เซียงจื่อหวาดกลัวไปครู่หนึ่ง
นางรู้ว่าเกาเมี่ยวหรงอารมณ์ไม่ดีมาก
หลายวันนี้อากาศค่อยๆ ร้อนขึ้น ตอนเช้ายังดี พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นสูงขนาดนั้น ความเย็นที่หลงเหลือจากตอนกลางคืนยังไม่หายไป นั่งอยู่นิ่งๆ เหงื่อก็ไม่ถึงกับเปียกเสื้อด้านหน้า ทว่าพอถึงตอนเที่ยงก็ไม่เหมือนกันแล้ว ไม่เพียงแต่พระอาทิตย์แขวนอยู่เหนือศีรษะและเปล่งประกายแวววาว คลื่นความร้อนพุ่งมาอย่างสูงขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้นั่งอยู่นิ่งๆ ก็ร้อนจนรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี เดิมทีเกาเมี่ยวหรงไปสอนคุณหนูหลี่กับคุณหนูเหอที่ลานบนทุกบ่าย ในห้องของคุณหนูหลี่มีภูเขาน้ำแข็ง จึงเย็นสบายมาก เกาเมี่ยวหรงก็ได้ฉวยโอกาสคลายร้อนพอดี
ใครจะรู้ว่าคำพูดเพียงประโยคเดียวของท่านหญิงเจียหนาน ก็ทำให้เกาเมี่ยวหรงพักอยู่ในห้องแล้ว
แต่ปีนี้ตระกูลหลี่ไม่ได้จองน้ำแข็งล่วงหน้า ตนเองยังใช้น้ำแข็งไม่พอ แล้วจะมีให้เกาเมี่ยวหรงได้อย่างไร!
นางแอบถอนหายใจในใจ และเอ่ยอย่างระมัดระวังมากว่า “คุณหนู วันนี้มีลมใต้พัดเข้ามา ไม่ค่อยร้อน…ม่านเตียงหนาเกินไปหรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นข้าเปิดหน้าต่างดีกว่า ดึกขนาดนี้แล้ว เรือนด้านในลงกลอนแล้ว หลายวันก่อนท่านหญิงจัดระเบียบงานภายในไม่ใช่หรือ? พวกแม่บ้านที่ลาดตระเวนตอนกลางคืนจึงไม่กล้าแอบขี้เกียจแม้แต่นิดเดียว ว่ากันว่าท่านหญิงกำหนดให้พวกนางต้องลาดตระเวนทุกหนึ่งเค่อ พวกนางก็ไม่กล้าลาดตระเวนทุกสองเค่อ พวกแม่บ้านที่เข้าเวรตอนกลางคืนก็ไม่กล้าเล่นไพ่และดื่มเหล้าแล้วเช่นกัน จะไม่มีใครมาอย่างแน่นอน...”
เซียงจื่อไม่เอ่ยถึงเจียงเซี่ยนก็ยังดี พอนางเอ่ยถึงเช่นนี้ ความโกรธในใจของเกาเมี่ยวหรงก็แผดเผารุนแรงมากขึ้น
เป็นสะใภ้เหมือนกัน คนอื่นเป็นสะใภ้อย่างไรก็ต้องทำให้แม่สามีมีความสุขทุกอย่าง แล้วเจียงเซี่ยนมีสิทธิอะไรกลับทำให้แม่สามีเอาใจและยอมให้ทุกอย่าง ถือนางเป็นหลักเหมือนกับคุณชายใหญ่?!
เกาเมี่ยวหรงขยำผ้าเช็ดหน้าจนเป็นก้อน นางสูดหายใจลึกสองสามครั้ง ถึงจะใช้กำลังกดความไม่พอใจในใจลงไป แล้วค่อยๆ นอนลง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “นอนเถอะ! ข้าร้อนมาก จึงอารมณ์ไม่ดี…”
อธิบายที่ตนเองลืมตัวเมื่อครู่
เซียงจื่อโล่งอกทันที และเอ่ยว่า “คุณหนู ข้าก็รู้ว่าแค่เพราะสองวันนี้ร้อนมาก ท่านจึงไม่สบายใจไปชั่วขณะเท่านั้น ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ท่านก็ไปนั่งคุยเล่นที่เรือนของท่านหญิงเจียหนานเถอะ? ข้าได้ยินคนบอกว่า ทางท่านหญิงเจียหนานเพิ่มสาวใช้ใหม่อีกสิบคน เพื่อพัดให้ท่านหญิงโดยเฉพาะ ห้องของนางก็เย็นสบาย ได้ยินแม่นมบอกว่า ฮูหยินกับท่านป้าต่างก็ไปทุกวัน พอไปก็อยู่ทั้งวันจนไม่อยากกลับเลยเจ้าค่ะ!”
