ฟุเอ๊ เกิดใหม่ก็เก่งภาษาสุดๆซะแล้วค่ะ – ตอนที่ 34 ความสามารถที่ได้วิวัฒนาการ

“แล้วชุดแบบไหนล่ะที่อิโรฮะชอบ?”

“แล้วก็คนแบบไหนที่อิโรฮะจังชอบหรอ?”

“หญิงสาวเท่านั้นค่ะ! แบบพี่สาวตัวสูงๆหน่อย”

“มั่ย”

“เอ้า!”

จากนั้นพวกเราทั้งคู่ก็ได้พูดไอเดียที่คิดออก

นอกจากนั้นแล้ว ฉันเองก็เรียนรู้รู้ที่จะรีเควสงานที่ตัวเองต้องการ

เพราะจาก 2d โมเดลแรกของฉัน พี่อาเนะเป็นคนดูแลทุกอย่างตั้งแต่สั่งจนได้รับหรือแม้กระทั่งขั้นตอนจ่ายตัง

แถมพี่แกก็ยังพูดอีก “ด้วยในตอนนี้เป็นโอกาศที่ดี เพราะงั้นมาออกแบบกันเองเนอะ!”

เธอเองก็บอกว่าจะอยู่ตรงนี้ตลอด เพราะงั้นฉันเลยไม่ได้เป็นห่วงอะไรมาก

และในตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น พี่อาเนะก็ได้เปิดปากและพูดออกมา

“พูดถึงเรื่องนั้นแล้ว..”

“อิโรฮะจังกำลังจะคอแลปกับวีทูบเบอร์จากทั่วทั้งโลกใช่มะ!?”

“ฉันไม่แน่ใจหรอกค่ะว่ามันจะเป็นไปได้จริงๆหรือเปล่า หรือพวกเขาพูดเพื่อขอบคุณซุปเปอร์แชท”

“ไม่หรอกนะ พี่ไม่ได้โกรธจริงๆนะ พี่มีความสุขด้วยซ้ำที่ในที่สุดอิโรฮะจังก็เริ่มเข้าหาวีทูบเบอร์คนอื่นมั่งแล้ว”

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ใช่ในฐานะแฟนคลับแต่เป็นในฐานะวีทูบเบอร์คนหนึ่ง ฉันต้องเข้าใจความสนุกของการเป็นวีทูบเบอร์ด้วยตัวเอง ฉันคิดว่าในตอนนี้ฉันเริ่มที่จะเข้าใจแล้วล่ะว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ และแน่นอน ฉันขีดเส้นไว้แล้วค่ะ! ”

“แหมๆ เป็นอย่างนั้นเองสิน้าาาา~!”

จ้องงงง พี่เข้าจ้องมองฉันด้วยรอยยิ้ม

ฉันผลักเธออกไปจากหน้าของฉันแล้วพูดออกมา “น่ารำคาญสุดๆเลยค่ะ”

ฉันรีบลุกขึ้นยีนและวางมือที่กลอนประตูเพื่อที่จะหนีออกไป

“จะไปที่ไหนหรอ?”

“จะไปถามไมเกี่ยวกับคำขอที่คุยกันครั้งก่อนค่าาาา”

ฉันรีบปิดประตูที่อยู่ด้านหลังของฉันอย่างรวดเร็ว

แย่สุดๆเลยล่ะ.. หน้าของผมตอนนี้มันร้อนไปหมด

* * * *

“และนั่นแหละนะคือกำหนดการทั้งหมดของฉัน!”

