124 ทำงานต่างประเทศที่แว็ง เดอ ครุช ค่าตอบแทนวันที่สอง
ผู้คนได้ยินข่าวลือที่ลอยมาตามลม
นักผจญภัยหน้าใหม่ที่มีความสามารถได้ปรากฏตัวในอาณาจักรอาร์ตัวร์แล้ว
ผู้ที่หูไว ผู้ที่รู้คุณค่าของข้อมูล ผู้ที่ได้โอกาสรู้โดยบังเอิญ ผู้ที่ได้ยินข่าวลือจากคนรู้จัก
มีหลากหลายสถานการณ์ แต่――เช้านี้เองที่ชื่อของเธอถูกกล่าวถึงอย่างชัดเจนในจักรวรรดิแว็ง เดอ ครุช
“――โอ๊ย พวกแก！ ปูถูกล่าแล้ว！”
ข่าวจากนักผจญภัยรุ่นเก๋าที่นำมาประกาศกลางกิลด์นักผจญภัย ดังไปถึงหูของนักผจญภัย และนักล่าเงินรางวัลที่เข้ามารับงานอย่างแน่นอน
แต่ว่า
“ปูอะไร?”
ไม่มีใครนึกถึงในตอนแรก แต่ก็มากพอที่จะสร้างความปั่นป่วน ทุกคนเอาแต่ถามว่า ปูอะไร ปูแบบไหน ปูตัวไหน
แน่นอนว่าใคร ๆ ก็รู้จักปูยักษ์ตัวนั้น
หากคุณมีเพื่อนร่วมอาชีพที่มีอายุสักหน่อย ที่เคยเข้าร่วมในหน่วยปราบปราม สำรวมเกาะลอยฟ้าในขณะที่ต้องหลีกเลี่ยงปู หรือได้เฝ้าดูปฏิบัติการปราบปรามขนาดใหญ่ที่ดำเนินการโดยกองทัพจักรวรรดิ ที่มีส่วนร่วมไม่มากก็น้อย
พวกเขาต้องคุ้นเคยดี
การมีตัวตนอยู่ของเจ้าปูยักษ์ตัวนั้น
ไม่มีใครคิดที่จะไปล่ามัน และปล่อยทิ้งไว้เพราะเดี๋ยวก็จะตายไปในบั้นปลายชีวิตหรืออะไรสักอย่างเอง
เพราะมันแข็งแกร่งมากจนแทบไม่มีใครที่คิดจะไปสู้กับมันอีกต่อไป
หากจะมี ก็คงเป็นเฉพาะผู้ที่พึ่งเริ่มต้น หรือผู้ที่ต้องการแก้แค้นหลังจากสูญเสียคนสำคัญสำหรับตนเองไป
ทุกคนรู้ถึงภัยคุกคามของปูตัวนั้นดี
เมื่อตระหนักว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ยงคงกระพัน เขาจึงทำความคุ้นชินกับการที่มันใช้ชีวิตบนเกาะนั้น
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ตัว
นั่นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะต่อกรได้ ว่ากันว่าในอนาคตอันไกลโพ้น มันจะได้รับการยอมรับว่าเป็นสัตว์อสูรคลาสพิเศษเช่นเดียวกับ 「ผู้กลืนกินแสงสว่าง โมโม・ลี」และ「ผู้ฉีกแผ่นดิน วิเครันด้า」หรือ 「ผู้ปกครองแห่งราตรี■■■■■」ซึ่งเพียงแค่เอ่ยนามก็นำพามาซึ่งโชคร้าย
” ――ปูกางเขนเลือด เจ้าปูยักษ์ตัวนั้นแหละ”
เป็นประธานกิลด์ที่นำรายงานผลมาประกาศ
ล็อบบี้เงียบไปครู่หนึ่ง แต่ครู่ต่อมาก็เหมือนกับระเบิดครั้งใหญ่
มีทั้งพวกที่พูดซ้ำ ๆ ว่าไม่เชื่อ พวกที่เอาแต่ถามว่ารางวัลเท่าไหร่ พวกที่สาปแช่งเพราะความขุ่นเคืองส่วนตัว หรือพวกที่ใบหน้าแข็งทื่อถูกทำลายลงเหมือนพึ่งได้สติจากฝันร้าย