เจียงเซี่ยนอยากไล่นางไปชัดๆ นางไม่มีทางที่จะวิ่งไปเอาใจเจียงเซี่ยนอย่างไร้ยางอายหรอก
เกาเมี่ยวหรงหัวเราะเยาะ และหลับตานอนอย่างไม่สนใจเซียงจื่ออีกแล้ว
—————————————————–
วันรุ่งขึ้น คนสกุลหยางฮูหยินของหลี่ขุยเจ้าเมืองไท่หยวนกลับฝ่าพระอาทิตย์ดวงใหญ่ที่แสบตาไปเยี่ยมฮูหยินของติงหลิวผู้ว่าราชการมณฑลซานซี
จะว่าไป ทั้งสองตระกูลยังเป็นญาติที่เกี่ยวดองกันด้วย
ลูกพี่ลูกน้องที่มีศักดิ์เป็นพี่สาวของติงหลิวแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเหยาเซียนจือรองเสนาบดีกรมอาญา และฮูหยินของเหยาเซียนจือกับคนสกุลหยางฮูหยินของหลี่ขุยก็เป็นพี่น้องท้องเดียวกัน เวลานี้ทั้งสองตระกูลเป็นขุนนางที่เดียวกัน ฮูหยินติงเห็นฮูหยินหลี่ก็ย่อมรู้สึกสนิทสนมเป็นเท่าตัว
นางมาต้อนรับฮูหยินหลี่ที่หน้าประตูฉุยฮวาด้วยตนเอง
ฮูหยินหลี่เห็นเด็กสาวอายุสิบหกที่หน้าตางดงาม ราวกับไข่มุกและหยก และใบหน้าสวยมากยืนอยู่ข้างกายฮูหยินติง ก็อดที่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้มไม่ได้ว่า “อาหวั่นกลับมาแล้วหรือ! อาการป่วยของย่าของเจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?”
เด็กสาวคนนี้คือบุตรสาวคนรองของติงหลิว ติงหวั่นคุณหนูรองของตระกูลติง
นางเรียกว่า “ท่านป้า” และเข้ามาคารวะฮูหยินหลี่ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “ท่านย่าเพียงแค่อายุมากแล้ว บังเอิญเป็นหวัด กังวลว่าตนเองจะเหลือเวลาอีกไม่มาก อยากพบท่านพ่อสักครั้ง ทว่าตั้งแต่อดีตเป็นต้นมาความจงรักภักดีกับความกตัญญูเลือกได้เพียงอย่างเดียว ท่านพ่อปลีกตัวจากที่นี่ไม่ได้ แล้วก็ขาดการดูแลของท่านแม่ไม่ได้ ท่านแม่จึงส่งข้ากลับบ้านเกิด หลังจากท่านย่าหายดี ก็ไม่สนใจแล้วเช่นกัน นางกลัวว่าข้าแยกจากท่านพ่อท่านแม่แล้วจะคิดถึงบ้าน จึงสั่งข้า ให้ข้ากลับมาเร็วหน่อย”
ฮูหยินหลี่ยิ้มพลางพยักหน้า
และแอบคิดว่าติงหวั่นช่างรู้จักพูดจริงๆ
ทั้งๆ ที่มารดาของติงหลิวไม่ชอบลูกสะใภ้ ป่วยแล้วก็ไม่ให้ลูกสะใภ้ดูแลต่อหน้าตนเอง ติงหลิวกลัวว่าจะมีข่าวลือแพร่ออกมา จึงส่งลูกสาวคนเล็กกลับไปปิดปากมารดากับคนในตระกูลเดียวกัน ทว่าพอถึงปากของติงหวั่น กลับกลายเป็นเรื่องแม่เมตตาต่อลูกและลูกกตัญญูต่อพ่อแม่
ความคิดเหล่านี้ฉายวาบผ่านไปในสมอง นางก็อดที่จะคิดถึงเจียงเซี่ยนไม่ได้
คนๆ นั้นมักจะนั่งอยู่ที่มุมอย่างเงียบสงบ ต่อให้มีเรื่องอะไรก็ไม่เกี่ยวกับตนเอง ดูท่าทางเหมือนไม่สนใจอะไรแม้แต่นิดเดียว แต่ความจริงแล้วกลับมีจิตใจที่อ่อนไหวและบริสุทธิ์…ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากเด็กสาวผู้นี้แต่งไปตระกูลหลี่เป็นอย่างไรบ้าง?
ดูท่าทางบุตรชายคนโตของตระกูลหลี่จะชอบท่านหญิงเจียหนานมาก
ทว่าจะว่าไป ใครก็ตามได้แต่งงานกับภรรยาอย่างเจียงเซี่ยน สองสามปีแรกก็จะมีความแปลกใหม่เล็กน้อย เพียงแต่พอความแปลกใหม่นี้ผ่านไป กลับไม่รู้ว่าท่านหญิงเจียหนานจะมีหน้ามีตาได้สักกี่ปี
นางส่ายหน้าในใจ และเข้าไปในเรือนด้านในกับฮูหยินติง
ผ่านไปครึ่งถ้วยชา ฮูหยินติงถามถึงจุดประสงค์ที่ฮูหยินหลี่มา
ฮูหยินหลี่เอ่ยอย่างมีเลศนัยว่า “ท่านหญิงเจียหนานจัดงานเลี้ยงต้อนรับ น้องหญิงคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไป?”
