[TL : ลืมอธิบายคำว่า ฟูดดี้ในตอนก่อนครับ ฟูดดี้แปลว่า คนที่ชื่นชอบในการกินอาหาร ]
มันก็ได้ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากที่แองกุโอกุได้ออกไปจากญี่ปุ่น
ในที่สุดฉันก็ต้องกลับมาทำการบ้านฤดูร้อน เข้าคลาสฤดูร้อน อัดคริป และ ดูไลฟ์ ชั่งเป็นวันหยุดฤดูร้อนที่สงบจริงๆ แต่ตอนนี้ยัง
ทุกๆวันในช่วงหยุดฤดูร้อน เช่นในชีวิตก่อนของฉันนั้นวุ่นวายสุดๆ
แล้วก็มีวันนึง
[อิโรฮะจัง ไม่อยากไปสระว่ายน้ำหรอ?]
“ไม่ค่ะ”
พี่อาเนะได้โทรมาหาและถามฉันอย่างนั้น
อย่ามาสบประมาทกิจกรรมในที่ร่มนะเฟ้ย ! ใครมันจะอยากไปที่อย่างนั้นกันคะ? ฉันคิดว่า “ฉันไม่อยากไปที่สระน้ำเลยซักนิด” แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามา ดัง ปั้ง!
“อะไรอ่ะ !?”
“มารับแล้วจ้าาา ไปกันเถอะ !!”
“ม่ายยยย ช่วยด้วยค่าาา คุณแม่ หนูจะโดนลักพาตัวแล้ว!”
“ฮ่าๆ อิโรฮะหม่าม้างั้นเลย หึๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องเป็นห่วง เธอได้อนุญาติเรียบร้อย ! ไหนดูหน่อยสิ อันนี้ชุดว่ายน้ำกับผ้าขนหนูใช่ไหม โอเคค”
“ใครก็ได้ช่วยด้วยยย”
มันไม่มีทางที่ฉันจะชนะได้โดยใช้แรง ฉันเลยโดนลากและโยนเข้าไปในรถ
และพี่อาเนะก็ได้พาฉันไปที่สระว่ายน้ำขนาดใหญ่
ดูเหมือนว่าพวกเขาได้นัดกันเอาไว้ และพี่อาเนะก็ได้โบกมือไปที่กลุ่มนั้น
“เดียวก่อนนะ.. พวกเราไม่ได้มากันแค่นี้หรอ?
“พูดเรื่องอะไรอ่ะ ? วันนี้เป็นวีทูบเบอร์ออฟไลน์มีตติ้งยังไงล่ะ !”
“คะะะะะ..?”
＊ ＊ ＊
ฉันลอยตัวบนสระว่ายน้ำและร้องไห้ออกมา
ทำไมฉันต้องได้เห็นร่างกายแบบ 3D ของเหล่าโอชิด้วยอ่าาา
ฉันหมายถึง มันเหมือนจะเป็นเรื่องปกติที่ฉันเคยเห็นตัวจริงๆของพวกเขามาแล้ว
“แม่งพี่อาเนะก็แบบ [อะไรนะ? นึกว่าจะเคยเจอโอชิของตัวเองซะแล้วอีก] แล้วฉันจะเคยเจอได้ไงง่ะ?”
“เอ่อ.. อิโรฮะจัง ใช่ไหม? ทำอะไรอยู่หรอ..?””
“……!”
เป็น 1 ใน วีทูบเบอร์ที่ฉันพึ่งเคยพบตัวจริงเป็นครั้งของในวันนี้ ได้เรียกฉัน
ฉันมองซ้ายมองขวาด้วยความร้อนรน และรีบวิ่งไปที่พี่อาเนะและหลบไปด้านหลังของเธอ ฉันจะไม่ยอมทำลายเขตแดนระหว่างแฟนคลับกับโอชิหรอกนะ…!
“ไม่นะ เธอหนีฉันไปแล้่วอ่ะ..”
“ฮ่าๆ สงสัยเธอคงจะอายล่ะมั้ง แถมอิโรฮะจังก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ แต่เธอติดอาเนโกะไปหน่อย สงสัยรักเธอแหงเลย~
“อ่ะไม่นะ รู้สึกอายจัง!”
