซมุฟันดาบของเธอขณะจับหัวที่ปวดอย่างหนัก
ดาบของโนโซมุที่ฟันกลับมาแม้จะใช้เพียงมือข้างเดียว แต่มันก็รุนแรงพอที่จะฟันใส่ไอริส
อย่างไรก็ตามเธอเห็นได้ชัดว่าใบหน้าของโนโซมุมีสีหน้าลำบากใจ กล้ามเนื้อของเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด
ในระหว่างนี้ไอริสก็หลบและหลีกเลี่ยงไปทางด้านข้างเขา
「ฮ่าห์！」
ดาบของโนโซมุที่ลอดผ่านเส้นผมของโนโซมุทำให้เส้นผมเธอขาดออก
เธอลุกขึ้นและเข้าไปหาโนโซมุ
โนโซมุพยายามถอยหลังและดึงดาบกลับมา
เสียงโลหะแหลมสูงดังก้องกังวาน
ทั้งสองคนเข้าปะทะกันจนประกายไฟกระเด็นไปรอบข้าง
โนโซมุตั้งท่าได้ก่อน
「อาาา！！」
โนโซมุฟันใส่ไอริส อย่างไรก็ตามก่อนที่จะโดนร่างของเธอ ความเร็วของดาบก็ช้าลง
「เซยะ！」
ไอริสฟันดาบของเธอและเบนดาบของโนโซมุออกไป
เห็นได้ชัดว่าโนโซมุอ่อนแอลงมากและไอริสก็ลังเลใจ
โนโซมุมีความแข็งแกร่งเหนือกว่าหลายด้าน และถึงแม้ไอริสจะมีปัญหา แต่ดาบที่เขาฟันออกมามันทื่อเกินและฟันไม่โดนเธอเลย
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」
อย่างไรก็ตามไอริสก็หมดแรงเช่นกัน โนโซมุที่อัดพลังไว้ที่ดาบนั้นแสดงให้เห็นว่ามันถูกอัดแน่นถึงเพียงไหน แม้ว่าดาบจะฟันออกมาทื่อๆก็ตาม
แม้ว่าจะมีบาดแผลมากมาย แต่เหงื่อก้อนโต้ก็ไหลผ่านหน้าของไอริส
“อย่างไรก็ตาม……！”
ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ！
ไอริสไม่เคยยอมแพ้มาก่อนเลย
สิ่งที่เข้ามาในใจคือรอยยิ้มอันสนใสของเขา ที่พยายามสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกมา
ในขณะนั้นก็รู้แล้วว่าตัวฉันเข้าใกล้เขาได้แล้ว ตัวฉันไม่ได้ถูกเขาปฏิเสธเหมือนที่เขากลัวฉันปฏิเสธเหมือนกัน
“ผม อยากจะอยู่เคียงข้างทุกคน……”
โนโซมุที่พยายามสารภาพความรู้สึกออกมา ตอนนี้เขากำลังใช้ความรู้สึกนั่นต่อสู้กับเทียแมท
ยกโทษให้ไม่ได้ที่ทำกับเขาแบบนี้
「โนโซมุ！ ได้ยินรึเปล่า！」
ยังไงก็จะเอาเขากลับมา！ ไอริสขึ้นเสียและเรียกโนโซมุ
「นี่นะเหรอสิ่งที่นายมีน่ะ แข็งแกร่งน่าดูเลยนี่น่า！ ต่อหน้าพลังนี้พวกเราจะอ่อนด้อยเหมือนกับลูกหมาตัวน้อย！」
ไอริสก้าวออกไปและฟันดาบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเธอ
「แต่ว่าสำหรับนายแล้ว…อึก！」
อย่างไรก็ตามโนโซมุกันการโจมตีได้ง่ายดายและโจมตีสวนกลับ
อย่างไรก็ตาม โนโซมุที่เคลื่อนไหวด้วยท่าทีเฉื่อยชา พยายามจะเข้าจับไอริส เธอและโนโซมุอยู่ติดกัน
ทั้งสองสบตากันจนแทบจะหายใจรดกัน
ดวงตาสีแดงเข้มของโนโซมุจ้องไปยังดวงตาสีดำสนิทของไอริส ดวงตาของเขากำลังสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
「โนโซมุ！！」
「อั่ก！！」
