ตอนที่ 475 ในที่สุดก็ได้พบกัน
เขายืนอยู่ในมุมมืด มองเงาร่างของนางที่กำลังยุ่งวุ่นวายอย่างเงียบๆ มองนางสะบัดคมมีด เดินไปเดินมาอยู่ท่ามกลางทหารลาดตระเวน จนกระทั่งแต่ละคนทยอยกันออกไป
สุดท้ายในหน่วยเสบียงอันโอ่โถงก็เหลือเพียงนาง กับหม้อโลหะที่ว่างเปล่าหนึ่งใบ
หูเฟิงเดินออกจากมุมมืด ก้าวไปถึงข้างกายนางทีละก้าว มองดวงตาที่สุกสกาวท่ามกลางยามราตรีอันมืดสลัว
นางยืนอยู่ข้างเตาไฟ มองเขาเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว หัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ขณะเดียวกันก็มองดวงตาที่มองนางด้วยความสงสัยของเขา พวงแก้มราวกับถูกไฟแผดเผา โชคดีนัก โชคดีที่เป็นตอนกลางคืน เขาน่าจะมองไม่เห็นว่านางหน้าแดงแล้ว
“เจ้ามาแล้ว!” นางยิ้มหวาน ทักทายชายหนุ่มเหมือนกับสหายเก่าแก่ที่ไม่ได้พบกันมานาน สนิทสนม ทั้งยังเป็นธรรมชาติ
เขาพยักหน้า “อืม ได้กลิ่นจึงมา” เขายิ้มจางๆ ทว่าในดวงตากลับทอประกายวาววับ
นางมอบไปทางซ้ายและขวา เห็นว่ารอบข้างไม่มีใครอื่น จึงนำกระปุกหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ ก่อนจะส่งให้หูเฟิง
“นี่เป็นยาปลอมตายที่เจ้าต้องการ หาโอกาสให้พวกเขากินเสีย กินคนละครึ่งเม็ดก็เพียงพอแล้ว หลังจากกินยาแล้วหัวใจจะหยุดเต้น ลมหายใจจะขาดช่วงชั่วคราว ทั้งยังไม่มีชีพจรอีกด้วย แต่จะคงอยู่เช่นนั้นได้เพียงสิบสองชั่วยามเท่านั้น หลังจากสิบสองชั่วยามแล้ว พวกเขาจะฟื้นขึ้นมาเอง หากถึงเวลานั้นแล้วยังอยู่ในค่ายทหาร เช่นนั้นแผนการนี้ก็ล้มเหลวแล้ว”
หูเฟิงรับกระปุกไป แล้วซ่อนไว้ในอกเสื้ออย่างรวดเร็ว “ข้าเคยได้ยินชื่อของยาชนิดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีอยู่จริงๆ บนโลกใบนี้ เจ้าได้มันมาอย่างไร”
“ข้าหลอมยาด้วยตนเอง เสียเวลาไปไม่น้อย เจ้าใช้ยาในกระปุกนี้ให้ดี อย่าได้สิ้นเปลืองเชียว” ไป๋จื่อกล่าว
ชายหนุ่มมองนาง เห็นนางแต่งกายในชุดเด็กหนุ่ม ย่อมมีความรู้สึกแปลกใหม่อยู่บ้าง “เจ้ามาได้อย่างไร”
“เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้ว ต่อไปหากเจอข้าในค่ายทหาร ก็อย่าได้ทักทายกัน ถือเสียว่าไม่รู้จักกันนะ”
หูเฟิงเลิกคิ้ว “ต่อไป? เจ้าจะไม่กลับไปหรือ”
ไป๋จื่อมีสีหน้าลำพองใจ “เป็นอะไรไป เจ้ามาที่นี่ได้ แต่ข้ามาไม่ได้อย่างนั้นหรือ ข้ายังไม่กลับไปจริงๆ นั่นแหละ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะเป็นคนของหมอเฉินแห่งหน่วยแพทย์” นางหยิบป้ายประจำตัวที่หมอเฉินให้ออกมา โบกสะบัดมันต่อหน้าเขา
เขาถอนใจเสียงเบา “เจ้าเป็นสตรีเพศ จะอยู่ในค่ายทหารได้อย่างไร ไม่ได้ๆ พรุ่งนี้เจ้ากลับไปเสีย ที่นี่มีแต่บุรุษตัวเหม็นโฉ่ เจ้าเป็นสตรี ย่อมมีแต่ความไม่สะดวกสบาย”
