ตอนที่ 517 โลกอีกใบหนึ่ง
หลินหยางจับมือเธอไว้แน่น “ไม่ ผมไม่ให้คุณไป อย่าไปจากผมอีก ขอร้องคุณละ อย่าจากผมไปอีกเลยนะ” น้ำตาที่กลั้นไว้เอ่อออกมาอีกครั้ง เขาไม่มีทางรับได้ว่าเธอจะต้องนอนหลับอีก
เขาไม่ต้องการไป๋จื่อที่ไม่มีชีวิตชีวา หรือเอาแต่พึ่งสารเหลวบำรุงร่างกายอีกแล้ว ที่เขาต้องการคือไปจื่อที่พูดคุยกับเขา ลืมตามองเขาได้เหมือนตอนนี้
เธอชักมือของตัวเองกลับ เงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ เมื่อดวงตาที่แน่วแน่คู่นั้นมองเขาแล้ว ก็ทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บในหัวใจขึ้นมา
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่” เขาถาม
ไป๋จื่อเงยหน้าขึ้น มองหลินหยางตรงหน้าอย่างจริงจัง “หลินหยาง หนึ่งวิญญาณ สองร่าง ฉันไม่มีทางดูแลทั้งสองที่ได้ ถ้าจำเป็นต้องเลือกจริงๆ ฉันจะเลือกฉันอีกคนหนึ่ง”
เธอมองดวงตาที่ขลาดกลัวของหลินหยาง พลางพูดต่อ “ฉันไม่อยากให้ชีวิตของฉันกลายเป็นความรับผิดชอบของคุณ ถ้าคุณหวังดีกับฉันจริงๆ ก็ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
หลินหยางส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”
“หลินหยาง คุณฟังฉันก่อน!”
เขาถอยหลังไปสองก้าว กลับไปนั่งที่เก้าอี้ สองมือดึงทึ้งผม ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว “ผมไม่อยากฟัง คุณจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น ผมจะหาทางรักษาคุณให้หาย คุณพูดถึงหนึ่งวิญญาณ สองร่าง ขอแค่ร่างกายของคุณทางนี้หายดี คุณก็ไม่มีทางกลับไปได้อีก ผมไม่มีทางปล่อยคุณไป”
“หลินหยาง รู้ไหมว่าทำไมเมื่อกี้ฉันไม่ลืมตา”
เมื่อกี้? ตอนที่พ่อแม่แท้ๆ ของเธออยู่ด้วยน่ะหรือ
หลินหยางส่ายหน้า “ทำไม”
“เพราะฉันไม่อยากเจอพวกเขา ไม่อยากเห็นใบหน้าน่ารังเกียจของพวกเขา ฉันใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มายี่สิบสามปี แต่ในความทรงจำของฉันกลับไม่มีวันไหนที่มีความสุขอย่างแท้จริงเลย แต่ในอีกโลกหนึ่ง ฉันกลับมาความสุขมากในทุกวัน”
ชายหนุ่มส่ายหน้าอีกครั้ง “หรือว่าตอนที่คุณอยู่กับผม คุณไม่เคยมีความสุขเลย”
เรียวคิ้วงดงามผูกเป็นปมเล็กๆ เธอรู้สึกยังไงเมื่ออยู่กับเขา เธอแทบจะจำไม่ได้แล้ว ความสุขเหรอ น่าจะมี แต่ที่มากกว่านั้นคือความไว้วางใจ ความเชื่อใจ
เธอเคยคิดเช่นกัน ว่าถ้าสุดท้ายแล้วเธอคบกับเขา คงจะไม่มีใครดีไปกว่าเขา หลินหยางคนนี้อีกแล้ว
เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกหวั่นไหวเป็นยังไง จนกระทั่งได้พบชายหนุ่มอีกคนในโลกอีกใบหนึ่ง
ความรักไม่ใช่สิ่งที่จะมีได้เพราะอยู่ร่วมกันมานาน มันเป็นความรู้สึกที่อ่อนไหวมาก มีแค่คนที่เกิดมาคู่กันเท่านั้น ถึงจะมีความรู้สึกแบบนี้ได้ ถ้าเป็นคนที่ไม่ใช่ ก็อาจจะไม่มีทางมีความรู้สึกแบบนี้ไปชั่วชีวิต
“ขอโทษนะ ฉันไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของคุณได้จริงๆ” เธอกล่าว
ตอนนี้เขากำลังมองเธออยู่ แต่เธอกลับไม่กล้ามองตาของเขา หรืออาจจะเป็นเพราะรู้สึกผิดต่อเขามาก จนไม่รู้ว่าควรทำหน้ายังไงดี
เขาอยากรู้ว่าเมื่อแสงจันทร์หายไปแล้ว เธอจะหลับลึกอีกครั้งจริงหรือไม่
ฟ้องฟ้าข้างนอกเริ่มปรากฏแสงสีฟ้าเข้ม แสงสว่างเริ่มปรากฏขึ้นทีละเล็กละน้อย พระจันทร์ค่อยๆ หายไป หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาหลับตาลงอีกครั้ง เขาพยายามปลุกเธอ ตบหน้าของเธอเบาๆ เรียกชื่อของเธอก็แล้ว เขย่าตัวของเธอก็แล้ว แต่เธอยังคงเหมือนก่อนหน้านี้ ไม่มีการตอบสนองเลยสักนิด
สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงอย่างที่เขาคาดไม่ถึงเลย
บนโลกนี้มีเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนี้ได้ยังไง โลกอีกใบหนึ่งที่เธอว่ามีอยู่จริงๆ เหรอ
เธอพบเจอเรื่องอะไรที่โลกใบนั้นกันแน่ แล้วเจอใครบ้าง ทำไมเธอไปที่โลกนั้นแล้วถึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่โลกนี้ง่ายๆ
หรือว่าเวลาหลายปีที่หลินหยางคอยอยู่ข้างๆ เธอ ก็สู้เวลาไม่กี่เดือนทางนั้นไม่ได้เลยเหรอ
……….
ตอนที่ 518 ดูถูกผู้หญิง
เมื่อไป๋จื่อตื่นขึ้น ในกระโจมเหลือนางเพียงลำพัง หมอเฉินและต้วนเฉิงไปที่กระโจมใหญ่ข้างๆ แล้ว
ครั้นนางเพิ่งล้างหน้าล้างตาเสร็จ ต้วนเฉิงก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา ร้องเรียกนางว่า “เจ้าเร่งหน่อย จอมพลหวังส่งคนมาเชิญเจ้า ให้เจ้าไปหาเขาเดี๋ยวนี้”
ไป๋จื่อตอบรับเสียงหนึ่ง แล้วรีบจัดการผมเผ้าให้เรียบร้อย
ต้วนเฉิงมองนางมัดมวยผม จู่ๆ ก็ร้องเสียงดังราวกับพบแผ่นดินใหม่ “โอ้…ไยเจ้ามีไรผมเช่นนั้น”
นางมัดมวยผมต่อ ไม่ได้มองเขา “เจ้าไม่มีหรือ”
อีกฝ่ายส่ายหน้า “ไหนเลยบุรุษจะมีไรผมเช่นนั้น สตรีต่างหากถึงจะมี เจ้าคงไม่ใช่สตรีกระมัง” เขาเอ่ยวาจาล้อเล่น แต่ไป๋จื่อกลับเปลี่ยนสีหน้า ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ออกไปเสีย!”
