บทที่ 711 สองครั้งก่อนไม่ได้มา ครั้งนี้ได้มาแล้ว!
ฝูถูมาถึง ด้านหลังคือยอดฝีมือกว่าสิบตนจากนครพิศวง แต่ละตนล้วนผ่านการคัดเลือกอย่างเข้มงวดจากมัน มีกำลังรบแกร่งกล้า!
พวกมันเข้าไปในอาณาจักรอวี้ซวีด้วยกัน พลังปราณพิศวงอันน่ากลัวปกคลุมไปทั่วอาณาจักรอวี้ซวีในบัดดล ฟ้าดินพลันมืดมัว ทุกหนแห่งกลายเป็นสีเทา
“มากันอีกแล้ว”
“นั่นสิ”
“ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้รับบทเรียนกันเลยหรือไร”
ภาพการณ์น่าสะพรึงเช่นนี้ สิ่งมีชีวิตในอาณาจักรอวี้ซวีควรต้องรู้สึกหวาดผวาถึงจะถูก
ทว่าตรงกันข้าม พวกเขาไม่หวาดหวั่นเลยสักนิด ซ้ำยังสนทนากันด้วยความสงบ
ช่วยไม่ได้ นับครั้งก่อนด้วย พวกเขาได้ผ่านเรื่องเช่นนี้มาเป็นครั้งที่สามแล้ว ไฉนเลยจะยังเหลือความรู้สึกเกรงกลัวอีก สองครั้งก่อน พวกเขาตื่นตกใจจนเริ่มชินชาแล้ว
“เจ้าพวกมดปลวกเดนตาย! สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ!”
“พวกเขาไม่รู้หรือไรว่าความตายเป็นอย่างไร”
ด้านหลังฝูถู สิ่งมีชีวิตพิศวงมากมายสายตาดุดันเหี้ยมเกรียม จิตสังหารพลุ่งพล่าน การสนทนาอย่างสงบของสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรอวี้ซวียั่วโทสะพวกมัน พวกมันรู้สึกเสียหน้า รู้สึกถูกหมิ่นเกียรติ
“เช่นนั้นก็อย่าทนอยู่อีกเลย ไปเถิด อยากจะทำอย่างไรก็ได้!” ฝูถูเอ่ยเสียงเย็น
มันต้องการให้สิ่งมีชีวิตพิศวงก่อกรรมทำเข็ญที่นี่ เพื่อล่อให้เหล่าของวิเศษออกมา
ภารกิจหลักของมันในครานี้ คือนำตัวเหล่าของวิเศษกลับไปด้วย!
“ได้เลย!”
“ไม่ทนแล้ว!”
“ฆ่า!”
สิ่งมีชีวิตพิศวงเคลื่อนไว โฉบตัวลงจากนภา พวกมันจะสังหารมดปลวกในอาณาจักรอวี้ซวีให้สิ้นซาก!
เรื่องบ้าอะไรกัน บังอาจเพิกเฉยต่อพวกมันเชียวหรือ พวกมันทนไม่ได้ จะทำให้ที่นี่เลือดนองเป็นลำธาร ซากศพเกลื่อนกลาด!
ทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ พวกมันก็เห็นประกายสีเขียวปรากฏกลางอากาศ จากนั้น มีลำแสงเจิดจ้ามากมายพุ่งมาหาพวกมัน!
“นี่มัน…อะไรกันนี่!?”
“กะละมังถ้วยชาม โต๊ะเก้าอี้…!!!”
“เดี๋ยวก่อน นั่นมันอะไร กระ…กระโถนหรือ?!”
หลังสิ่งมีชีวิตพิศวงจำนวนหนึ่งเห็นชัดแล้วว่าลำแสงนั้นห่อหุ้มอันใดไว้ ก็ตาค้างกันในบัดดล
นี่มันอะไรกันนี่?
