ตอนที่ 783 ทวนกระแส (1)
เซียงหนาน เหิงหยาง
เช้าตรู่ฟ้ายังไม่สาง ระบบวิทยุกระจายเสียงในโรงเรียนศิลปะป้องกันตัวหนานเยวี่ยเหิงซานเริ่มต้นตรงเวลา เสียงดังกระหึ่มไปทั่วโรงเรียน ปลุกคุณครูและนักเรียนที่นอนหลับใหลให้ตื่นขึ้น
หอพักตึก A3 ห้องนอนเลขที่ 317 เมิ่งหู่ขยี้ตาปรือ เปิดผ้าห่มลุกขึ้นมาจากเตียงอันอบอุ่น
เขาต้องเร่งให้ไวนิดหนึ่ง ไม่อย่างนั้นหากถูกคนยึดห้องน้ำคงยุ่งยากมาก ต้องวิ่งไปทำธุระที่ห้องน้ำรวมซึ่งไกลมาก และถ้าหากพลาดเวลาออกกำลังกายตอนเช้า ผลเสียที่ตามมาคงหนักหนา
โรงเรียนศิลปะป้องกันตัวหนานเยวี่ยเหิงซานเป็นโรงเรียนฝึกสอนศิลปะการต่อสู้มืออาชีพที่มีชื่อเสียงที่สุดในเซียงหนาน ประวัติการก่อตั้งมีมานานกว่าสามสิบปี มีนักเรียนและอาจารย์เกือบหนึ่งหมื่นคน ถึงแม้จะเป็นระบบเอกชน แต่ขนาดและกำลังยังแกร่งกว่าโรงเรียนรัฐบาลหรือโรงเรียนสายอาชีพมาก
ต่างจากโรงเรียนมัธยมศึกษาทั่วไปหรือโรงเรียนอาชีวศึกษา โรงเรียนเหิงซานใช้ระบบการทหารแบบปิด นักเรียนทุกคนพักอยู่ในโรงเรียน แม้แต่วันเสาร์และวันอาทิตย์ก็ห้ามออกจากโรงเรียน อาหารการกิน เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย การเรียน และสันทนาการล้วนจัดการภายในโรงเรียนทั้งหมด เข้มงวดเป็นอย่างมาก
และด้วยความเข้มงวดของมัน ผู้ปกครองหลายคนไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนก็จะส่งลูกที่ยากต่อการอบรมสั่งสอนมาที่นี่เพื่อเรียนรู้การใช้ชีวิต
และนักเรียนที่เรียนจบจากโรงเรียนเหิงซานก็มีทางเดินที่ไม่เลว มีคนเป็นหทาร มีบางคนสอบเข้าโรงเรียนตำรวจหรือไม่ก็มหาวิทยาลัย และมีบางคนที่ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย บางคนเป็นครูฝึกสอนออกกำลังกาย กระทั่งยังมีบางคนเป็นนักแข่งมืออาชีพ
หลังจากการใช้ชีวิตที่แย่สุดๆ สามปี ก็สามารถมีร่างกายที่แข็งแรงกำยำ
เมิ่งหู่มาจากหมู่บ้านแถบเจียงซีใต้ของมณฑลเจียงซี บ้านของเขามีฐานะยากจน ผลการเรียนก็ธรรมดา ดังนั้นจึงคิดอยากฝึกทักษะเพื่อจะได้ออกมาทำงานเร็วๆ จะได้ช่วยลดภาระของครอบครัว
มีคนหนึ่งที่มาจากหมู่บ้านเดียวกันกับเขาก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนเหิงซานมาสามปี ตอนนี้เป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทรักษาความปลอดภัยแห่งหนึ่ง เงินเดือนเยอะเกินหมื่น คนในหมู่บ้านคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวของเมิ่งหู่ ตกลงกับเมิ่งหู่ว่าหลังจากเรียนจบออกมาจากโรงเรียนเหิงซานแล้ว เขาจะช่วยแนะนำให้มาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ ได้เงินเดือนอย่างน้อยสามพัน