มีปฏิกิริยาแตกต่างกัน แต่ข้อเท็จจริงก็คือข้อเท็จจริง
ประธานกิลด์ต้องเป็นผู้ที่จ่ายเงินรางวัล เขาจึงถูกเรียกตัวไปก่อนและได้ตรวจสอบอย่างลับ ๆ ก่อน
เจ้านั่นคือ ปูกางเกงเลือดที่ไม่มีใครสามารถล่าได้อย่างแน่นอน
และข่าวนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วประเทศ
――ชื่อของริโนะ นักผจญภัยผู้พิชิตปูกางเขนเลือด
ในขณะเดียวกัน
รายงานเดียวกันนี้ถูกส่งไปยังกองทัพของจักรวรรดิด้วยเช่นกัน
“ถูกล่าแล้ว！？ เจ้าปูนั่นน่ะเรอะ！？”
พลเอกกวิน ผู้บัญชาการทหารบกซึ่งกำลังทำเอกสารอยู่ที่สำนักงานของเจ้าหน้าที่ระดับสูง ถึงกับประหลาดใจจนเบิกตากว้างขึ้นมา
“……”
พลอากาศเอกคาคานะ ผู้บัญชาการทหารอากาศ ที่กำลังดูเอกสารที่สำนักงานเจ้าหน้าที่อยู่เช่นกัน ก็แทบไม่เชื่อรายงานดังกล่าว จึงได้แต่ขมวดคิ้ว
――การปราบปรามปูกางเขนเลือดทำมาแล้วหลายครั้งโดยการนำของประเทศ
ทั้งกองทัพบกและกองทัพอากาศซึ่งเคยมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีในอดีต ต่างจ้องมองกันเพื่อดูว่าใครจะฆ่าปูยักษ์ได้ก่อน และต่างทะเยอทะยานชิงไหวชิงพริบที่จะเอาชนะอีกฝ่ายเพื่อรับเอาเกียรติประวัติไปให้ได้
แต่เมื่อตระหนักได้ว่าพวกเขาไม่สามารถล่าสัตว์ตัวนี้เพียงลำพังได้ ทั้งสองกองทัพจึงร่วมมือกันฆ่าปูยักษ์ และทำสงครามเต็มรูปแบบโดยกองทัพบกและกองทัพอากาศ ――ถึงกระนั้น นี่ก็กลายเป็นประวัติอันขมขื่นของความล้มเหลวในการปราบปราม และมันกลายเป็นสัตว์อสูรที่ถูกเกลียดชัง
เนื่องจากความเสียหายและความสูญเสียครั้งใหญ่ในสงครามที่เกิดขึ้น ประเทศจึงห้ามไม่ให้เข้าไปเกี่ยวข้องกับปูตัวนั้นอีกต่อไป ซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรกับการยอมมองข้ามเกาะลอยฟ้าสักแห่งที่มีอยู่มากมาย
นี่เป็นผลมาจากการเน้นย้ำถึงความเสียหายที่เกิดขึ้นจริงมากกว่ามูลค่าหน้าตาของประเทศและกองทัพ
เนื่องจากไม่สามารถลดการเฝ้าระวังอาณาจักรทหารจักรกลที่เป็นประเทศเพื่อนบ้านลงได้ พวกเขาจึงไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับกองทัพมากกว่านี้ได้อีกแล้ว แต่ถึงจะรู้เช่นนั้น……
สำหรับกองทัพที่เสียหน้าแล้ว ท้ายที่สุด การต้องอยู่เช่นนั้นไม่น่าเพลิดเพลินเลย
――เมื่อมีการพูดว่าปูตัวดังกล่าวถูกล่าได้
“นั่นเป็นเรื่องจริงรึ? เจ้าได้ข้อมูลมาจากใคร? เจ้าได้เห็นด้วยตาตนเองหรือไม่?”
