ทว่าจงเทียนอี้กลับเด้งตัวขึ้นมาทันทีเหมือนถูกเข็มตำ และเอ่ยเสียงดังว่า “จงเฉวียน เสียแรงที่ข้านับถือเจ้าเป็นวีรบุรุษ! เวลานี้เจ้าเหมือนวีรบุรุษที่ไหน แทบจะ…แทบจะ…สนใจแต่ผู้หญิงจนเมินเพื่อนแล้ว!”
คนทั้งลานต่างก้มหน้าลง
ท่ามกลางความเงียบสงัด หลี่เชียนปรายตามองเขา เหมือนมองเด็กที่ไม่รู้ความคนหนึ่งก่อความวุ่นวายอยู่ตรงนั้น
จงเทียนอี้หน้าแดง และพูดต่อไปไม่ได้แล้ว เหมือนลูกบอลยางที่ลมรั่วออกมาทันที
เจียงเซี่ยนมุมปากกระตุกเล็กน้อย
ถึงพบว่าที่แท้จงเทียนอี้ก็โง่ ตนเองโกรธเขา และเป็นพวกหาเรื่องใส่ตัวอย่างสิ้นเชิง
นางส่งสายตาให้หลิวตงเยว่ ส่งสัญญาณบอกเขาว่าไม่ต้องสนใจจงเทียนอี้
หลิวตงเยว่มองเจียงเซี่ยนอย่างซาบซึ้งใจ
ท่านหญิงออกหน้าให้เขา และใต้เท้าหลี่ยังชมเขาด้วย…หากไม่ใช่ว่ามีคนนอกอยู่ เขาอยากก้มลงไปคุกเข่าคำนับท่านหญิงกับใต้เท้าหลี่จริงๆ
ดีที่หลังจากนั้นจงเทียนอี้ไม่ทำอะไรน่าตกใจอีก ทั้งสามคนดื่มชาครู่หนึ่งอย่างเงียบๆ เจียงเซี่ยนปฏิเสธคำชวนของหลี่เชียนทางอ้อม และรับประทานอาหารเย็นคนเดียว พอกลับถึงห้องก็นอนลงทันที
หลิวตงเยว่เตือนเจียงเซี่ยนเสียงเบาว่า “ท่านจะออกไปเดินเล่นสักหน่อยไหมขอรับ? ย่อยอาหารสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน”
“ช่างเถอะ!” เจียงเซี่ยนไม่สนใจ และเอ่ยกับหลิวตงเยว่เสียงเบาว่า “ข้ารู้สึกกระวนกระวาย อย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจ เจ้าว่า…หลี่เชียนหยุดพักที่วัดป่าโอสถ แถมยังปล่อยให้ข้าหยุดพักที่นี่อีกวัน คงจะไม่ได้มีแผนการอะไรใช่หรือไม่?”
ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ นางก็ไม่เคยเอาชนะเขาได้เลย ทุกครั้งที่เกิดอะไรขึ้น คนที่ตกลงไปในกับดักนั้นก็มักจะเป็นนางเสมอ
เวลานี้นางมีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว
หากหลิวตงเยว่เป็นคนโง่ก็คงจะไม่ถูกไทฮองไทเฮาจัดให้รับใช้ข้างกายเจียงเซี่ยนเช่นกัน ทว่านี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขามาไกลขนาดนี้ จนไม่รู้แม้กระทั่งว่าตนเองอยู่ที่ไหน ไหนเลยจะมองแผนการของหลี่เชียนออกอย่างทะลุปรุโปร่ง?
“ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ!” เขาทำหน้ากลุ้มและเอ่ยว่า “ข้าว่าท่านไปถามใต้เท้าหลี่ตรงๆ เลยดีกว่า ข้ารู้สึกว่าใต้เท้าหลี่เป็นคนไม่เลวทีเดียว ท่านไปถาม เขาจะต้องบอกท่านตามความจริงอย่างแน่นอนขอรับ”
เจียงเซี่ยนจ้องเขาครั้งหนึ่ง และเอ่ยว่า “สองวันก่อนเจ้ายังบอกว่าหลี่เชียนเป็นคนเลวอยู่เลย? ทำไมวันนี้น้ำเสียงถึงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง?”
