บทที่ 277 งานประมูล (ครึ่งแรก)
บทที่ 277 งานประมูล (ครึ่งแรก)
ทุกคนในที่นี่เงียบเสียงกันหมด ทั่วทั้งเมืองหลวงของต้าเซียไม่คิดว่าจะมี
ไอ้โง่ที่ไหนพยายามจะทะลุค่ายกลเข้าไปแบบนี้
เสี่ยวเอ้อพนักงานจากร้านศาลาว่านเป๋าที่ได้ยิน เขาก็รีบมาที่นี่เพื่อดูเหตุการณ์และเขาพบว่าคนที่พยายามจะทะลุค่ายกลเข้าไปนั้นดันก็คือชายที่ให้ยาหญิงสาวเมื่อกี้ ดังนั้นความคิดของเขาจึงไม่เหมือนกับคนอื่นที่คิดว่าอีกฝ่ายกำลังรนหาที่ตาย เมื่อเห็นแบบนี้เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะทำได้จริงๆ
ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างมีความคิดเห็นที่ขัดแย้งกันอยู่มากมาย ฉู่เหินยื่นขาของเขาเข้าไปข้างใน บางคนก็หลับตาลงเพราะกลัวว่าถ้าประตูไม่พอใจล่ะก็ฉู่เหินตายแน่ ดังนั้นในสายตาของหลาย ๆ คนการที่ฉู่เหินเข้าไปแบบนั้นมันเท่ากับการรนหาที่ตายชัด ๆ
แต่ในวินาทีต่อมาทุกคนก็รู้สึกราวกับตาฝาด เมื่อร่างที่เคยอยู่ที่หน้าประตู จู่ ๆ ก็หายไป ทุกคนตกตะลึงแล้วจากนั้นก็มีเสียงกลองและกระดิ่งดังมาจากโรงประมูลจันทรา ถ้าเป็นแบบนี้นั่นก็หมายความว่าชายคนนั้นได้เข้าไปข้างในแล้วน่ะสิ
ทุกคนยังคงตกตะลึงจนถึงตอนนี้ เพราะทุกคนล้วนรู้ดีว่าประตูนี้ของโรงประมูลจันทรามีประวัติศาสตร์มาเนิ่นนานกว่า 100 ปี อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาที่ยาวนานขนาดนี้ยังไม่เคยมีใครสามารถผ่านเข้าไปได้ แต่ในวันนี้เด็กคนนี้สามารถผ่านเข้าไปได้จริงๆ นี่บ่งบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้ต้องมีวรยุทธ์แกร่งกล้ามากแน่ ๆ
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดถึงอยู่ ฉู่เหินก็ได้รับเชิญจากบริกรตัวเล็กให้ไปยังห้องที่ปิดสนิทห้องหนึ่ง คนที่เข้ามารับฉู่เหินชายชราผมขาว ดูเป็นชายชราที่ใจดีมีเมตตากรุณาทำให้ใบหน้าของฉู่เหินยิ้มตอบ
“ขอแสดงความยินดีด้วยพ่อหนุ่มที่ได้เป็น VIP ของโรงประมูลจันทรา เธอคือแขก VIP ที่พวกเราให้ความเคารพมากที่สุด นี่คือป้าย VIP ของเธอตราบใดที่เธอถือป้าย VIP นี้ ไม่ว่าจะมาทำอะไรที่โรงประมูลของเราก็ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายและยังได้รับส่วนลด 90% เวลาประมูลของอีกด้วย”
เมื่อฉู่เหินได้ยินดังนั้นเขาก็หัวเราะขณะที่รับป้ายนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เขามีความสุขมากจริงๆ กับส่วนลด 90% แบบนี้จะทำให้เขาสามารถประหยัดเหรียญดาวได้มากมายเลยละ แน่นอนว่าถ้าเขามีเงินพอซื้อน่ะนะ
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็ไม่เกรงใจล่ะนะ”
ฉู่เหินเก็บป้ายนั่นไว้ในแหวนหลังจากที่ตรวจสอบมันแล้ว