“เจ้าก็เป็นบุรุษตัวเหม็นโฉ่ ก่อนหน้านี้เจ้าตามติดข้าทั้งวัน ข้าก็ไม่เห็นรู้สึกว่ามีอะไรไม่สะดวกเลย”
หูเฟิงถลึงตามองนางอย่างไม่สบอารมณ์ “ไยเจ้าเทียบพวกเขากับข้ากัน ข้าเป็นสามีในอนาคตของเจ้า ข้าตามติดเจ้าก็เป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว บุรุษตัวเหม็นโฉ่อย่างพวกเขามีสิทธิ์นั้นที่ไหนกัน”
ไป๋จื่อยิ้มอยู่ในใจ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เจ้าได้กลิ่นหรือไม่”
ชายหนุ่มก็สูดลมหายใจเช่นกัน แต่กลับส่ายหน้า “ไม่ได้กลิ่น มันเป็นกลิ่นอะไรหรือ”
“กลิ่นน้ำส้มสายชู แถมยังฉุนมากด้วย!” นางเผยรอยยิ้มกว้าง เห็นท่าทางขุ่นเคืองตนแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร นางก็ยิ่งนึกสนุกขึ้นมา
“ข้าหมดหนทางกับเจ้านัก” หูเฟิงถอนใจเบาๆ
ไป๋จื่อปั้นหน้าเคร่ง เก็บรอยยิ้ม กล่าวอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ ไม่พูดเล่นแล้ว ข้าจะพูดตามตรง ข้ายังมีอีกเป้าหมายหนึ่ง ตอนนี้เจ้าอยู่ในค่ายทหาร ทำอะไรๆ ย่อมไม่สะดวก ถึงแม้จะนำยาปลอมตายให้พวกเขากินได้ แล้วหลังจากนั้นจะทำอย่างไร ควรจะทำอะไรต่อไปกัน”
หูเฟิงมุ่นคิ้ว เขากำลังกังวลใจเรื่องนี้อยู่ เพราะบัดนี้เขาเป็นเพียงพ่อครัว แต่ผู้คนที่จงรักภักดีต่อเขาเหล่านั้นกำลังตกที่นั่งลำบาก หวังพึ่งพาพวกเขาไม่ได้ อยากจะช่วยโจวกังและฟู่เจิงออกมา เขากลับยังไม่มีวิธีที่รัดกุมเลย
……….
ตอนที่ 476 ชั้นลอยเป็นของข้า
ไป๋จื่อตบหน้าอกของตนเองเบาๆ พลางยิ้มตาหยี “ข้ามีวิธีช่วยพวกเขาออกไป ตอนนี้พวกเขาต้องบาดเจ็บหนักแน่ๆ ข้าเป็นหมอ ข้าไม่เพียงช่วยพวกเขาออกไปได้ ยังช่วยรักษาบาดแผลของพวกเขาให้หายดีได้อีกต่างหาก ดังนั้นข้าจะอยู่ต่อ เจ้ากับพวกโจวกังสำคัญกว่า”
ถูกต้อง ไป๋จื่อพูดถูกต้องทั้งหมด ถึงแม้ข้าเขาจะไม่อยากให้นางเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องราวนี้เลยสักนิด ไม่หวังให้นางเสี่ยงอันตรายเพื่อเขา แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว
“เจ้าจะทำอย่างไรกันแน่” หูเฟิงถาม
เด็กสาวโบกมือ “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องรู้หรอก เจ้าให้พวกเขากินยาปลอมตายแล้วก็บอกข้าสักคำ เรื่องหลังจากนั้นเจ้าไม่ต้องสนใจแล้ว ข้าจัดการเองได้”
ในเมื่อโจวกังและฟู่เจิงถูกพวกเขากักขังมานานถึงสามปีได้ ก็พิสูจน์แล้วว่าทั้งสองคนสำคัญมาก ตอนนี้ต้องการฆ่าให้ตายแล้ว ก่อนที่ทั้งสองคนจะตายได้ พวกเขาต้องพยายามบีบบังคับครั้งสุดท้าย พยายามให้ทั้งคู่ยอมจำนนด้วยการทรมาน โจวกังและฟู่เจิงมีชีวิตรอดมาได้ถึงสามปี แล้วจะรอดพ้นครั้งนี้ไปได้หรือ การทรมานครั้งสุดท้ายนี้ กลับเป็นโอกาสสุดท้ายให้ทั้งสองคนมีชีวิตรอดแล้ว
