บทที่ 128 หวงเจิน[รีไรท์]
บทที่ 128 หวงเจิน[รีไรท์]
คุณภาพของดาบเล่มนี้ไม่ได้เลวร้ายซักเท่าไหร่ มันถูกจัดอยู่ในสมบัติระดับ 3 แต่สำหรับฉู่เหินแล้ว มันก็เป็นได้แค่ซี่โครงไก่ ดังนั้นการมอบมันให้กับโจวหู่เป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้ว
แน่นอนว่าเมื่อโจวหู่ได้ดาบเล่มนั้นมา เขาก็ดีใจจนเกือบขับรถทิ่มลงไปในคูน้ำ เรื่องนี้ทำเอาฉู่เหินหวาดเสียวขนลุกซู่ แต่ก่อนที่จะเกิดอะไรร้ายแรง โจวหู่ก็หยุดรถไว้ได้ทันท่วงที จากนั้นเขาก็ยิ้มให้ฉู่เหินและเกาหัวด้วยความอาย
ฉู่เหินก็ไม่อาจจะว่าอะไรเขาได้ เพราะสัปดาห์นี้โจวหู่ทำหน้าที่รับผิดชอบและปกป้องเสี่ยวชิงมานานแล้ว
“ในเมื่อเสี่ยวชิงยังปลอดภัยอยู่ งั้นฉันจะไปเยี่ยมผู้อาวุโสก่อนแล้วกัน” ฉู่เหินเหมือนจะพึมพำกับตัวเองและมันก็เหมือนกับการบอกโจวหู่ จากนั้นเขาก็กดเบอร์มือถือเพื่อโทรออก
“สวัสดีครับ ลุงหวงใช่ไหมครับ? ผมชื่อฉู่เหินเพื่อนของม่านอิ่ง ตอนนี้ผมอยู่ที่จิงเหมิน ม่านอิ่งบอกให้ผมเอาของมาให้ลุงครับ ผมไปที่นั่นไม่ถูก…อ้อ ได้ครับแล้วเจอกัน” หลังจากวางหูไป ฉู่เหินก็บอกที่อยู่ให้กับโจวหู่แล้วรถของพวกเขาก็เคลื่อนตัวไปยังที่นั่นอย่างรวดเร็ว
ฉู่เหินไม่คิดว่าตระกูลหวงจะอยู่ในตัวเมืองแบบนี้ เขาคิดว่าน่าจะเสียเวลากับรถติดในเมืองน่าดูเลย อย่างน้อยก็น่าจะใช้เวลา 1 ชั่วโมง ในระหว่างทางเขาก็ทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันอยู่ตลอดเวลา
ช่วงนี้เขาแทบจะไปทุกที่ แม้ว่าชายหนุ่มจะคอยปกป้องครอบครัวและเพื่อนได้เป็นอย่างดี แต่นี่มันเป็นเพียงการแก้ปัญหาแบบเร่งด่วนเท่านั้น ฉู่เหินกลัวว่าถ้าไอ้พวกนั้นมันเกิดคลั่งไปทำร้ายครอบครัวเขาขึ้นมา เขาก็กลัวว่าด้วยพลังและทักษะที่เขามีอยู่ตอนนี้มันจะไร้ประโยชน์
“ซานเหนียง ในเมื่อเธอมุ่งมั่นที่จะเป็นศัตรูของฉัน ฉันก็จะทำให้เธอดูว่าคนที่เป็นศัตรูของฉันมันจะมีจุดจบที่น่าสมเพชยังไง!!” ฉู่เหินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งอย่างลับ ๆ สีหน้าของเขาดูโหดเหี้ยมมาก หลังจากกดโทรศัพท์ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มก็ปรากฏที่ใบหน้าของเขา
ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าที่จะล้างแค้นเขาอย่างไร้เหตุผล แล้วทำไมเขาถึงจะไม่เล่นเกมสักหน่อยล่ะ ? เกมที่ใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ อย่างไรก็ตาม มันอาจอันตรายสำหรับเขา แต่เขาเชื่อว่าเมื่อเรื่องนี้จบลง อีกฝ่ายจะต้องร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดแน่
ตั้งแต่ต้นจนจบ โจวหู่ได้ยินทุกอย่างจากปากของฉู่เหิน ในใจของเขาเต็มไปด้วยความยกย่องและขอบคุณ สุดท้ายแล้วเขากับฉู่เหินก็รู้จักกันได้ไม่นาน พวกเขาไม่เพียงแต่ได้รับการยอมรับจากอีกฝ่าย แต่เขายังได้รับความไว้ใจจากอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน
อีก 1 ชั่วโมงต่อมา วิลล่าภูเขาเซียงซรานในเมืองจิงเหมินก็ปรากฏตรงหน้าฉู่เหิน ที่นี่จัดได้ว่าเป็นหมู่บ้านคนรวยก็ไม่ปาน แถมมันยังเป็นพื้นที่ปิดที่มีระบบรักษาความปลอดภัยอีกด้วย นี่จึงนับได้ว่าเป็นพื้นที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเมืองจิงเหมินเลยก็ว่าได้
ตึกหมายเลข 16a 3a 9-11 คือที่อยู่ของหวงม่านอิ่ง! ฉู่เหินนำของที่ได้มาจากหวงม่านอิ่งออกมา และอีกมือหนึ่งถือขวดไวน์ชั้นดีที่เขาซื้อมาให้พ่อของเธอเอาไว้ ถ้านี่เป็นการพบกันครั้งแรกทำไมเขาจะไม่นำของขวัญมามอบให้ก่อนล่ะ
แต่แล้วฉู่เหินก็ถูกหยุดเอาไว้ที่หน้าประตูด้วยยาม
“ขออภัยด้วยครับ ที่นี่เป็นหมู่บ้านปิด ห้ามบุคคลภายนอกเข้าออก ถ้าหากจะมาเยี่ยมลูกบ้านที่นี่ก็รบกวนติดต่อหรือให้เขามารับด้วยครับ” ยามคนนั้นพูดกับเขาอย่างสุภาพ
ฉู่เหินไม่ได้รำคาญอะไรยามคนนี้ เพราะยิ่งเขาคนนี้ทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็งนั่นก็ยิ่งดีต่อความปลอดภัยของคนในหมู่บ้าน
ฉู่เหินพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะรีบโทรหาหวงเจิน หลังจากรับสาย อีกฝ่ายก็รีบลงมารับฉู่เหินทันที
หวงเจินรู้ดีว่าฉู่เหินไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาของลูกสาวเขาเท่านั้น หากแต่ชายผู้นี้ยังเป็นเพื่อนคนสำคัญอีกต่างหาก หลังจากที่รออยู่ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนในชุดสูทก็ปรากฏตัวขึ้นต่อยามคนนั้น และแล้วประตูก็เปิดออก
โจวหู่ไม่ได้เข้าไป เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่เขาควรอยู่ แม้ว่าฉู่เหินจะชวนเขาแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังปฏิเสธที่จะขึ้นไปอยู่ดี และเลือกที่จะให้ฉู่เหินจัดการธุระให้เสร็จก่อนแล้วจึงค่อยลงมาหาเขา
บ้านของหวงเจินนั้นเป็นตึกระฟ้า เขาอยู่ที่ชั้น 9 ของห้อง 9-11 โชคยังดีที่เทคโนโลยีสมัยนี้มีการคิดค้นลิฟต์ที่ทำให้ทุกคนไม่ต้องเดินกันจนปวดเมื่อย ไม่งั้นแล้วถ้าอยากจะเดินขึ้นไปคงจะเหนื่อยมาก
ถึงจะเป็นตึก แต่ห้องของหวงเจินก็ไม่ได้แคบเลย มันกว้างกว่า 100 ตารางเมตรเสียอีก แถมยังมีพื้นที่มากมายที่เพียงพอสำหรับครอบครัวขนาด 3 คนเลยด้วยซ้ำไป
การตกแต่งในห้องนั้นก็เลิศหรูหราเอาการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชั้นหนังสือที่อยู่ในห้องนั่งเล่นที่ให้อารมณ์อย่างของความใฝ่รู้ แถมยังมีโซฟาไม้มะฮอกกานีอีก บวกกับแก้วน้ำ 2 แก้วที่โต๊ะกาแฟ หลังจากกวาดสายตาไปเรื่อย ๆ ฉู่เหินก็ได้เห็นเข้ากับใครบางคนที่กำลังง่วนอยู่ในห้องครัว
ปรากฏว่าเป็นแม่ของหวงม่านอิ่งที่อยู่ในครัวนั่นเอง เมื่อรู้แบบนั้น ฉู่เหินก็รีบจัดแจงนำของทุกอย่างมามอบให้แล้วก็พูดคุยกับทั้งสอง!