เสียงของเพื่อนที่เรียกชื่อเขาดังก้องอยู่ข้างๆเขา แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ยินเสียงของเขาก็ตาม โนโซมุก้าวถอยหลังอาจเป็นเพราะจิตใจกำลังสั่นคลอน
「ตอนนี้ละ！」
เสียงของซีน่าดังก้องอยู่ข้างหลังเธอ
เธอวิ่งตรงไปเข้าหาโนโซมุสุดกำลัง
ซีน่ากระโดดเข้าไปหาโนโซมุ โนโซมุพยายามเข้าหาซีน่าแต่ไอริสก็เข้ามากั้นเอาไว้
「เอ๋……」
โนโซมุยังคงสับสน ไม่สามารถผลักไอริสออกจากอกของเขาได้
ซีน่ากระโดดขี่คอโนโซมุและกดริมฝีปากเธอลงบนริมฝีปากของโนโซมุ
「อืมมมม！」
「หาา！！」
「หวาาาาาาาาาาาาาาาา……」
ดวงตาของโนโซมุเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แนวคิดก็คือใช้พันธสัญญาง่ายๆเพื่อให้ไอริสส่งเสียงไปในใจของโนโซมุโดยตรง
ไม่รู้หรอกว่าเทียแมททำให้พวกเราเป็นตัวอะไร แต่เขาที่ลังเลจะกวัดแกว่งดาบใส่เพื่อนๆ ก็ตัดสินใจได้แล้วว่าโนโซมุยังไม่โดนเทียแมทกลืนกิน
คำถามคือซีน่าจะเป็นคนทำหน้าที่ถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นได้หรือไม่……。
「ฮา！？」
「เอ๋！？」
「อาร่า อาร่า……」
「ซีน่าคุง！ ทำไม……！」
เพื่อนๆที่มองอยู่และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่างงงกับการกระทำของพวกเธอทั้งสองคน
คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้เห็นฉากจูบตรงหน้าและแน่นอนว่าทำมันด้วยเหตุผลบางอย่าง……。
「สัญญาสำเร็จ! ตอนนี้สามารถสื่อสารผ่านเทเลพาธีผ่านตัวฉันได้แล้ว！ อิทธิพลของเทียแมทแม้จะแข็งแกร่งทำให้มันอยู่ได้ไม่นาน！ เพราะงั้นรีบๆเลย！！」
「บ้าเอ้ย！」
วินาทีที่ซีน่าปล่อยริมฝีปากและเรียกไอริสร่างกายของโนโซมุก็ปลดปล่อยคิออกมา
ซีน่าและไอริสต่างโดนโจมตี แต่พวกเขาก็ตกใจเพียงเล็กน้อยและยืนขึ้นมาทันที
ในทางกลับกัน โนโซมุนั่นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
ร่างกายสั่นคลอนจับศีรษะตัวเอง ดวงตาไม่จับจ้องไปที่ใด และดวงตาสีแดงเข้มก็ถูกสีดำเข้ามาแทนที่
ไม่มีเวลาแล้วจากคำพูดของซีน่าเวลาในการเทเลพาธีมีจำกัด
「ฉันน่ะ……！」
ไอริสหันศีรษะไปเพื่อค้นหาคำพูด
ควรจะพูดอะไรออกไป จะทำให้เขากลับมายังไง
ข้างหน้าฉันโนโซมุกำลังดิ้นรน แต่เขาพยายามจับดาบอีกครั้ง แต่ว่า หัวของฉันไม่มีคำพูดใดๆที่หลุดรอดออกมาเลย
ดวงตาของโนโซมุที่ถือดาบจ้องไปทางไอริสดวงตาสีแดงเข้มซึ่งเคยมืดมิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เริ่มที่จะปล่อยจิตสังหารอีกครั้ง
「ฉันน่ะ！！」
หัวของฉันยังขาวโผลนและคิดอะไรไม่ออก
ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว！
「ฉันน่ะอยากให้นายกลับมาอยู่เคียงข้างฉันนะคะ！」
ยังไงก็ต้องบอกออกไป！ คำที่พูดออกไปด้วยความรู้สึกอันแท้จริง “อยากให้นายมาอยู่เคียงข้างฉัน”
「ฉันอยากจะปกป้องแผ่นหลังของนาย！ และฉันก็อยากให้นายมาปกป้องแผ่นหลังของฉันด้วยคะ！！」
