<อืมมมม ขอบคุณที่ทำงานหนักค่า>
แองกุจังได้ยืดร่างกายของเธเอง
ไลฟ์สตรีมได้จบลงอย่างด และพวกเราก็เสร็จเรื่องที่จะทำของวันนี้แล้ว
<อ่ะ มันได้เวลาที่ฉันต้องกลับบ้านแล้วไม่งั้นเดียวคุณแม่เป็นห่วงแน่>
ฉันได้ยินมาว่าแองกุจังจะนอนอยู่ที่บ้านของพี่อาเนะ
และตอนนี้ฉันก็เหนื่อยแล้ว เพราะวันนี้มีอะไรต้องทำหลายอย่าง
แถมฉันก็ยังรู้สึกกังวลเพราะยังมีโอชินั่งอยู่ข้างๆอีก
ฉันพยายามลุกขึ้นและทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา
“เดียวอิโรฮะจางงง จะไปไหนหรอออ วันนี้ต้องนอนอยู่นี่นะะะ”
“เอ๊ พี่นี่น่ารำคาญเกินไปแล้ววว แล้วก็อย่ามากอดฉันด้วย มันร้อน!”
“งั้นก็บอกก่อนสิว่าวันนี้จะนอนอยู่นี่นะ”
<ฉันก็อยากเล่นกับอิโรฮะจังมากกว่านี้นะ..>
<อะไรนะ ? ฉันก็อยากเล่นกับอิโรฮะจังเหมือนกันนั่นแหละแถมมากกว่าเธอด้วย อ่ะ อืม เอ่อ… โอเคอย่ามองฉันแบบนั้นเลยนะ>
<ฉันชนะเธอล่ะ!>
พี่อาเนะอ่ะชั่งมันเถอะ แต่ได้นอนใต้หลังคาเดียวกันกับผู้หญิงสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็เพราะฉันเป็นทั้งแฟนคลับและภายในลึกๆฉันยังคงเป็นผู้ชายอยู่ อ่ะ ชั่งพี่อาเนะเถอะ ที่พูดสองครั้งเพราะมันสำคัญนะ สำคัญจริงๆนะ เชื่อฉัน
ฉันได้ส่งข้อความไปหาคุณแม่
เธอได้ตอบกลับมาภายในไม่กี่อึดใจ
[โอเคจ๊ะ แล้วก็อย่าไปทำอะไรแย่ๆนะ แถมตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแม่ยังถึงบ้านดึกอีก]
ทำไมพอเป็นอะไรแบบนี้ถึงอนุญาติง่ายจังอ่ะ?
ฉันยอมแพ้
“คุณแม่บอกว่าวันนี้ฉันอยู่นอนที่นี่ได้ค่ะ”
“เย้งั้นสิ่งแรกที่พวกเราจะทำนั่นก็คือออ ไปอาบน้ำกันเถอะะะ let’s goooo !”
“อ อาบน้ำ..? เดียวก่อนสิคะ ถ้าจะทำแบบนั้นมันจะ..!
”
<เดียว ช้าก่อนอาเนโกะ อาบน้ำมันถึงพวกเราทุกคนใช่ไหม ถึงมันอาจจะเป็นเรื่องปกติของญี่ปุ่นก็เถอะมั้ง แต่มันก็ยากเกินไปสำหรับฉันอยู่ดี>
พวกเราทั้งคู่ต่อต้านอย่างสิ้นหวัง
และในที่สุดพี่อาเนะก็ยอมแพ้ไปสงสัยเพราะโดนรุม 2 ต่อ 1 มั้ง
ฉันก็คิดงั้นแหละ จนกระทั่งในตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่นั้น
บู้ม เสียงของประตูห้องน้ำได้ดึงขึ้น
“อิโรฮะจางงง มาเดียวพี่ถูหลังให้เอง!”
“คิย๊าาาาาาาา”
ยัยอาเนะได้ทำไปแล้ว!
