58 ความไม่วางใจของสาวใช้ที่เลวร้ายลง เบื้องหลัง
“พูดง่าย ๆ ก็คือ เป็นสังเวียนลับผิดกฎหมาย”
เมื่อฉันถามว่าสังเวียนใต้ดินคืออะไร อันเซลก็อธิบายสั้น ๆ ขณะเช็ดแก้ว
“พวกคนรวยที่มีเวลาว่างมากเกินไป ต้องการเห็นการต่อสู้กันอย่างจริงจังที่เอาคนมานองเลือด และฆ่ากันให้ตาย เป็นสถานที่ที่สามารถเติมเต็มความปรารถนาที่ผิดเพี้ยนของพวกเขา”
เป็นแบบที่จินตนาการไว้ แต่ไม่ใช่แบบที่ฉันต้องการ
“มีสถานที่น่าสนุกแบบนั้นในเมืองหลวงด้วย ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริง ๆ ไม่เป็นไรกับความรู้สึกไม่พอใจที่คิดว่าทำไมถึงเงียบมาจนถึงตอนนี้”
“――เพราะข้ารู้ไงล่ะว่าถ้าพูดออกไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ก็คงไม่พ้นขึ้นด้วย『อยากเห็น』แล้วต่อด้วย『อยากเข้าร่วม』ออกมาจริงไหม?”
ม๊า ฉันไม่มีทั้งเหตุผลทั้งปัจจัยที่จะให้ปฏิเสธ นั่นเลยเป็นเหมือนคำถามโง่ ๆ
“เป็นไปไม่ได้หรอก”
สายตาของอันเซลซึ่งจับจ้องไปที่แก้วในมือเป็นเวลานาน หันมาทางฉัน
“ที่นั่นเป็นสถานที่ที่มีขุนนางเข้าออกมากมาย ถ้ามีคนมีชื่อเสียงเข้าไปที่นั่น พวกเขาจะรู้ในทันที ――น๊า คุณหนูตระกูลลิสตัน?”
……ฟุมุ
“เคยเห็นฉันจากที่ไหนงั้นเหรอ?”
“ข้าก็มีเส้นสายนิดหน่อยเลยทำให้มีแผ่นคริสตัลเวทมนตร์น่ะ ข้าเห็นหน้าเจ้าที่นั่นที่นี่แทบทุกวันนั่นแหละ”
โอ๊ว
“ฉันนึกว่าจะมีกฎที่จะไม่พูดถึงเรื่องอะไรแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”
“ข้าต้องพูด ไม่งั้นก็หยุดเจ้าไม่ได้นะสิ
ถ้าไปได้ยินเรื่องนี้มาจากคนอื่นที่ไม่ใช่ข้า แล้วดันผลีผลามเข้าไปจนเกิดเรื่องเอะอะวุ่นวายขึ้นมา……คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตระกูลลิสตันคงอาจถึงคราวจบสิ้นลงก็ได้จริงไหม? ถือซะว่าข้าเตือนก็แล้วกัน”
……แบบนั้นเลวร้ายมาก ลำดับความสำคัญสูงสุดของฉันคือตระกูลลิสตัน
“แต่ฉันอยากเข้าร่วม อยากเข้าร่วม”
ไม่มีทางที่ฉันจะเงียบได้หลังจากได้ยินเรื่องสะท้านใจแบบนี้ ฉันอยากได้กลิ่นผู้แข็งแกร่ง อยากไปให้ได้ อยากไป อยากไป
“คิดถึงอายุแล้ว อย่างน้อยก็ช่วยพูดว่า『อยากเห็น』ทีได้ไหม”
“แค่ดู จะแค่ดู จะไม่เข้าร่วม จะไม่พุ่งเข้าไป เน๊ ฟังดูดีใช่ไหม? แค่ดู แค่ดู”
“แบบนั้น ข้าไว้ใจไอ้พวกงั่งแถวนี้ที่บอกว่าจะจ่ายบิลมากกว่าเจ้าอีก”
ก็นั่นสินะ
แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังคิดว่า ตัวเองกำลังพูดในสิ่งที่ไว้ใจไม่ได้
“――เป็นอะไรไป? งอแงเหมือนเด็กก็เป็นงั้นเหรอจ๊ะ?”
เมื่ออันเซลถอนหายใจอย่างไร้อารมณ์ เฟรซ่า พนักงานสาวร่างอวบอึ๋มที่ดูดีเกินกว่าจะอยู่ที่บาร์ตรอกหลัง เข้ามานั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ ฉัน และเริ่มคุยด้วย ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าหน้าอกนั่นยัดอะไรเอาไว้ ไม่ใหญ่เกินไปรึไงกัน
“ฉันดูไม่เหมือนเด็กรึไง?”
