อวิ๋นหลินกับเซี่ยหยวนซีแอบคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ ทว่าหลี่เชียนกลับแอบรู้สึกร้อนใจ
ท่านหญิงเจียหนานคงจะไม่ได้ไม่อยากเจอเขาใช่หรือไม่?
ภูเขาวั่นโซ่วในเวลานี้เหมือนเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยอันตราย นางจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
อย่างไรก็ต้องส่งนางออกไป
แต่หากนางไม่เจอเขา ต่อให้เขาพูดเก่งมากก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี!
หลี่เชียนขอพบเจียงเซี่ยนอีกครั้ง
เจียงเซี่ยนนั่งอยู่บนเตียงอรหันต์ที่พนักพิงเป็นแร่อวิ๋นหมู่[1]ลายสวัสดิกะซึ่งวางอยู่ที่ห้องกลางของห้องโดยสารบนเรืออย่างสุขุมเยือกเย็น พลางดื่มชาอย่างเงียบๆ
เสียงของหลี่เชียนค่อยๆ ดังเข้ามาอย่างชัดเจน เหมือนแสงแดดยามรุ่งอรุณ ทว่าก็ปนความเยือกเย็นและลุ่มลึกที่ทำให้คนฟังสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
เจียงเซี่ยนหรี่ตา
เงาร่างของหลี่เชียนที่ยิ้มอย่างสดใส ท่าทางที่มีชีวิตชีวา และนั่งยองๆ อยู่บนต้นไป่โบราณในอุทยานหลวงค่อยๆ ผสานเข้ากับหลี่เชียนที่หน้าตาสุขุม นิ่งดุจขุนเขา และโต้ตอบอย่างคล่องแคล่วที่ตำหนักจินหลวนในชาติก่อน
นางยกถ้วยชาขึ้นมาเป่าใบชาที่ลอยอยู่บนถ้วยชาเบาๆ
หลิวเสี่ยวหม่านกังวลมาก
เขาไม่เคยเห็นท่านหญิงเจียหนานเป็นแบบนี้มาก่อน
สายตาลุ่มลึกราวกับบ่อน้ำโบราณที่ไร้คลื่น สีหน้าเย็นชาดั่งประติมากรรมน้ำแข็งและหิมะ
เหมือนเพียงชั่วพริบตา ท่านหญิงเจียหนานก็กลายเป็นคนที่เขาไม่รู้จักแล้ว
เป็นเพราะหมิ่นโจวถูกคนช่วยชีวิตแล้วหรือเป็นเพราะคนที่ช่วยชีวิตหมิ่นโจวคือองครักษ์วังคุนหนิง?
เขารินชาให้เจียงเซี่ยนใหม่อย่างแผ่วเบาจนไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียว ในดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล
เจียงเซี่ยนเห็นแล้วก็อึ้งไปเล็กน้อย
นางนึกถึงเมิ่งฟางหลิง
หลังจากไทฮองไทเฮาเสียชีวิต เมิ่งฟางหลิงก็อยู่ข้างกายนาง
ทุกครั้งที่นางโมโห เมิ่งฟางหลิงก็จะเงียบแบบนี้ ทว่าก็มองนางอย่างเต็มไปด้วยความกังวล ช่วยนางเก็บกวาดของที่นางทำแตกอย่างเงียบๆ และทับสาส์นที่นางโยนลงไปบนพื้นให้เรียบอย่างเงียบๆ ทีละนิด…
ชีวิตฮองเฮาสามปี ทำให้เจียงเซี่ยนเข้าใจตั้งนานแล้วว่า มีเพียงคนที่ห่วงใยนางจริงๆ เท่านั้นที่จะใส่ใจความทุกข์ของนาง
สีหน้าของเจียงเซี่ยนค่อยๆ ผ่อนคลาย นางเอ่ยกับหลิวเสี่ยวหม่านว่า “หลี่เชียนนั่น เขาอยากคุกเข่าก็คุกเข่าไปเถอะ เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจเขา เจ้าแค่ไปเรียกคนที่เวลานี้ยังสามารถคุมงานที่ภูเขาวั่นโซ่วได้เข้ามาก็พอ ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”
หลิวเสี่ยวหม่านเห็นบนหน้านางมีรอยยิ้มแล้ว และท่าทางก็ผ่อนคลายลง เขาจึงยิ้มพลางขานรับและออกไป
หลี่เชียนรู้จักหลิวเสี่ยวหม่าน
พอเห็นว่าคนที่ออกมาเป็นเขา ก็รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องโดยสารบนเรือต้องเป็นเจียงเซี่ยนอย่างแน่นอน เขาจึงรู้สึกดีใจ
แต่ใครจะรู้ว่าหลิวเสี่ยวหม่านกลับเหมือนไม่รู้จักเขา และพาขันทีที่แข็งแรงสองคนเดินผ่านข้างตัวเขาไปอย่างแน่วแน่
หลี่เชียนรู้สึกไม่สบายใจนัก
คนที่มุงดูริมฝั่งมองหน้ากันเลิกลั่ก มองหลี่เชียนที่คุกเข่าอยู่ แล้วก็มองหลิวเสี่ยวหม่านที่หน้าตาเฉยเมย ปากแต่ละคนต่างปิดแน่นสนิทเป็นเปลือกหอย