และสุดท้ายทั้งฉันกับแองกุจังก็ได้ไปตั้งถิ่นฐานกันอยู่ในห้องเสื้อผ้าจากการทำอะไรแผลงๆของอาเนโกะ
<อิโรฮะจัง ไม่สิ อิโรฮะ ในตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนร่วมรบกันแล้ว งั้นฉันจะเรียกชื่อเธอแบบนี้เลยนะ>
<พูดถูกแล้วค่ะ โอกุจัง พวกเรามาช่วยกันต่อต้านราชาที่แสนดุร้ายกันเถอะ!>
พวกเราออกจากห้องและจับมือกัน
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวกำแพงที่ฉันตั้งเอาไว้ในใจได้หายไปแล้ว
เน่ นี่มันหมายความว่าฉันกำลังจะขยับเข้าไปใกล้ขึ้นในความสัมพันธ์ระหว่างวีทูบเบอร์โดยที่ฉันเป็นแฟนคลับด้วยนี่นะ..?
หรือว่าพี่อาเนะเล็งจุดนี้อยู่นะ ไม่หรอกเป็นไปไม่ได้ เธอก็แค่อยากจะทำอะไรก็ตามที่เธออยากทำ
แต่นอกจากพี่อาเนะที่พยายามบุกเข้ามาหาฉันตอนอาบน้ำ ก็ยังมีอีกคนนึง
และคนๆนั้นก็ได้โผล่ขึ้นมาในตอนที่ฉันกับแองกุจังนั่งถอนหายใจอยู่
“อิโรฮะจัง ไม่อยากที่จะทำกับอาเนะใช่ไหมล่ะ แต่โอเคใช่ไหมถ้าเป็นไมน่ะ ใช่ไหม? เพราะงั้นเดียวไมจะถูหลังให้เองนะ เอ้าทำไมมันล็อคล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงฉันจะใช้เหรียญ 10 เงินเปิดขึ้นมาเอง.. เปิดไม่ออกอ่ะ!? ”
ในขณะที่ฉันกำลังสระผมอีกมือนึงก็กำลังกำกุญแจไว้
และฉันก็ได้ยินเสียงของแองกุจัง <ครอบครัวอาเนโกะนี่มันพวกลามกกันหมดเลย!> เหมือนฉันจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอตอนวิ่งกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อด้วยแฮะ
＊ ＊ ＊
พวกเราปูฟู้ก และพวกเรา 3 ก็ทิ้งตัวลงโดยเรียงเป็นรูปของแม่น้ำ
อะไรนะ นี่พวกนายอยากให้ฉันไปนอนกับไมแบบ 2 ต่อ 2 หรอ
เพราะฉันรู้สึกได้ถึงความอันตราย เลยตัดสินใจไม่เอาดีกว่า
ถึงไมจะร้องไห้ ฉันก็ไม่สน เธอทำตัวเอง
ฉันได้ถามแองกุจังไปว่าอยากจะนอนด้วยกันไหม ฉันก็เป็นห่วงอยู่นะว่าในอุตสหกรรมของพวกวีทูบเบอร์เช่นในกลุ่มของเธออาจจะงอนเธอก็ได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจเท่าไหร่
<นานแค่ไหนหรอ ที่โอกุจังจะอยู่ที่ญี่ปุ่น..?>
<คงจะเป็นวันมะรืนนี้ล่ะมั้ง และในวันพรุ่งนี้ฉันจะตื่นเช้าๆเลยล่ะ และจะออกไปสำรวจหาสถานที่ๆฉันอยากไป และไม่สตรีมซัก 1 คืน!>
<แต่ว่าวันนี้ยังไม่ได้ไปไหนกันเลยนะคะ แล้วจะไปที่ไหนละคะ?>