ด้วยเหตุนี้ครอบครัวของเมิ่งหู่จึงรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณมาก หยิบเงินสะสมทั้งหมดส่งเสียเมิ่งหู่เข้าเรียนที่โรงเรียนเหิงซาน
ค่าเล่าเรียนของโรงเรียนเหิงซานถือว่าสูงมาก แต่เกณฑ์การเข้าเรียนของที่นี่ต่ำมาก ขอเพียงมีอายุเข้าเรียนได้และมีร่างกายแข็งแรง โดยพื้นฐานแล้วสามารถเข้าไปได้
เมิ่งหู่รู้ว่าโอกาสไม่ได้มาง่ายๆ ดังนั้นตลอดเวลาสองปีกว่าที่อยู่ในโรงเรียน เขาขยันเรียนเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้จึงพัฒนาได้เร็ว ความสามารถด้านมวยสานต่ามีความโดดเด่นกว่าคนระดับชั้นเดียวกัน
เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ
เดิมทีเมิ่งหู่คิดว่าชีวิตของตัวเองเป็นได้แค่นี้ พอสามปีผ่านไปก็เรียนจบจากโรงเรียนเหิงซาน เข้าไปทำงานที่บริษัทรักษาความปลอดภัยที่บ้านเกิด เริ่มเก็บประสบการณ์เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเล็กๆ ไปก่อน จากนั้นค่อยๆ เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้า หัวหน้าทีม ถ้าหากโชคดีพอ หัวหน้าแผนกกระทั่งผู้จัดการก็ไม่ใช่ความฝัน
พอเริ่มหาเงินได้แล้ว ก็จะได้ช่วยเหลือน้องชายกับน้องสาว เพราะน้องชายกับน้องสาวสองคนยังเด็ก การเรียนดีกว่าเมิ่งหู่เยอะมาก อนาคตจะต้องได้เรียนในมหาวิทยาลัย และครอบครัวยังต้องเป็นหนี้เพราะเขา
พอคืนหนี้หมดแล้ว ก็ส่งเสียน้องชายกับน้องสาวเรียนมหาวิทยาลัย จากนั้นเขาค่อยพิจารณาเรื่องใหญ่ในชีวิตของตัวเอง บางทีคงจะมีผู้หญิงสวยและจิตใจดียอมอยู่กับเขา ช่วยกันทำงานหาเงิน แต่งงานมีลูกสร้างครอบครัวด้วยกัน…
แต่ตอนนี้ เมิ่งหู่มีแนวคิดใหม่
แนวความคิดนี้มีความเข้มข้นมาก ราวกับไฟป่ากำลังแผดเผาภายในหัวใจของเด็กหนุ่มให้ลุกโชน ทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน รู้สึกไม่ยอมและใจเต้นตูมตาม
“เมิ่งหู่!”
ภายในโรงอาหาร เมิ่งหู่เพิ่งจะตักข้าวเสร็จ ก็มีนักเรียนคนหนึ่งโบกมือเรียกเขา
เมิ่งหู่ใจเต้นทันที หันไปมองโดยสัญชาตญาณ จากนั้นจึงถือถาดอาหารเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
อีกฝ่ายชื่อหลี่ตงหยางเพื่อนที่ดีที่สุดในโรงเรียนของเขา และคนที่นั่งกับหลี่ตงหยางยังมีอีกหลายคน รวมทั้งเพื่อนนักเรียนที่เป็นรูมเมตกับเมิ่งหู่อีกสองคน
พวกเขาเหลือที่ให้เมิ่งหู่ ทุกคนต่างระมัดระวังอย่างยิ่ง รู้สึกเหมือนแก๊งใต้ดินแอบนัดเจอกันอย่างในละครและภาพยนตร์ก็ไม่ปาน
หลี่ตงหยางแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านใน เขาพูดเสียงต่ำว่า “พวกนายดูระวังหน่อยนะวันนี้น่าจะประกาศผลแล้ว หวังว่าพวกเราจะผ่านทุกคน”
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน พยายามแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พุ่งความสนใจไปที่ตัวของหลี่ตงหยาง
ภายในโรงเรียนไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์ หากจำเป็นต้องติดต่อข้างนอกให้ไปใช้โทรศัพท์บ้าน แต่มักจะมีนักเรียนหัวใสบางคนคิดหาวิธีหลบซ่อนผู้ตรวจสอบของโรงเรียน แอบเอาโทรศัพท์มาเข้าอินเทอร์เน็ต
แต่ที่หลี่ตงหยางทำอยู่ตอนนี้ สำหรับพวกเขาเป็นเรื่องใหญ่มาก
โรงอาหารนักเรียนกับโรงอาหารของอาจารย์แยกกัน ดังนั้นที่นี่ถึงปลอดภัยมากกว่า อย่างน้อยก็ไม่ถูกตรวจสอบกะทันหัน แต่เวลากินอาหารเช้าสามสิบนาทีก็เป็นเวลาที่จำกัดมาก ดังนั้นหลี่ตงหยางจำต้องเร่งมือ
เขากดพิมพ์หน้าจออย่างรวดเร็ว เปิดอีเมลที่ลงทะเบียนไว้
“ผลออกแล้ว…”
ผ่านไปพักหนึ่ง หลี่ตงหยางพูดเบาๆ เผยความตื่นเต้นดีใจออกมาทางดวงตา
นักเรียนคนนั้นที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเกือบทำตะเกียบที่อยู่ในมือหล่นลงบนพื้น
เมิ่งหู่กลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้
รู้ทั้งรู้ว่าเวลาสั้นมาก แต่รู้สึกเหมือนเวลาช่างยาวนานเหลือเกิน และได้ยินแต่เสียงของหลี่ตงหยาง “ผีตั้น นายผ่านนะ”
ผีตั้นนั่งตรงข้ามเมิ่งหู่ พอได้ยินประโยคนี้จึงกระโดดขึ้นมาทันที โชคดีที่เมิ่งหู่มือไวคว้าเขาทัน ไม่อย่างนั้นไอ้หมอนี่คงกระโดดไปถึงท้องฟ้าแล้ว
ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ดึงดูดสายตาสงสัยจากคนรอบข้างอยู่ไม่น้อย
หลี่ตงหยางรีบเก็บโทรศัพท์ทันที หยิบหมั่นโถวขึ้นมากัดอย่างแรง มองผีตั้นด้วยสายตาเหวี่ยงจัด
ผีตั้นหัวเราะฮิๆ เกาศีรษะอย่างเขินอาย
เมื่อรู้สึกว่าไม่มีใครสนใจตัวเองแล้ว หลี่ตงหยางถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูต่อ
“น้องสาม นายก็ผ่านกับเขาด้วย!”
“เสี่ยวหลิน นายไม่ผ่าน”
“เฉินจื่อ ยินดีกับนายด้วยนะ…”
เมิ่งหู่ฟังฉายาที่คุ้นเคยของแต่ละคน แอบรู้สึกตื่นเต้นในใจไม่หยุด สีหน้าแดงก่ำ
“เหล่าหู่ นายก็ผ่าน!”
มือที่เขากำหมัดแน่นคลายลงทันที แล้วกำหมัดแน่นอีกครั้ง ถึงแม้เดิมทีจะพอมั่นใจเล็กน้อย แต่พอได้ยินว่าผ่านจริงๆ เด็กหนุ่มอายุสิบแปดปีคนนี้กลับตื่นเต้นสุดขีด!
ฉันผ่านแล้ว ฉันจะไปเมืองหลวง!
สิ่งที่เมิ่งหู่ผ่านก็คือ กิจกรรมออดิชันออนไลน์ของรายการประกวดคัดเลือกนักแสดงภาพยนตร์ฟอร์มใหญ่ ‘กระบี่เย้ยยุทธจักร’ ที่ใช้หัวข้อว่า ‘ชุมนุมยอดมือปราบ’ เขากับหลี่ตงหยางและอีกเจ็ดคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน มีห้าคนที่ผ่านการคัดเลือกออนไลน์
นี่หมายความว่าพวกเขามีคุณสมบัติเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อร่วมการออดิชันในสถานที่จริงของรายการนี้ และมีความเป็นไปได้ที่จะได้เป็นหนึ่งในนักแสดงของ ‘กระบี่เย้ยยุทธจักร’!
…………………………………………………………………………