ถึงตอนที่พวกเขากินยาปลอมตายไปแล้ว แสร้งว่าตายเพราะทนรับความทรมานไม่ไหว ย่อมมีแพทย์ทหารมาตรวจสอบศพ นั่นก็เป็นโอกาสของนางแล้ว
ครั้นพูดเรื่องสำคัญจบ หูเฟิงก็พานางออกจากหน่วยเสบียง ไปยังใต้ต้นไม้ขนาดยักษ์ที่อยู่ไม่ไกล “ข้ามอบปิ่นหยกให้เจ้า ไยเจ้าไม่ใช้มัน”
ไป๋จื่อกลอกตาขาวครั้งหนึ่ง “พี่ใหญ่ ตอนนี้ข้าเป็นบุรุษ จะประดับเครื่องประดับเช่นสตรีได้อย่างไร”
“ก็จริงของเจ้า!” ในสายตาของเขา จะมองอย่างไรนางก็ไม่เหมือนบุรุษ และไม่รู้ว่าพวกที่เห็นนางเป็นบุรุษเหล่านั้น แท้จริงแล้วตาบอดใช่หรือไม่
“เจ้าสบายดีหรือไม่” เขาถาม
ไป๋จื่อยักไหล่ “ดีทีเดียว พวกข้าย้ายไปอยู่บ้านใหม่แล้ว เสี่ยวเฟิงอยู่ในชั้นลอยเหนือชั้นสาม พี่อู่และพี่สะใภ้อยู่ที่ชั้นสาม ส่วนข้ากับท่านแม่อยู่ที่ชั้นสอง”
หูเฟิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ “ข้าใช้แรงไปไม่น้อยเพื่อสร้างบ้านหลังนี้ เหตุใดไม่มีห้องของข้าเลย” แม้แต่เสี่ยวเฟิงยังมีห้องเป็นของตนเอง แล้วไยเขาไม่มีบ้าง
“ไม่ใช่ว่าเจ้ามีบ้านของตนเองแล้วหรือ เหตุใดต้องไปอยู่ที่บ้านของข้าด้วย” ไป๋จื่อถาม
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ “รอข้ากลับไปก่อนเถอะ ให้เสี่ยวเฟิงไปนอนที่บ้านของข้า ส่วนชั้นลอยเป็นของข้า”
“พ่อของข้าสบายดีหรือไม่” เขาถามอีก
ไป๋จื่อพยักหน้า “เขาสบายดีเช่นกัน เจ้าเพิ่งไปได้สองวัน เขาก็ดูซึมเซาเสียแล้ว แต่ไม่นานเขาก็ชิน”
หูเฟิงถอนใจ กล่าวว่า “หลังจากเจ้ากลับไปแล้ว เจ้าช่วยข้าดูแลเขาให้ดีๆ สามปีมานี้เขาเห็นข้าเป็นลูกแท้ๆ ข้าเองก็เห็นเขาเป็นพ่อแท้ๆ เช่นกัน และต่อไปเขาก็จะเป็นพ่อของพวกเราเช่นแล้ว”
ไป๋จื่อหน้าแดงระเรื่อ กล่าวกึ่งล้อเล่นว่า “ใช่ พอเขากับแม่ข้าแต่งงานกันแล้ว เขาย่อมเป็นพ่อของข้าเช่นกัน”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น เจ้าก็เข้าใจความหมายของข้านี่”
ดวงหน้าเล็กจ้อยที่งดงามของไป๋จื่อร้อนลวกยิ่งขึ้น นางรีบเบือนหน้าหนีไม่มองเขา “เอาล่ะๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องเหล่านี้ เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าก็ต้องกลับไปหาท่านหมอเฉินเช่นกัน อีกเดี๋ยวเขาควรจะมาตามข้าแล้ว”
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา
ไป๋จื่อเพิ่งกล่าวจบ ก็ได้ยินเสียงหมอเฉินดังมาจากในกระโจมหน่วยเสบียงไม่ไกล “เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าอยู่หรือไม่”
นางรีบดันหูเฟิงออก “รีบไปเร็วเข้า อย่าให้เขาเห็นเจ้าเชียว”
หูเฟิงใช้วิชาตัวเบา ฝีเท้าว่องไว กระโจนตัวไม่กี่ครั้ง เขาก็หายไปไม่เห็นเขาแล้ว
“ข้าอยู่ตรงนี้ขอรับ” ไป๋จื่อรีบวิ่งไปข้างหน้า