คาคานะจ้องมองไปที่พลทหารที่นำรายงานมา
คาคานะไม่คิดว่าจะมีคนที่สามารถปราบมันได้ปรากฏตัวขึ้นมา เพราะขนาดใช้กองทัพของประเทศหนึ่งพยายามตามล่ามันอย่างเต็มกำลัง แต่ก็ล้มเหลว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะคนที่ต้องรับมือกับเรื่องนั้น จึงมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ
“ฮะ……ฮ้า！เป็นทหารที่กำลังลาดตระเวนให้การยืนยันเรื่องนี้ แต่หลังจากที่ได้ทำการตรวจสอบพร้อมกับประธานกิลด์นักผจญภัย ประธานกิลด์ ประธานกิลด์ก็วินิจฉัยยืนยันเช่นกันครับท่าน！”
พลังและความกดดันของคาคานะทำให้รู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่คำตอบของพลทหารก็ชัดเจน
“มีรายงานมาถึงพวกเราแบบนี้ ก็คงเป็นการยากที่จะเป็นเรื่องโกหก”
“ข้าเข้าใจดี แต่มันก็ยากที่จะเชื่อ”
คาคานะเข้าใจประเด็นของกวินดี ในหัวก็รู้ดีอยู่เช่นกันว่านี่「ไม่ใช่เรื่องโกหก」
ทว่า ก็แค่ยากที่จะเชื่อ
แค่รู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงมากเกินไป
“――ข้าจะออกไปดู โอ้ย ไปเตรียมเรือเดี่ยวให้ที ข้าจะออกไปแล้ว”
ไม่อยากเชื่อจนกว่าจะได้เห็นด้วยตาตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
“――ฮ้า！”
หลังทำความเคารพ พลทหารก็รีบออกไป
นอกจากนี้ เจ้าปูตัวนั้นก็มีความเกี่ยวข้องกับการแย่งชิงชีวิตลูกน้องของตนเองไปหลายสิบคน
อยากที่จะเห็นสภาพศพที่ถูกนำมา
และต้องการนำไปเป็นของขวัญอุทิศบนหลุมศพของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา――ปูที่ฆ่าพวกเขาได้ถูกฆ่าลงแล้ว
ถึงจะน่าผิดหวังที่ไม่ได้ลงมือด้วยตนเอง……แต่ก็ไม่ได้คาดหวังไว้สูงเช่นกัน การที่สามารถนำข่าวดีไปแจ้งให้ได้ก็ถือเป็นความปรารถนาที่เป็นจริงแล้ว
“ฟุมุ……ดีล่ะ ข้าก็จะไปด้วย”
เมื่อเห็นคาคานะสวมหมวกและเสื้อคลุมที่แขวนอยู่บนราวแขวน กวินก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
“ไปเองเถอะ กวิน ไปพร้อมกับเจ้ามันน่าอายอยู่”
“อย่าพูดอะไรไร้สาระ พวกเรามีจุดหมายเดียวกัน ผู้คนจะคิดเกี่ยวกับพวกเราในแง่ไม่ดี หากไม่ไปด้วยกัน”
ความไม่ลงรอยกันระหว่างกองทัพบกกับกองทัพอากาศส่งผลกระทบไม่เพียงแต่ต่อทหารเท่านั้น แต่ยังรวมถึงพลเรือนด้วย
มีช่วงเวลาหนึ่งที่กลุ่มแปลก ๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างลูกชายของครอบครัวที่อยู่ในกองทัพบก และลูกสาวของร้านที่อยู่ในกองทัพอากาศ และทำให้กลายเป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้เข้ากันได้
“ชิ……แต่มันไม่ใช่รุ่นสองที่นั่งนะยะ”
เพราะเหตุนั้น จึงมีการสร้างสถานที่เช่น「สำนักงานเจ้าหน้าที่ระดับสูง」ขึ้นมา เป็นห้องที่ให้ทั้งสองได้ทำงานร่วมกัน เพื่อให้เหล่าผู้บังคับบัญชาสูงสุดได้พิสูจน์ตนเองว่าพวกเขาไม่ได้แตกแยกกัน หากผู้บัญชาการทหารสูงสุดสามารถเข้ากันได้แบบนี้ ก็จะช่วยลงปัญหาของทหารทั่วไปหรือครอบครัวทหารลงได้
“ไร้น้ำใจจังน๊า คาคานะจัง”
“อย่ามาเรียกจังนะยะ！ ข้าอายุสามสิบเอ็ดแล้วด้วย！”
“แต่ข้าอายุสามสิบเจ็ด? แบบนี้ข้าแก่กว่าจริงไหม? แล้วข้าก็คิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่เจ้าจะรีบแต่งงานในเร็ว ๆ นี้”
“หุบปาก！ ข้าจะไม่มีวันแต่งงานเด็กขาด！”
“――ทั้ง ๆ ที่พวกเรากลับบ้านหลังเดียวกันแล้วนะเหรอ?”