“ผมอยากถามท่านผู้อาวุโสหน่อยว่าจะมีการประมูลยาในวันนี้หรือเปล่า?” ในเมื่อฐานะของเขามันสูงขึ้นอีกขั้นแล้ว ฉู่เหินก็ทำตามเป้าหมายของเขาทันที
“พ่อหนุ่มอยากจะประมูลยางั้นเหรอ? งั้นก็วางใจได้เลยเพราะว่ามันเป็นวันนี้ยังไงล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายชราไม่คิดว่าพ่อหนุ่มที่ดูร่ำรวยเงินทางแบบนี้จะขาดแคลนเรื่องยา
“ผู้อาวุโสท่านเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้มาซื้อมันหรอก แต่จะเอามาขายน่ะ ถ้าเกิดว่าคุณภาพมันดีก็น่าจะเอาไปประมูลได้ใช่ไหมล่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เหิน ชายชราก็ตกตะลึง สิ่งที่ขาดแคลนที่สุดในอาณาจักรของพวกเขาก็คือยา หากใครมียาที่มีคุณภาพ ส่วนใหญ่ก็จะเก็บไว้ใช้เองและบางคนก็ยินดีที่จะนำไปประมูล แน่นอนว่าถ้าพวกเขาขาดเงินก็จะทำแบบนั้น แต่ชายชราดูเสื้อผ้าและคุณภาพของเนื้อผ้าแล้ว ดูยังไงฉู่เหินก็ไม่เหมือนคนยากจนแน่ๆ
แต่เขาก็คิดออกอีกเรื่องยาที่พ่อหนุ่่มคนนี้เอามาจะต้องไม่ใช่ยาธรรมดาแน่ๆ หากเป็นแบบนั้นจริง ผลประโยชน์ก็ตกอยู่ที่โรงประมูลของเขาอยู่ดี
“พ่อหนุ่ม ฉันไม่รู้นะว่าเธอจะขายยาอะไร เพราะงั้นช่วยเอาออกมาให้ดูหน่อยได้ไหม?”
ฉู่เหินเมื่อได้ยินก็หยิบขวดหยกทั้งสองออกมาอย่างไม่ลังเล ขวดหยกแบบแรกบรรจุยาใช้รักษาโรคทุกชนิด ซึ่งเด็กสาวคนนั้นเอาไป 1 เมล็ดแล้วเหลืออีก 8 เม็ดอีกอันเป็นยาศพปีศาจ ซึ่งมี 3 เม็ด หลังจากวางขวดยาทั้งสองลงบนโต๊ะ ฉู่เหินก็หยิบชาที่วางไว้ขึ้นมาจิบช้า ๆ
ชายชราเปิดขวดยาที่ใช้รักษาโรคก่อน เมื่อเขาเอาเทเม็ดยาลงฝ่ามือ เขาก็ยืนแข็งค้างด้วยความตกใจ เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองหลังจากขยี้ตาของตัวเองซ้ำไปมาแล้วมองอีกครั้ง ชายชราก็พูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้งว่า “นี่มัน ยาบริสุทธิ์!”
จริงๆแล้ว ไม่ใช่ว่าชายชราคนนี้จะไม่เคยเห็น แต่เพราะอาณาจักรต้าเซียของพวกเขาสั่งให้เน้นเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายมากกว่าทำให้มีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องยา บางครั้งก็มียาดีๆหลงมาบ้าง แต่มันก็มาจากอาณาจักรอื่น ทำให้ยาในอาณาจักรต้าเซียแพงมากๆ
“ยาบริสุทธิ์ระดับ 4 ” ฉู่เหินกล่าวอย่างนิ่งเฉยหลังจากจิบชา ประโยคนี้ทำให้ชายชรารู้สึกราวกับเหมือนมีสายฟ้าที่ผ่าลงมา ยาบริสุทธิ์ระดับ 4 ในอาณาจักรต้าเซียไม่เพียงแค่มีน้อยแต่ยังขาดแคลนมากอีกด้วย ยาดีๆ แบบนี้จะทำให้เขาไม่พอใจได้ยังไง
หลังจากตรวจสอบเม็ดยาอย่างระมัดระวังและปิดมันกลับเข้าไปอีกครั้ง ชายชราก็หยิบขวดยาอีกขวดขึ้นมาและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เขาพบว่ายาในขวดนี้กลายเป็นยาที่ดีที่สุด แต่มันก็แปลกเพราะเขาที่มีประสบการณ์หลายปี ยังไม่รู้เลยว่ายาพวกนี้มันใช้เอาไว้ใช้ทำอะไร
