ตอนที่ 86 ออกจากการประกวด
“พรุ่งนี้เธอจะนึกออกไหม ไดอารี่ที่เธอเขียนไว้เมื่อวาน พรุ่งนี้เธอจะจำได้ไหม คนที่…”
“หยุด!”
ผลงานเพลงชิ้นแรก ‘เธอผู้เป็นผู้ร่วมโต๊ะของฉัน’ ลู่เฉินเพิ่งขึ้นต้นท่อนแรกไม่กี่ประโยคก็ถูกกรรมการหญิงขัดจังหวะ
กรรมการหญิงคนนี้อายุประมาน 30-40 ปี แสดงอากัปกิริยาสำรวม ยิ้มตาหยีบอกว่า “ไม่เลว ฉันให้คุณผ่าน”
เธอหันไปมองกรรมการอีกสองคน
“พวกคุณล่ะเห็นว่ายังไง?”
กรรมการทั้งสองพยักหน้า ตอบพร้อมกันว่า “ผ่าน!”
กรรมการหญิงยิ้มให้ลู่เฉิน
“ยินดีด้วย คุณได้เข้าสู่รอบคัดเลือกอย่างเป็นทางการแล้ว สู้ๆ นะ!”
ลู่เฉินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบดึงสติกลับมา โค้งคำนับให้ “ขอบคุณกรรมการทั้งสามท่านครับ”
เขาขึ้นไปบนเวทียังไม่ถึงครึ่งนาที ก็ผ่านแล้ว?
ไม่เร็วเกินไปหน่อยหรือ!
ความจริงลู่เฉินรู้ชัดถึงความสามารถของตัวเอง ความสามารถของเขาไม่เพียงแต่แต่งเพลงได้ ร้องเพลงเพราะ ยังมีความสามารถด้านอื่น บอกได้คำเดียวว่าแพรวพราว
ส่วนสูง 180 เซนติเมตร รูปหล่อ หน้าตาดี ทั้งยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ในบรรดาผู้เข้าแข่งขันในรอบแรกทั้งหมด ไม่ถูกเขี่ยตกรอบไปได้ง่ายๆ…เป็นสิทธิพิเศษของคนหน้าตาดี
ดังนั้นขอแค่ลู่เฉินร้องและเล่นเพลงได้ กรรมการทั้งสามไม่สนใจระดับมาตรฐานของเขา ให้ผ่านเข้ารอบอย่างง่ายดาย
ยุคนี้เป็นยุคที่เน้นภาพลักษณ์หน้าตา และลู่เฉินก็มาเกิดในยุคนี้พอดิบพอดี!
เมื่อเขาลงมาจากเวที เจ้าหน้าที่ยื่นบัตรกระดาษหลากสีเคลือบพลาสติกให้ใบหนึ่ง บนนั้นพิมพ์ LOGO ของรายการ ‘นักร้องนักแต่งสุดสตรอง’ กับหมายเลขการคัดเลือกรอบต่อไปของเขาคือ…0580
ด้านหลังของบัตรเป็นภาพวิวท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดวงดาวพร่างพราย บนนั้นมีตัวอักษรเขียนตัวใหญ่ว่า ‘เข้ารอบ’
เป็นบัตรที่สวยงามมาก หากไม่ผ่านเข้ารอบต่อไป เขาจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก
ลู่เฉินไม่ได้รีบออกมาจากเต็นท์ใหญ่ สาวน้อยคิวถัดจากเขาขึ้นไปบนเวที
การแสดงของสาวน้อยหมายเลข 17691 ไม่เลว ตัวโน้ตกีตาร์เล่นได้ถูกต้อง จึงได้รับบัตรเข้ารอบอย่างรวดเร็ว เธอลงจากเวทีมาเห็นลู่เฉิน ยังเชิดคางใส่เขาอย่างเย่อหยิ่งเหมือนเดิม
ลู่เฉินหลุดหัวเราะ เดินออกมาจากสถานที่คัดเลือกรอบแรกพร้อมกัน
ครอบครัวของสาวน้อยเฝ้าอยู่ด้านนอก เห็นเธอกระโดดโลดเต้นออกมาพร้อมกับบัตรผ่านเข้ารอบในมือ ก็ต่างพากันร้องดีใจออกมา แทบอยากจะป่าวประกาศให้โลกได้รับรู้
ลู่เฉินรู้สึกว่าน่าสนใจดี เขาแอบอวยพรอยู่ในใจ แล้วออกจากสนามกีฬาไป
คืนนั้นเองเขาก็ได้รับโทรศัพท์ของเฉินเจี้ยนหาว