ต้วนเฉิงตามหลังนาง “เจ้าโกรธหรือ ข้าก็แค่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้น ความจริงแล้วข้าก็มีไรผมเช่นกัน แต่ค่อนข้างน้อยเท่านั้นเอง เจ้าเองหน้าตาอ่อนหวานเกินไป หากแต่งกายเป็นสตรี เกรงว่าสตรีเห็นเจ้าแล้วต้องอิจฉาแน่”
ไป๋จื่อเร่งฝีเท้า ไม่พูดตอบเขา เพียงตรงเข้าไปในกระโจมใหญ่
รองแม่ทัพจางกับหมอเฉินกำลังสนทนากัน เมื่อเห็นนางเข้ามา หมอเฉินก็รีบกล่าวว่า “มาแล้วๆ เขานี่แหละคือไป๋จื่อ”
บัดนี้รองแม่ทัพจางอายุเกินสี่สิบปีแล้ว หน้าตาสดใสมาก ก่อนหน้านี้น่าจะรู้จักกับหมอเฉินเช่นกัน วันนี้ได้พบกันอีกครั้ง ย่อมต้องทักทายกันหลายคำเป็นธรรมดา
“ไป๋จื่อ ท่านนี้คือรองแม่ทัพจาง คนสนิทของจอมพลหวัง เขาบอกว่าอยากกินน้ำแกงงูข้นที่เจ้าทำเมื่อวาน ให้เจ้าไปทำให้เขาเดี๋ยวนี้”
ไป๋จื่อพยักหน้า “ขอรับ เช่นนั้นข้าจะไปดูที่หน่วยเสบียงว่ามีเตาไฟว่างหรือไม่”
รองแม่ทัพจางโบกมือ “ไม่ต้องหรอก กระโจมของท่านจอมพลมีเตาไฟอยู่ อุปกรณ์ครบครัน เพียงเจ้าไปก็ใช้ได้แล้ว”
ดูท่าทางจอมพลหวังจะร้อนใจอยากพบนางมาก และไม่รู้ว่าเมื่อคืนหูเฟิงได้ไปพบเขาในป่าหรือไม่
นางพยักหน้าอีกครั้ง “ขอรับ เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ” นางรับกรงไม้ไผ่ที่ต้วนเฉิงส่งมาให้ ข้างในนั้นใส่งูเขียวตัวหนึ่งเอาไว้ เขาจับมันกลับมาเมื่อวาน ตอนนี้เหลืออยู่เพียงตัวเดียว เดิมทีต้วนเฉิงคิดจะเก็บมันไว้ย่างกิน ผลปรากฏว่ากลายเป็นของคนอื่นทั้งหมด
หลังจากตามรองแม่ทัพจางไปถึงกระโจมจอมพลแล้ว จอมพลหวังกำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่หน้าโต๊ะ ดูท่าทางอารมณ์ดีไม่หยอก เมื่อเห็นนางเข้ามา เขาก็สั่งให้ทุกคนออกไปทันที จนภายในกระโจมทั้งหลังเหลือเพียงพวกเขาสองคน
จอมพลหวังลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปถึงเบื้องหน้าของไป๋จื่อ เขาพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะทอดถอนใจว่า “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าจะเป็นสตรี!”
ดูท่าเขาจะพบกับหูเฟิงแล้ว แม้กระทั่งรู้เส้นสนกลในของนางอย่างละเอียดด้วย
ไป๋จื่อยิ้มจาง “ข้าไม่ได้มีเจตนาจะปิดบังทุกคนนะเจ้าคะ เพียงแต่สตรีอยู่ในค่ายทหารแห่งนี้เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม ข้าจึงแต่งกายเป็นบุรุษ เช่นนี้ทำอะไรได้สะดวกกว่า”
จอมพลหวังพยักหน้า จากนั้นก็ถอนใจอีกเสียหนึ่ง “แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ถึงอย่างไรเสียเจ้าก็เป็นเพียงสตรี เรื่องเหล่านี้คนให้บุรุษอย่างพวกข้าเป็นคนทำมากกว่า เจ้าไม่ควรมาเลย”
นางกลับกล่าวว่า “ท่านจอมพลกล่าวเช่นนี้ไม่ถูกต้อง เพราะข้ามองว่านอกจากโครงสร้างทางร่างกายแล้ว บุรุษและสตรีไม่มีสิ่งใดแตกต่างกัน พวกเราต่างก็มีมือ เท้า และสมองเหมือนๆ กัน เหตุใดบางเรื่องมีแต่บุรุษอย่างพวกท่านทำได้ แต่สตรีกลับทำไม่ได้”
“บุรุษอย่างพวกท่านนำทัพออกรบได้ สตรีก็ทำได้เช่นกัน บุรุษเรียนวิชาแพทย์ได้ สตรีก็ทำได้เช่นกัน แม้กระทั่งทำได้ดีกว่าด้วยซ้ำ บุรุษอย่างพวกท่านไม่ควรดูถูกสตรีนะเจ้าคะ”
จอมพลหวังโบกมือเป็นพัลวัน “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ดูถูกเจ้า”
ไป๋จื่อกล่าวอีกว่า “ท่านไม่ได้ดูถูกข้า แต่ในใจท่านยังคงดูถูกสตรี เพราะท่านมองว่าสตรีควรอยู่แต่ในบ้าน ช่วยสามีและสอนบุตร หลบอยู่ด้านหลังบุรุษไปตลอดชีวิต ไม่เหมือนกับข้า ที่แต่งกายเป็นบุรุษและเดินเหินอยู่ภายนอกเช่นนี้”