กองทัพข้าวของเครื่องใช้ที่ปุถุชนใช้กันบุกมาหาพวกมัน ซ้ำยังมีกระโถนร่วมวงอยู่ด้วย สวรรค์ ก่อนมาที่นี่ ต่อให้ตีพวกมันให้ตาย พวกมันก็จินตนาการไม่ออกว่าต้องต่อสู้กับเครื่องใช้ประจำวันเช่นนี้
“ไสหัวไปเสีย! ข้าไม่ต้องการต่อสู้กับเจ้า!”
สิ่งมีชีวิตพิศวงตนหนึ่งคำรามลั่น สะอิดสะเอียนเป็นหนักหนา เจ้าของที่ดูคล้ายกระโถนกำลังบุกมาหามัน!
มันไม่ต้องการต่อสู้กับกระโถน ขืนเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป มันมิเสียหน้าแย่รึ!
อีกอย่าง หากมันอัดกระโถนจนระเบิดแล้วมีของเหลวบางอย่างกระเด็นมาโดนตัวมัน มันได้ขยะแขยงไปตลอดชีวิตแน่!
“อะไรกัน! ได้รับเลือกโดยท่านกระโถนผู้นี้ เป็นบุญวาสนาที่เจ้าสั่งสมมาตั้งไม่รู้กี่ชาติ! ศึกแรกของท่านกระโถนผู้นี้ก็คือเจ้า คิดดูเถิดว่าเจ้าได้รับเกียรติขนาดไหน”
กระโถนตะโกน บุกไปหาสิ่งมีชีวิตพิศวงตนนั้นอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นศึกแรกของมันจริง ๆ สองครั้งก่อนมันมิได้มาด้วย อยู่ที่ลานเล็กมาตลอด
มันแตกต่างจากเหล่าของวิเศษ เหล่าของวิเศษอยากออกมาเที่ยวเล่น ตัวมันนั้นมิสู้จะอยากเท่าใด
ทว่าหลังเหล่าของวิเศษกลับถึงลานเล็ก ก็เอาแต่สนทนาถึงประสบการณ์เมื่อสองครั้งก่อน ฟังความแล้วดูสนุกมาก มันเองก็นึกอยาก หนนี้หลังพี่ต้นหลิวเอ่ยว่ามีเรื่องสนุก ๆ ให้เหล่าของวิเศษทำอีกแล้ว มันจึงตามมาด้วย
เป็นเกียรติหรือ?
พูดเหลวไหลอะไรกัน!
สู้กับกระโถนมีเกียรติตรงไหน!?
สิ่งมีชีวิตพิศวงตนนั้นเผ่นไปอย่างรวดเร็ว ไม่อยากอยู่สู้กับกระโถนสักนิด แค่ได้มองเจ้านี่นาน ๆ มันก็ระคายใจแล้ว สะอิดสะเอียนชวนให้อาเจียน
“สหาย เจ้าทำอะไรน่ะ! อย่าวิ่งมาทางข้าสิ!”
“ขืนเจ้ากล้าเข้ามา ข้าจะฟันเจ้าด้วยดาบ!”
สิ่งมีชีวิตพิศวงตนนี้อยากจะล่อกระโถนไปอยู่กับสิ่งมีชีวิตพิศวงตนอื่น สุดท้าย สิ่งมีชีวิตพิศวงตนอื่นเดือดกันหมด ชูดาบข่มขู่สิ่งมีชีวิตพิศวงตนนั้น
ผู้ใดอยากจะสู้กับกระโถนกันเล่า!
พวกมันไม่อยากเลยสักนิด!
“มิกล้าสู้กับข้าหรือ เข้าใจได้! ถึงอย่างไร ท่านกระโถนของพวกเจ้าก็ไร้เทียมทานในใต้หล้านี้แล้ว!”