<ฉันรอคำถามนี้มานานแล้วล่ะ มันเป็นสถานที่ฉันวางแผนไว้นานแล้วว่าจะไปตอนถึงญี่ปุ่น ซึ่งนั่นก็คือ เมดคาเฟ่ไงล่ะ!>
<เมดคาเฟ่!?>
<และฉันก็อยากที่จะไปดูพวกสินค้าอนิเมะด้วยล่ะ เกมอาร์เคตเองก็เหมือนกัน!!!>
ฉันค่อนข้างตกใจมันเลยล่ะ แต่พอคิดไปคิดมา
แองกุจังชื่นชอบพวกวัฒนธรรมอนิเมะของญี่ปุ่นมากเลยล่ะ
แถมเธอยังเป็นพวกฟูดดี้และสนใจญี่ปุ่นจากอาหาร แถมยังชื่นชอบพวกอนิเมะกับเพลงและเกมอีก
เพราะในไลฟ์เองเธอก็ร้องเพลงอนิเมะด้วยเหมือนกัน
<ช่ายย แล้วตอนนี้ก็เป็นวันหยุดฤดูร้อนของญี่ปุ่นใช่ไหมล่ะ งั้นเดียวฉันพาอิโรฮะไปด้วยนะ!>
<เอ๊ โอเคค่ะ งั้นเราจะ.. อ่ะ ไม่นะ>
<ทำไมล่ะ?>
ฉันตอบออกไปในขณะที่มองไปที่เพดาน
<พรุ่งนี้มีเรียนพิเศษอ่ะค่ะ.. พ่อแม่ของฉันอยากที่จะให้ฉันสอบเข้าโรงเรียนมัธยมต้น>
<หืม.. งั้นแสดงว่าอิโรฮะจังไม่อยากสอบหรอ?>
<ฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะคะ มันแค่น่ารำคาญเฉยๆ>
<ฮ่าๆ ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ มันคล้ายๆพวกเนอซเซอรี่ใช่ไหมล่ะ?>
<เนอซเซอรี่?>
<มันเหมือนกับพวกของเด็กๆอายุ 1 ขวบ ใช่ไหมคะ?>
<เหมือนพวกเนอซเซอรี่หรอ..?>
<หืม.. ถ้าให้ตอบมันก็คล้ายๆล่ะมั้ง เพราะว่าฉันเรียนที่โรงเรียนอนุบาล และ เรียนที่ประถมเป็นเวลา 5 ปี และ 3 ปีกับโรงเรียนมัธยมต้น และ 4 ปีกับมัธยมปลาย>
เมื่อมาลองคิดดูระบบการสอนของญี่ปุ่นกับสหรัฐมันต่างกันนี่เนอะ
<ตกใจใช่ไหมล่ะ ฉันเกิดในครอบครัวที่ดีนะ แต่ครอบครัวของฉันเขาเคร่งมากเลยล่ะกับพวกอาชีพในอนาคตของฉัน แถมยังมีคุณแม่ที่เคร่งอีก ฉันเลยจะเรียนอะไรนอกลู่นอกทางไม่ได้>
<จริงๆหรอคะเนี่ย..?>
<ช่ายย และเพราะเป็นอย่างงั้นฉันเลยลาออก แถมในทุกวันๆฉันก็โกรธเธอมากขึ้นทุกวันๆ ก็เลยตัดสินใจที่จะหนีออกจากบ้านเลยล่ะ>
<อะไรนะคะ..?>
<เพราะว่าฉันลาออกจากโรงเรียน ฉันเลยไม่สามารถที่จะอยู่กับคุณแม่ได้อีก แต่หลังจากนั้นฉันก็หาเงินจากการไลฟ์สตรีมและมีชีวิตอยู่อย่างงี้แหละนะ และฉันก็ได้รู้ว่าความรู้จากโรงเรียนก็ใช้ได้ดีอย่างน่าประหลาดใจเลยล่ะ ต้องขอบคุณมันเลย >
<ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้ว แองกุยังชื่นชอบการสอบอยู่ไหมคะ>
<ไม่อ่ะ ฉันไม่เอาอย่างงั้นหรอก ในกรณีของฉันมันมีเรื่องที่แย่มากกว่าเรื่องที่ดีนะสิ>