“ไม่ ไม่ใช่ค่า!”
ฉันจะรู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกสลายพอได้ยินการเข้าใจผิด
แต่พอได้เห็นเหล่าวีทูบเบอร์หลายๆคนมารวมตัวกัน แบบฉันว่าฉันมีปัญหาแล้วมั้ง
รายล้อมด้วยเหล่าสาวๆแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องมองไปที่ไหนได้
และฉันจะไม่ยอมให้สายตาปีศาจที่อยู่ในตัวฉันมองไปที่เหล่าโอชิหรอกนะ!
ฉันเลยมองไปที่พี่อาเนะซะเลย
ฉันรู้สึกผ่อนคลายเลยล่ะ มันทำงานจริงๆด้วย ใช่ไหมล่ะ มันก็เหมือนตอนที่โกรธมากๆ พอคิดหน้าของคุณแม่ขึ้นมาไว้เพื่อเตือนใจตัวเอง
“ดูสิน่ารักสุดๆเลยล่ะ เธอจ้องไปที่อาเนโกะเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือด้วยล่ะ ตอนแรกฉันนึกภาพว่าอิโรฮะจังต้องเป็นคนที่ซื่อตรงเหมือนในสตรีม ไม่รู้เลยว่าจะมีมุมน่ารักแบบนี้นอกสตรีมด้วย”
ฉันรู้สึกผิดหวัง..
แล้วพี่อาเนะก็ได้พูดออกมา “หึๆ พึ่งรู้งั้นหรอ ใช่แล้วล่ะ อิโรฮะจังชอบฉันมากไงล่ะ!”
ว่าแต่ฉันบอกแบบนั้นตอนไหนหว่า
ถึงแม้ว่า
เอาจริงๆแล้ว ฉันตกใจนะ
“ฉันไม่ได้จะหยาบคายหรอกนะ แต่ทุกคนเข้าพวกกิจกรรมแบบนี้กันบ่อยใช่ไหม? ฉันนึกว่าทุกคนจะไม่เก่งพวกกิจกรรมนอกบ้านอย่างพวกว่ายน้ำในสระซะอีก”
“””อ่ะ, ……, อืม.”””
ทุกๆคนได้มองไปคนละทาง
ฉันคิดว่าทุกๆคนที่นี่เป็นเหยื่อ ใช่ เหมือนกับฉันนี่แหละ
มีหนึ่งในวีทูบเบอร์เหล่านั้น ได้พยายามจะเปลี่ยนอารมรณ์ของทุกๆคนโดยเล่าเรื่อง และตะโกะออกมา แต่ก็..
“มันก็สนุกนะที่มาที่สระว่ายน้ำเนี่ย”
“มันเหมือนเป็นสวรรค์สำหรับตัวตลกอย่างชั้นเลยล่ะ และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาสระว่ายน้ำกับเพื่อนด้วย แต่มันสนุกมากเลยล่ะ..”
“”””อ่ะ”””
“ฉันก็รู้สึกเป็นห่วงชุดว่ายน้ำที่ฉันซื้อไว้เมื่อ 10 ปีที่แล้วอยู่เหมือนกัน แต่ดูสิฉันใส่ได้อยู่เลยนะ เหมือนตอนนั้นที่ฉันนัดกันไว้ และทุกๆคนในห้องก็ไม่มากันซักคน!”
“”””อ่ะ”””
“อ่ะ สนุกจังเลยย! ในตอนที่ฉันมาที่แบบนี้เนี่ยตอนที่เล่นคนเดียวมันสนุกมากเลยล่ะ แต่พอมากับพวกเพื่อนๆมันมีหลายสิ่งสนุกๆให้ทำอีกนะ…”
“พอเถอะนะ ขอร้อง อย่าอีกเลย..”
“?????”
หนึ่งในวีทูบเบอร์ได้หยุดพูดออกมาหลังจากเล่าจบ
แต่เหมือนเธอจะไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่านั่นเป็นประสบการณ์อันแสนดำมืด และเอียงคอไปมา
ฉันพูดอะไรไม่ได้นอกจากสะอึก และน้ำตาไหลออกมา
ฉันปลอบใจจิตใจของตัวเอง และเดินออกมาจากด้านหลังของพี่อาเนะ ฉันต้องทำอะไรซักอย่างในฐานะของแฟนคลับหน่อยแล้ว!
