220 รู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก
“อะ อาโน…….. ！”
“หืม？”
คนที่เฝ้าดูฉันใช้หอกเมื่อวานนี้คือ ซิลเลนกับคาลัว แต่
จริง ๆ แล้วมีใครบางคนที่แอบมองอยู่ตามลำพัง
“อาโน ช่วยสอนวิธีใช้หอกนั่นให้กับหนูหน่อยได้ไหมคะ！？”
เป็นมิโตะ
“……..แล้วฉันล่ะ?”
และคนที่เธอถามก็คือซิลเลน
ตั้งแต่วันที่ฉันแสดงเทคนิคให้ดู ซิลเลนก็เริ่มท้ายกำแพงใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่ฉันตื่น เธอก็กำลังฝึกซ้อมจนเหงื่อท่วมแล้ว ดูแล้วไม่ใช่ว่าเพิ่งเริ่มต้นด้วย น่าจะค่อนข้างนานแล้ว
ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มเช้ามากจนฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเริ่มฝึกตั้งแต่เมื่อไหร่
อุมุ เยี่ยมมาก
ฉันเดาว่าเธอคงไม่อยากมีความคิดในภายหลังประมาณว่า「ตอนนั้นฉันน่าจะพยายามให้มากกว่านี้」
ในอัตรานี้ น่าจะสามารถทันเทศกาลฤดูหนาวในอีกสามสัปดาห์ได้จริง ๆ
เธอมีกล้ามเนื้อที่ดีตั้งแต่เริ่มต้น และมีทักษะอาวุธที่ค่อนข้างเชี่ยวชาญ
ต้องบอกว่าเป็นเรื่องยากที่จะสามารถคว้าหนทางเปิด「คิ」――แต่เมื่อได้รับโอกาสแล้ว สิ่งที่ต้องทำคือพัฒนามัน
“……..มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?”
เธอถามฉัน ขณะที่ฉันกำลังจ้องมองท่วงท่าของเธอ แต่ฉันก็ส่ายหัวปฏิเสธ
“ทำต่อไป ฉันรับรองได้ว่าคุณจะไม่เสียใจ”
“อ้า”
ดีล่ะ ฉันก็จะฝึกด้วย…………..
“ฟู๊ว……..ห๊าว อะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ โอโจ้ซามะ”
…………
มาช้ากว่าอาจารย์
ทักทายด้วยการหาว
เธอแตกต่างอย่างมากจากริโนกิสซึ่งเป็นลูกศิษย์คนแรกของฉันที่ไร้แรงจูงใจสุด ๆ
“อรุณสวัสดิ์ วันนี้มาทำแบบสมบูรณ์กันเลยไหม”
“เอ๊ะ”
ไม่มีความหมายอะไรหรอก ฉันใส่ความกระตือรือร้นลงไป
“ที่นี่เป็นดินแดนที่ไม่คุ้นเคย และฉันต้องดูแลพวกเด็ก ๆ ด้วย แล้วก็ไม่มีแม่ครัว เลยต้องพึ่งริโนกิส ทำให้ลำบากทุกวันเลยเข้าใจไหม แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังรู้สึกโล่งใจล่ะนะ เน๊ะ?”
“――ค่ะ ค่ะっ……！”
“ฉันเดาว่าเธอไม่ให้ความเคาระฉันมากพอในช่วงนี้?”
“――ระ เรื่องนั้น ไม่เป็นความจริงค่ะ……！”
“ขนมของฉันแค่เพิ่มอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไรจริงไหม?”