กระโถนแค่นเสียง ไม่คิดไล่ตามสิ่งมีชีวิตพิศวงเหล่านั้นอีก มันลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ประกายเจิดจรัสส่องสว่างออกจากปากกระโถน แม่น้ำบางแห่งในอาณาจักรอวี้ซวีซัดสาด น้ำธารพุ่งใส่ปากกระโถนอย่างบ้าคลั่ง
เหล่าของวิเศษเห็นอย่างนั้นแล้ว ไฉนเลยจะไม่รู้ว่ากระโถนต้องการทำสิ่งใด
“รอก่อนพี่กระโถน! ขอพวกเราถอยก่อน!”
“พี่กระโถนจัดการพวกมันให้หมดเลย!”
เหล่าของวิเศษตะโกนบอก ยกโอกาสลงมือให้มันทันที ให้กระโถนเป็นผู้จัดการทั้งหมด
กระโถนสูบน้ำจากลำธารจนพอแล้วจึงหยุด
“ขอบคุณพี่น้องทั้งหลายที่สนับสนุนข้า!”
กระโถนร้องบอก “ข้าเพิ่งเคยออกโรงครั้งแรก พี่น้องทั้งหลายก็ยอมให้ข้าลงมือได้ตามใจชอบ พี่น้องทั้งหลายช่างดีกับข้ายิ่งนัก!”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! ด้วยสายสัมพันธ์ของเรา ย่อมไม่ต้องเอ่ยอันใดให้มากความ!”
“พี่กระโถนลงมือได้เท่าที่ต้องการเลย!”
เหล่าของวิเศษเอ่ยยิ้ม ๆ
พวกมันก็อยากออกโรงเหมือนกัน แต่ดูก็รู้ว่ากระโถนตั้งใจปล่อย ‘ท่าไม้ตาย’ พวกมันมิกล้าเข้าไปวุ่นวาย
“ฤดูการที่มีสายฝนชโลม ถวิลหาฤดูฝนอันดีงาม…”
กระโถนเอ่ยไปพลาง พ่นน้ำไปพลาง พริบตาเดียวก็กลายเป็นสายฝนรุนแรง ตกกระหน่ำลงมาในที่แห่งนี้
“โห!!!”
“อะไรกัน!”
สิ่งมีชีวิตพิศวงเหล่านี้พิโรธกันหมด อัปมงคลยิ่งนัก น้ำที่สาดออกจากกระโถน สวรรค์! ช่างน่าขยะแขยงเสียนี่กระไร!
พวกมันหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องการให้เม็ดฝนเช่นนี้สาดรดบนตัวพวกมัน ทว่าต่อมา พวกมันก็ค้นพบด้วยความตกตะลึงว่า ไม่ว่าพวกมันหนีไปที่ใด ‘สายฝนกระหน่ำ’ นี้ก็จะติดตามพวกมันไปด้วย พวกมันหลีกหนีมิได้เลย!
ช่วยไม่ได้ พวกมันได้แต่กัดฟันต้านทาน ‘สายฝนกระหน่ำ’ ที่สาดลงมา!
“เป็นไปได้อย่างไรกัน!”
“น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
พวกมันร้องเสียงหลง ตกตะลึงกันหมด ‘สายฝนกระหน่ำ’ ที่เทลงมานั้นสยดสยองเป็นที่สุด พวกมันต้านทานมิได้เลย พลังที่เปล่งออกไปถูก ‘สายฝนกระหน่ำ’ ลบล้างได้ในพริบตา!
พลังของกระโถนช่างน่ากลัวยิ่งนัก!
เหล่าของวิเศษมิได้แปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี่คือกระโถนที่คุณชายใช้ ไฉนเลยจะไม่น่ากลัว พลังของมันอยู่ในระดับที่จินตนาการไม่ออกมานานแล้ว!
เพียงครู่เดียว สิ่งมีชีวิตพิศวงเหล่านี้ก็ถูก ‘สายฝนกระหน่ำ’ กำจัดจนสิ้น!
