82 อาหารค่ำของครอบครัว
ตะวันยามเย็นยังคงแผดเผาในระยะไกล
“นีล！ เนีย！”
“ทั้งสองคน ยินดีต้อนรับกลับ！”
ขณะที่ฉันนั่งลงที่โต๊ะและรออาหารเย็น พูดคุยกับพี่ชายอย่างสบาย ๆ พ่อแม่ก็วิ่งกลับมาจากที่ทำงาน
ตอนนี้น่าจะยังเร็วไปหน่อยที่ทั้งสองคนจะกลับมา
ดูท่าแล้วคงพยายามทำงานให้เสร็จก่อนเวลา อย่างน้อยก็เพื่อที่จะได้ทานอาหารเย็นด้วยกันกับลูก ๆ ที่กลับมาบ้าน
“กลับมาแล้วครับ ท่านพ่อ ท่านแม่”
“ทั้งสองคนไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ”
หลายเดือนแล้วที่พวกเราไม่ได้เจอกัน สภาพของพ่อแม่ดูไม่ต่างจากเดิม ……สงสัยว่าอาจจะเหนื่อยมากไปหน่อย การไหลเวียนของ「คิ」จึงถูกรบกวน
พ่อแม่จัดการงานให้ทันเวลาอาหารเย็นนั่งลงบนเก้าอี้ หลังจากเวลานาน ในที่สุดครอบครัวลิสตันก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง
มีเรื่องมากมายให้พูดถึง แต่ศูนย์กลางของหัวข้อยังคงมุ่งเน้นเกี่ยวกับการออกอากาศของงานประลองศิลปะการต่อสู้
ภาพสะท้อนภายในสถาบันการศึกษา――เนื่องจากเป็นการพาก้าวเข้าไปในพื้นที่อยู่อาศัยของเด็ก ๆ ซึ่งไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้า พ่อแม่ที่เป็นทั้งพ่อแม่และทำงานเกี่ยวกับเมจิกวิชั่นจึงมีความสนใจอย่างมาก
ทว่านี่ยังเป็นเพียงแผนการทดลองที่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำต่อหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าพ่อแม่จะตั้งหน้าตั้งตารอภาพสะท้อนถัดไปโดยไม่คิดถามด้วยซ้ำ
“ลูกเกือบจะชนะแล้วนะ นีล”
คุณพ่อซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กชาย รู้สึกภูมิใจกับผลการแข่งขันของลูกชาย
พี่ชายเข้าร่วมงานประลองศิลปะการต่อสู้ ทว่าน่าเสียดายที่จบลงที่อันดับที่หกเท่านั้น ซึ่งคนที่จะยืนอยู่บนโพเดียมได้มีเพียงห้าอันดับแรก
ยังไงก็ตาม คงจะเป็นเรื่องใหญ่หากเด็กในชั้นประถมศึกษาปีที่สามไปได้ไกลขนาดนั้น ร่างกายของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สาม และ หก มีความแตกต่างกันมาก
สาเหตุที่คุณพ่อภูมิใจน่าจะมาจากการคำนึงถึงสถานการณ์โดยรอบ
“เนียเองก็ทำได้ดีมากเหมือนกันนะจ๊ะ”
คุณแม่ก็พูดกับฉันโดยไม่เลือกปฏิบัติกับพี่ชายเช่นกัน
แม้ว่าฉันจะไม่ได้เข้าร่วมการประลอง ฉันก็ยังมีหน้าที่ต้องสัมภาษณ์และทำงานจิบาถะ
ว่ากันตามตรง ฉันได้โชว์หน้านานกว่าพี่ชายอีก
แต่ ม๊า ฉันสงสัยว่าทำแค่นั้นจะเพียงพอสำหรับการได้รับคำชมเชยแล้วเหรอ
“หนูเพียงแค่ทำในสิ่งที่ทำได้เสมอมาค่ะ
ที่สำคัญกว่านั้น ได้โปรดชมโอนี่ซามะให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยเถอะนะคะ ได้ดูไหมคะ? พยายามอย่างมากเลยใช่ไหมคะ? โอนี่ซามะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ”
“……หยุดนะเนีย……”