“――เรื่องนั้นทำไม่ได้ค่ะ………ต้องเป็นตัวอย่างให้พวกเด็ก ๆ นะคะ…….. ――”
เติมเต็มพลัง「คิ」เต็มกำลังในรูปแบบของการยืนนิ่ง และรักษาเอาไว้
นี่ก็เป็นเรื่องยากเช่นกัน
ม๊า เป็นการฝึกฝนที่สมบูรณ์แบบสำหรับลูกศิษย์ที่ชาญฉลาด
――นอกจากนี้ ริโนกิสยังรับการกล่าวขานว่าแข็งแกร่งกว่าฉันอีกด้วย
ยังไงซะฉันก็เป็นลูกศิษย์ของเธอเช่นกัน
อาจดูเหมือนไม่สำคัญว่าใครจะมองอย่างไร แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะยึดติดไว้
และฉันรู้สึกเสียใจจริง ๆ ที่ลูกศิษย์หมายเลขหนึ่งของฉันทำตัวรู้สึกเหนื่อยล้าเช่นนี้――
มิโตะซึ่งเติมน้ำในอ่างเสร็จแล้วก็เข้ามาและพูดกับซิลเลนว่า
――「ช่วยสอนวิธีใช้หอกนั่นให้กับหนูหน่อยได้ไหมคะ」
“ไม่สิ ไม่ใช่เราสิ ไปถามคนที่อยู่ตรงนั้นไม่ดีกว่าเหรอ?”
นั่นคือสิ่งที่ซิลเลนพูด ขณะที่มองมาที่ฉัน ซึ่งฉันก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า
ใช่แล้ว
ทำไมไม่มาหาฉันล่ะ
ทำไมไม่มาหาฉันก่อนล่ะ……ฉันตกใจมากเลยนะมิโตะ ฉันคิดว่าจะคิดถึงฉันที่สุด ฉันอุตส่าห์คิดอย่างงั้น
“ก็เพราะเนียโอโจ้ซามะ กับริโนกิสซังดูเหมือนจะยุ่งอยู่ตลอด………”
ฉันไม่เคยยุ่งเกินไป！ฉันจะหาเวลาให้มากที่สุดเท่าที่เธอต้องการเลย！
“แปลกจังน๊า เห็นเราว่างมากขนาดนั้นเลยงั้นรึ?”
ม๊า ฉันเข้าใจว่าทำไมซิลเลนถึงบ่นแบบนั้น
เหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของเธอ ขณะที่เธอทำซ้ำรูปแบบหอกอย่างตั้งใจโดยไม่หยุดพัก และร่างกายของเธอคงเหนื่อยล้ามาก
ไม่ว่าจะมองยังไง เธอก็ดูไม่เหมือนคนมีเวลาว่างเลย …….ไม่เห็นเหรอว่าฉันจะมีเวลาว่างมากกว่า หรือเพราะเห็นฉันยุ่งอยู่กับการทำให้ลูกศิษย์หมายเลขหนึ่งรู้สึกเสียวซ่าอยู่เหรอ
“……อาโน แบบว่า หนูรู้สึกว่าเราสองคนอยู่ในระดับที่แตกต่างกันหรืออะไรทำนองนั้นค่ะ……..”
…………
“งั้นเหรอ แต่จะไม่ทำสีหน้าเศร้าเสียใจ หรือพูดอะไรที่โดนใจหน่อยเหรอ”
นั่นสิน๊า
คำพูดของมิโตะตอนนี้เหมือนกับพูดว่า「เพราะคุณดูอ่อนแอที่สุดในหมู่พวกเรา」
……….ไม่สิ
มิโตะเริ่มใช้「คิ」แล้ว ดังนั้นเธออาจจะรู้ว่าฉันกับริโนกิสกำลังใช้มันอยู่
หากเป็นเช่นนั้น แน่นอนว่าคนที่ให้ความรู้สึกอ่อนแอที่สุดอาจเป็นซิลเลน
――เรื่องนี้อาจตัดสินใจแล้ว
“ทำต่อไป”
” ――คะ คูณ คูณหนู๊ จำกัด ขีดจ๊ามกัด”
“ไม่เป็นไรหรอก มนุษย์ไม่มีขีดจำกัด”
ฉันสั่งริโนกิสซึ่งร่างกายสั่นไปหมดให้ทำต่อไป ก่อนตัดสินใจหันหน้ากลับไปทางซิลเลนกับมิโตะ
“จะให้สอนไหม?”