ฉันเดินไปกุมมือของเธอแล้วพูดออกมา
“งั้นไปเล่นด้วยกันเถอะค่ะ เห็นไหมคะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะ พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่!”
แล้วในตอนนั้นทุกๆคนก็ร้องไห้ออกมาเฉยเลย
ฉันเอียงหัวแล้วพูดออกมา “ทำไมอยู่ๆทุกคนถึงร้องไห้กันล่ะคะ.. ? ถึงฉันจะไม่รู้ แต่ไปเล่นกันเถอะ!”
ในที่สระว่ายน้ำ ในฤดูร้อน
เรื่องราวของเหล่าเพื่อนพ้องที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ได้เริ่มขึ้นแล้ว!!
“อ่ะ ขอโทษน้าา พอดีฉันน้ำมูกไหล ทุกคนไปกินมื้อเย็นด้วยกันเถอะ ! หนาวแบบนี้ฉันอยากกินราเมง!”
“อาเนโกะ。。。。”
พวกเราทุกคนจ้องไปที่เธอและหัวเราะออกมา
ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้ตัวหรือเปล่านะว่าเธอได้ทำอะไร หรือ เธอตั้งใจกันนะ
ด้วยรอยยิ้มของทุกคน พวกเราก็ได้ไปหาอะไรกินกันที่ร้านขายแผงอาหาร
พวกเรากิน ว่ายน้ำ และเล่นสไลเดอร์ ! พวกเราสนุกสนานกับการว่ายน้ำโดยไม่พัก
＊ ＊ ＊
ฉันกลับมาที่บ้านด้วยความหมดแรง
คุณแม่ยังไม่กลับมาเลย
ฉันเริ่มที่จะไลฟ์สตรีมและได้เล่าให้พวกคนดูได้ฟัง
>อิจฉาจังเลย
>น่ารักกันเกินไปแล้ว!
>อาเนโกะยังเหมือนเดิมเลยนะ
มันก็ผ่านมาเดือนหนึงแล้วหลังจากที่ฉันเริ่มสตรีม และ
“อ่ะ ลืมที่จะสตรีมฉลองครบรอบเดบิวต? 1 เดือนเลย!”
>ในที่สุดเธอก็รู้ตัว !
>แต่ฉันไม่รู้เลยนะว่ามันผ่านมาเดือนนึงแล้ว
>แต่มันก็แค่เดือนเดียวเองนะ
>เป็นจำนวนที่เยอะมากเลยนะในเดือนเดียว
>ทั้งหมดต้องขอบคุณอาเนโกะเลยล่ะ
วู้ว ฉันทำได้
เหมือนอาเนะจะมาเตือนฉันว่า วันนีเป็นวันครบรอบ 1 เดือนและห้ามลืมเด็ดขาด มันทำให้ฉันหงุดหงิด!
ไม่สิ สงสัยต้องขอบคุณเธอแหละครั้งนี้
ให้บอกอีกแบบก็คงเพราะช่วงนี้ฉันยุ่งมากๆเลยลืมไป
เพราะล่าสุดฉันก็เรียนพิเศษช่วงฤดูร้อน ทั้ง แองกุจังมาอีก และเรื่องๆอื่นตั้งเยอะ
“ถึงจะรู้ว่าช้าไปหน่อย แต่พรุ่งนี้ฉันจะสตรีมครบคอบ 1 เดือน!”
>สตรีมครบรอบ 1 เดือน !
>งั้นพรุ่งนี้จะทำอะไรหรอ?
>สตรีมร้องเพลง ! !
“ฉันไม่บอกหรอกนะ ให้ไปทายกันเองและเดียวฉันจะประกาศไงล่ะ!”
มีการทายกันในช่องแชท มีคนที่ถูกด้วยแต่ฉันไม่บอกหรอกนะ
แต่อยู่ๆทำไมในช่องแชทก็เล่นตลกกันเนี่ย..?