โอ้ น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นหน้าขี้อายของพี่ชาย เพราะความงดงามของเขามีพลังทำลายล้างสูงจนกลบทุกอย่าง ฉันรู้สึกได้ว่าเหล่าคนรับใช้ของคฤหาสน์รวมถึงลินเน็ตต์สาวใช้ส่วนตัวต่างพยายามหักห้ามความรู้สึกโลดเต้น
“งั้นเหรอ งั้นพ่อจะชมให้ดีมากกว่านี้ดีไหม”
“ใช่แล้วค่ะคุณ ทายาทของตระกูลลิสตันกำลังเติบโตอย่างงดงามเลยเชี่ยนะคะ”
“ไม่ โม๊ว ได้โปรดหยุดเถอะครับ……”
ครอบครัวกลับมารวมตัวกันอีกครั้งเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน
อาหารค่ำอันเงียบสงบที่พ่อแม่กล่าวชมลูกของพวกเขา
เป็นช่วงเวลาอาการที่ไม่เลวเลย ในขณะที่เฝ้ามองจากระยะที่ไกลเพียงเล็กน้อย
มื้ออาหารจบลงโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น และของหวานที่มีลักษณะคล้ายมูสก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
“เนีย ลูกตัดสินใจตารางวันหยุดฤดูร้อนแล้วหรือยัง?”
ดูเหมือนจะมีการเริ่มใหม่ที่มองไม่เห็น
สิ่งที่คุณพ่อพูดไม่ใช่เรื่องครอบครัว แต่เป็นเรื่องงาน
“พ่อได้ยินมาว่าลูกจะเริ่มถ่ายทำกันทุกวันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเลย ――เป็นยังงั้นเหรอ?”
” ――ค่ะ มีการเร่งกำหนดการล่วงหน้าเข้ามา ดังนั้นตารางเวลาจะแน่นไปอย่างน้อยสองสัปดาห์ค่ะ”
ตารางการถ่ายทำของฉันจัดการโดยริโนกิส เมื่อฉันถามเธอซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง เธอก็ตอบยืนยันแบบนั้น
หลังจากวันหยุดฤดูร้อน ――ฉันจะถ่ายทำรายการเยี่ยมชมธุรกิจที่จะออกอากาศตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงถึงฤดูหนาว
“ทั้ง ๆ ที่ลูกพึ่งจะกลับมาถึงก็ไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเหรอ ……ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้นะ?”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูทำก็เพราะหนูชอบค่ะ”
นอกจากนี้ การเร่งกำหนดการล่วงหน้าเข้ามา เป็นสิ่งที่ฉันขอเอง
หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายทำในช่วงครึ่งแรกของวันหยุดฤดูร้อน พวกเราจะไปพักค้างคืนในดินแดนซิลเวอร์ซึ่งเป็นบ้านของพ่อ เรเลียเรด
ฉันยังไม่ได้ยินรายละเอียด แต่ฉันสัญญาไปแล้วว่าจะไปปรากฏตัวในรายการของที่นั่น
และในห้าวันสุดท้าย
นี่คือที่ที่ฉันจะใส่ความสนุกทั้งหมดของฉันลงไป
――ในช่วงห้าวันสุดท้าย ฮิลเดโทร่าวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากการใช้เวลาบนเกาะลอยฟ้าสำหรับการพักผ่อน
สำหรับฉัน ฮิลเดโทร่า และ เรเลียเรด วันหยุดฤดูร้อนส่วนใหญ่จะหมดไปกับงานที่เกี่ยวข้องกับเมจิกวิชั่น
ในช่วงห้าวันสุดท้าย พวกเราตัดสินใจที่จะพักผ่อนให้ได้อย่างแน่นอน อย่างเต็มที่และครบถ้วน ตั้งแต่หัวจรดเท้า