นางไม่สงสัยว่าหลิวตงเยว่จะทรยศนาง หลิวตงเยว่เป็นลูกศิษย์ของหลิวเสี่ยวหม่าน ถึงเขาจะไม่คิดถึงตนเอง ก็ต้องคิดถึงหลิวเสี่ยวหม่านอยู่ดี ยิ่งกว่านั้นชาติก่อนก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีที่ไปที่ดีแต่กลับปรนนิบัติและเลี้ยงดูหลิวเสี่ยวหม่านตลอด จึงเป็นคนที่ไว้ใจได้
หลิวตงเยว่กล้าบอกที่ไหนว่าเขาทำไปตามสถานการณ์ หากเจียงเซี่ยนชอบหลี่เชียน แน่นอนว่าเขาก็ต้องเคารพและเอาใจหลี่เชียนเช่นกัน หากเจียงเซี่ยนไม่ชอบหลี่เชียน ถึงแม้เขาจะไม่ถึงกับเข้าไปเหยียบหลี่เชียนสักสองสามทีอย่างไร้สาเหตุ ทว่าต่อให้รู้สึกชอบหลี่เชียนก็ไม่กล้าแสดงความสนิทสนมออกมาแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน
เขารีบเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้เจอใต้เท้าหลี่ไม่ใช่หรือขอรับ? หลายวันนี้ใต้เท้าหลี่วันหนึ่งต้องมาหาสักสี่ห้ารอบ ข้าจึงคิดว่าจริงๆ แล้วใต้เท้าหลี่ก็ไม่เลวทีเดียว!”
เจียงเซี่ยนเงียบไป
หลายวันนี้ไม่ว่าหลี่เชียนจะมีธุระหรือไม่ก็จะมาหานาง แม้แต่หลิวตงเยว่ก็รู้สึกได้ว่าเขาดีกับนางเหมือนกันกระมัง?
ทว่านี่จะมีประโยชน์อะไรเล่า?
นางเอ่ยกับหลิวตงเยว่เสียงเบาว่า “เจ้าเก็บของของพวกเราไว้ให้เรียบร้อย ไว้คุณชายใหญ่มาแล้ว พวกเราก็ไป!”
หลี่เชียนซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้นางหลายชิ้น นางรู้ว่าเขาพยายามดีกับนางอย่างที่สุดแล้ว แต่สำหรับนางผ้าพวกนี้ก็ยังเป็นผ้าที่หยาบที่สุดเท่าที่เคยใส่มา
นางคิดว่าจะเอาไปด้วย
ถือว่าเป็นที่ระลึกแล้วกัน
ตอนกลางคืน นางฟังเสียงแมลงร้องนอกห้องและเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝัน
—
ทว่าเจียงลวี่กับหวังจ้านกลับนั่งแทะเสบียงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ฝูเซิงถือถุงน้ำมาสองถุง และเอ่ยกับทั้งสองคนเสียงเบาว่า “คุณชายใหญ่ ซื่อจื่อ ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะขอรับ!”
เจียงลวี่รับมาก็ดื่มอึกใหญ่ติดกันสองสามอึก แล้วก้มหน้าเริ่มแทะขนมอีก
แต่หวังจ้านกลับกังวลมากจนไม่อยากอาหาร เขาดื่มน้ำแล้วก็กินขนมนั้นไม่ลงอีกแล้ว
เจียงลวี่จำเป็นต้องเตือนเขา “ไม่อยากกินก็ต้องกิน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเจ้าจะไม่มีแรงรีบเดินทาง” และเอ่ยอีกว่า “พวกเราเข้าสู่อาณาเขตของซานซีแล้ว กองบัญชาการต้าถงนั้นอย่างช้าที่สุดพรุ่งนี้ก็จะมีคนมาเสริมกำลัง หากพวกเราหาเป่าหนิงเจอก็ดี…” เขาเอ่ยจบก็กินขนมอีกสองสามคำ เศษขนมสีขาวตกกระจัดกระจายอยู่บนเสื้อด้านหน้าของเจียงลวี่ เขากินต่อเหมือนมองไม่เห็น
หวังจ้านนึกถึงมาดของลูกหลานตระกูลที่มั่งคั่งและมีอำนาจที่รูปงามและมีความสามารถตอนที่เขาเข้าวัง แล้วก็อดที่จะรู้สึกนับถือไม่ได้ จึงเอ่ยว่า “ท่านพี่อาลวี่ มิน่าเล่าคนอื่นต่างบอกว่าท่านลุงเจียงมีคนสืบทอดงานแล้ว ท่านก็ทำสงครามเก่งมากเหมือนกันใช่หรือไม่?”
“เรื่องทำสงครามจะบอกว่าดีหรือไม่ดีได้อย่างไร?” เจียงลวี่ได้ยินก็วางขนมในมือลง และเอ่ยอย่างไม่ค่อยสบายใจว่า “แม่ทัพที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นต่างเกิดมาจากกองกระดูกของผู้คนมากมาย…”
หวังจ้านไม่เอ่ยสิ่งใด
มีทหารสอดแนมวิ่งมาหา และเอ่ยด้วยเสียงดังกระชั้นว่า “คุณชายใหญ่ พวกเราพบร่องรอยของท่านหญิงแล้วขอรับ พวกเขาเข้าซานซีทางด่านเหนียงจื่อ หากเดาไม่ผิดล่ะก็ พวกเขาอาจจะเลาะไปตามผิงติ้ง หยางเฉวียน โซ่วหยางและไปยังไท่หยวนขอรับ”
เจียงลวี่กับหวังจ้านลุกขึ้นยืนทันที หวังจ้านเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “เรื่องนี้เป็นความจริงหรือ!”