เป็นฉากในจินตนาการที่เธอวาดฝันเอาไว้การต่อสู้ที่เอาหลังชนหลังปกป้องกันและกัน
แต่เมื่อพูดออกมาเป็นคำพูด หัวใจก็พองโตทันที
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นและริมฝีปากก็กระตุ้นให้พูดต่อไป
「เพราะฉะนั้นแล้ว……」
ความเจ็บปวดของโนโซมุเกิดเสียงดังขึ้น！ ภาพของเมืองอาร์คาซัมที่ถูกเผาไหม้
「ฮึก！！ เอ่อ.โอ้ววววววววววว！！」
「เพราะฉะนั้นกลับมาเถอะนะคะ！ กลับมาหาพวกเราเถอะคะ！！」
「โอ้วววววววววววววววววววววววววว………….！」
โนโซมุเดินเข้าไปหาไอริสราวกับว่าทนความเจ็บปวดไม่ไหว ไอริสเองก็อัดพลังไว้ในดาบที่มือขวา
「โนโซมุ！！」
โนโซมุพยายามเข้าหาไอริส
ทันทีที่เธอตะโกนชื่อเขา รอยย่นก็ปรากฏบนใบหน้า เงาของฟันเฟืองมนุษย์ตรงหน้าเขา และดวงตาสีดำสนิทที่มองผ่านช่องว่างนั่น
「อาาา！！」
เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์นั่นรูปของไอริสก็เข้ามาในหัวของโนโซมุ
ผมสีดำสนิทสยายอยู่บนหลังของเธอ ผิวสีขาวราวหิมะที่สดใสและดวงตาที่เหมือนกับหินอ่อนพร้อมกับเรียกให้เขา “กลับมา”
“ถ้างั้นฟันเฟืองมนุษย์เหล่านี้……”
โนโซมุรู้ตัวแล้วว่ากำลังชี้ดาบไปที่ใคร วินาทีถัดมาก็ได้ยินเสียงผิวน้ำสะท้อนอยู่ในหัว รอยแตกนับไม่ถ้วยกระจายไปทั่วเมืองอาร์คาซัม
รอยแตกมากมายนับไม่ถ้วนผ่านเมืองอาร์คาซัมและแตกสลายออกไปด้วยเสียงอันดัง
วินาทีถัดมาสิ่งที่พุ่งเข้ามาก็คือภาพของโนโซมุที่กำลังฟันไอริส
「แย่แล้ว……！」
โนโซมุพยายามกดทับร่างเขา โซ่ที่มองไม่เห็นเขามามัดร่างของเขาอีกครั้ง และรั้งเขาไว้
อย่างไรก็ตามแม้จะระงับพลังในตัวแล้ว แต่ก็ไม่ได้หยุดร่างกายของเขา
หลังจากนั้นร่างของโนโซมุที่พุ่งไปข้างหน้าหวังจะเอาชีวิตของไอริส
「อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
โนโซมุยื่นมือซ้ายออกมา มันเหมือนกับการพยายามหยุดร่างกายด้วยตัวเอง
แต่มือของเขาก็ตัดท้องฟ้าอย่างไร้ความปราณี
「โนโซมุคุง！ ไอริสดิน่าซัง！！」
เสียงกรีดร้องของซีน่าดังขึ้น
ในท้ายที่สุดโนโซมุไม่สามารถหยุดร่างกายของเขาได้ และร่างของทั้งสองก็ชนกันและล้มลงไปกับพื้น
◇◆◇
ด้วยความรู้สึกคลุมเครือ ไอริสตื่นขึ้นพร้อมกับน้ำหนักที่ปกคลุมทั่วร่างกายเธอ และรู้สึกว่ามีบางสิ่งอุ่นๆกระทบที่แก้มของเธอ
บางทีเพราะโดนโนโซมุกระแทกและผลักลงมา ทำให้การมองเห็นพร่ามัวและไม่ชัดเจน
「อืม……」
ดวงตาของเธอเปิดออก สิ่งที่เธอเห็นคือเลือดที่หยดจากใบหน้าของเขา และดาบของโนโซมุที่ปักไว้ข้างๆคอของเธอ
ดาบของโนโซมุแทงเข้าที่แขนของเขา เขาใช้มันหนีบดาบเอาไว้ แต่ว่ามันก็ไม่แทงเข้าร่างของไอริส
「อืมมมมม……」
「โนโซมุ……」
ใบหน้าของเขาอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาของเขาไม่ได้เป็นสีแดงเข้มอีกต่อไป เป็นใบหน้าตามปกติ
