ในตอนนี้ฉันไม่สนใจในเรื่องของความรักหรอกนะ
เพราะในตอนนี้ฉันเป็นวีทูบเบอร์ไปแล้วนี่หน่า
ฉันตอบเธอไปแบบนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอกลับพยักหน้าอย่างแรงแทน
นี่มัน…? ฉันต้องรู้สึกโล่งใจเพราะเธอไม่ได้รักฉันแบบจริงจังใช่ไหม?
เอาเถอะ ฉันไม่รู้จักความรู้สึกแบบนั้นหรอก
แต่บางทีฉันเองก็เคยรู้สึกโดน ‘หักหลัง’ จากโอชิเหมือนกัน
ซึ่งในตอนนั้นเองที่ฉันได้รู้สึกแบบนั้นซึ่งฉันก็ทนมันได้นั่นแหละถึงมันจะทำให้ฉันมีอาการมึนหัว ที่มันทำให้ฉันอยากที่จะอ้วกออกมา หรือ ฉันจะบาดเจ็บเล็กๆหน่อย ที่ต้องไปหาหมอเพื่อรักษาสุขภาพจิตเพราะฉันไม่สามารถทำงานให้เหมือนปกติได้
….? พวกนายคิดว่ามันแปลกใช่ไหมล่ะ ก็แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องในชีวิตก่อนของฉัน
แค่ในตอนนี้เรื่องราวมันน่าอึดอัดเกินไปแล้วค่าาา
ปล่อยฉันออกไปจากสถาณการณ์แบบนี้ที ใครก็ด้ายช่วยด้วยยย!
….เสียงร้องของหัวใจของฉันมันจะไปเรียกใครได้ไหมเนี่ยยย?
“เฮ้ออออ ในที่สุดก็เจอตัวแล้ววว!”
“ไมมมมมมมมมมมมมมม!!”
ไมได้ปรากฎตัวที่ด้านหลังของตึกโรงเรียน.. พร้อมกับสูดหายใจเข้า
มาสายสุดๆเลย ยัยบ๊องเอ๊ย!
ฉันไม่เคยมีความสุขที่จะได้เจอไมขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต
ฉันรู้สึกขอบคุณผู้มาช่วยอย่างไมอย่างสุดหัวใจ
“อิโรรรฮะจังงง ฉันรู้อยู่แล้วนะว่าเธอต้องมาเจอกับผู้หญิงคนนี้แน่ๆ ฉันก็บอกแล้วว่า อย่า!”
“จริงอ่ะ?”
“เธอบอกฉันจริงๆหรอ?!”
“ใช่ ฉันบอกไปแล้วและฉันก็พยายามที่จะพาอิโรฮะจังหลบเธอตั้งหลายครั้งด้วย!”
ไมสายหัวไปมาแล้วพูดต่อ “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอต้องการอะไร เพราะเธอพูดยูเครนอ่ะแต่ในตอนนั้นทีฉันรู้สึกถึงเธอในช่วงหลังเลิกเรียน.. แล้วเธอก็หายตัวไป อ๋าา ฉันน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ดีกว่า” เธอครวญครางออกมา
อ่ะ ฉันลืมบอกไมว่าฉันจะมาอ่ะ
“ขอโทษนะ..”
“ยัยบ้านี่มัน.. อิโรฮะจังโอเคหรือเปล่า? ไม่ได้ถูกจูบไปอีกใช่ไหม..? อิโรฮะจังเป็นของฉันนะ ฉันไม่ยอมให้เธอไปหรอก!”
ไมคล้องแขนของฉันราวกับขู่เด็กที่ย้ายมา..
ทำไมถึงบอกว่า “อีก” อ่ะฉันไม่ได้อยากให้แองกุจังจูบซักหน่อยและนั่นมันเป็นอุบัติเหตุ!!
แต่.. “ฉันไม่ยอมให้เธอ..” อย่างนี้นี่เอง..!
ไมโกรธเพราะว่าเธอกลัวที่จะเสีย “เพื่อน” ของเธอไปแน่ๆ เพราะเธอรู้ว่าเด็กที่ย้ายมาเธอรักฉันสุดๆ เป็นอย่างนี้แน่ๆนอนฉันมั่นใจมากๆ
เมื่อเห็นว่าไมเป็นอย่างงั้นเด็กที่ย้ายมาก็พูดออกมา…
“ฟู่..”