ติงหลิวอายุน้อยกว่าหลี่ขุยสองปี
เดิมทีตอนที่ฮูหยินติงอยู่เมืองหลวงก็เป็นคนระมัดระวังเช่นกัน ทว่าตั้งแต่ติงหลิวถูกแต่งตั้งให้เป็นขุนนางใหญ่ที่ปกครองมณฑลต่างๆ และนางกลายเป็นหนึ่งในเหล่าฮูหยินที่ระดับสูงที่สุด นางก็ค่อยๆ กลับมาร่าเริงเหมือนตอนที่รอแต่งงานแล้ว
“พี่หญิงอยากถามข้าว่าจะไปหรือไม่ใช่หรือไม่?” ฮูหยินติงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นงานเลี้ยงครั้งแรกหลังจากท่านหญิงเจียหนานแต่งมาซานซี ข้าจะไม่ไปได้อย่างไร? ข้าไม่เพียงแต่คิดว่าจะไปเอง ยังคิดว่าจะพาอาหวั่นไปด้วย”
ความนัยที่แฝงในนั้นคือ ไม่เพียงแต่จะไปสนับสนุนเจียงเซียน ทว่ายังจะผูกมิตรกับเจียงเซี่ยนด้วย
นี่ก็ตรงกับที่ฮูหยินหลี่คิดพอดี
ฮูหยินหลี่ถอนหายใจ และยิ้มพลางเอ่ยว่า “ข้าก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน เสียดายที่ตระกูลของเราไม่มีเด็กสาวที่อายุเหมาะสม ไม่อย่างนั้นจะได้อยู่เป็นเพื่อนอาหวั่น!”
ติงหวั่นกำลังสั่งให้พวกสาวใช้วางจานคริสตัลที่ใส่ผลไม้เอาไว้ พอได้ยินก็ยิ้มให้ฮูหยินหลี่ และเอ่ยว่า “ท่านป้า ข้าได้ยินคนบอกว่า คุณหนูสามตระกูลซือถูกปฏิเสธทางอ้อมที่เรือนของท่านหญิงเจียหนาน มีเรื่องนี้หรือไม่เจ้าคะ?”
ในสายตาของตระกูลที่ทั้งทำไร่ไถนาและเรียนหนังสือมาหลายชั่วอายุคนอย่างติงและหลี่ ตระกูลซือที่มาจากตระกูลที่ยากจนก็เหมือนตัวตลก
ฮูหยินหลี่มองฮูหยินติงเหมือนกำลังสื่อถึงอะไรบางอย่าง และไม่เพียงแต่บอกเรื่องที่ตระกูลซือถูกปฏิเสธที่เรือนของเจียงเซี่ยนกับฮูหยินติงและติงหวั่น ทว่ายังบอกนางเรื่องที่เจียงเซี่ยนแต่งเข้ามาไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จัดระเบียบงานภายในของตระกูลหลี่แล้ว และยังไล่หญิงรับใช้หลายคนไปที่ไร่นาด้วย
ฮูหยินติงได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วตลอด
ฮูหยินหลี่ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องแบบนี้ล้วนแพร่ออกมาอย่างง่ายดาย ที่แปลกคือจนถึงวันนี้ข้าก็ยังสืบไม่ได้ว่าท่านหญิงชอบกินอะไรบ้าง? และปกติมีงานอดิเรกอะไร?”
นี่เป็นธรรมเนียมของในวัง
หากไม่ใช่เพราะตัวเจียงเซี่ยนปกครองผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาอย่างเข้มงวดก็เพราะข้างกายนางมีหญิงรับใช้ที่มีความสามารถที่รู้ว่าจะปกครองผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาอย่างไร
ไม่ว่าจะเป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง พวกนางต่างก็ต้องปฏิบัติอย่างระมัดระวัง จะทิ้งเรื่องที่เป็นขี้ปากคนเอาไว้ไม่ได้ สุดท้ายสูญเสียผลประโยชน์อันใหญ่เพราะผลประโยชน์อันเล็ก
ฮูหยินติงเงียบไปนานมาก และเอ่ยกับติงหวั่นอย่างจริงจังว่า “เจ้าไปเอารายการของขวัญที่พวกเราเตรียมให้ท่านหญิงเจียหนานมาให้ข้าดูหน่อย เกรงว่าจะต้องเพิ่มหรือลดของบางอย่าง”
ฮูหยินหลี่เห็นฮูหยินติงเข้าใจจุดประสงค์ที่ตนเองมาแล้วก็วางใจ และเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันที่สองพวกเราก็ไปจวนสกุลหลี่ด้วยกันเถอะ!”
ฮูหยินติงตกลงด้วยความยินดี
แต่ทางตระกูลซือกลับรอข่าวของตระกูลติงอยู่
ทว่าจนวันสุดท้ายของเดือนหก ฮูหยินติงก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะไปร่วมงานเลี้ยงของเจียงเซี่ยนหรือไม่
นี่ทำให้ฮูหยินซือร้อนใจมาก
นางจึงส่งแม่นมที่ติดตามอยู่ข้างกายแอบไปพบเกาเมี่ยวหรง