อย่างไรก็ตามดวงตาของเขาสั่นเทา และดาบที่เจาะแขนซ้ายก็สั่น
「ผะผม……」
「โนโซมุ……」
เมื่อตระหนักว่าฉันกำลังทำอะไรในตอนนี้ ใบหน้าของโนโซมุก็ซีดเซียว
ไอริสดิน่ากำลังอยู่ใกล้ๆกับโนโซมุมาก ก็ได้สติขึ้นมา และเสียงที่เรียกเขาก็ค่อยๆชัดเจน
「ผมทำแบบนั้นกับทุกคน……」
โนโซมุตกใจและกลัวว่าพลังของเขาจะทำร้ายทุกคน
อารมณ์เสียปนกับความผิดหวัง อันที่จริงร่างของเขาสั่นสะท้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายของเขาโทรมอย่างหนักเรียกได้ว่าเกินคนป่วยไปแล้ว แต่ไม่มีเลือดนองเหมือนคนตาย
ไอริสอยู่ใกล้ๆโนโซมุ……。
「โนโซมุ！！」
「ไอริส……」
เธอเรียกชื่อเขาและกอดเขาไว้
「ไม่เป็นไรนะคะ！？ จำพวกเราได้ไหมคะ！？」
ไอริสยืนขึ้นและวางมือลงบนไหล่ที่เปื้อนเลือดของโนโซมุและมองเข้าไปในดวงตาของเขา ฉันกังวลเรื่องของโนโซมุโดยที่ร่างกายของฉันกับเขาสัมผัสกัน ฉันไม่กังวลเรื่องที่จะตัวเปื้อนเลือด
「ไอริส…ผม……」
โนโซมุที่โดนกอดอย่างกระทันหัน ลืมความเสียใจและความปั่นป่วนภายในใจที่เกิดขึ้น
「กลัวมากเลยค่ะ กลัวว่านายจะหายไป แต่ดูเหมือนว่าจะแค่หมดสติไปสินะคะ……」
ความกังวลและความโล่งอกหลุดออกมาจากปากของเธอ
เธอโล่งอกที่โนโซมุกลับมาแล้ว ร่างกายของเธอพิงร่างของโนโซมุราวกับหมดแรง
น้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าของไอริสที่ความปรารถนาของเธอเป็นจริง น้ำตานั่นตกใส่ไหล่ของเขามันเป็นความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัส
「แต่ว่านายก็กลับมาแล้ว ดีจริงๆเลยค่ะ……」
「ไอริส……」
เสียงพึมพำเล็กน้อย โนโซมุไม่รู้จะพูดอะไรออกไปและรู้สึกได้ถึงความหนักใจของเธอ
ไอริสที่สง่างามมาตลอดและเป็นเป้าหมายของใครบางคน หญิงสาวผู้สูงศักดิ์และแบกรับความรับผิดชอบมากมายจากตระกูลของตัวเอง
แต่ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ต่อหน้าผม ไร้ซึ่งความสูงส่งอย่างไรก็ตาม โนโซมุรู้สึกดีใจกับสิ่งที่เธอเป็น
「โนโซมุคุง！！」
「ซีน่า……」
โนโซมุยอมรับไอริสที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆอกเขา แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับซีน่าที่กำลังวิ่งมา
เธอเข้าหาโนโซมุและไอริสเองก็คุกเข่า วางมือลงบนแก้มของโนโซมุและจ้องมองเขาเหมือนไอริส
「ไม่เป็นไรนะ！？ มีสติชัดเจนดีนะ！？」
ซีน่าโบกมือด้วยท่าทีกังวล สัมผัสทั้งตัวเขาเพื่อตรวจสอบอาการ มือของเธอที่บางเหมือนปลาตัวน้อยลูบไหล้ร่างกายของเขา
โนโซมุเงยหน้ามองเธอ ก็พบว่ามีเลือดติดอยู่ตรงนั้น ร่างกายของไอริสเองก็มีเลือดติดอยู่
「ทุกคน…ได้รับบาดเจ็บเหรอครับ……」
「ไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก นี่เลือดของนายต่างหาก」