“นี่เห็นหรือเปล่าอิโรฮะจัง??” เหมือนเธอกำลังหัวเราะเยาะไมและพูดอะไรบางอย่างออกมา..?
สายตาของทั้งสองได้จ้องกันและกัน
อะไรอ่ะ..? ฉันแน่ใจเลยว่าการแสดงออกของไมมันจะทำให้เรื่องมันยากเย็นขึ้น เฮ้อ..
“อยากจะทำอะไรกันก็ทำไปเถอะ…”
ฉันหยุดคิดดีกว่า.. ปวดหัวเปล่าๆ
อ๊าาา อยากกลับบ้านไปดูสตรีมวีทูบเบอร์แล้วง่าาา
ฉันรู้แล้วล่ะว่าฉันต้องทำอะไร
และใช่ในเวลาแบบนี้นี่แหละ…
ฉันไปดึงสายสัญญาณระวังความปลอดภัยโดย’ ไม่ได้ตั้งใจ’
และเสียงแหลมดังก้องไปทั่วอาคารเรียน..
.
＊ ＊ ＊
ไม่กี่วันต่อมา
ฉันเดินอยู่ในโถงทางเดินของโรงเรียนและรู้สึกว่ามันมีใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่
ฉันหันไปมองและเห็นเด็กที่ย้ายมาจ้องมองฉันมาจากมุมเสา..
สายตาของเราทั้งคู่ได้จ้องกัน
<!!!?>
ฉันสงสัยจริงๆว่าเธอรู้หรือยังเนี่ยว่าฉันจับเธอได้แล้ว และเธอก็หลบใบหน้าของเธอไปตรงเสา
ไม่สิ นี่กำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่หรอ…?
เธอซ่อนใบหน้าของเธอแต่ฉันก็ยังเห็นได้ และเธอก็มองไปที่มือถือของเธอ… และก็หันกลับมามองฉันต่อ
ในหน้าจอของเธอมันคือวีดีโอของฉัน..
หรือแม้กระทั่งภาพพื้นหลังของมือถือมันก็เป็น “อิโรฮะสาวนักแปล..”
และไมก็ได้ปรากฎตัวขึ้นและคล้องแขนของเธอเข้ากับแขนของฉัน
และฉันก็มองไปที่นักเรียนที่ย้ายมาที่เหมือนกำลังยั่วยุไมอยู่
และหลังจากวันนั้นเรื่องแบบนี้มันก็กลายเป็นชีวิตประจำวันของฉันไปซะแล้ว..
＊ ＊ ＊
ถึงแม้มันจะดูน่ารำคาญขึ้นไปบ้างแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรและปล่อยให้มันเกิดขึ้นต่อไป เหมือนในทุกๆวัน
บางทีฉันก็ตกใจนะกับสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์
การคอแลปกับ vtuver จากประเทศต่างๆก็จบลงด้วยดีโดยที่ไม่ได้มีเหตุการณ์พิเศษอะไรเกิดขึ้น
<เห๊ ดูเหมือนช่วงนี้อิโรฮะจะสนุกกับชีวิตในโรงเรียนขึ้นใช่ไหมเนี่ย?>
<ก็ใช่แหละค่ะ.. ถึงฉันจะไม่ค่อยแน่ใจก็เถอะว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่มันก็ดีแหละค่ะ แล้วโอกุจังล่ะเป็นยังไงบ้าง?>
<..มุมุ ..! ก็ได้..? ของฉันเองก็ดีมากเหมือนกันเลย!!>
>อีกแล้วนะอิโรฮะจังแฟนของเธออิจฉาแล้วล่ะ (US)
>โอกุนี่เป็นแฟนของอิโรฮะจริงๆนั่นแหละ (US)
>อิโรฮะนี่เป็นผู้หญิงเจ้าชู้จริงๆนะ เพราะงั้นต้องคุมให้ดีๆล่ะ (US)
กำหนดการในวันนี้มันตรงกันพอดีเพราะงั้นฉันเลยได้คอแลปกับแองกุจัง..