ฝ่ายนั้นถามถึงเรื่องที่ลู่เฉินไปประกวดคัดเลือกในรอบแรกและผลการคัดเลือก แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ลู่เฉินรู้สึกว่าอดีตเถ้าแก่ของเขาเหมือนมีบางสิ่งปิดบังอยู่ หรืออาจกำลังวางแผนบางอย่าง
เพียงแต่ทุกคนมีความลับของตัวเอง เขาไม่จำเป็นต้องสืบสาวราวเรื่อง
ระยะเวลาห้าวัน จะว่าเร็วก็ไม่เร็ว จะว่านานก็ไม่นาน วันที่งานยุ่งวุ่นวายเวลามักผ่านไปเร็วเสมอ
วันที่ 25 เดือนมิถุนายน อากาศสดใส มีการประกวดคัดเลือกรายการ ‘นักร้องนักแต่งสุดสตรอง’ อย่างเป็นทางการ
สถานที่คัดเลือกอย่างเป็นทางการยังเป็นสนามกีฬาแห่งเดิม เพียงแต่ย้ายจากสนามฟุตบอลไปเป็นสนามบาสเก็ตบอลในที่ร่ม สถานที่คับแคบลงอย่างเห็นได้ชัด แต่กฎเกณฑ์เพิ่มมากขึ้นไม่น้อย
หลังจากผ่านการคัดเลือกรอบแรกเข้าสู่การคัดเลือกอย่างเป็นทางการ มีนักร้องที่ผ่านเข้ามาเพียงหนึ่งในสิบคนเท่านั้น แต่เวลาเพียงแค่สองวันจะคัดเลือกทั้งหมดก็เป็นไปไม่ได้ ลู่เฉินยังพอมีโชคอยู่ จึงได้ถูกจัดให้ประกวดในวันแรก
สนามบาสเก็ตบอลถูกผู้จัดแบ่งออกเป็นสองส่วน แบ่งเป็นเวทีด้านเหนือกับด้านใต้ พนักงานของสถานีโทรทัศน์เซียงหนานมากมายกำลังงานยุ่ง ยืนกันเป็นสิบกว่าคนทั้งด้านนอกด้านใน
แม้บอกว่าออกอากาศสด แต่ความจริงแล้วเป็นการอัดเทปถ่ายทอดสด กระบวนการคัดเลือกทั้งหมดจะต้องผ่านการตัดต่อก่อนถึงนำออกฉายในอินเทอร์เน็ตและช่องโทรทัศน์ เนื้อหาของการออกอากาศก็มี แต่เป็นเพียงการเยี่ยมชมสถานที่จัดการประกวดเท่านั้น
ดังนั้นผู้เข้าประกวดจำนวนมากจะไม่ได้ปรากฏตัวในหน้าจอโทรทัศน์ นอกจากได้เข้ารอบการแข่งขันอย่างเป็นทางการแล้ว
ผู้เข้าร่วมประกวดเรียงลำดับตามหมายเลขของบัตรที่ผ่านเข้ารอบ นั่งเรียงกันอยู่ในสนามบาสเก็ตบอล รอเรียกตามลำดับหมายเลขเพื่อขึ้นเวทีเหมือนเดิม ลู่เฉินประเมินดูด้วยสายตา วันแรกของการแข่งขันมีผู้เข้าร่วมประมาณสามถึงสี่ร้อยคน
จากนั้นคือการรอคอยอันยาวนาน
นักร้องหลายคนผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน พวกเขาจับกลุ่มรวมกันสองคนบ้างสามคนบ้าง ทุกคนล้วนพูดคุยกันเรื่องดนตรี ให้กำลังใจกัน ปลอบประโลมกันไม่ให้ตื่นเต้น บางคนซ้อมร้องเพลงซ้ำไปซ้ำมา แต่ส่วนมากเป็นแค่ท่อนสั้นๆ
ตอนเที่ยง เจ้าหน้าที่นำอาหารกลางวันแบบง่ายๆ มาให้
แม้จะเป็นอาหารชุดธรรมดา แต่อาหารในนั้นอุดมสมบูรณ์ มีทั้งเนื้อวัว กุ้ง ไข่ และยังมีผักประจำฤดูกาล ไม่ใช่อาหารลดราคาสิบยี่สิบหยวน รสชาติก็ดีมาก
ลู่เฉินกินอิ่มได้ครึ่งท้องก็พอ ไม่ใช่เพราะเขากินทิ้งกินขว้าง แต่หากกินอิ่มเกินไปจะไม่ดีต่อการร้องเพลง
เมื่อถึงเวลาบ่ายโมงกว่า ในที่สุดลู่เฉินก็ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่เรียกหมายเลขของตัวเอง
“หมายเลข 0580!”