โนโซมุพึมพำด้วยความตกใจ
อย่างไรก็ตามซีน่าก็บอกว่าเป็นเลือดตัวเขาเอง
「นายไม่ได้ทำร้ายใคร นายแค่เห็นภาพหลอนของเทียแมท และไม่ได้ฆ่าใครด้วยดาบเล่มนั้นเลย」
「ไม่ได้ฟันใครสินะครับ..？」
เธอพยักหน้าช้าๆแต่ว่าโนโซมุก็ยังตกใจอยู่ดี
「ใช่ นายปกป้องพวกเราจากเทียแมท หลักฐานคือทุกคนยืนยันได้เลย？」
สายตาของโนโซมุจับจ้องไปที่คนอื่นๆ ที่สามารถเห็นได้
ใบหน้าของมาร์และเพื่อนๆของเขาที่เดินมาตรงนี้ดูเหมือนจะเหนื่อยแต่ทุกคนก็ยังอยู่ดี
「ทุกคนปลอดภัยเหรอครับ？」
「อืม ทุกคนปลอดภัยดี ฉันยังมีชีวิตอยู่เห็นไหมล่ะ」
「โล่งอกจังเลยครับ ทุกคนยังมีชีวิตอยู่……」
โนโซมุยิ้มด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตามรอยยิ้มก็หายไปอีกครั้ง
「……แต่ว่าผม」
สิ่งที่โนโซมุกังวลคือเขาหันดาบใส่ไอริสไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
สำหรับโนโซมุที่กลัวว่าจะทำร้ายเพื่อนๆด้วยมือของตัวเอง มันก็เป็นดั่งคำเตือนสำหรับเขาว่าถ้าไม่มีสติจะเป็นแบบนี้
ซีน่าวางมือลงบนแก้มเขาและหันไปมองเขา
「นายไม่ได้ทำร้ายพวกเราหรอก ตอนที่นายเห็นภาพหลอนของเทียแมท นายอาจจะชี้ดาบมาก็จริง แต่นายก็ต่อต้านมันไว้โดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้นอย่าโทษตัวเองเลย……」
บางทีไอริสก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับเธอ พยักหน้าบอกกับโนโซมุเช่นนั้น
ขณะนั้นเองโนโซมุก็หันไปหาซีน่าและเธอก็จ้องมาที่โนโซมุ
สายตาของเธอที่จ้องมาที่เขา เป็นสิ่งที่บอกว่าเธอพูดมาจากใจจริง
อย่างไรก็ตามสีหน้าเขายังคงไม่ดีขึ้น
「แต่ว่า ผม……」
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น โนโซมุไม่กล้าสบตาเธออีก
แม้ว่าสิ่งที่แย่ที่สุดไม่ใช่สิ่งที่คาดไว้ แต่ความจริงที่ผมชี้ดาบหาคนอื่นๆก็ไม่เปลี่ยนแปลง และมันเป็นแผลใหญ่ที่หน้าอกของเขา
「โนโซมุ！ ไม่เป็นไรนะ！？」
「คุณโนโซมุ~！ พี่คะ～！ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ！！」
「นอร์น～！ รีบรักษาโนโซมุเร็วเข้า～！！」
「รู้แล้วละน่า！ รู้แล้วไงอย่าดึงแรงหนักสิ！」
มาร์และเพื่อนๆต่างมารอบๆเขาแต่โนโซมุยังคงก้มหน้า
「โนโซมุคุง จะรักษาให้นะ……」
「อะ……」
「อืม……」
อันริเอื้อมมือไปและพยายามรักษาบาดแผลให้เขา แต่โนโซมุก็ถอยกลับ
สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความเงียบซึ่งอธิบายไม่ถูก
โนโซมุวางมือบนไหล่ของไอริสและพยายามปล่อยเธอที่กอดเขาอยู่ เป็นเหมือนกับว่าเขาไม่ควรได้รับสิ่งล้ำค่าแบบนี้
อย่างไรก็ตาม ไอริสดึงดันจะกอดอยู่แบบนั้น และจ้องเขาไปทั้งน้ำตา
โนโซมุพยายามดึงเธอออกหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเธอก็ทำสีหน้าอ้อน
