บทที่ 378 ของรางวัลจากสวรรค์อย่างที่สอง
บทที่ 378 ของรางวัลจากสวรรค์อย่างที่สอง
เวลาค่อย ๆ ผ่านไปพวกซอมบี้ต่างก็พากันหมดหวัง เพราะไม่ว่าพวกเขาจะยืนบนพื้นหรือว่าในอากาศ พวกเขาก็รู้ว่าตัวเองต้องถูกกำจัดทั้งนั้น! เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ เมื่อมองไปก็จะพบว่าทหารซอมบี้ที่ยังมีชีวิตนั้นเหลือไม่ถึงหมื่นเสียแล้ว
พื้นดินสั่นไหวและซอมบี้ก็ยังคงตกลงไปอย่างต่อเนื่อง สายฟ้าคำรามไม่หยุด สายตาของซอมบี้พวกนี้นอกจากจะสิ้นหวังแล้ว แม้แต่จะส่งเสียงครวญครางก็แทบไม่มีแรงดัง
ซอมบี้จำนวน 100,000 ที่ตายไป ใช้เวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมงด้วยซ้ำ สถานที่แห่งนี้ก็กลับมาไร้ซึ่งเสียงใด ๆ หลงเหลืออยู่ จะมีก็แต่ซากศพนับไม่ถ้วนที่นอนกองกันเต็มไปหมด!
ถึงแม้จะซอมบี้ 100,000 ตัวถูกฆ่าสังหารไป แต่ฉู่เหินไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบอะไรพวกนั้นแม้แต่น้อย เพราะยังไงก็ไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกับเจ้าพวกนั้นคิดที่จะทำลายเมืองโบราณเพื่อที่จะตีฝ่าออกไปโลกภายนอก! เรื่องแบบนี้เขายอมได้ที่ไหนกัน!
หากพวกมันออกไปโลกภายนอกได้ ก็คงจะต้องเป็นมนุษยชาตินี่แหละที่จะประสบภัยพิบัติเข้าให้ ในเมื่อเป็นแบบนั้น การที่ชายหนุ่มทำลงไปมันก็ถือว่าสมเหตุสมผลแล้ว!
หลังจากที่ซอมบี้นับแสนตัวตายหมด หมอกที่ลอยอยู่ในอากาศก็ดูจะเบาบางลง มันบางเสียจนสามารถกลับมามองเห็นแสงอาทิตย์ได้อีกครั้ง
หลังจากชาวเมืองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็พากันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ หลายปีมาแล้วจนพวกเขาจำไม่ได้ บางทีมันอาจจะผ่านมาเป็นพันปีหมื่นปีได้แล้วมั้งที่บรรพบุรุษของเมืองโบราณไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ดวงดาวหรือแม้แต่ดวงจันทร์เลย จะมีก็แต่หมอกหนาที่ปกคลุมไม่รู้วันคืน!
ทว่าหลังจากที่ฉู่เหินมาถึงเมืองโบราณ หมอกในอากาศก็ค่อย ๆ ถูกชำระล้างออกไป ในวินาทีที่พวกเขาพบแสงสว่าง มันก็เหมือนได้เจอเข้ากับความหวังอีกครั้ง แท้จริงแล้วดวงอาทิตย์นั้นไม่ได้ห่างไกลเท่าไรนัก วันนี้ ในที่สุดหมอกนั้นก็จางไปจนสามารถมองเห็นแสงอาทิตย์ด้านบนได้แล้ว
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ชาวเมืองโบราณรู้สึกดีใจได้ยังไงกัน? พวกเขาต่างพากันกระโดดโลดเต้น ส่งเสียงโห่ร้อง กระทั้งมีคนแก่บางคนถึงกับลงไปคุกเข่ากับพื้นก็มี
คนแก่คนหนึ่งจูงมือหลายชายตัวเล็กของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าและชี้ไปที่ดวงอาทิตย์สีแดง “หลานรัก ดูสิ ๆ นั่นคือพระอาทิตย์ นั่นคือพระอาทิตย์เชียวนะ!”
เด็กน้อยเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ด้านบน ก่อนจะหลุดปากพูดออกมาหนึ่งประโยค คำที่ว่ามันช่างทิ่มแทงใจของผู้คนโดยรอบเสียเหลือเกิน!
“ว้าว พระอาทิตย์ มันทั้งใหญ่ กลม และก็แยงตาจังเลย!” ดวงอาทิตย์ที่เลือนรางนั้นไม่ได้ให้แสงสว่างมากนั้น มันจึงไม่อาจเรียกได้ว่าแสงแยงตาอย่างแท้จริง แต่เด็กน้อยที่ไม่เคยเห็นพระอาทิตย์มาตลอดชีวิตกลับรู้สึกว่าแสงมันวูบวาบแยงตา!