มีเจ้าหน้าที่เดินนำทาง เขามาถึงหลังเวทีที่ใช้เตรียมตัวอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นสองนาทีก็ได้ขึ้นไปบนเวที!
กรรมการตัดสินผู้เข้าประกวดรอบทางการเพิ่มขึ้นเป็น 4 คน เป็นชายสองหญิงสอง และไม่ใช่คนที่ไม่มีที่มา ลู่เฉินรู้จักคนในนั้นอย่างน้อยสองคน ส่วนชื่อของกรรมการอีกสองคนลู่เฉินรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา แต่ไม่คุ้นเคย
สถานที่จัดงานถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ทั้งด้านซ้ายและด้านขวาตั้งกล้องบันทึกวิดีโอไว้ นอกจากกรรมการทั้งสี่คนแล้ว เจ้าหน้าที่ที่ทำงานในส่วนนี้มีมากถึงเจ็ดแปดคน ต่อให้ไม่มีผู้ชม แต่บรรยากาศก็ไม่เหมือนการคัดเลือกในรอบแรก
เผชิญหน้ากับกล้องสี่ตัวและกรรมการสี่คน ลู่เฉินไม่หวาดหวั่น พูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ “กรรมการทุกท่าน สวัสดีครับ ผมหมายเลข 0580 ลู่เฉิน มาจากเจ๋อตง”
ถึงแม้จะไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ต้องเคยเห็นหมูวิ่ง หลายวันมานี้ลู่เฉินดูวิดีโอการประกวดร้องเพลงในอินเทอร์เน็ตมามากมาย ค่อนข้างคุ้นเคยกับขั้นตอนการประกอบรอบคัดเลือก ดังนั้นเมื่อขึ้นเวทีแล้วต้องแนะนำตัวก่อนเป็นอันดับแรก
“วันนี้ผมเอาเพลงมาร้องให้ทุกท่านฟังครับ ชื่อเพลงว่า ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ขอเชิญอาจารย์ทั้งสี่ท่านชี้แนะด้วยครับ”
กรรมการหญิงคนหนึ่งยิ้มอ่อน “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลย คุณมีเวลาสองนาที ร้องให้ดี”
ลู่เฉินรู้จักกรรมการคนนี้ เธอคือนักร้องที่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งชื่อหลูหย่า ถนัดการร้องเพลงรัก ปีนี้อายุสามสิบกว่าเกือบสี่สิบแล้ว แต่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีจนดูเหมือนคนอายุยี่สิบกว่า ดูสวยงามภูมิฐานมาก
ลู่เฉินพยักหน้า กอดกีตาร์ไว้และเริ่มการแสดง
“พรุ่งนี้เธอจะนึกออกไหม ไดอารี่ที่เธอเขียนไว้เมื่อวาน…”
ติ๊ด!