หลิวเสี่ยวหม่านไม่มีท่าทีอึดอัดที่ถูกคนจับจ้องแม้แต่นิดเดียว เขาเดินไปหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าหมิ่นสี่อย่างรวดเร็วและว่องไว และถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเมตตากรุณา “อาลักษณ์หมิ่น เวลานี้ผู้ช่วยขันทีหมิ่นหมดสติ เจ้าว่า…ภูเขาวั่นโซ่วนี้ยังคุยกับใครได้บ้าง? ท่านหญิงของเรามีเรื่องจะถาม”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หมิ่นสี่
ภูเขาวั่นโซ่วนี้นอกจากหมิ่นโจวก็มีเพียงหมิ่นสี่ที่เป็นขุนนางที่มีระดับ เวลานี้หมิ่นโจวเป็นแบบนี้ ก็แน่นอนว่างานของภูเขาวั่นโซ่วต้องตกอยู่กับหมิ่นสี่แล้ว
ขันทีสองคนที่เดิมทีติดตามอยู่ข้างกายหมิ่นสี่เห็นสถานการณ์ก็แอบถอยหลังไปสองสามก้าว ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วจะสามารถปกปิดความสัมพันธ์กับหมิ่นสี่ได้และจะไม่เดือดร้อนเพราะหมิ่นสี่
ทว่าหมิ่นสี่กลับตกใจจนหน้าซีดไร้สีเลือด และเริ่มพูดจาตะกุกตะกัก “ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น…ผู้ช่วยขันทีว่าอย่างไร ข้าก็ทำอย่างนั้น…”
หลิวเสี่ยวหม่านได้ยิน สีหน้าก็ค่อยๆ จริงจัง
หมิ่นสี่รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่พักหนึ่ง
หลิวเสี่ยวหม่านก็เอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็เชิญขันทีหมิ่นตามข้าไปเถอะ!”
“ไม่ ข้า…” หมิ่นสี่ส่ายหน้าด้วยอยากปฏิเสธ แต่หลิวเสี่ยวหม่านกลับถอยไปข้างๆ ขันทีสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามาหามหมิ่นสีคนละข้างแล้วลากตัวไปขึ้นเรือ
บางคนอยากเข้าไปพูด ทว่าคนที่อยู่ข้างกายกลับลากออกไปข้างๆ
หลี่เชียนอารมณ์แปรปรวน
นี่เจียงเซี่ยนจะทำอะไร?
ปิดบังความสัมพันธ์กับเขาหรือ?
แต่เรื่องนี้จำเป็นด้วยหรือ?
หลี่เชียนมองหมิ่นสี่ที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งร่าง และต้องพึ่งขันทีสองคนถึงจะขึ้นเรือได้ สมองก็เริ่มแล่นอย่างเร็วมาก
หมิ่นสี่เข้าไปในห้องโดยสารบนเรือแล้ว ทว่ากลับไม่มีแม้แต่แรงจะยืนด้วยซ้ำ
จนกระทั่งขันทีทั้งสองปล่อยมือแล้ว เขาก็ทรุดตัวลงตรงหน้าเจียงเซี่ยน
“ท่านหญิงไว้ชีวิตด้วย! ท่านหญิงไว้ชีวิตด้วยขอรับ! ข้าไม่ได้ตั้งใจเมินท่านหญิง…” เขาคุกเข่าพลางโขกศีรษะคำนับเจียงเซี่ยนจนน้ำตาและน้ำมูกกระเด็นพร้อมกัน
เจียงเซี่ยนขมวดคิ้ว
หลิวตงเยว่เข้าไปเตะหมิ่นสี่สองทีทันที และเอ่ยว่า “ให้เจ้าตอบ เจ้าก็ตอบดีๆ เจ้าร้องไห้ไม่จบไม่สิ้นแบบนี้ใช้ได้หรือ? หากอยู่ในวังคงลากตัวออกไปโบยจนกว่าจะตายตั้งนานแล้ว รีบคุกเข่าให้ดีแล้วตอบ”
หมิ่นสี่คุกเข่าตัวตรงอย่างหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงก
เจียงเซี่ยนก็ขี้เกียจที่จะสนใจเขาเช่นกัน จึงเอ่ยตรงๆ ว่า “ข้าอยากพักที่ตำหนักชิ่งซั่น และรับประทานอาหารกลางวันที่นั่น”
ตำหนักชิ่งซั่นอยู่ทางตะวันออกของตำหนักเล่อโซ่ว หลังตำหนักอี๋เล่อ ตรงข้ามกับตำหนักอี๋อวิ๋นแต่อยู่ห่างไกลมาก เป็นสถานที่พักผ่อนชั่วคราวสำหรับสมาชิกราชวงศ์ที่เป็นผู้หญิงที่มาดูงิ้ว หันหน้าไปทางทิศใต้ ตกแต่งได้กำลังดีโดยไม่เสียความสบายและความสว่างไป
เจียงเซี่ยนชอบที่นั่นมากมาตลอด
นางไม่ไปตำหนักอี๋อวิ๋นกับตำหนักอวี้หลานหรอก!