ฉันสงสัยว่าจะทำยังไงดีกับการฝึก「คิ」ของมิโตะ
แต่ยังไงก็ตาม หากนั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องการ ก็คงจะดีกว่าที่จะสอนอย่างถูกต้อง มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ และฉันไม่อยากให้เธอมี「คิ」ที่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เป็นของตัวเอง
“คงจะดีถ้าคุณเป็นคนสอนเธอ เพราะคุณแข็งแกร่งกว่าฉัน”
“ไม่หรอก ฉันไม่เก่งเรื่องการใช้อาวุธ เพราะฉันใช้ได้ไม่ดีมากขนาดนั้นเลยสอนให้ไม่ได้”
“ไม่เหรอ แต่ว่า สำหรับเรามันเข้าใจได้ง่ายมากเลยนะ ของเมื่อวานน่ะ”
“นั่นเป็นเพราะคุณคุ้นเคยกับเทคนิคหอกมากพอที่จะเข้าใจเทคนิคของฉัน สิ่งเดียวที่ฉันสามารถถ่ายทอดให้กับมือสมัครเล่นได้คือ 『สุดยอด』 หรือ『ดูง่าย』เท่านั้นเอง”
“……..เป็นอย่างงั้นเหรอ”
ก็เป็นแบบนั้นแหละ
ต่อให้จู่ ๆ คุณจะแสดงเทคนิคขั้นสูงให้มือสมัครเล่นเห็น แต่ก็ไม่มีทางที่ความเข้าใจของพวกเขาจะตามทัน เพราะพวกเขาจะไม่รู้ว่ามันขั้นสูงขนาดไหน
เฉพาะผู้ที่มีความรู้และทักษะในระดับหนึ่งเท่านั้นที่สามารถเข้าใจได้อย่างถูกต้อง
“จริง ๆ แล้วเราเองก็ไม่คิดว่าตัวเองดีพอที่จะสอนใครได้ แต่……..ม๊า ถ้าเป็นแค่พื้นฐานล่ะก็……..”
ด้วยเหตุนี้เอง มิโตะจึงกลายเป็นศิษย์ชั่วคราวของซิลเลน
นี่เป็นเพียงตำแหน่งชั่วคราวเท่านั้น เพราะสักวันหนึ่งฉันก็จะรับเธอเป็นลูกศิษย์หลักของฉันในที่สุด
“เอ๊”
ก็อก
“เอ๊ะ”
เอ๊ะ
…………
มิโตะฝึกเหวี่ยงตามที่ได้รับการสอนมาหลายครั้งด้วยหอกที่ยืมมา แต่เมื่อเธอได้รับคำสั่งว่า 「แทงท่อนไม้ให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้」 ผลของการแทงอย่างเต็มที่
ปลายหอกเจาะลึกลงในท่อนไม้
ปลายหอกที่ใช้ฝึกซ้อม มีปลายไม่คมมากนัก
ด้วยพลังและความรวดเร็วที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเด็กผู้หญิง
มันเจาะลึกเข้าไปในท่อนไม้
…………
นี่…….ฉันคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าสอนเธออย่างถูกต้อง
ทั้งนี้เพื่อประโยชน์ของตัวเธอเอง และเพื่อป้องกันการปลดปล่อยโดยไม่ตั้งใจ อีกทั้งเพื่อไม่ให้เกิดปัญหากับคนรอบข้าง
“――ฟุๆๆๆๆๆ”
ซิลเลนหัวเราะออกมาและปัดผมหน้าม้าที่ชุ่มเหงื่อของเธอขึ้น
“ผ่านแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรที่เราสามารถสอนได้อีกแล้ว”
การฝึก「คิ」ของมิโตะก็เริ่มขึ้นเช่นกัน โดยมีเหตุการณ์ที่ทำให้ซิลเลนรู้สึกหดหู่อย่างยิ่งตั้งแต่เช้า
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