>ความรู้สึกของการที่มีคนจากหลายๆประเทศอยู่รวมกันนี่มันสุดยอดไปเลยน้า

>มันไม่มีวีทูบเบอร์คนไหนที่คอแลปกับวีทูบเบอร์จากหลายๆประเทศทีเดียวกันหรอกนะครับ (สหรัฐ)

>ฉันไม่แปลกใจเลยล่ะที่จะมีคนคอแลปกันเยอะขนาดนี้

ฉันเปิดเผยเกี่ยวกับสตรีมในอนาคตของฉัน

การบอกให้ช่องแชทรู้ก็ครึงหนึ่ง แต่อีกครึ่งคือให้ช่องแชทตรวจสอบเรื่องของการคอแลปด้วย เพราะฉันเองก็กังวลว่าอาจจะมีการรั่วไหลของข้อมูลในการคอแลป

หลังจากที่ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่จะไปเรื่องต่อไปแล้ว

ในตอนนั้นเอง ก็มีซุเปเปอร์แชทอันหนึ่งเด้งขึ้นมา

>¥1,680 ต้องทำยังไงผมถึงที่จะเรียนรู้ภาษาต่างๆได้เหมือนอิโรฮะจังหรอครับ? ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ค่อยเก่งในการเรียนภาษาเลยครับ และผมเองก็ยังจำภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ด้วย ผมมักจะได้กากบาทสีแดงตลอดเลยในตอนสอบที่โรงเรียน..

“อังกฤษ… ฉันจำภาษาอังกฤษยังไงหรอ..?”

>ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะคะ..

>ฉันเองก็ไม่เก่งภาษาต่างประเทศเหมือนกัน..

>ผมก็เหมือนกันเพราะว่าญี่ปุ่นมันเป็นประเทสเกาะล่ะมั้ง?

ในกรณีของฉันแล้ว เพราะฉันมีความสามารถสุดโกงนี้การเรียนรู้สำหรับฉันมันเลยเหมือนแค่การมองผ่านๆ

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ฉันไม่เก่งในด้านการอธิบานว่าฉันเรียนรู้มันได้ยังไง

ฉันสามารถพูดเกี่ยวกับที่ตัวของภาษาได้ ตัวอักษรมันได้ หรือความแตกต่างของภาษา

ถึงยังไงก็ตาม และยิ่งในกรณีแบบนี้ฉันเองก็เริ่มเข้าใจความสามารถของฉันที่เหมือนจะดีขึ้นเพราะฉันป้อนข้อมูลมันเข้าไปซ้ำๆ

หรือจะให้พูดเข้าใจง่ายๆ

ความสามารถของฉันมันเป็นประเภท “เติบโต”

เวลาที่ฉันใช้ในการเรียนรู้แต่ละภาษามันเริ่มสั้นลงขึ้นเรื่อยๆ

และแน่นอนว่ามันก็ขึ้นอยู่กับภาษาที่เรียนด้วยนั่นแหละ

ฉันพึ่งมารู้ตัวก็ตอนเมื่อที่ฉันเรียนรู้ภาษายูเครนด้วยแค่เวลาสั้นๆ

และฉันก็ยังเรียนภาษาอังกฤษแบบบลิทิชในเวลาแปปเดียวอีก

“โอเคทุกคน.. งั้นที่ทุกๆคนสงสัยก็คือ “ทำไมคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ถึงแย่ในภาษาอังกฤษ” มันน่าจะโอเคนะถ้าฉันจะอธิบายแบบนี้ ฉันจะลองพูดเกี่ยวกับมันนะ ถึงแม้มันจะดูนอกเรื่องไปนิดหน่อยจากคำถามแรกที่ว่า “ทำยังไงถึงจะจำภาษาอังกฤษได้” ”

>เย่ ผมรอเวลานี้มาตั้งนาน

>เย่

>ฉันดูสตรีมของเธอเพื่อที่จะรอฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยล่ะ

“เอาล่ะ มาเริ่มกันเถอะ แค๊กๆ ฟังกันให้ดีนะ..”

ฉันเปิดปากของฉันออกมาอย่างช้าๆ ด้วยความกังวล

“ทำไมคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ถึงแย่ในภาษาอังกฤษ..? ฉันคิดออกได้หลายเหตุผล”

ฉันพยายามคิดคำพูดที่มันอยู่ด้านในหัวของฉัน

และเพราะมันเป็นแค่ทฤษฎี ฉันเลยไม่สามารถการันตีได้ถึงความแม่นของมัน แต่ว่า..