“อย่ามาทำตัวเป็นเด็กตอนนี้เลย”
ช่วยไม่ได้ล่ะนะ การแกล้งทำตัวเป็นเด็กนั้นยากมาก เมื่อคิดว่าตัวเองใช้ชีวิตต่อมาจากชาติที่แล้ว
“เกี่ยวกับสังเวียนใต้ดิน”
“อ้า ไอ้นั่นสินะ แสดงว่าพอเล่าไป ก็พูดเอาแต่ใจอยากเข้าร่วม อยากเข้าร่วมเหมือนอย่างเคยสินะ? เนื้อหาไม่น่ารักเอาซะเลย แต่ทำตัวน่ารักอยู่ดี”
หน้าอก อย่ามาลูบหัวฉันนะ
“แต่ว่า ถึงอาจจะยากที่จะเข้าร่วม แต่ก็ไม่ง่ายที่จะถูกเจอจริงไหม?”
อะไร！？
“ข้าก็แค่อยากเตือนออกไปก่อนที่จะบอก”
อะไร มีงั้นเหรอ！ วิธีที่ทำให้แม้แต่เด็กอย่างฉันก็ไปสังเวียนใต้ดินได้！
“หรือก็คือ อันเซลเล่นตลก กับกำลังสนุกกับปฏิกิริยาของฉันงั้นเหรอ แบบนั้นสินะ?”
“ไม่ใช่เลย ข้าเองก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน”
“เหตุผล? ……ม๊า ยังไงก็ได้ จากเมื่อกี้ จะบอกวิธีไปสังเวียนใต้ดินให้ฉันใช่ไหม?”
“อ้า บอกสิ ก็แค่บุกเข้าไปตรง ๆ ไงล่ะ?”
วิธีไปยังสังเวียนใต้ดินที่อันเซลและเฟรซ่าเสนอนั้น สมองกล้ามอย่างสมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก
เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว
ฉันก็คิดว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบุกเข้าไปด้วยร่างกายของเด็กแบบนี้ แต่เข้าไปทางประตูหน้าอย่างสง่าผ่าเผยก็ได้สินะ จะบอกอย่างงั้นสินะ
“แต่การปลอมตัวเป็นสิ่งที่จำเป็น ถึงปกติการที่เด็กเข้าไปที่แบบนั้นจะเด่นอยู่แล้ว แต่จะถูกรู้ตัวจริง เพราะลักษณะผมที่โดดเด่นนั้นแน่นอน”
ปลอมตัวสินะ
อุมุ จำเป็นจริง ๆ
การที่บุตรีขุนนางเข้า ๆ ออก ๆ สถานที่ผิดกฎหมาย นี่ถือเป็นเรื่องเสื่อมเสียสำหรับขุนนาง ฉันจะสร้างปัญหาให้ตระกูลลิสตันไม่ได้
” ――เอาล่ะ เตรียมตัวไว้ทันที”
เมื่อฉันถามถึงข้อมูลที่จำเป็นทั้งหมด เช่น จะทำเมื่อไหร่ และจะทำที่ไหน แล้ว
ฉันดื่มน้ำผลไม้จนหมด แล้วก็ลุกขึ้นยืน
โอ้ ใช่แล้ว
“เฟรซ่า”
“หืม?”
ขณะที่ฉันยืนขึ้น ฉันมองไปที่เฟรซาซึ่งกำลังยืนขึ้นเพื่อกลับไปทำงานเช่นกัน
“ขอดูกางเกงหน่อยได้ไหม?”
“ห๊ะ? ……คิดอะไรอยู่น่ะลิลลี่?”
