ดันเจี้ยน
สิ่งลี้ลับที่เชื่อมต่อกับโลกอื่น ได้ปรากฏขึ้นตามที่ต่างๆในโลก…
หลังจากนั้นก็มีสัตว์ประหลาดออกมาโจมตีผู้คน
และทางเข้านั้นก็จะไม่ปิดจนกว่าแกนกลางดันเจี้ยนจะถูกทำลาย
นอกจากการใช้เวทมนตร์แล้วก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะโจมตีสัตว์ประหลาดพวกนี้ได้เลย
เพราะแบบนั้น พวกตัวละครหลักจึงต้องไปเรียนที่โรงเรียนเวทมนตร์
เพื่อต่อสู้กับเหล่าสัตว์ประหลาดที่ออกมาจากดันเจี้ยนเหล่านี้
หากไม่เรียนรู้วิธีการใช้อุปกรณ์เวทย์และการทำลายแกนกลางดันเจี้ยนทั่วโลกลงล่ะก็
การต่อสู้ของพวกตัวเอกก็จะไม่มีทางจบลงแน่..!!
ถึงจะมีอะไรแบบนี้เขียนไว้ในคู่มืออิเล็กทรอนิกส์ก็เถอะ แต่ในตอนจบส่วนใหญ่นั้น
เหล่าสาวๆ ก็จะลืมเรื่องราวของดันเจี้ยนไปแล้วก็ไปมีความสุขด้วยกัน
จะทำให้ดูเอง!! โลกนี้ที่ไร้ซึ่งดันเจี้ยนน่ะ!!
และเพราะแบบนั้นผมก็เลยมาที่ดันเจี้ยนนี่แหละครับ
“……”
ข้างหลังผมมีเมดตามมาด้วยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“……”
“……”
เอาเป็นว่าลืมเรื่องของเมดปริศนานี่ไปก่อนก็แล้วกัน
ดันเจี้ยนนั้นคือสิ่งลี้ลับที่เกิดขึ้นมาทั่วโลก
สิ่งที่พอจะรู้คือมันทำหน้าที่เป็นช่องทางในการพาพวกสัตว์ประหลาดมาจากอีกฟากหนึ่ง
โดยพื้นฐานแล้ว พวกดันเจี้ยนนั้นจะอยู่ภายในการควบคุมขององค์กรพิเศษ
ทางเข้าจะถูกปิดกั้นไว้ด้วยสิ่งกีดขวางต่างๆ ไม่อนุญาตให้เข้าได้โดยพละการ
ถ้าจะเข้าไปได้ก็ต้องมีใบอนุญาต แต่ในฐานะที่ผมเป็นทายาทตระกูลซันโจแล้ว
มันก็เลยทำให้ผมเข้ามาได้อย่างง่ายดายล่ะนะ
แต่จะว่าไปแล้ว ในระหว่างนี้ผมก็ได้พบกับความจริงอันน่าสะพรึงอยู่อย่างหนึ่ง
ดูเหมือนว่าคะแนนของผมตอนนี้มัน…จะเป็นศูนย์เลยน่ะสิ
โลกของ [Everything for the Score]
…หรือที่รู้จักกันในชื่อว่าโลกเอสโก้นั้น เป็นโลกที่ทุกอย่างจะถูกประเมินทั้งหมด
ตั้งแต่พฤติกรรม การกระทำ การช่วยเหลือสังคม ไปจนถึงการพับฟูกเลยทีเดียว
และ [คะแนน] นั้น รัฐบาลจะเป็นผู้ที่กำหนด
เอาจริง ๆ เลยก็คือ โลกนี้น่ะ ทุกสิ่งจะถูกกำหนดไว้ด้วยคะแนนเลยล่ะ
ตั้งแต่สถานะครอบครัว การถูกปฏิบัติในโรงเรียน การหางาน
ไปจนถึงคุณภาพของเครื่องดื่มรวมถึงจำนวนเครื่องเคียงในมื้อเย็น