“และเหตุผลแรกเลยที่ฉันคิดออกก็คือ “ความจำเป็น” จากการที่ฉันเห็นในคอมเม้นผ่านๆ ยิ่งพวกนายอยู่ในญี่ปุ่นกันนานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไม่มีโอกาศให้พวกนายใช้อย่างอื่นนอกจากภาษาญี่ปุ่น ถ้าพวกนายไม่ใช้มันพวกนายก็ไม่มีโอกาศที่จะเรียนรู้มัน แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่มีแค่ในญี่ปุ่นนะ”

>เป็นอย่างงั้นเองหรอเนี่ย..?

>ผมมีภาพในหัวตลอดเลยล่ะว่าชาวต่างชาติจะมีภาษาที่สองเสมอ

>ผมก็นึกว่าทุกๆคนสามารถพูดอังกฤษได้ซะอีก

“ใช่นั่นก็ถูกส่วนหนึ่ง เพราะมีหลายๆประเทศที่คนในประเทศสามารถพูดภาษาอังกฤษกันได้อย่างคล่องแคล่ว แต่พวกนายรู้ไหมล่ะในประเทศที่คนทั้งประเทศพูดภาษาอังกฤษ ฉันยกตัวอย่างเป็นสหรัฐเองก็แล้วกัน คนในประเทศนั้นปฏิเสธที่จะเรียนรู้ภาษาที่ 2 คล้ายกับญี่ปุ่นสุดๆเลยล่ะจากเหตุผลที่ได้กล่าวไว้ในตอนแรก คือ มันไม่จำเป็น”

และฉันก็เพิ่มเข้าไป “และแน่นอน นั่นไม่ใช่เรื่องทั้งหมดที่ฉันจะพูด”

คนอเมริกัาหลายคนเชื่อว่าภาษาอังกฤษนั้นเป็นภาษาครอบจักรวาล และความจริงก็ยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่พวกเขาคิดมันไม่ผิด

“ในทางตรงกันข้ามแล้ว มีหลายๆประเทศที่คนในประเทศเองก็เรียนรู้ภาษาอังกฤษโดยที่ไม่จำเป็น เช่น เรื่องราวของอินเดียที่เกิดขึ้นจริง”

ด้วยจำนวนประชากรราวๆ 1.4 พันล้านซึ่งเทียบได้พอๆกับจีน

ถ้าให้เทียบจุดศูนย์กลางของแรงโน้มถ่วงจากประชากรบนโลกละก็ ทางทิศเหนือก็คงเป็นประเทศอินเดีย

“และในอินเดียนั้นเองก็มีจำนวนภาษาที่คนในประเทศนั้นชื่นชอบกันค่อนข้างเยอะ ถ้าให้บอกเป็นจำนวนก็คงมากกว่า 20 ภาษา และในหมู่คนอินเดียด้วยกันมันกลายเป็นเรื่องปกติไปเลยที่จะคุยกันไม่รู้เรื่อง”

ดังนั้นในตอนที่พวกเขาจะต้องเข้าสู่ระบบการศึกษาของโรงเรียน ก็ได้เกิดปัญหา

เรื่องแรกเลยก็คือ พวกเขาไม่เข้าใจในตัวภาษา

และนั่นเป็นเรื่องราวก่อนที่จะเข้าระบบการศึกษาด้วยซ้ำ

“ก่อนที่จะเรียนภาษาอะไรภาษาหนึ่ง เราต้องหาภาษาที่เราต้องใช้เป็นอย่างแรกซะก่อน”

ถ้าให้เปรียบเทียบมันก็เหมือนกับว่าเราไม่มีเสื้อผ้าและไปที่ร้านขายเสื้อผ้านั่นแหละ

มันเหมือนที่จะเป็นมุขตลก แต่เอาจริงๆแล้วปัญหาที่เกิดขึ้นเพราะอะไรอย่างงี้

มันก็มีเหมือนกันนะ