ทำนองเริ่มต้นในท่อนแรก เขาเพิ่งอ้าปากร้องเพลงได้สองประโยค เสียงออดดังแสบหูก็ดังสนั่น
กรรมการหนึ่งในนั้นกดสัญญาณไฟสีแดงสว่างวาบขึ้นบนโต๊ะ!
ตามกฎของการประกวด นี่เป็นการบ่งบอกว่ากรรมการไม่อนุญาตให้ลู่เฉินร้องต่อ ไม่ให้โอกาสผ่านเข้ารอบ
หลูหย่ามองฝ่ายนั้นอย่างตกใจ
กรรมการคนนี้คือจางเสี่ยวอัน ผู้ดำเนินการรายการบันเทิงของสถานีโทรทัศน์เซียงหนาน มีชื่อเสียงมากในวงการ เขาปฏิเสธลู่เฉินอย่างรวดเร็วเช่นนี้จะต้องมีบางอย่างผิดปกติ
การเล่นดนตรีร้องเพลงของลู่เฉินไม่มีปัญหา ถึงขั้นโดดเด่นกว่าคนอื่น ทำนองเพลงก็ไม่เลว ทำไมเพิ่งร้องได้สองประโยคก็ถูกกดไฟแดงใส่แล้ว?
สีหน้าของจางเสี่ยวอันเรียบเฉย ราวกับไม่สังเกตเห็นสายตาของหลูหย่า
ลู่เฉินขมวดคิ้ว ถ้าบอกว่าเขาไม่ได้ถูกการกดไฟแดงรบกวนแล้วละก็ คงจะเป็นการโกหก
แต่เขาเป็นแค่คนตัวเล็กๆ ที่เพิ่งได้ออกสู่โลกกว้างครั้งแรก ดังนั้นจึงยังร้องเพลงของตัวเองต่อไป
“…พรุ่งนี้เธอจะจำได้ไหม เธอที่ชอบร้องไห้เป็นที่สุด”
ตี๊ด!
ไฟแดงดวงที่สองสว่างขึ้น!
ครั้งนี้มาจากกรรมการสาวอีกคนชื่อเฉินเจินหนี เป็นนักร้องนักดนตรีที่ไม่กี่ปีมานี้เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ กระแสของเธอในเว็บบอร์ดดนตรีกำลังมาแรง
เธอดูราวกับไม่ชอบแนวดนตรีของลู่เฉิน ขมวดคิ้วอย่างรำคาญ
ตามกฎแล้ว หากกรรมการสามในสี่คนกดไฟสีแดง นั่นคือการให้ออกจากการประกวด!
ตอนนี้เมื่อถูกกดไฟแดงสองดวง ลู่เฉินกลับรู้สึกสงบ ร้องและเล่นเพลง ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ เพียงครึ่งเดียวก็หยุดลง
“ขอบคุณครับ!”
เขากอดกีตาร์โค้งคำนับแสดงความขอบคุณแก่กรรมการ
ถึงจะถูกรบกวนโดยไฟสีแดงสองดวง ลู่เฉินก็ยังร้องเพลงได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่มีที่ติ
จางเสี่ยวอันพูดเสียงเรียบว่า “แนวเพลงเก่าเกินไป ดนตรีก็ธรรมดา ยังต้องพยายามต่อไป”
เฉินเจินหนีเริ่มการวิจารณ์ “คุณเล่นกีต้าร์ได้ไม่เลว แต่พวกเราเลือกนักร้องที่เสียงสตรองที่สุด ดังนั้นต้อง Sorry จริงๆ หวังว่าคุณจะพยายามใหม่ในครั้งหน้า”
ความหมายของคำพูดคือ เพลงของลู่เฉินใช้ไม่ได้
หลูหย่ายิ้มบางๆ “ลู่เฉิน ฉันคิดว่าผลงานคุณดูโดดเด่นมาก…”
ตี๊ด!
เธอยังพูดไม่ทันจบ คณะกรรมการคนที่สี่ที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายของเธอก็กดไฟสีแดง
ไฟสีแดงสามดวง ออกจากการประกวด!
……………………………………………………………………..
