“แล้วในตอนนี้ฉันก็สอนเพื่อนเกือบทุกคนในห้องไปแล้วล่ะ”
ฉันคุยเกี่ยวกับเรื่องที่มันได้เกิดขึ้นในห้องและเรื่องที่ฉันทำอยู่ในตอนนี้ก็คือ
“ชั้นเรียนภาษายูเครนครั้งที่ 2!”
แต่ถ้าพูดแต่เรื่องของการเรียนมากเกินไปมันจะท้อเอาได้ มันเลยต้องมีเวลาการพักให้หายใจบ้าง
>ดีใจด้วยนะที่จัดการเสร็จหมดแล้ว
>แม้แต่ผู้ใหญ่เองก็ยังมีเวลาลำบากในการจำแต่เด็กประถมคนนี้เก่งจริงๆ
>อิโรฮะจังเองก็เป็นเด็กประถมนะรู้ไหม
“แหมม ก็ฉันพิเศษนี่พวกนายก็รู้ ฉันหวังว่าคุณครูของฉันจะเรียนรู้ได้เร็วกว่านี้ซักนิดนึง ”
>เธอเหมือนครูยิ่งกว่าคุณครูจริงๆซะอีก
>คุณครูส่วนใหญ่เองก็ทำงานหนักและไม่มีเวลาด้วยซ้ำนะ
>ขนาดทำงานล่วงเวลาเองก็ไม่ได้เงินนะ
“ฉันรู้แล้วล่ะ และฉันก็ไม่ได้กล่าวหาครูด้วยนะแถมฉันยังรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ”
จากการที่มีเด็กนักเรียนใหม่ได้เข้ามา มันไม่ได้แปลว่างานที่คุณครูต้องทำมันจะลดน้อยลง
แถมเธอยังเอาเวลาของเธอไปทำกระดาษปริ้นของตัวเองด้วยซ้ำ
“เห๋..? ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคุณครูที่ดีแล้วหรอถ้าเทียบกับปกติ”
>คุณครูคงลำบากน่าดูเลย
>แถมยิ่งมีเด็กนักเรียนมากใหม่อีกคงต้องมีหลายสิ่งต้องทำ
>แล้วยิ่งในกรณีนี้ที่มีเด็กย้ายมาแบบทันทีอีก
“เพราะฉันมองสิ่งต่างๆจากมุมมองของเด็กเพราะงั้น ครั้งหน้าเดียวฉันจะบอกขอบคุณคุณครูเอง!”
>wwww
>ฉันไม่เคยได้ยินใครพูดแบบนี้นอกจากเด็กจบปริญาเลยนะ w
“แล้วก็นะ ฉันรู้ว่าตอนนี้พวกเราออกนอกเรื่องกันไปกันแล้ว แต่สิ่งที่ขาดจริงๆตอนนี้คือคนที่พูดยูเครนได้ในญี่ปุ่นตอนนี้ เพราะงั้นฉันจะมีความสุขมากๆเลยนะ และพวกเราก็จะได้มาดูวีทูบเบอร์ยูเครนด้วยกัน ได้เวลาเพิ่มจำนวนของวีทูบเบอร์ที่พูดยูเครนได้กันเถอะ!”
มีวีทูบเบอร์อยู่บ้างส่วนเลยล่ะที่อยู่ที่ยูเครน
เมื่อที่ผ่านมานี้ฉันได้ไปลองสำรวจของวีทูบเบอร์แถวๆนั้นดูเพื่อให้คุ้มค่ากับเงินที่ฉันเสียไป
เพราะฉันได้เรียนรู้มาจากพวกเขาด้วยล่ะนะ
>wwwww
>ผมไม่ค่อยแน่ใจหรอกนะถ้านั่นเป็นจุดหมาย..
>ผมพูดยูเครนได้ก็จริงแต่คลาสนี้มีประโยชน์มากเลยล่ะ
“โว้วว ดูเหมือนว่าคนที่พูดได้จะเริ่มเพิ่มแล้วสินะ ถ้าพวกนายชอบภาษานี้แล้วล่ะก็ลองไปหางานแปลดูก็ได้นะ เพราะในตอนนี้ ฉันเองก็รับแปลสิ่งต่างๆจากญี่ปุ่น ไปเป็น ภาษายูเครน ถึงแม้จะจ่ายไม่เยอะ แต่มันก็ยังได้เงินนะ!”
