Perfect Superstar – ตอนที่ 704 ตกใจเพราะอุบัติเหตุ

ตอนที่ 704 ตกใจเพราะอุบัติเหตุ

ฝีปากของหวังเยี่ยนดีมาก และชอบเดินทางท่องเที่ยวจึงมีความรู้ค่อนข้างกว้างขวาง เธอพูดกับลู่เฉินเกี่ยวกับเรื่องสนุกและของกินอร่อยที่ตัวเองพบเจอระหว่างท่องเที่ยว ทำให้ลู่เฉินฟังแล้วรู้สึกอินไปด้วย

แน่นอนว่าลู่เฉินไม่อาจมีความคิดอย่างอื่นต่อหวังเยี่ยน ถึงแม้คนหลังจะมีความเป็นผู้ใหญ่และสวยมาก แต่ในวงการบันเทิงไม่เคยขาดที่สุดก็คือผู้หญิงสวย เจอมาเยอะแล้วดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดา แต่เมื่อได้คุยกับเธอกลับเป็นเรื่องที่มีความสุขมากอย่างหนึ่ง

หลังจากเครื่องบินออกแล้ว ทั้งสองคนก็คุยเล่นกันประมาณหนึ่งชั่วโมง และเรียกกันแบบพี่สาวกับน้องชาย

หวังเยี่ยนคุยเรื่องท่องเที่ยวกับลู่เฉิน ลู่เฉินก็เล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยในวงการให้เธอฟังนิดหน่อย ต่างฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนสิ่งที่ตัวเองไม่มี

จากนั้นหวังเยี่ยนได้ถามด้วยความฉงนสนเท่ห์ยิ่ง “ลู่เฉิน ดาราอย่างคุณ ปีหนึ่งหาเงินได้เท่าไรเหรอ”

เธอเสริมอีกประโยคว่า “ไม่พูดก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากทำความเข้าใจนิดหน่อย”

อันที่จริงดาราในประเทศและต่างประเทศ ล้วนมีการจัดอันดับรายได้ แต่ลำดับเหล่านี้ล้วนไร้สาระทั้งเพ เพราะว่าความมั่งคั่งที่หลบซ่อนอยู่มีเยอะมากๆ และรายได้ของดารามีความซับซ้อนมากเช่นกัน นอกจากค่าตอบแทนการแสดงแล้ว ยังมีค่าพรีเซ็นเตอร์โฆษณา การผลิตรายการ กิจกรรมออกรายการ ฯลฯ กระทั่งมีดาราบางส่วนไปกินข้าวกับคนอื่นก็ยังหาเงินได้

ลู่เฉินคิดแล้วจึงตอบว่า “ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยล้าน”

อันที่จริงปีที่แล้วบวกกับปีนี้ เขาได้รับรายได้ทุกทางรวมกันแล้วอย่างน้อยเจ็ดแปดร้อยล้าน และยังมีหุ้นส่วนอีกสองสามบริษัท แต่ไม่จำเป็นต้องโชว์ออกมาทั้งหมด

“หนึ่งถึงสองร้อยล้าน…”

หวังเยี่ยนอ้าปากค้าง “ถ้าหากฉันหาเงินได้เยอะขนาดนี้คงเกษียณแล้ว จากนั้นก็ไปเที่ยวรอบโลก!”

ลู่เฉินยิ้มเอ่ยว่า “ถ้าหากคุณหาเงินได้เยอะขนาดนี้ บางทีคงไม่คิดแบบนั้น”

หวังเยี่ยนส่ายหน้า “ฉันไม่เหมือนดาราอย่างพวกคุณ ฉันจริงๆ แล้วไม่ได้ต้องการอะไรในชีวิตมากมาย อันที่จริงฉันคิดไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าได้เงินเท่าไร อายุสี่สิบปีก็จะเกษียณ!”

ลู่เฉินตกตะลึง เอ่ยว่า “งั้นพี่เยี่ยนก็มาบริษัทของพวกเราสิครับ ไม่แน่อาจจะได้เกษียณเร็วกว่านั้นสองสามปี”

ลู่ซีเคยพูดกับเขาแล้ว หวังเยี่ยนเก่งเรื่องการเงินและธุรกิจมาก เฉินเฟยมีเดียถึงแม้จะเป็นบริษัทธุรกิจบันเทิง แต่กิจการของลู่เฉินไม่ได้จำกัดอยู่แค่ธุรกิจบันเทิงเท่านั้น

ดังนั้นถ้าหากเป็นไปได้ อยากให้เขาพยายามตีสนิทตอนที่อยู่อเมริกา ดูสิว่าจะสามารถดึงตัวหวังเยี่ยนมาได้ไหม

หวังเยี่ยนเม้มปากหัวเราะ “ฉันจะลองพิจารณาค่ะ…”

เธอรู้สึกใจเต้นจริงๆ ตัวลู่เฉินคนเดียวหาเงินได้หนึ่งถึงสองร้อยล้าน แล้วบริษัทที่เขาครอบครองจะไปไหนเสีย เฉินเฟยมีเดียยังมีชื่อเสียงมากในวงการอีกด้วย!

