บทที่ 156 กระโดดข้ามหน้าผา[รีไรท์]
บทที่ 156 กระโดดข้ามหน้าผา[รีไรท์]
ภายใน 2 นาที ทั้งสองก็มาถึงยอดเขาปาเฉียน ชายชรายืนอยู่ที่ริมหน้าผา เขาไปไหนต่อไม่ได้แล้ว การที่จะกระโดดลงไปจากความสูง 1000 เมตรนั้นก็เท่ากับรนหาที่ตายเท่านั้น
ตอนนี้มีหน้าผาอยู่ด้านหน้าและฉู่เหินที่ด้านหลัง เขาจะทำอะไรได้ล่ะ? ในจังหวะที่เขาลังเล ฉู่เหินเองก็ได้ตามมาถึงพอดี
การวิ่งแบบนี้ไม่ได้ทำให้พวกเขาเหนื่อยซักเท่าไหร่ แต่การไต่ขึ้นเขานี่แหละที่กินแรงที่สุด พวกเขาทั้งคู่ต่างก็หอบอย่างเหนื่อยอ่อน
ฉู่เหินยืนหัวเราะอย่างมีความสุขที่ได้เห็นชายชราร้อยเล่ห์เหนื่อยอ่อนแบบนี้ ชายหนุ่มตั้งท่าพร้อมที่จะสู้กันอีกสักที หรือถ้าไม่สู้แล้วเลือกที่จะกระโดดลงหาความตายก็เป็นเรื่องของชายชรานั่น
“วิชาของนายน่ะมันคงเกี่ยวกับเจ้าสัตว์ร้ายพวกนั้นสินะ ทำไมไม่หาทางใช้ให้มันดีกว่าการทำลายโลกนี้ล่ะ? ตอนนี้ทุกคนกำลังจะจัดการนายแล้วนายจะทำอะไรได้อีก?” ฉู่เหินพูดด้วยความโหดเหี้ยม
“มันก็เป็นวิทยาการที่ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ? คนธรรมดาอย่างแกจะไปเข้าใจอะไร? ไอ้หนู ตอนนี้แกอยู่ตัวคนเดียวแล้ว รีบเข้ามาเลยเซ่ ฉันไม่กลัวแกหรอก! วันนี้แหละจะเป็นวันครบรอบวันตายของแกในปีหน้าและปีต่อ ๆ ไป” ชายชราพูดด้วยความห้าวหาญ
“เหอะ! คนแก่โรคจิตอย่างแก โดนไล่ตามมาขนาดนี้ยังจะทำปากเก่งได้อีก มาสู้กันให้รู้ผลไปเลยดีกว่าว่าแกจะฆ่าฉันหรือว่าฉันจะฆ่าแก!” พูดจบฉู่เหินก็หยิบดาบกับพัดออกมาถือไว้ในมือ
ทางด้านชายชราเองก็งัดเอาสมบัติในคลังของเขาออกมาจำนวนมาก ฉู่เหินรู้สึกกำลังโดนข่มขวัญด้วยของพวกนั้นเล็กน้อย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีพลังป้องกันแค่ไหนก็ตาม แม้ว่าในการไล่ล่าเมื่อครู่จะทำให้เขาเสียของล้ำค่าไปสามชิ้นก็ตาม แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขามีอะไรเหลือบ้าง
“หัวใจของฉันน่ะมอบให้กับดวงจันทร์ไปแล้ว แต่แสงจันทร์จะส่องผ่านมันได้รึเปล่าล่ะ คนอย่างแกไม่รู้อะไร ทำไมต้องมาขัดขวางฉันด้วย นึกสภาพของสัตว์พวกนั้นที่ออกมาเดินเพ่นพ่านบนโลกสิ พวกเรากำลังจะเข้าสู่ยุคใหม่แห่งปีศาจและพระเจ้าไปอีกขั้นแล้วนะ!”
ชายชราพูดออกมาอย่างมั่นใจ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่พวกหมอเรียกว่า สติเฟื่อง ก็ได้
“แกบอกว่าขายหัวใจตัวเองให้กับดวงจันทร์แล้วงั้นเหรอ? ไม่เว้ย! แกมันก็แค่นักวิจัยบ้า ๆ คนหนึ่งที่คิดจะทำลายโลกเท่านั้น วันดีคืนดีถ้าพวกสัตว์ร้ายนั่นมันอยากจะครองโลกขึ้นมาล่ะ? นายจะเอามนุษย์ไปไว้ที่ไหน?” ฉู่เหินพยายามถ่วงเวลาให้ร่างกายฟื้นฟูพลัง และรอให้ฉู่เฟิงมาหาเขา
ตอนนี้ระยะห่างของพวกเขามีมากกว่า 10 ไมล์แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉู่เหินก็ยังกลัวว่าการต่อสู้ตัวต่อตัวกับชายชราคนนี้มันจะดูยากเกินไป เพราะอย่างนั้นเขาจึงรอ ชายหนุ่มคิดว่าถ้ามีเจ้าหุ่นเชิดอยู่ก็คงจะช่วยให้เขาชนะได้ไม่ยาก
ฉู่เหินรู้แล้วว่าตอนนี้ฉู่เฟิงอยู่ใกล้เขามาก เพราะแบบนี้เขาจึงไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
“ไอ้หนู ถ้าจะหนีก็รีบหนีไปซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนซะล่ะ!” ชายชราคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว
“ก็มาสิ มาสู้กันเลยดีกว่าใครกันแน่ที่จะเป็นผู้ชนะ” ตอนนี้พลังของฉู่เหินกลับมาเต็มเปี่ยมแล้ว เขาสามารถจัดการชายชราคนนี้เมื่อไหร่ก็ได้