นอกจากนี้ คะแนนยังสามารถนำมาใช้แลกเปลี่ยนแทนเงินได้อีกด้วย
เพราะคะแนนมันสามารถจ่ายแทนทองคำได้น่ะนะ
เผลอ ๆ แล้ว คะแนนอาจจะมีค่ามากกว่าทองคำอีก
และคะแนนนั้นยังเกี่ยวโยงกับอุปกรณ์เวทย์ด้วย
เพราะแบบนั้น พอผมไปซื้อน้ำจากตู้ขายน้ำอัตโนมัติ
ตู้มันก็จะอ่านอุปกรณ์เวทย์เองและขายเครื่องดื่มอันอื่นให้ผม
(เพราะผมมีอยู่ 0 แต้ม ก็เลยซื้อได้แค่ด็อกเตอร์เป๊ปเ*อร์เท่านั้น)
หนำซ้ำ [โตเกียว] ในปัจจุบันที่ผมอยู่นั้นยังมีร้านสะดวกซื้อและเครื่องขายสินค้าอัตโนมัติอยู่อีกเยอะ
ซึ่งสินค้าเหล่านั้นก็จะสามารถเลือกซื้อได้ตามคะแนนที่มีอยู่เท่านั้น
ในฐานะที่เป็นคนที่มีคะแนนอยู่แค่ศูนย์
ผมจึงทำได้แค่ไปร้านสะดวกซื้อหน้าสถานีที่รับเงินสดเท่านั้นแหละ
บางทีแล้ว เหตุผลที่ผมได้รับใบอนุญาตให้สามารถเข้าดันเจี้ยนได้อย่างง่ายดายแบบนี้
ทั้ง ๆ ที่ผมมีแค่ศูนย์คะแนน ก็อาจเป็นเพราะตระกูลซันโจนั้นเป็นพันธมิตรกับ BBA ก็ได้
โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาจจะต้องตายในดันเจี้ยนรึเปล่านะ
ผมเลยเห็นเพียงแค่ความหวังอันริบหรี่เท่านั้น
เอาล่ะ แล้วทีนี้ ทำไมผมถึงมีศูนย์คะแนนกันนะ?
เหตุผลมันก็ง่ายมาก
เพราะผม ซันโจ ฮิอิโระนั้น เป็นผู้ชายที่อยู่ในโลกของยูริก็เลยได้รับความเกลียดชังจากทั่วทั้งโลก
ผู้ชายคนนี้คือตัวแทงก์โดยธรรมชาติเลยล่ะ
บางทีในอนาคตผมอาจจะได้กลายเป็นกระสอบทรายก็ได้ (ประชด)
และในอีก 3 ปีต่อจากนี้ พอผมที่กลายเป็นฮิอิโระคุงนั้นจบการศึกษาจากโรงเรียน
ก็ถูกกำหนดไว้ว่าจะต้องตายอย่างอนาถนั่นเอง
หากไม่มีมาตรการในการจัดการล่ะก็ ถึงตอนนั้น….ก็คงจะเกมโอเวอร์ล่ะนะ
ว้าว เราสองคนนี้มันเพื่อนตายกันเลยจริง ๆ นะเนี่ย ^ ^
แต่ก็ว่าเถอะ ยังไงผมก็ไม่คิดที่จะฆ่าไอ้เวรนี่ที่มันบังอาจทำหน้ายิ้มระรื่นต่อหน้าเหล่ายูรินี่หรอก
แต่ก่อนที่จะถึงเวลาแห่งหายนะนั่น
อย่างน้อยก็ต้องมีพลังที่พอจะเอาชนะหน่วยลอบสังหาร
ที่ได้รับการว่าจ้างจากตระกูลซันโจให้ได้ล่ะนะ
เพื่อการนั้นแล้ว การเสริมพลังเวทย์จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
และการจะเสริมความแข็งให้กับเวทมนตร์นั้น คอนโซลก็มีความจำเป็น