อีกด้าน ม่านตาฝูถูหรี่ลงเรื่อย ๆ จิตใจสะท้านทรวง
กระโถนใบหนึ่งเท่านั้น กลับมีพลังน่าประหวั่นพรั่นพรึงปานนี้ พริบตาเดียวก็สังหารสมาชิกพิศวงทั้งหมดที่มันพามาด้วย เรื่องนี้ผิดจากที่เขาคาดการณ์ไว้อย่างสิ้นเชิง!
ต้องรู้ว่า พลังของสมาชิกความพิศวงเหล่านี้ล้วนเทียบเคียงยอดเซียน ทว่าสุดท้ายกลับเปราะบางต้านมิได้แม้แต่การโจมตีเดียว จะไม่ให้มันตะลึงได้อย่างไร?!
มันไม่ลังเล รีบรายงานสถานการณ์ด้านนี้แก่จ้าวแห่งรัตติกาล
จ้าวแห่งรัตติกาลเคยกำชับมันว่า มีเหตุการณ์ผิดปกติอันใดให้รายงานทันที
“ไม่ต้องแตกตื่น ข้ามอบกระถางมารคลั่งคลุมเวหาให้เจ้าแล้วมิใช่หรือ ใช้สิ่งนั้นกำราบพวกมันได้เลย!”
จ้าวแห่งรัตติกาลตอบ
“กระถางมารคลั่งคลุมเวหาถือกำเนิดจากแดนกำเนิดพิศวง มีพลังสูงส่งไร้ใดเปรียบ เจ้าไม่ต้องกลัว!”
จ้าวแห่งรัตติกาลกล่าวต่ออีกประโยค
“เข้าใจแล้ว!”
หลังฝูถูได้ยินคำกล่าวของจ้าวแห่งรัตติกาล ความรู้สึกตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย มันเรียกกระถางมารคลั่งคลุมเวหาออกมา เตรียมลงมือกำราบเหล่าของวิเศษ!
อีกด้าน หลังจ้าวแห่งรัตติกาลจบการสนทนา ก็ทำลายศาสตราสื่อสารทิ้งทันที!
“กลัวอะไร ได้อย่างนั้นจริง ๆ!”
มันมิกล้าลังเล รีบปิดผนึกนครพิศวงของตัวเอง ป้องกันมิให้ถูกสาวมาถึง
กระโถนเล็ก ๆ ยังดุดันถึงเพียงนี้ มันตระหนักได้ทันทีว่าเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังเหล่าของวิเศษเกินกว่าที่มันจะยุ่งด้วยได้ มันมิกล้าดำเนินการต่อ ตัดใจจากความคิดนั้นทิ้งอย่างสิ้นเชิง!
“โชคดีที่ข้ากั๊กเอาไว้ มิได้มอบกระถางมารคลั่งคลุมเวหาที่แท้จริงให้ฝูถู…”
มันพึมพำเสียงเบา ยามนั้น มันก็ตงิดใจแปลก ๆ มิกล้ามอบกระถางมารคลั่งคลุมเวหาที่แท้จริงให้ฝูถู ที่ให้ไปเป็นเพียงของเลียนแบบ มันกลัวจะต้องเสียกระถางมารคลั่งคลุมเวหาไปด้วย!
บัดนี้ดูแล้ว การตัดสินใจของมันถูกต้องอย่างยิ่ง เหล่าของวิเศษนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ ใช่ว่าจะจัดการได้ง่าย ๆ!
และวาจาที่มันกล่าวต่อฝูถูกเป็นคำหลอกลวงทั้งสิ้น มันกลัวฝูถูจะกลับมาเพราะความหวาดกลัว แล้วพาเหล่าของวิเศษมาด้วย!
“เคลื่อนย้าย เคลื่อนย้าย!”
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งกลัว สุดท้ายจึงตัดสินใจเคลื่อนย้าย ขืนฝูถูถูกเหล่าของวิเศษจับได้แล้วโดนบังคับให้พาเหล่าของวิเศษมาที่นี่คงยุ่งแน่!