ฉู่เหินมองไปที่ดวงตาชายชราที่คล้ายจะส่งคำถามมาให้เขา จนฉู่เหินต้องพูดออกมา “ท่านผู้อาวุโส ท่านรู้ไหมว่ายานี้ใช้ยังไง? ท่านอาจจะถามก็ได้นะ หรือจะลองด้วยตัวเองดูก็ได้”
หลังจากชายชราได้ยินประโยคนี้เขาก็เรียกเด็กในร้านให้เข้ามา ฉู่เหินก็ขยี้ยาให้เป็นผงก่อนที่จะเป่ามันให้เด็กที่เดินเข้ามา แล้วเศษผงของยาก็สัมผัสโดยร่างของเสี่ยวเอ้อ ปรากฎเป็นฉากที่น่าตกใจขึ้น
เดิมทีเสี่ยวเอ้ออยากจะเดินไปข้างหน้าต่อ แต่ก็ต้องหยุดลงอย่างกระทันหัน หลังจากผ่านไป 10 วินาทีกว่า ๆ ถึงจะสามารถขยับร่างกายได้ แต่ว่ากล้ามเนื้อของเสี่ยวเอ้อนั้นกำลังอ่อนแรงจนได้แต่เดินเหมือนหุ่นเชิด
ภาพนี้ทำให้ชายชราตกใจ ผลข้างเคียงนี้มันเกินกว่าที่ชายชราคิดไว้มาก เพียงแค่สัมผัสมันเล็กน้อยก็ทำเอาคนไม่สามารถขยับตัวได้แล้ว ถ้ามันถูกใช้ในการต่อสู้ล่ะก็มันจะมีค่ามหาศาล
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง แต่เขายิ่งไม่เข้าใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าชายชราจะมองดูฉู่เหินอยู่นาน เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขายยาดี ๆ แบบนี้
“ท่านผู้อาวุโส ผมว่ายาดีเพียงพอจะนำไปเข้าร่วมประมูลแล้วล่ะนะ” แม้ว่าฉู่เหินจะถามอีกฝ่าย แต่เขาก็รู้ดีว่ายังไงก็ผ่าน ถ้าสังเกตจากท่าทางของชายชราเมื่อครู่ ฉู่เหินก็รู้ผลลัพธ์แล้ว แต่ที่ถามออกมาก็เพื่อที่จะปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นจากภวังค์
“แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว ของคุณภาพแบบนี้นำไปใช้ประมูลได้อยู่แล้ว”
หลังจากทั้งสองคนสรุปรายละเอียดเสร็จ ชายชราได้สั่งให้คนอื่นเตรียมห้องส่วนตัวสำหรับฉู่เหิน จากนั้นชายชราก็เอายาสองขวดไป ที่จริงฉู่เหินมียาที่มีค่ากว่านี้อีกหลายเท่ายิ่งกว่ายาทั้งสองเสียอีก แต่เขารู้สึกว่าหลังจากขายยาทั้งสองนี้ไปเขาก็น่าจะมีเงินมากพอที่จะซื้อสิ่งที่เขาต้องการได้แล้วเลยไม่อยากทำให้ผู้คนแตกตื่นมากไปกว่านี้
จากนั้นเขาก็เกิดสงสัยว่า ของที่เขาซื้อที่นี่ เขาจะเอาใส่เข้าไปในแหวนมิติแล้วเอากลับโลกเดินได้หรือเปล่านะ ถ้ามันไม่ได้ล่ะก็ การลงทุนครั้งนี้คงสูญเปล่าแล้ว
แต่คิดมากไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร เรื่องไร้สาระพวกนี้ไม่ต้องไปคิดมากดีกว่า ทำใจให้สบายเถอะ!
หลังจากมาที่ห้องส่วนตัวเขาก็นั่งเงียบ ๆ ไม่นานก็มีหญิงสาว 2 คนเข้ามาและวางผลไม้ลง 2-3 ถาด พร้อมกับเหยือกน้ำให้กับฉู่เหินก่อนที่จะเดินจากไป
ฉู่เหินหยิบผลไม้ชิ้นหนึ่งและกัดเข้าปาก กลิ่นหอมที่ลอยเข้าไปถึงปอดทำให้เขารู้สึกสดชื่นจนตัวลอย!