ถึงจะถามว่าอะไร แต่เธอก็กำลังดึงกระโปรงขึ้น ――ฉันจะแสร้งทำเป็นไม่เห็นเข็มขัดมีดขว้างที่พันรอบต้นขาของเธอ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา
และเฟรซ่าดูจะเคยชินกับผู้ชายดีจึงทำให้ไม่สะทกสะท้าน แม้จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกะทันหันก็ตาม
“ขอบคุณ”
“สรุปว่าเรื่องอะไร”
“ฉันไปกำหนดว่าจะมาดูชุดชั้นในลามกน่ะ ฉันเลยคิดว่าไหน ๆ แล้วก็ขอจริง ๆ ไปเลยแล้วกัน”
“อ้า เข้าใจแล้ว……ไม่สิ ฉันไม่เข้าใจคำอธิบายนั้นเลยสักนิด”
“แต่ไม่ลามกเลยน๊า น่าประหลาดใจจังที่เธอใส่กางเกงน่ารักแบบนี้”
“เอ๊ะ เหรอ? ออกจะใช้งานจริงได้ดี ――”
” ――โอ๊ยๆๆ อย่ามาทำลายศีลธรรมในบาร์ของข้าสิ นอกจากนี้มาทำอะไรที่ตรงหน้าข้ากัน ร้านข้าไม่ใช่ร้านแบบนั้นนะโว๊ย”
ฉันรีบออกจากบาร์เพื่อหลบสายตาขับไล่ไสส่งของอันเซล
ฉันเดินข้ามชายสกินเฮดที่ยังคงนอนหลับอย่างสงบ สำหรับวันนี้ฉันตัดสินใจว่าได้เวลากลับแล้ว
ฉันมีเวลาทำตัวอิสระไม่มากนัก
ความไม่ไว้วางใจกำลังเพิ่มขึ้น แต่ ริโนกิสก็ยังคงปฏิบัติหน้าที่ของเธอก็ควรจะรออยู่
ตั้งแต่แรกแล้ว เธอเป็นคนที่ได้รับการว่าจ้างจากตระกูลลิสตัน อาจกล่าวได้ว่าเธอเป็นสมาชิกของตระกูลลิสตันก็ได้
ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้เธอ
เพราะอย่างงั้น วันนี้กลับกันเถอะ ――ขณะที่คิดถึงสังเวียนใต้ดินไปด้วย
ทันทีหลังจากที่เด็กผมขาวออกจาก『ที่พักหนูเงาสนธยา』
หญิงสาวในชุดสาวใช้ที่ไม่เหมาะกับสถานที่ ก็ก้าวข้ามชายสกินเฮดที่นอนอยู่บนพื้นแล้วเข้าไปในบาร์
“……”
ทันทีที่เธอเข้าไปในร้าน ทุกอย่างก็เงียบสนิท
สาวใช้ไม่ได้สนใจสิ่งใด และนั่งลงบนเก้าอี้เคาน์เตอร์ที่เด็กผมขาวเคยนั่งจนถึงกระทั่งเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
“――ไม่ได้พูดเรื่องที่ไม่จำเป็นออกไปใช่รึไม่?”
ตั้งแต่เริ่มต้น สาวใช้จ้องมองที่บาร์เทนเดอร์ ในขณะที่ปลดปล่อยเจตนาฆ่าออกมา
“ข้าก็แค่พูดเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ――แล้วก็แม่หนู อย่างที่ข้าเคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่าที่นี่คือบาร์ใช่ไหม? ลูกค้าที่ไม่ดื่มไม่ใช่ลูกค้านะ กลับไป”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอคนนั้น ฉันจะฆ่าทุกคนที่นี่เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว รีบออกไปซะที”
“ฉันจะฆ่าคุณ หากคุณทำให้ข้อมูลของเธอรั่วไหลเข้าใจไหม?”
“เหมือนอย่างเคย คุยไม่รู้เรื่องเลยสินะ……พูดแต่สิ่งที่เธออยากพูดไม่ใช่การสนทนาแล้วรู้ไหม”
ถูกต้อง
จุดประสงค์ของรินโนคิส――สาวใช้กระหายเลือด ไม่ใช่มาเพื่อพูดคุย แต่เพื่อมาเตือน ในบางกรณี ก็จะมาที่นี่เพื่อปิดปากจริง ๆ
ทุกครั้งที่เนีย・ลิสตันมาที่เมืองหลวงเพื่อถ่ายทำเมจิกวิชั่น เธอจะมาเยี่ยมที่นี่
บาร์ที่เคยทรุดโทรม ตอนนี้ได้เกิดใหม่เป็นบาร์ที่ใช้งานได้แล้ว
กลายเป็นสถานที่ที่มีผู้คนมารวมตัวกันมากขึ้น สภาพที่เป็นระเบียบทำให้ง่ายต่อการมา