โชคดีที่ดาราแต่ละดวงเริ่มมี ‘จิตสำนึก’ ก่อเกิดขึ้นแล้ว การเคลื่อนย้ายจึงมิได้ยากเท่าใด ซ้ำยังมีประสิทธิภาพสูงอีกด้วย มันสามารถไปจากที่นี่ได้อย่างสมบูรณ์ก่อนเหล่าของวิเศษมาที่นี่
จากนั้น มันลงมือปฏิบัติการเคลื่อนย้ายทันที
อีกด้าน เจ้าหลวงรับรู้ถึงการเคลื่อนย้ายนี้
‘ท่านพ่อบุญธรรมเอ๋ย ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมัน ท่านพ่อบุญธรรมไม่ฟัง เป็นอย่างไรเล่าตอนนี้!’
มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้ว่าท่านพ่อบุญธรรมของมันมิได้เอ่ยบอกอันใด กระนั้นมันก็พอเดาได้ราง ๆ แล้ว
เห็นได้ชัดว่ากำลังพลที่ท่านพ่อบุญธรรมของมันส่งไปเจอตอ ท่านพ่อบุญธรรมของมันถึงตัดสินใจเคลื่อนย้าย
‘หวังว่าจะรอดจากเคราะห์นี้ไปได้! ข้าอุตส่าห์ได้เจอท่านพ่อบุญธรรมที่ดีกับข้าถึงเพียงนี้!’
เจ้าหลวงภาวนาในใจ ไม่อยากให้เกิดเรื่องกับท่านพ่อบุญธรรมของมันจากใจจริง ในใจของมันได้เห็นท่านพ่อบุญธรรมเป็นบิดาที่แท้จริงแล้ว
…
ภายในอาณาจักรอวี้ซวี
ฝูถูได้รับ ‘คำยืนยัน’ จากจ้าวแห่งรัตติกาลแล้ว ก็มั่นใจขึ้นมากในพริบตา
“บังอาจนัก!”
มันตวาดใส่เหล่าของวิเศษ “พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าเบื้องหลังพวกเรามีผู้ใดอยู่ แล้วยังกล้าลงมือเช่นนี้อีก! ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าสักครา หากยอมให้จับแต่โดยดี ข้าจะให้พวกเจ้าไม่ต้องทรมานมาก!”
“พี่กระโถน ๆ เราสองมาร่วมสู้ด้วยกันเถิด!”
ถังขยะลอยเข้ามาขนาบข้างกระโถน “หากเราสองพี่น้องร่วมมือ ผู้ใดจะหยุดยั้งเราได้”
“ได้!”
กระโถนเอ่ยยิ้ม ๆ “เราสองเหมาะกันมากจริง ๆ หากร่วมมือกันต้องไร้เทียมทานแน่!”
เจ้าสองสิ่งนี้มีกลิ่นที่เข้ากันดี ไม่มีผู้ใดรังเกียจผู้ใด!
หลังฝูถูเห็นถังขยะไปอยู่กับกระโถน ก็มวลท้องขึ้นมา อดไม่ได้จนอยากอาเจียน
“อย่าคิดว่ามีแต่พวกเจ้าที่ไม่ธรรมดา ข้าเองก็มียอดศาสตราในมือเช่นกัน ข้าจะกำราบพวกเจ้าให้หมดบัดเดี๋ยวนี้!”
มันตวาดเสียงเย็น ถ่ายทอดพลังทั้งหมดในตัวลงไปในกระถางมารคลั่งคลุมเวหา
มันเชื่อใจจ้าวแห่งรัตติกาล และยิ่งเชื่อใจในกระถางมารคลั่งคลุมเวหาที่จ้าวแห่งรัตติกาลมอบให้มัน!
ศึกนี้ มันจะกำราบเหล่าของวิเศษลงให้ได้!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