หมิ่นสี่กะพริบตาเหมือนคาดไม่ถึง
ท่านหญิงเจียหนานเรียกเขามาเพียงเพื่อเรื่องนี้?
เจียงเซี่ยนท่าทางหงุดหงิด
หมิ่นสี่รีบเอ่ยว่า “ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ขอรับ!” เสียงพูดยังไม่ทันจางหาย ก็นึกได้ว่าที่จัดให้เจียงเซี่ยนไปพักที่ตำหนักอวี้หลานนั้นเป็นความต้องการของฮ่องเต้…เขาก็ทำหน้าลังเลอีก
เจียงเซี่ยนยิ้มอย่างดูแคลน
หมิ่นสี่รีบเอ่ยว่า “อาหารกลางวันก็จัดที่ตำหนักชิ่งซั่นเช่นกันขอรับ!”
ล่วงเกินฮ่องเต้ ต้องให้หัวหน้าขันทีเป็นคนไกล่เกลี่ย ซึ่งก็เพียงแค่เสียเงินหรือลดตำแหน่งเท่านั้น
ทว่าล่วงเกินท่านหญิงเจียหนานเวลานี้ หมิ่นโจวก็เป็นตัวอย่างให้ดูแล้ว
ไม่ตายก็ถูกถลกหนังอยู่ดี
และอาจจะสู้หมิ่นโจวไม่ได้ด้วย…ถึงอย่างไรหมิ่นโจวก็มีองครักษ์ที่ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรคอยช่วยเหลือ หากเขาถูกท่านหญิงเจียหนานโยนลงไปในทะเลสาบ ใครยังจะกล้าไปช่วยเขา?
เวลานี้องครักษ์คนนั้นยังคุกเข่าอยู่ที่ท่าเรือวารีเคียงพฤกษาอยู่เลย!
อย่างไรมีชีวิตอยู่ก็ดีกว่าตาย
จัดการตอนนี้ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน
หมิ่นสี่คิดไป ขาก็ค่อยๆ มีแรง
หลิวเสี่ยวหม่านส่งสายตาให้ขันทีที่แข็งแรงสองคน
ขันทีสองคนก็หามหมิ่นสี่ออกไปจากห้องโดยสารบนเรือ พวกเขาผลักไปถึงบนฝั่ง และหันตัวกลับไปยังห้องโดยสารบนเรือ
ไม่มีคนของเจียงเซี่ยนแล้ว บนฝั่งก็เริ่มกระซิบกระซาบ
หมิ่นสี่เหมือนปลาที่กระโดดลงไปในน้ำอีกครั้ง เขาเรียกคนที่อยู่ข้างกายอย่างมีชีวิตชีวา “เร็วเข้า ไปเก็บกวาดตำหนักชิ่งซั่น ท่านหญิงเจียหนานบอกว่าที่นั่นทิวทัศน์งดงาม นางอยากไปพักที่นั่น อาหารกลางวันก็กินที่นั่นเช่นกัน!”
ทุกคนต่างแปลกใจมาก จนกระทั่งมีขุนนางของกรมพิธีการเถียงกับหมิ่นสี่อย่างไม่พอใจ “วันเฉลิมพระชนมพรรษาต้องจัดติดต่อกันสามวัน มีทั้งหมดหกคณะที่เข้ามาแสดงในวัง อย่างน้อยที่สุดทุกวันก็ต้องแสดงงิ้วสามองก์ ท่านหญิงเข้าไปพักที่นั่น ถึงเวลานั้นพวกสตรีบรรดาศักดิ์อยากเติมเครื่องสำอางและพักผ่อนชั่วคราวจะทำอย่างไร? ปรับเปลี่ยนกำหนดการตามใจชอบแบบนี้ อาจจะวุ่นวายได้!”
เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?
หมิ่นสี่พึมพำในใจ
เขาไม่ฟังท่านหญิงเจียหนานอาจจะตายได้
เทียบกันแล้ว ใครสำคัญกว่า?
หมิ่นสี่ตอบขุนนางคนนั้นอย่างขอไปทีสองสามคำด้วยความนอบน้อม แล้วก็ให้ขันทีที่อยู่ข้างกายไปช่วยเก็บกวาดตำหนักชิ่งซั่นให้เจียงเซี่ยน
นี่ท่านหญิงเจียหนานจะสร้างชื่อเสียงและบารมีใช่หรือไม่?
หลี่เชียนดูอยู่ข้างๆ ก็เข้าใจแล้ว เขารู้สึกเจ็บปวดมาก
หากไม่ถูกรังแก ทำไมเจียงเซี่ยนต้องใช้ให้ขันทีสองคนลงมือสร้างบารมีเชือดไก่ให้ลิงดูก่อนเล่า?
จะเห็นได้ว่าปกตินางก็ถูกเฉาไทเฮารังแกไม่น้อยเลยทีเดียว…
———————————
[1] แร่อวิ๋นหมู่ = แร่ไมกา
Related