ทางด้านชายชราเอง เขาก็รู้ว่าถ้ารอไปมากกว่านี้จะทำให้ตัวเองลำบาก จะให้ช้าไปกว่านี้เขานั่นแหละจะเป็นคนพลาดเสียเอง ชายชราโบกมือแล้วเรียกแส้เหล็กยาวกว่า 1 เมตรออกมา เพียงแค่เห็นก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่อาวุธธรรมดา
ฉู่เหินเห็นแส้ที่ออกมาแล้วก็ใจคอไม่ดี แส้นั่นฟาดผ่านหัวของเขาไปเพียงชั่วพริบตา ในจังหวะที่อีกฝ่ายเหวี่ยงแส้ ฉู่เหินก็สัมผัสได้ถึงอันตราย
ทว่าความเร็วของฉู่เหินเองก็ไม่ได้ช้านัก เขายังพอจะหลบมันได้อยู่บ้างพร้อมกับกำดาบในมือให้แน่นขึ้น หากเขาตัดแขนของชายชราทั้งสองข้างมันก็จะเท่ากับว่าทุกอย่างจะง่ายดายขึ้นมาก อีกฝ่ายก็จะกลายเป็นเสือไร้เขี้ยว
ชายชราคาดเดาจากการเคลื่อนไหวของฉู่เหิน ในจังหวะที่ฉู่เหินพยายามจะเข้ามาตัดแขน เขาก็ได้ยกแส้ขึ้นมาปัดป้องเอาไว้ได้จนเกิดเสียงดังสนั่นเช่นเคย แรงสะท้อนผลักร่างทั้งคู่ออกไปและสั่นสะเทือนจนต้องถอยออกมา
ในจังหวะเดียวกัน มืออีกข้างของฉู่เหินที่กำพัดเอาไว้ก็ได้ซัดมันเข้าใส่ชายชราที่ไร้ซึ่งการป้องกัน หากแต่อีกฝ่ายเองก็ตอบสนองด้วยการถอยหลังหนีออกมาอย่างรู้ทัน
ทว่าในตอนนั้นเองในหัวชายชราก็สัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่างที่กำลังย่างกลายเข้ามา เขาตัดสินใจเบี่ยงตัวหลบออกมาในเสี้ยววินาที
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังช้าไปหนึ่งก้าว ดาบยาวได้เสียบแทงทะลุหน้าอกของชายชราไปแล้ว โชคยังดีที่เขาเบี่ยงหลบทัน ไม่งั้นเขาคงโดนเสียบหัวใจเข้าอย่างจังเป็นแน่ ด้านหลังของเขาเป็นชายวัยประมาณ 40 กว่า ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากฉู่เฟิง
จริง ๆ แล้วในช่วงที่พวกเขากำลังสู้กันอยู่ ฉู่เฟิงก็มาถึงที่นี่แล้ว แต่เจ้าหุ่นเชิดก็ได้รับคำสั่งให้ซ่อนตัวเอาไว้ก่อนจนกระทั่งหาจังหวะที่จะลอบสังหารศัตรู แม้ว่าจะไม่ถึงกับเอาชีวิตฝ่ายตรงข้าม แต่ก็สามารถซ้ำเติมอีกฝ่ายได้แล้วกัน
กึก!
ฉู่เฟิงดึงดาบออกมาจากร่างของชายชรา แรงกระชากทำให้ร่างของอีกฝ่ายถึงกับสั่นเทา เลือดจำนวนมหาศาลพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา
แต่ถึงอย่างนั้นชายชราก็ยังคงยืนได้อยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นฉู่เฟิงกับฉู่เหินจึงเริ่มโจมตีเขาอีกครั้ง แม้ว่าต้องการจะหลบยังไงแต่เพราะอาการบาดเจ็บชายชราจึงไม่สามารถหลบการโจมตีของฉู่เหินได้ เพียงพริบตาก็มีบาดแผลมากมายเต็มตัวเขา
ในตอนนี้พวกทีมมังกรก็ตามมาจนถึงที่หมายแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮวยเหรินกู๋ เขาคิดว่าถ้าตอนนี้เขาจัดการชายชราคนนี้ได้จะต้องได้รับรางวัลใหญ่แน่ ๆ
“ฆ่ามัน” ฉู่เหินเตรียมการโจมตีระลอกต่อไป แล้วทันใดนั้นคนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเขาก็กระโจนออกมาพร้อมกับใช้ดาบยาวแทงลงไปที่ชายชรา
ซึ่งนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉู่เฟิงใช้ดาบยาวแทงเข้าที่ลำคอของเป้าหมาย ชายชรารู้ถึงจุดนี้ดีและไม่มีพลังในการตอบโต้กลับไป ทว่าเขาก็รับรู้ได้เลยว่าฮวยเหรินกู๋นั้นอ่อนแอเป็นอย่างมาก
ชายชราไม่รอช้า ใช้ฝ่ามือรับการโจมตีนั่นเอาไว้ ในขณะที่ฮวยเหรินกู๋กำลังถูกจับตัวอยู่ด้วยฝ่ามืออีกข้างของเขา ร่างของฮวยเหรินกู๋ถูกหมุนเข้าไปหาดาบของฉู่เฟิงจนการโจมตีของทั้งสองต้องหยุดลง
ชายชราไม่รีรอคำพูดใด ๆ ทั้งนั้น เขากระโดดลงหน้าผาไปทันที ฉู่เหินเองก็ไม่ได้ทำอะไร ได้แต่มองความโง่เง่าของฮวยเหรินกู๋อยู่แบบนั้น เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด และไม่คิดว่าชายชราจะกล้ากระโดดลงไปทั้งอย่างนี้
Next