แน่นอนว่าต้องเป็นการพักผ่อนแบบ เล่น กิน ดื่ม อ้วก ฝึก และพักผ่อน
พวกเราตัดสินใจวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เป็นการรวมกำหนดการที่จะไม่ยอมให้สั่นคลอนอย่างแน่นอน
ยังไงก็ตาม เกาะลอยฟ้าสำหรับใช้ส่วนตัวที่บริหารโดยฮิลเดโทร่า……ให้ถูกคือของราชวงศ์ ดูเหมือนจะมีดันเจี้ยนอยู่ด้วย แม้ว่าจะมีขนาดเล็กก็ตาม
พวกเราอาจได้สำรวจดันเจี้ยนก็ได้
ไม่สิ ถึงไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
เพราะฉันอยากฆ่าพวกสัตว์อสูรเร็ว ๆ มากกว่า
ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปได้ไกลแค่ไหนกับร่างกายนี้ แต่ฉันอยากจะลองเหวี่ยงกำปั้นของฉันจริง ๆ
ตั้งแต่กลายเป็นเนีย・ลิสตัน ฉันไม่เคยได้เอาจริงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ถ้าเป็นสัตว์อสูรล่ะก็ต่อให้เข้าไปต่อยและฆ่าอย่างจริงก็จะไม่มีใครบ่นแน่นอน
―― ม๊า ไม่มีทางที่ฉันจะพูดแบบนั้นได้
“เอาไว้หนูจะบอกกำหนดการอย่างละเอียดในภายหลังนะคะ”
“อืม ก็ได้”
“อีกอย่าง โอนี่ซามะ นาน ๆ ครั้ง ลองมาถ่ายทำรายการด้วยกันกับหนูสักหน่อยก็ดีนะคะ?”
“……หืม！？”
ฉันพยายามพูดกับพี่ชายที่กำลังกินมูสด้วยท่าทางเหมือนไม่เกี่ยวข้อง ไม่เกี่ยวข้องไม่ได้หรอกนะคะ เมจิกวิชั่นที่กำลังพูดถึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจครอบครัวของตระกูลลิสตันใช่ไหม เข้มแข็งไว้นะ ทายาทเอ่ย
“ไม่ พี่ไม่เป็นไร……การออกอากาศซ้ำของทัวร์นาเมนต์นั่นยังคงทำอยู่ พี่ไม่ต้องการให้ใครเห็นซักพัก”
จดหมายแฟนคลับสินะ
เป็นเพราะจดหมายแฟนคลับที่มีใบมีดคำพูดแทรกอยู่ ทำให้หัวใจของคุณเจ็บปวดใช่หรือเปล่า
ม๊า ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเขาจะพูดแบบนั้น
“ก็ได้ค่ะ ถึงท่านพี่จะไม่ยอมปรากฎตัว แต่อยากน้อยก็ไปด้วยกันดีไหมคะ วันหยุดฤดูร้อนทั้งที ถ้าไม่มีธุระอะไรที่ต้องทำ หรือมีแผนที่จะไปที่ไหนสักเป็นพิเศษ ทำไมพวกเราไม่ได้เที่ยวด้วยกันล่ะคะ? การได้ไปในที่ที่ปกติไม่ได้ไปน่าสนุกออกนะคะ”
“……เข้าใจแล้ว ถ้าพูดขนาดนั้น”
…………
คุณพ่อถอนหายใจเบา ๆ ในขณะที่คุณแม่เฝ้าดูพี่นีลคร่ำครวญด้วยรอยยิ้มที่ไม่จางหาย
――พี่ชายที่แสนดี
ขอแค่อยู่ในสถานที่ถ่ายทำ เราจะถ่ายทำอะไรก็ได้ตามที่เราต้องการจริงไหม
จบทันทีเมื่อเขาไปถึง คำว่า「แค่มาด้วยกัน」ใช้ไม่ได้ในสถานที่ถ่ายทำหรอกนะ
โดยที่พ่อแม่ที่รู้ความหมายที่แท้จริงของฉันไม่พูดอะไร ――เหมือนเป็นพิธีสู่ความเป็นผู้ใหญ่
ผู้ใหญ่หลอกเด็ก
บางครั้งก็ฉลาด บางครั้งก็เข้าใจง่าย
หลังโดนมองทะลุปรุโปร่งถึงความตั้งใจที่แท้จริงแล้ว ฉันจะยังกล้าทำไปให้มากกว่านี้อีกไหม ――แต่ว่าน้า สิ่งที่หวังจากเด็กที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบ ไม่ยากไปหน่อยเหรอ
แถมตอนสั้น ๆ อีกตอน ฮา