“――ข้าไปก่อนล่ะ！”
เมื่ออยู่กันเพียงตามลำพัง ทั้งสองคนจะทำตัวเหมือนครั้งเมื่อยังเด็ก
ถึงแม้จะพัฒนามาเป็นคู่รักที่อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ความสัมพันธ์ที่ตัดกันไม่ขาดระหว่างเพื่อนสมัยเด็ก ก็ยังคงดำเนินต่อไป
พวกเขาได้พบกับปูยักษ์อีกครั้งที่ท่าเรือซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่เฝ้าดูอยู่มากมาย
แน่นอนว่าคือ ปูกางเขนเลือด
ก้าม ขา และทุกอย่างถูกแยกขาดออกจากกัน แต่เป็นปูตัวนั้นอย่างแน่นอน
เปลือกที่หนาอย่างประหลาดของมันยังคงมีรอยจาง ๆ จากลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ยิงในวันนั้น ――ลักษณะเฉพาะเช่นนี้คือ ปูตัวนั้นแน่นอน
เมื่อมองดู พวกเขาก็จำการต่อสู้อันดุเดือดในวันนั้นได้ดี มันนำความทรงจำอันขมขื่นกลับมา……แต่เหนืออื่นใด
“ใครเป็นคนฆ่า?”
สิ่งที่พวกเขาสงสัยมากที่สุดตอนนี้คือ ใครเป็นคนฆ่าปูกางเขนเลือดซึ่งไม่มีใครเทียบได้ แม้กระทั่งกองทัพของประเทศก็ตาม
“……นักผจญภัยริโนะ……?”
และเป็นชื่อของใครบางคนที่พวกเขาจะได้รู้จักดีหลังจากนี้
――นอกจากนี้ พวกเขาทั้งสองจะตัดสินใจมาที่ท่าเรือแห่งนี้อีกครั้ง หลังจากมีรายงานติดตามผลว่าสัตว์อสูรที่รู้จักกันดีว่าเป็นภัยคุกคามถูกล่าทีละตัวและขนกลับมาในตอนเย็น
ผลลัพธ์ของวันนี้
ปูกางเขนเลือด ขนาดใหญ่มากเป็นพิเศษ หนึ่งตัว ขนาดใหญ่พิเศษ หกตัว
ตัวใหญ่สุด 20 ล้านครัม รวมถึงค่าหัวต่าง ๆ ขนาดใหญ่พิเศษ หกตัว 6 ล้านครัม
ไซม่อนบี หนึ่งร้อยสามสิบสามตัว และรังผึ้งขนาดใหญ่
13 ล้าน 3 แสนครัม รังร่วมกับตัวอ่อน 2 ล้านครัม
เบลล์วูด ขนาดใหญ่พิเศษ พร้อมผลไม้
5 ล้านครัม ผลไม้แต่ละผลมีราคา 3 หมื่นครัม รวม 3 ล้าน 6 หมื่นครัม
ตั๊กแตนตำข้าวนักสู้ สามตัว
9 ล้านครัม
สโนว์ไทเกอร์ สองตัว
เพราะขนสวยงามเช่นเดียวกับเมื่อวาน 4 ล้านครัมต่อตัว
แอสซาซินอีเกิล หกตัว และไข่สองฟอง
1 ล้าน 8 แสนครัม ไข่แต่ละฟองราคา 5 หมื่นครัม
รวม 69,160,000 ครัม
เมื่อรวมกับ 34,490,000 ครัมในวันแรก 103,650,000 ครัม
ช่วงบ่นยาวๆ
ช่วงนี้เหมือนดวงหดหาย วันก่อนเบรกเกอร์เด้งดันคืนไม่ได้ด้วยเด้งตลอด ต้องเรียกช่างมาดู ดีหน่อยที่เป็นลูกย่อยเลยหาเกือบง่าย
หาไปหามาเจอตอนแรกเป็นที่กล่องไฟรั้วบ้าน เปิดมาไหม้เรียบร้อยแล้วจ๊า แต่โชคดี(ตรงไหน)มีรังมดอัดอยู่เลยไม่ลาม?
ตัดตรงนั้นออกเหมือนจะจบ แต่เบรกเกอร์ยังเด้ง งานช้างเพราะเป็นสายแบบฝัง เลยให้ถอดสายไฟของรั้วบ้านจากเมนทิ้งโล้ด ถึงหาย ฮา
หมดฝนจริงๆเมื่อไหร่คงได้มีรื้อดูกันสักรอบ รอบนี้ทำเอาหลอนเวลาได้ยินเสียงอะไรคล้ายเสียงไฟซ็อตไปเลย ฮา