ลู่เฉินก็ไม่ได้ตั้งใจบังคับเธอ แค่บอกให้รู้นิดหน่อยก็มากพอแล้ว แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องคุย

เมื่อผ่านการบินระยะไกล โบอิง 798 ที่ทั้งสองคนนั่งมาในที่สุดก็มาถึงเขตประเทศสหรัฐอเมริกาแล้ว

เที่ยวบินนี้ใช้เส้นทางอาร์กติก จากปักกิ่งบินผ่านเขตแดนประเทศรัสเซีย แล้วเข้าสู่ประเทศแคนาดา สุดท้ายก็บินตรงไปนิวยอร์กสหรัฐอเมริกา จะถึงตรงตามเวลาตอนสองทุ่มสามสิบห้านาที

ยังเหลืออีกสองสามชั่วโมงก็จะถึงที่หมาย

ตอนนี้เป็นเวลากินข้าวพอดี แอร์โฮสเตสนำอาหารเย็นน่ากินมากมายเข้ามาเสิร์ฟ

ลู่เฉินเพิ่งหลับไปสองชั่วโมง หลังจากตื่นมาเขากินข้าวเย็นอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็ขอชาดำสองแก้วจากแอร์โฮสเตส แล้วคุยกับหวังเยี่ยนต่อ

ทว่าคราวนี้คุยเรื่องจริงจังแล้ว หลักๆ เกี่ยวกับหุ้นส่วนเว็บไซต์ระดมทุนสิบเปอร์เซ็นต์ที่ลู่เฉินถือครองอยู่

เดิมหุ้นส่วนเว็บไซต์ระดมทุนเก้าสิบเปอร์เซ็นต์อยู่ที่หลี่มู่ซือ หรือหากจะพูดให้ถูกต้องกว่านี้คืออยู่ในมือของตระกูลหลี่ ในฐานะผู้ก่อตั้งลู่เฉินมีเพียงหุ้นส่วนของผู้ก่อตั้งสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น

ต่อมาหลี่มู่ซือได้ขายหุ้นออกไปบางส่วนเพื่อรับมือกับปัญหาของการลงทุนที่เจอขณะที่ขยายเว็บไซต์ ลู่เฉินเนื่องจากไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวงานบริหารนานแล้ว ดังนั้นจึงรักษาระยะห่างมาตลอด

แต่เว็บไซต์ระดมทุนถ้าหากอยากจะเข้าตลาดแนสแด็กสหรัฐอเมริกา หลี่มู่ซือจะถือหุ้นเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ไม่ได้จำเป็นต้องขายหุ้นเพื่อดึงดูดการลงทุกจากหลายฝ่าย

และการลงทุนเหล่านี้แน่นอนว่าต้องใช้เงินลงทุนของสหรัฐอเมริกาเป็นหลัก ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกฎในเกม

ถ้าอยากจะเข้าตลาดสำเร็จ หุ้นของหลี่มู่ซือจะต้องถูกตัดออกเป็นส่วนมาก และหุ้นผู้ก่อตั้งสิบเปอร์เซ็นต์ของลู่เฉินจะถือไว้ในมือทั้งหมดไม่ได้ ดังนั้นเขาจำเป็นต้องมาที่สหรัฐอเมริกาสักครั้ง

หลี่มู่ซือแน่นอนว่าไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบลู่เฉิน แต่ลู่เฉินถ้าอยากรักษาผลประโยชน์ของตัวเองไม่ให้เสียหายเช่นนั้นการเจรจาสิทธิ์ในการถือหุ้นครั้งนี้ เขาจำเป็นต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญอย่างหวังเยี่ยนช่วยออกหน้า

หวังเยี่ยนรู้สึกนับถือลู่เฉินมากๆ เธอคิดว่าเว็บไซต์ระดมทุนเป็นรูปแบบธุรกิจที่ยอดเยี่ยมมาก นักธุรกิจหัวกะทิหลายคนยังคิดไม่ถึง แต่กลับถูกคนเล่นดนตรีอย่างเขาคิดออกมาได้ เช่นนั้นจึงรู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ

เธอรู้สึกเสียดายแทนลู่เฉิน ถ้าไม่ได้ปล่อยหุ้นออกไปมากมายขนาดนั้น เมื่อเว็บไซต์ระดมทุนเข้าตลาดแนสแด็กในสหรัฐอเมริกาสำเร็จ ลู่เฉินจะถูกจัดอันดับเป็นเศรษฐีในประเทศทันที

ด้วยเหตุนี้ ลู่เฉินจึงได้แต่หัวเราะ

เขาครอบครองความมั่งคั่งในโลกของความฝัน มีไอเดียการทำธุรกิจมากมายนับไม่ถ้วน จึงไม่ลำบากเรื่องหาเงินจริงๆ ทว่านั่นไม่ใช่ธุรกิจที่เขาอยากไล่ตาม

เขาชอบร้องเพลง ชอบดนตรี ชอบถ่ายภาพยนตร์โทรทัศน์ และก็ชอบที่ได้รับการสนับสนุนจากแฟนๆ

ปัง!

ขณะที่กำลังคุยกับหวังเยี่ยน ทันใดนั้นลู่เฉินได้ยินเสียงคล้ายๆ การเปิดจุกแชมเปญ

จากนั้น เสียงกรีดร้องตกใจก็ดังมาจากห้องผู้โดยสารชั้นประหยัดด้านหลัง!

เกิดเรื่องแล้ว!

ความรู้สึกแปลกๆ พุ่งขึ้นมาในหัวใจของลู่เฉิน เขารีบลุกขึ้นพรวด

ไม่เพียงแต่ลู่เฉินเท่านั้น หวังเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ เขารวมทั้งผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่อยู่ในที่นั่งชั้นธุรกิจต่างตระหนักได้ถึงความผิดปกติ บางคนลุกขึ้นมาเหมือนลู่เฉิน บางคนนั่งอยู่กับที่หันไปมองด้วยความตกใจกลัว

“เสียงปืน! ฉันได้ยินเสียงปืน…”

มีคนใช้ภาษาอังกฤษพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “โอ้พระเจ้า!”

เที่ยวบินลำนี้มีผู้โดยสารมากกว่าสี่ร้อยคน เครื่องบินกำลังบินอยู่กลางอากาศสูงสามหมื่นฟุต หากเกิดอุบัติเหตุมีความเป็นไปได้สูงที่เครื่องบินจะตกตายกันหมด

คำพูดของเขาทำให้เหล่าผู้โดยสารชั้นธุรกิจรู้สึกสิ้นหวัง…คงไม่ได้เจอการจี้เครื่องบินหรอกนะ

แอร์โฮสเตสสายการบินเวอร์จินคนหนึ่งในที่นั่งชั้นธุรกิจหน้าซีดขาว พยายามสงบสติอารมณ์เอ่ยว่า “ขอให้ทุกท่านนั่งลง รัดเข็มขัดตัวเองให้แน่น พวกเราทีมลูกเรือ…”

ปัง!

เสียงปืนดังอีกครั้ง

และเสียงปืนคราวนี้ชัดเจนกว่าเมื่อครู่มาก

เกิดเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวภายในห้องโดยสารที่นั่งชั้นธุรกิจทันที!

ลู่เฉินหมอบตัวลงทันที พูดกับหวังเยี่ยนว่า “พี่เยี่ยน คุณดูแลตัวเองให้ดีอยู่ที่นี่ ผมจะลองไปดูหน่อย”

หวังเยี่ยนตกใจหน้าเปลี่ยนสี “ลู่เฉิน…”

ไม่รอให้เธอโน้มน้าว ลู่เฉินพลันหมุนตัวพุ่งไปที่ห้องโดยสารชั้นประหยัดทันที

เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าที่นั่นเกิดอะไรกันแน่ และไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลย โชคชะตาของตัวเองจะต้องกุมอยู่ในกำมือของตัวเองเท่านั้น!

แค่อึดใจเดียว ลู่เฉินพุ่งผ่านประตูกั้นสองช่วงของห้องผู้โดยสาร เข้ามาภายในห้องผู้โดยสารชั้นประหยัด

เขามองปราดเดียวก็เห็นตำแหน่งตรงกลางของห้องผู้โดยสารชั้นประหยัด มีผู้ชายกำยำสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังถือปืนอยู่ในมือ จ่อปืนตวาดคำรามเสียงดังไปยังผู้โดยสารที่อยู่ทางด้านขวา

ช่องทางเดินยังมีผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น ผู้โดยสารคนอื่นๆ เอามือกุมศีรษะ หดตัวนั่งตัวสั่นอยู่บนที่นั่งของตัวเองเหมือนนกกระทาที่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว!

…………………………………………………………………………