แล้วก็ต้องพัฒนาตัวแปรเสริมอื่น ๆ ด้วย
เพื่อการนี้ ผมจึงมาที่ดันเจี้ยน เพื่อที่จะหาคอนโซล ที่จะไปใช้ในการพัฒนาตัวเองนั่นเอง
“……”
แล้วทำไมเมดคนนี้ถึงต้องตามมาด้วยเนี่ย ว่างมากรึไง
เอาเป็นว่า ปล่อยเมดคนนั้นไป แล้วคิดถึงเรื่องการพิชิตดันเจี้ยนไว้ก่อนแล้วกัน
ในโลกเอสโก้นั้น มีดันเจี้ยนอยู่มากมาย
ทั้งถ้ำ ปราสาทลอยฟ้า ต้นไม้โลก ที่ยังกับมาจากออร์โธดอกซ์
มีแม้กระทั่งพวกของที่มีอยู่ในชีวิตประจำวันด้วย
เช่น ห้างร้าง อาคารที่พังยับเยิน คฤหาสน์ที่มีกับดักมากมาย
ดันเจี้ยนที่ผมอยู่ในตอนนี้คือ [ดันเจี้ยนสถานีรถไฟร้าง]
ซึ่งเป็นที่ที่เหมาะสำหรับผู้เล่นใหม่ มีจำนวน 5 ชั้น
และสัตว์ประหลาดที่จะปรากฏออกมาก็เป็นพวกที่แบบว่า….
ถ้าแพ้ก็ไม่รู้จะไปทำมาหากินอะไรแล้วล่ะ
ผมก้มลงและมองไปที่อุปกรณ์เวทย์ของผม
คุกิ มาซามุเนะ…ที่จริงแล้ว มันเป็นหนึ่งในดาบที่มีอยู่จริง
และถือเป็นสมบัติระดับชาติเลยแหละ
ในโลกของเอสโก้นั้น ถ้าใส่คอนโซลเข้าไปครบ 3 สล็อต
ก็จะช่วยอัพสกิลติดตัวให้แข็งแกร่งและคล่องตัวมากขึ้น
และต่อให้จะใส่คอนโซลแบบไหนเข้าไปในช่อง
คอนโซลก็จะเชื่อมต่อกันเอง ทำให้ง่ายต่อการใช้งานมาก
ใน [รูทด้านมืด] นั้น ตอนที่เจอฮิอิโระครั้งแรก
ก็จะมีตัวเลือกที่สามารถเลือกได้ว่า [ต่อให้ต้องฆ่าก็ต้องแย่งชิงมาให้ได้] เพื่อให้ได้มาอยู่ด้วย
ถ้าเลือกตัวเลือกนั้นละก็ ฮิอิโระก็จะถูกระเบิดจนกระจุยโดยไม่ทราบสาเหตุ
ซึ่งเราจะสามารถเห็นถึงความสุดยอดของผู้พัฒนาในการสร้างเส้นทางตายให้มีแค่ทางเดียวเลย
คอนโซลที่ผมเลือกใส่ลงในสล็อตของอุปกรณ์เวทย์ของผมนั้น
คือ [ธาตุ : แสง] [การสรรค์สร้าง : บอล] แล้วจากนั้นก็กดทริกเกอร์
แล้วพริบตานั้น คอนโซลก็เชื่อมกับคอนโซลทันที
มีเส้นสีจาง ๆ ไหลผ่านฝักดาบและจากนั้นเวทมนตร์ก็ถูกเปิดใช้งาน
เปิดใช้งาน–แสง
มีบอลแสงมาปรากฏขึ้นที่ตรงหน้าผม
“โอ้~!!”
อย่างแจ่ม~!!
ว่าไงดีล่ะ ถึงยังไงผมก็เป็นเด็กผู้ชายล่ะนะ
การที่ใช้เวทย์ได้แบบนี้มันก็ทำให้รู้สึกดีจริงๆนั่นแหละ
“……”
จะว่าไป ผมสงสัยเมดที่จ้องมาทางผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว…คิดจะวางกับดักกันอยู่รึไงนะ
“ถ้าอย่างงั้น ต่อไปก็มาลองขยับบอลแสงดูกันดีกว่า!”