ในฐานะผู้คุ้มกันของเนีย และในฐานะสาวใช้ของตระกูลลิสตัน
คำเตือนนี้คือ ผลลัพธ์มาจากการกระทำเพื่อปกป้องทั้งคู่
――ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเนียเริ่มมาที่นี่ และจะมาเรื่อย ๆ ริโนกิสจึงมาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่อเตือน และในบางครั้งก็จัดการใช้กำลังกับคนทุกประเภท
ทั้งยังเคยซัดกับอันเซลบ่อย ๆ
และมักจะยืดเยื้ออยู่เสมอ ดังนั้นจึงยังไม่มีผลตัดสิน――ทั้งคู่จึงคิดว่า「พอแล้วไม่อยากสู้แล้ว」
อันเซลจึงจ้างเฟรซ่า――คนรู้จักที่แข็งแกร่งเพื่อเป็นมาตรการตอบโต้ริโนกิส
ในกรณีฉุกเฉิน สองคนก็ควรหยุดไว้ได้
ถึงอย่างงั้น ริโนกิสก็สร้างความลำบากให้กับพวกเขาเช่นกัน――หากฆ่าเธอไป เนียจะมาแน่นอน
ริโนกิสแข็งแกร่งเป็นพิเศษในฐานะสาวใช้และผู้คุ้มกัน แต่……เนียนั้นแตกต่างออกไปตั้งแต่แรก
ถ้ากลายเป็นเรื่องจริงจังขึ้นมา หายนะแน่นอน
“――เน๊”
เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ เฟรซ่านั่งลงข้างสาวใช้
“ทำไมคราวหน้าเธอไม่มากับลิลลี่ซะล่ะ? ดูเหมือนว่าเด็กนั่นจะมีปัญหาที่ต้องแยกจากเธออยู่น่ะ นอกจากนี้ถ้าสงสัยว่าพวกคุยกันแบบไหนที่นี่ ถ้าเธอจะมาอยู่ที่นี่ด้วยกันก็ได้นะ”
“……”
ริโนกิสไม่หันมามอง เอาแต่จ้องอันเซล
ราวกับว่าเธอไม่สนใจเรื่องอื่น ๆ และราวกับจะบอกว่าเธอระวังหลังเสมอ ไม่เห็นหัวคนอื่น
เฟรซ่ายักไหล่ของเธอและกลับไปทำงาน
“ถ้าเธอทำธุระเสร็จแล้ว ก็รีบไปเถอะ ลิลลี่รออยู่”
“……”
โดยไม่พูดอะไรที่ไม่จำเป็น สาวใช้ที่ไม่คิดสนธนาก็ได้ลุกออกจากที่นั่งของเธอ
หลังจากการมาเยี่ยมของสาวใช้ คลื่นระลอกที่สองต่อเนื่องจากเด็กผมขาวจบลง
“……ทุกครั้งที่ข้าเห็นแม่นั้น ดูจะแย่ลงทุกที”
อันเซลถอนหายใจและดื่มเหล้าราคาถูกหนึ่งแก้ว
――ตอนที่เธอมาที่นี่ครั้งแรก พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกัน แต่มาตอนนี้เขาไม่รู้สึกเลยว่าจะสามารถเอาชนะสาวใช้คนนั้นลงได้ เขารู้สึกได้เลยว่าเธอแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่มา บางทีคงได้รับการฝึกฝนโดยเด็กผมขาวนั้น
โม๊ว เขาไม่คิดว่าจะมีทางชนะได้เลย
คิดว่าความสามารถของสาวใช้คนนั้นเหนือกว่าอันเซลไปแล้ว
และตอนนี้เธอกลายเป็นตัวตนที่อันตรายยิ่งกว่าเด็กผมขาวเสียอีก
เด็กยังมีความอ่อนโยนอยู่
ถ้าพูดให้เข้าใจ ตราบใดที่ไม่แสดงท่าทีเป็นปรปักษ์อย่างชัดเจน โอกาสน้อยมากที่เธอจะซัดไม่เลี้ยง
แต่สาวใช้นั้นแตกต่างออกไป
โดยเฉพาะเมื่อคุณไม่สามารถสนธนาด้วยได้ราว ๆ นั้น คนมีปัญหาที่ไม่สามารถประนีประนอมได้นั้นเป็นเพียงหายนะ นอกจากยังไม่สามารถกำจัดออกไปได้
โดยไม่รู้ความรู้สึกของคนอื่น พวกอันธพาลและคนจรจัดยากจนก็เริ่มเอะอะกันอีกครั้ง
――ยังไงก็ตามก็ยังเป็นลูกค้า ด้วยเหตุนี้ จึงถือเป็นเหตุการณ์ที่หนักหนาสำหรับอันเซล ผู้ที่ต้องการปกป้องร้านของตัวเอง
ปล.พอกลับมาเริ่มวิ่งจ๊อกกิ้งหลังหยุดไปนาน ปวดขาเหลือหลาย ฮา