<อย่างงั้นเองสินะคะ..>
<ช่ายยย และบางครั้งนั้นเองฉันก็ได้คิดเล่นๆว่าถ้าฉันยังเรียนอยู่ บางทีฉันอาจจะไม่ได้เจอพวกเพื่อนๆและไม่ได้กลายเป็นสตรีมเมอร์ก็ได้นะ>
<ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็น่าเศร้านะคะ>
<ฉันก็คิดอย่างงั้นแหละ ฉันจินตนการไม่ออกเลยล่ะ ว่าชีวิตที่ไม่มีวีทูบเบอร์เนี่ยจะเป็นยังไง ฉันไม่อยากที่จะยอมแพ้น่ะ>
<……!>
<ฉันคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดมันขึ้นอยู่กับตัวบุคคลเองนั่นแหละ พ่อแม่ไม่ควรไปบังคับให้เด็กต้องสอบเข้าโรงเรียนมัธยมต้นด้วยซ้ำ ถึงมันจะน่าเสียดายที่ตัวเลือกเลยจะหรือไม่มาก แต่พ่อแม่เองก็ควรทำให้เด็กมีตัวเลือกในชีวิตของพวกเขาเท่าที่จะทำได้>
<นั่นแหละ นะเป็นสิ่งที่ฉันหวังว่าฉันต้องทำให้ได้> แองกุจังได้สรุปชีวิตของเธอให้ฉันฟัง
ฉันนั่งคิดอยู่ครู่นึง
แองกุจังที่นั่งรอฉันอย่างเงียบๆ และจ้องมาที่ฉัน
<…ตัดสินใจได้แล้วล่ะค่ะ ฉันจะไม่สอบเข้าเข้าโรงเรียนมัธยมต้น>
<เอาอย่างงี้สินะเนี่ย>
<ฉันจะคุยกับพวกเขาหลังจบหยุดฤดูร้อนเองค่ะ เพราะเรียนพิเศษหรือคอร์สมันได้เสียเงินไปแล้ว ก่อนที่ฉันจะคุย ฉันจะเรียนพิเศษให้ดีที่สุด>
<ฮ่าๆ ช่ายยย เป็นไอเดียที่ดีเลยนะ อนาคตที่อิโรฮะจังเป็นคนเลือกเองเนี่ย>
<ค่ะ และก็มีอีกหนึ่งสิ่งที่ฉันอยากจะทำก็คื->
“กร๊ากๆ ฮ่าๆ คร๊อก..”
<?>
<?>
พวกเราทั้งคู่ได้มองไปที่หน้าของอาเนะพร้อมกัน ที่เหมือนตอนนี้กำลังจะมีฝันดีอยู่
ตอนแรกที่มันเงียบๆ ฉันก็นึกว่าจะได้นอนแบบสบายๆซักหน่อย
แถมตอนนี้เธอดูนอนหลับสบายกว่าใครซะด้วย
พวกเราซุกไปที่ไหล่ของตัวเอง คิดว่ามันคงแย่ถ้าไปปลุกอาเนะเข้า โดยที่ทำเสียงดัง
ฉันดึงผ้าห่มขึ้นและในตอนที่ฉันหลับตาลง ตอนเช้าก็ได้มาถึง
＊ ＊ ＊
<อาเนโกะ เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันจะพูดใช่ไหม?>
“พี่อาเนะคะ…”
“ขอโทษค่ะ ฉันขอโตษษษษษษ”
เช้าวันต่อมา ทั้งฉันและแองกุจังได้นั่งอยู่บนพื้นและจ้องไปที่อาเนะ
ใบหน้าของพวกเรานั้นขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้า
“ฉันไม่คิดว่าฉันจะนอนดิ้นและเสียงดังขนาดนั้นนี่หน่าาา ฉันม่ายรู้ >w< ”
<เธอนี่มัน!>
“พี่อาเนะ!!”
“อ๊าาาาา ขอโตษค่าาาา”
เท่าที่อ่านมาโรงเรียนมัธยมต้นคงมีแบบต้องสอบเข้ากับแบบไม่ต้องสอบเข้าครับ