> OwO
>นี่มันจะช่วยฝึกการใช้ภาษาด้วยสินะ?
>ขอบคุณมากเลยนะอิโรฮะจัง ผมไม่รู้เรื่องแบบนี้เลยล่ะ
นักเรียนที่ย้ายมาเองก็ต้องเรียนในคลาสสอนภาษาญี่ปุ่นนอกเพิ่มเป็นพิเศษเหนือจากที่เรียนปกติด้วย
ก็หมายความว่าพวกเขาเองก็จะเรียนไม่ทันเช่นเดียวกัน
และนั่นคือที่มาของการสอนภาษาญี่ปุ่นเวอร์ชั่นภาษายูเครน
เมื่อลองเอาไปเปรียบเทียบกัน จะทำให้สามารถเรียนภาษาญี่ปุ่นไปพร้อมกับการเรียนตามปกติได้ดีมากที่สุด
ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันจะมีประสิทธิภาพเท่าไหร่
แต่ถึงยังไงมันก็ช่วยทำให้ฉันได้รับอนุญาติให้ดูไลฟ์ในตอนที่พักเที่ยงได้อีก ดีสุดๆ
นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ฉันพูดไปในไลฟ์ก็ได้นะ www
ไม่มีเหตุผลอื่นใด และเพื่อใครเป็นพิเศษ
จริงๆนะ
“และนี่คือทั้งหมดของการบรรยายวันนี้จ้า ขอบคุณที่ทำงานหนักกันน้าาาา ขอบคุณค่า”
>โอซุการะตะ!
>โอซุการะตะ!
>โอซุการะตะ!
>โอซุการะตะ!
ฉันปิดหน้าไลฟ์แล้วถอนหายใจออกมา
“ฟิ้ว..”
ความหวือหวาในช่วงเปิดเทอมเหมือนจะจบลงแล้ว และชีวิตก็กลับมาคงที่อีกครั้ง
“…เฮ้อ”
ในตอนนี้มีหนึ่งสิ่งที่ฉันจะต้องเผชิญหน้าด้วย
ฉันเปิดมือถือขึ้นมาและโทรไปหาใครบางคน
“เน่ พี่อาเนะ พรุ่งนี้ว่างป่าว”
ฉันโทาหาพี่อาเนะและถามว่าเธอว่างไหม
“ขอโทษที่ต้องรบกวนนะคะ”
ฉันได้เดินเข้าไปในห้องของพี่อาเนะเหมือนอย่างเคย
เธอต้อนรับฉันแบบเดิมๆ พลังงานเต็มหลอด
“โอ้ แหมมม มีอะไรหรอ ผิดปกตินะเนี่ย มันหายากมากเลยนะที่อิโรฮะจังจะโทรมาอ่ะ!”
ถ้าถามฉันว่าจริงไหม ก็ ใช่แน่นอน
หรือถ้าจะให้พูด มันก็เป็นครั้งแรกเลยมั้งตั้งแต่ที่ผมกลายมาเป็นอิโรฮะ
ฉันก็โดนดึงไปมาอยู่พักนึงนั่นแหละ
แต่ฉันก็ไม่สามารถอยู่แบบนี้ได้ตลอดไป
“อ่ะ ฉันอยากให้พี่อาเนะรับนี่ไปค่ะ”
“อืมมม ทำไมต้องเป็นสมุดบัญชีอ่ะ?”
มันเป็นสมุดบัญชีของเงินที่ฉันหาได้ในการเป็นวีทูบเบอร์
ฉันมีหนึ่งอย่างที่ฉันต้องตัดสินใจกับเงินที่ได้มาและไม่ได้บอกกับช่องแชทไป
นั่นก็คือการจ่ายหนี้คืนไงล่ะ
เพราะพี่อาเนะเองก็เป็นผู้ให้ทุนในการเดบิวต์ของฉัน
เธอบอกกับฉันว่าไม่ต้องเป็นห่วงเกียวกับเรื่องของเงิน เพราะเดียวมันก็ได้มาจากการที่ฉันสตรีมและพี่เขาจะเอาคืน
แต่ถึงยังไง
“ฉันได้รู้เรื่องนึ่งในตอนที่ได้รับเงินก้อนแรกในฐานะวีทูบเบอร์”
ไม่ว่าฉันจะคำนวนไปกี่ครั้งเงินที่พี่อาเนะเอาไปมันก็น้อยกว่าที่ใช้ในการเดบิวต์ของฉันอยู่ดี
งั้นเราจะเริ่มด้วย
“พี่บอกเพราะนั่นคือภาษีด้วย แต่พี่โกหกใช่ไหมล่ะ?”