เรื่องราวเกี่ยวพันถึงสถานการณ์โดยรวม ทหารสอดแนมก็ไม่กล้ารับประกันเช่นกัน แต่เอ่ยว่า “คนๆ นั้นไม่ได้ปิดบังร่องรอยของตนเอง สองวันก่อนพวกเขายังซื้อพวกเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ร้านขายเครื่องประดับเงินทองที่เมืองติ้งด้วย เส้นทางที่ใกล้ที่สุดจากที่นี่ไปไท่หยวนก็คือผ่านหยางเฉวียนไปยังโซ่วหยาง พวกเขาน่าจะรีบกลับไท่หยวนขอรับ”
ต้าถงเป็นเขตอิทธิพลของตระกูลเจียง ทว่าไท่หยวนกลับเป็นเขตอิทธิพลของตระกูลจิน เวลานี้หลี่ฉางชิงเป็นแม่ทัพซานซี ซานซีก็เป็นซ่องโจรของตระกูลหลี่ ในความคิดของเจียงลวี่ หากหลี่เชียนไม่รีบกลับไท่หยวนไปทำงานให้เสร็จจนแก้ไขอะไรไม่ได้อีก ก็อาจจะซ่อนตัวและหลบหนีอยู่ที่บ้านเกิดอย่างเฝินหยาง…
“ไป!” เจียงลวี่ออกคำสั่งทันที “คืนนี้พวกเรารีบเดินทาง”
ไม่มีใครคัดค้านสักคน ทุกคนเตรียมตัวอย่างเงียบๆ ไม่นานก็ไปหยางเฉวียน
—
วันรุ่งขึ้นรับอาหารเช้าแล้ว เจียงเซี่ยนก็ไปถ้ำหินเย็นกับหลี่เชียน
คนที่ไปด้วยกันยังมีจงเทียนอี้ด้วย
ครั้งนี้เขาไม่จ้องหลิวตงเยว่อีกแล้ว แต่ตามอยู่หลังพวกเขาอย่างเซื่องซึม แลดูจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
เจียงเซี่ยนทำเป็นมองไม่เห็น
หลิวตงเยว่ก็ไม่ส่งเสียงเช่นกัน เขายังคงวางตัวว่านอนสอนง่ายเช่นเดิม นอกจากรับใช้เจียงเซี่ยนแล้ว ก็ไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว
แต่ปิงเหอเด็กรับใช้ของหลี่เชียนกลับทนไม่ไหว เขาหาโอกาสเอ่ยกับหลิวตงเยว่เสียงเบาว่า “เมื่อคืนนายท่านของพวกเราไปขี่ม้า และทิ้งนายท่านจงไปสองท่าเรือ นายท่านจงยังเรียกตนเองว่าจอมยุทธพเนจรอีก ได้ยินว่าโกรธจนไม่ได้นอนทั้งคืน”
หลิวตงเยว่มองปิงเหอครั้งหนึ่ง อยากถามเขามากว่า เจ้าแอบคุยกับข้าแบบนี้ได้หรือ? ใต้เท้าหลี่รู้หรือไม่? ทำไมคนนอกวังต่างโง่เขลาเช่นนี้? นี่หากอยู่ในวัง ก็ถูกคนจัดการจนไม่เหลือศพไปตั้งนานแล้ว
ทว่าอย่างไรปิงเหอก็เป็นเด็กรับใช้ที่ติดตามอยู่ข้างกายหลี่เชียน เขาต้องผูกมิตรกับปิงเหอหรือไม่?
ท่านหญิงบอกว่าคุณชายใหญ่มาแล้วก็ไป พวกเขาไปได้จริงๆ หรือ?
หากไปไม่ได้ แล้วท่านหญิงได้แต่งงานกับใต้เท้าหลี่เล่า?
พวกเขาอยู่กับใต้เท้าหลี่จะกินอะไร? และพักอาศัยที่ไหนเล่า?
ดูพวกคนรับใช้และคนที่ติดตามรับใช้ข้างกายใต้เท้าหลี่สิ ไร้กฎระเบียบเกินไปแล้วเช่นกัน ต่อไปเขาต้องช่วยสั่งสอนหญิงรับใช้ของเรือนด้านในจริงๆ อย่างนั้นหรือ?
ทันใดนั้นหลิวตงเยว่ก็รู้สึกว่าหลังจากนี้ตนเองกับเจียงเซี่ยนคงจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมากนัก…
เขาคุยกับปิงเหออย่างอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กี่คำ ก็เดินไปข้างกายเจียงเซี่ยนอย่างรวดเร็ว ทิ้งระยะห่างกับปิงเหอ
เจียงเซี่ยนยังคิดว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเหลือบมองหลิวตงเยว่
หลิวตงเยว่ยิ้มอย่างลำบากใจ และเข้าไปประคองเจียงเซี่ยนที่กำลังลงบันไดอย่างระมัดระวัง