ผมพูดออกมาและยกมือขึ้น
แล้วผมก็ทำท่าเหมือนยิงลำแสง…
จากนั้นก็มองไปที่ลูกบอลแสงที่ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย
“อ้าว ๆ ~? แปลกจังเลยน้า~?”
เมดกระตุกเพราะคำพูดนั้นเล็กน้อย
“ทำไมมันไม่ขยับเล่า~? อ้าว ๆ ~? ของมีตำหนิรึเปล่าน้าเนี่ย~?”
เมดคนนั้นจ้อง ๆ มาทางนี้แล้วก็ขยับตัวไปมา
หึหึ คงอยากสอนล่ะสิ…อยากสอนล่ะสิท่า….
ฉันเข้าใจนะ…ยังไงมนุษย์ก็คือมนุษย์นั่นแหละนะ…!
“ชะ…ช่วยไม่ได้นะคะ”
เมดที่โดน [อ้าว ๆ แอคแทค] ของผมเข้าไป
เธอก็ทำหน้าเหมือนยอมแพ้และค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ
กินเหยื่อ!! กินเหยื่อ ๆ ปลากินเหยื่อแล้ว!!
ผมที่กำลังหมุนรอกเบ็ดตกปลาอยู่ในใจ ก็ได้โจมตีต่อไปด้วยการเอียงคอ 90 องศา
“ไม่เข้าใจเลยอ่า!? ไม่เข้าใจเล้ย!! ไม่เข้าใจเลยซักกะนิด!! ไม่รู้เลยว่า 1 + 1 มันได้เท่าไหร่!! บางทีคงตอบ 3 ล่ะมั้งเนี่ย!!”
“ช่วยไม่ได้นะคะ ก้มลงสิคะ เดี๋ยวจะช่วยสอน–“
“ขอยืมหน่อยนะ”
จู่ ๆ อุปกรณ์เวทย์ก็ถูกแย่งเอาไปจากทางด้านข้าง
ทันใดนั้นเอง เด็กผู้หญิงที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นนั้น ก็ได้เริ่มเล่นกับอุปกรณ์เวทย์ของผม
“……”
เดี๋ยวดิ นี่เธอเป็นใครเนี่ย!?
เธฮมีผมสีทองเรียบที่ราวกับผ้าไหม และมีหูทรงสามเหลี่ยมที่ดูสะดุดตา
ร่างกายที่ดูผอมเพรียว ใส่ต่างหูสีเงิน และพกคันธนู ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเผ่าเธอ
ดวงตาสีเงินที่งดงามราวกับดวงจันทร์ของเธอที่สั่นคลอนหัวใจของผู้คนได้
แล้วก็ชุดประจำชาติที่มีส่วนที่เปิดเผยเนื้อหนังบางส่วนนั้น…
ผมน่ะรู้ได้เลยว่าสาวสวยคนนี้คือใคร
“นี่จ้ะ เพียงเท่านี้ก็สมบูรณ์แบบแล้วล่ะ การที่จะให้มัน “ทำงาน” น่ะ ถ้าไม่ใส่คอนโซลให้พอดีละก็ มันก็จะปล่อยออกมาไม่ได้ เพราะงั้นก็ระวังตัวด้วยล่ะ”
เจ้าหญิงเอลฟ์ หนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ตัวเต็งอันดับหนึ่งในการฆ่าฮิอิโระ…
และยังเป็นหนึ่งในนางเอกทั้งสี่ของโลกเอสโก้
“เธอเป็นนักลงดันเจี้ยนมือใหม่งั้นเหรอ?”
ลาพิส คลูเอ ลา ลูเม–
“ถ้ายังไม่อยากตายละก็ เธอควรกลับบ้านไปซะนะ”
แทนที่จะตกปลาได้เมด ดันได้นางเอกมาซะงั้น