“รู้ด้วยหรอเนี่ย..”
พี่อาเนะแลบลิ้นออกมา ราวกับยอมแพ้
ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ
“แต่พี่ก็ไม่ได้โกหกนะ จริงๆนะ ก็แค่พี่ไม่คิดว่าพี่จะยอมรับเงินที่อิโรฮะจังหามาได้ด้วยตัวเองอ่ะ”
ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมทั้งคุณแม่ และพี่อาเนะ แถมคนรอบๆตัวฉันเองก็เป็นแบบนี้กันหมด
ทำไมถึงไม่ค่อยมีใครยอมเอาเงินที่ฉันให้เลยล่ะ?
“…..ทำไมล่ะคะ?”
“นั่นเป็นคำถามหรอ.?”
“แล้วทำไมพี่ถึงจ่ายให้ฉันด้วยล่ะ ทำไมถึงตัดสินใจให้ฉันเดบิวต์เป็นวีทูบเบอร์ด้วยล่ะ?”
“เพราะว่ามันง่ายไงล่าา แถมมันยังสนุกอีกนะ แถมพี่เองก็จะได้ทำไลฟ์หรือวีดีโอกับอิโรฮะจังเยอะๆไง”
มันเป็นเหตุผลแบบพี่ๆน้องๆที่ธรรมดาจังเลยแฮะ
และพี่เขาเองก็คงยังสื่อสัตย์ต่อความปราถนาของตัวเองเสมอมา
“อีกอย่างก็คงเป็น เพราะพี่เป็นห่วงอิโรฮะจังอ่ะ”
“เป็นห่วง..?”
เป็นเหตุผลสุดท้ายที่ฉันคาดไม่ถึงเลยแฮะ
ฉันมีความสุขเพียงพออยู่แล้วขอแค่ได้ดูไลฟ์ของวีทูบเบอร์ที่ฉันชอบ
“ก็เพราะอิโรฮะจัง บอกเองนี่ว่าไม่สนใจในชีวิตจริงเท่าไหร่ แล้วแบบ “ฉันไม่สนใจชีวิตฉันอยู่แล้วล่ะ ต่อให้มีคนมาสนใจมันก็เป็นเรื่องของเขา””
“……!”
“อิโรฮะจังไม่อยากยุ่งกับใครนอกจากเขาจะมายุ่งก่อนใช่ไหมล่ะ พี่เดาว่ามันแบบอิโรฮะจังคิดว่าตัวเองไม่ต้องจำเป็นไปยุ่งมากกว่า แบบมองเป็นคนแปลกหน้าแบบนั้น ไม่สิ หรือต้องบอกว่ามองเป็นเครื่องมือดีอ่ะ?”
“นั่นมัน..”
ถ้าถามว่าจริงไหม ก็จริงเพราะฉันเองก็หาผลประโยชน์จากพี่เขาเอง
เพราะฉันต้องหาเงินมาจ่ายพรีเมี่ยมไงล่ะ!
และที่บอกว่าฉันไม่ค่อยสนใจชีวิตจริง
เพราะนี่คือชีวิตของฉันไง!
“เพราะพี่เองก็ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนมาสักพักแล้ว และอิโรฮะก็ชอบมองพี่แบบเป็นคนอื่นด้วยอ่ะ จะไม่ให้พี่กังวลได้ไงเล่า พี่หงุดหงิดจริงๆด้วย!”
“หงุดหงิด?”
“ชั่ย ชั่ย ชั่ย”
พี่อาเนะยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ?
เธอทิ่มแทงฉันด้วยสายตาของเธอ
แล้วพูดออกมาว่า
“ทั้งหมดนั่นคือเหตุผลไงล่ะ”
แล้วพี่ก็อยากจะบอกกับอิโรฮะอีกว่า
“ชีวิตนี้มีอะไรให้สนใจอีกเยอะมากเลยนะ!”