ความไหลลื่นของแชทก็เพราะว่าฉันเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกไป
<ฉันไม่ใช่แฟนซักหน่อยแล้วก็ไม่ได้อิจฉาด้วย! ฉันแค่คิดว่าอิโรฮะยุ่งกว่าเดิมเฉยๆแถมวันนี้ยังเป็นการคอแลปครั้งแรกของเราทั้งคู่ในเดือนนี้ด้วย>
<เอ๊.. ผ่านมานานขนาดนั้นแล้วหรอคะ？ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ย..ครั้งล่าสุดที่จำได้ก็ตอนทำรายงานเอง>
<แย่จังง่ะ อิโรฮะไม่คิดเรื่องของฉันเลยหรอ ;w;>
<ก็เพราะว่าฉันยุ่งมากๆนั่นแหละค่ะ แต่ก็ตกใจนะคะที่เวลาผ่านไปไวมาก แต่ไม่ใช่เพราะฉันยุ่งและไม่สามารถมาตามนัดได้นี่หน่า แต่มันเป็นความผิดของโอกุจังนี่ที่เตรียมการมาเยอะมากๆเลยใช่ไหมล่ะ?>
<เอื้อก.. ก็ใช่นั่นแหละ..;w;>
>wwwww
>ก็ใช่แหละน้าาา (US)
>ความสัมพันธ์ุระยะไกลสิน้าา (US)
<มันไม่ใช่ความรักซักหน่อย! แต่ฉันก็อยากที่จะเจออิโรฮะและเล่นกับเธอนี่หน่าเพราะงั้นอย่าลืมมาหาฉันที่อเมริกาด้วยนะ สัญญาแล้วนี่หน่าใช่ไหมเอ่ย?>
<ฉันก็อยากไปแหละค่ะ แต่ฉันยังต้องไปโรงเรียนอยู่.. แถมมันยังเป็นการอยู่ยาวอีกเพราะงั้นต้องรอให้สอบช่วงฤดูหนาวจบลงและเข้าโรงเรียนใหม่ช่วงฤดูใบไม้ผลหน้า น่าจะช่วงฤดูร้อนหน้าแหละค่ะ..>
>อย่าลืมมาหาฉันในอเมริกาด้วยน้าา (US)
>พวกเราจะช่วยดูแลเรื่องข้อมูลในการเที่ยวเอง ! ! (US)
>มาทำกันเถอะ ! ! ! (US)
<ช่วงฤดูร้อนหน้าเลยหรอแง้.. นานเกินไปแล้วนะ ฉันรอไม่ได้หรอกบอกที่โรงเรียนว่าอยากจะพักเพราะต้องมาเที่ยวได้ไหมอ่าาาาา!>
<ค่ะ มันทำไม่ได้ค่าาา>
<ก็คงเป็นงั้นแหละ เพราะญี่ปุ่นเคร่งกับเรื่องแบบนี้นี่หน่า>
>แม้แต่หยุดเรียนซักวันเพื่อไปเที่ยวก็ไม่ได้หรอ (US)
>คนญี่ปุ่นเขาซีเรียสกันมากๆอ่ะ แม้แต่พวกเด็กนักเรียนเองก็ตาม (US)
>ในญี่ปุ่นการลาพักนอกเหนือจากการป่วยเป็นเรื่องที่แย่ (US)
<พวกเขาเองก็ไม่ได้เคร่งกันขนาดนั้นหรอกค่ะและฉันเองก็อยากที่จะเจอแองกุจังให้เร็วๆเหมือนกัน>
<เดียวตอนที่มาเจอกันเดียวฉันจะแสดง “โอโมเตะนาชิ” อันสมบูรณ์แบบให้อิโรฮะจังดูเอง>
<ค่ะ.. ฉันจะรอนะคะ แต่ทำไมถึงทำแบบว่าเราไม่ได้คุยกันนานแล้วล่ะคะ? ทั้งๆที่เบื้องหลังเราคุยกันทุกๆ 2 วันหรือมากกว่านั้นด้วยซ้ำ>
<เฮ้ อย่าบอกทุกคนน้าาา!>
แองกุจังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน..
ทำไมง่ะ?
( TL : โอโมเตะนาชิ คือ การให้บริการเเบบที่ไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลัง (ไม่หวังผลตอบเเทน) บริการด้วยความ บริสุทธิ์ใจ ออกมาจากหัวใจจริงๆ เพื่อมอบความประทับใจเเละประสบการณ์ที่ดีให้กับลูกค้า )