ถึงกระนั้นก็พยายามจะแยกไอริสออกจากตัวเอง ผมไม่มีหน้าจะมองไอริส ไอริสจ้องมองผมด้วยความนิ่งเงียบ
「นี่ โนโซมุ พวกเรา……」
มาร์ทนดูสภาพของโนโซมุไม่ได้และพยายามเรียกเขา
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเองก็มีแสงสีขาวบริสุทธิ์ล้อมรอบตรงนั้น
◇◆◇
「……เห็นแล้วนี่มันแย่มากเลยไม่ใช่เหรอไง อย่างไรก็ตามไม่ว่าเอลฟ์นั่นจะช่วยได้มากแค่ไหน มันก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำลายการแทรกแซงของเทียแมทในระยะเวลาสั้นๆ」
ชายสวมหมวกคลุมพูดในความมืด
วงกลมเวทย์ลึกลับและซับซ้อนยังคงส่องแสงอยู่ที่เท้า โฟโตสเฟียร์ก็ฉายภาพของพวกไอริสให้เห็น
「อย่างไรก็ตาม มันไม่มีความทะเยอทยานอย่างที่มันเป็น ในสถานปัจจุบันการจะคืนชีพมันคงใช้เวลาอีกนาน」
ในภาพมีใบหน้าของโนโซมุที่ซีดเซียวและสั่นเทา เห็นได้ชัดว่ามีจิตใจไม่มั่นคง
「แล้วจะเคลื่อนไหวยังไงต่อไป? เดินทีนี้ก็เพื่อตอบโต้หมอนั่น แต่ให้ใช้สิ่งนี้เพื่อเป็นหมากงั้นเหรอ」
วงเวทย์ค่อยๆหายไปทีละวงและทุกครั้งที่สี่เหลี่ยมวงเวทย์ที่พูดถึงก่อนหน้านี้ถูกวาดขึ้นใต้ศพของมังกรที่ฉายอยู่ในโฟโตสเฟียร์
ในที่สุด เมื่อวงเวทย์ทั้งหมดหายไปจากเท้าของชายสวมหมวกคลุม วงเวทย์ใต้ศพมังกรก็เปล่งประกายทันที
「ตอนนี้ไม่สามารถเอาชนะหมอนั่นได้ด้วยพลังของเขาเอง หากต้องการฆ่าเขาก็ควรจะใช้กำลังไม่ใช่เหรอ? หรือจะปล่อยให้เขาโดนกลืนกินไปอีก? หมอนั่นจะยืนหยัดกลับมาได้อีกรึเปล่า?……」
ร่างของมังกรที่พังทลายปลิวไปตามสายลม ทุกอย่างต่างหายไปเหลือเพียงแสงสีขาวที่ส่องประกายในตอนท้าย
เหลือเพียงวิญญาณของมังกรแห่งความตาย ทรงกลมมีแสงระยิบระยับราวกับเปลวเทียนที่หลงเหลืออยู่เท่านั้น
วงเวทย์ทำงานอีกครั้ง
วงเวทย์ที่อยู่รอบๆรวมตัวกันเป็นชั้นๆและเริ่มปล่อยอนุภาคแสงออกมา
ในที่สุดอนุภาคแสงก็มารวมตัวกันและตรงกันข้ามกับรูปปั้นขนาดมหึมามีการสร้างรูปปั้นโดยมีวิญญาณของมังกรแห่งความตายเป็นแกนกลาง
พื้นผิวแข็งที่ส่องแสงสีขาว ร่างกายที่มีน้ำหนักเป็นโลหะไม่ใช่ความแข็งแกร่งทางชีวภาพ บนหลังของมัน ไม่มีปีกเหมือนมังกร แต่มีปีกของนก ซึ่งเหมือนกับกับจากช่างตีเหล็กปรมาจารย์คอที่ถูกปกคลุมสด้วยโลหะสีขาวเหมือนลำตัว และดวงตาเป็นสีฟ้าคราม
「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาห์！」
เสียงคำรามของโลหะที่กระทบกัน เหมือนกับรูปปั้นมังกรทีเลียนแบบมังกรแห่งความตายถือกำเนิดขึ้น
「……อย่างน้อยก็ยังตอบสนอง ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับแกแล้ว เลือกตัวเลือกที่แกชอบได้เลย」
กางปีกด้านหลังของรูปปั้นออกแล้วจ้องมองไปที่เป้าหมาย ปลายสายตาคือโนโซมุที่คุกเข่าอยู่ อีกครั้งที่รูปปั้นมังกรคำรามและบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