ฉู่เหินสามารถเห็นได้ว่าการตกแต่งที่นี่น่าจะมีอายุหลายปี พื้นเองก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองและบนฝ้าเพดานเองก็มีรอยแตก ยิ่งกว่านั้นโคมไฟระย้าที่สวยงามก็เริ่มชำรุดแล้ว ฉู่เหินไม่คิดว่าครอบครัวนี้จะไม่มีเงินซ่อม ที่บ้านของพวกเขาเป็นแบบนี้ก็คงเพราะมัวยุ่งแต่กับงานและไม่มีเวลา ซึ่งสำหรับทั้งสองแล้ว ตราบใดที่พวกเขาอยู่ที่บ้าน มันก็ไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นยังไง
ทว่า ฉู่เหินเองก็รู้สึกได้ว่าต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ
“คุณลุงครับ โคมไฟระย้านั่นมันดูเก่าแล้วนะ ทำไมไม่ตกแต่งมันใหม่ล่ะครับ?” ฉู่เหินเอ่ยปากถามด้วยท่าทีปกติ
“ฉันยุ่ง ๆ น่ะ และที่สำคัญ ฉันเองก็ชักจะชอบที่การตกแต่งสไตล์แบบนี้แล้วด้วย ฉันเจอบริษัทรับจัดตกแต่งบ้านที่หนึ่ง ฉันให้พวกเขามาที่นี่ คำขอของฉันนั้นง่ายมาก คือทำให้เป็นแบบเดิม แต่บริษัทบอกว่าสไตล์นี้ได้ถูกยกเลิกไปแล้ว ไม่งั้นก็บอกว่ามันกลับสู่สภาพเดิมไม่ได้สมบูรณ์ ดังนั้นฉันเลยปล่อยมันไว้แบบนี้จนถึงปัจจุบันเนี่ยแหละ!”
หลังจากได้ยินแบบนั้น ฉู่เหินก็ตบหน้าอกของตัวเองและอาสาช่วย “ไม่มีปัญหาครับลุง ผมมีเพื่อนคนหนึ่งทำงานตกแต่งภายใน การตกแต่งสไตล์นี้เดี๋ยวผมขอให้เพื่อนมาช่วยซ่อมแซมเองครับ ไม่น่าจะมีปัญหา”
ในตอนนี้ฉู่เหินนึกถึงเพื่อนของเขา เว่ยตงจื่อ ชายผู้โชคร้ายที่เจอกับเขาเมื่อเดือนที่แล้ว ใครจะไปรู้บ้างล่ะว่าเว่ยตงจื่อจะทำอะไรอยู่ หลังจากคิดถึงเพื่อนของเขาแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนมุมปาก มันช่างเป็นโชคร้ายจริง ๆ ที่พวกเขาเจอกันในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด
เมื่อคิดไปคิดมา ฉู่เหินก็รีบโทรไปหาเว่ยตงจื่อทันที แต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีสัญญาณซะอย่างนั้น มันทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย เว่ยตงจื่อไม่เคยปิดมือถือแน่ ๆ
จากนั้นเขาก็เริ่มโทรไปที่บ้านของเว่ยตงจื่อ กลายเป็นว่าคนรับสายคือชายชราคนหนึ่ง
“สวัสดีครับ เอ่อ คือ ที่นั่นบ้านของเว่ยตงจื่อใช่ไหมครับ? เขาอยู่รึเปล่า?” ฉู่เหินถามอย่างสุภาพเมื่อได้ยินเสียงคน
“แกเป็นใครกัน! ฉันเองก็ตามหาหมอนั่นอยู่เหมือนกับแกนั่นแหละ มันหายหัวไปตั้ง 10 วันแล้วนะเว้ย! แม่งเอ๊ย ไร้ประโยชน์จริงๆ!”
Next