กลุ่มคนที่มาจากโลกภายนอก หลังจากเห็นฉากตรงหน้า พวกเขาต่างก็หลับตาทั้งสองข้างลง น้ำตาค่อย ๆ ไหลมาจากนัยน์ตาที่ปิดสนิท เมื่อก่อนพวกเขาคิดว่าสิ่งแวดล้อมของเมืองโบราณไม่ได้ดีอะไร แต่นั่นก็เป็นเพราะพวกเขาไม่เคยได้สัมผัสมันโดยตรงตังหากล่ะ! จนถึงตอนนี้พวกเขาถึงเพิ่งเข้าใจชีวิตที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้
ฉู่เหิน ฉู่ฉุน สองพี่น้องเองก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน จนถึงตอนนี้พวกเขาเฝ้าปรารถนาให้ซอมบี้หายสาบสูญไปเร็ว ๆ เพื่อเรียกคืนแสงสว่างของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์มาสู่ชาวเมือง แสงสว่างที่ทิ่มแทงสายตาส่งผลให้กองทัพ 900,000 ที่เหลือนอกเมืองพากันพละกำลังอ่อนแอลงอย่างถึงที่สุด
แม้แต่ระดับขั้นก็ยังลดต่ำลงไปด้วย เดิมทีมีเหล่ายอดฝีมือขั้นทรราชดาราอยู่มากมาย แต่ตอนนี้พลังกลายเป็นเทียบเท่ากับขั้นผู้พิชิตดาราเท่านั้น สวนทางกลับพลังของผู้คนในเมืองโบราณที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ฉู่เหิน ฉู่ฉุน และหัวหน้าหน่วยทุกคน อยู่ ๆ พวกเขาก็รู้สึกว่าพลังกำลังไหลทะลักเข้ามาในร่างกายของตัวเอง เวลานี้เองพลังวรยุทธ์ของพวกเขาก็ได้เพิ่มจนถึงขั้นทรราชดาราจนมาถึงคอขวดแล้ว ไม่แน่ว่าต่อไปจะสามารถทะลวงขั้นราชันดาราได้เลยทีเดียว! สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนพากันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
ฉู่เหินรู้ว่านี้เป็นโอกาสของพวกเขาแล้ว มันคือโอกาสที่จะกำจัดซอมบี้อีก 900,000 ตัวข้างนอกนั้นให้หมด! ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาออกคำสั่งให้คนจำนวนหนึ่งเฝ้าเมืองไว้ จากนั้นจึงพาคนอื่น ๆ ออกไปด้านนอกเพื่อเตรียมฆ่าซอมบี้ที่เหลือ
เดิมทีคนพวกเขากับซอมบี้นั้นต่างแตกอย่างเทียบไม่ติด แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเขาได้รับของขวัญจากสวรรค์ พลังต่าง ๆ ไหลเข้าสู่ร่างกายอย่างบ้าคลั่ง ในสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาจะไม่เจอเข้ากับขีดจำกัดอย่างแน่นอน พลังวรยุทธ์ยังคงเพิ่มขึ้นไม่หยุด สวนทางกับพวกซอมบี้ที่พลังค่อย ๆ สลายไป แล้วแบบนี้จะไม่ชนะได้ยังไงกันเล่า ถูกไหม?
“ฆ่า!”
สิ้นเสียงตะโกนของฉู่เหิน พลทหาร 20,000 คนก็พากันพุ่งออกไปฆ่าล้างบางทันที ยิ่งพวกเขาฆ่าเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่าพลังวรยุทธ์ของตัวเองเพิ่มขึ้นเท่านั้น ถึงแม้มันจะเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดปนยินดีที่ยากจะพูดออกมา
ทหาร 20,000 คนคล้ายกับตะปูแหลม ส่วนซอมบี้ก็คล้ายกับแผ่นไม้ที่รอวันผุพัง พวกมันถูกกองทัพมนุษย์เพียง 20,000 คนเข้าเจาะทำลายอย่างต่อเนื่อง
เคล็ดวิชานับไม่ถ้วนฟาดฟันอยู่ในสนามรบที่กำลังจะกลายเป็นสุสานแห่งความตายของพวกซอมบี้ พวกมันล้มตายกันเป็นจำนวนมาก จำนวนที่เยอะกว่าไม่อาจสร้างข้อได้เปรียบแม้แต่น้อย
จนถึงตอนนี้ ในใจของซอมบี้ทุกคนตัวล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกมันไม่มีแม้กระทั่งกระจิตกระใจจะต่อสู้ ซอมบี้ที่เหลือรอดพากันหาทางหนีสุดชีวิต พวกมันนับไม่ถ้วนวิ่งแตกกระจายไปคนละทิศละทาง
ซอมบี้ที่เดิมทีมีกำลังพลเยอะกว่า แต่เมื่อถอยหนีไปแบบนี้ นั่นก็ยิ่งทำให้ฝั่งมนุษย์ทำงานง่ายขึ้น ฉู่เหินได้ทำการแบ่งกำลังคน 20,000 นายออกเป็น 10 กอง ด้วยวิธีนี้จะทำให้ใน 1 กองมีคนและม้าจำนวนกองละ 2,000 กว่าคน
กองกำลัง 2,000 คนนี้ราวกับทหารไร้พ่าย พวกเขาพากันพุ่งฆ่าล้างบางซอมบี้ ในตอนนี้ฝั่งของมนุษย์ดูท่าจะเป็นฝ่ายเอาชีวิตพวกซอมบี้บ้างแล้ว
ที่จริงแผนการในครั้งนี้ของฉู่เหินถือว่าค่อนข้างเสี่ยงอันตรายพอสมควร ต้องเข้าใจว่าหากกองทัพซอมบี้รวมขบวน จัดทัพใหม่ได้เมื่อไหร่ ผลลัพธ์มันก็จะต่างออกไปทันที กองทัพฝั่งมนุษย์จะต้องถูกตีแตกเป็นแน่
โชคยังดีที่ตอนนี้พวกซอมบี้เอาแต่วิ่งหนี พวกมันไม่มีเวลาแม้แต่จะหันกลับมาให้ความสนใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นด้านหลัง ซอมบี้พวกนี้ได้แต่นึกบ่นว่าทำไมพวกมันถึงไม่มีขางอกขึ้นมาอีกคู่หนึ่งกัน! จะได้วิ่งหนีเร็วกว่านี้!
พลังกายของพวกซอมบี้ยังคงไหลออกอย่างต่อเนื่อง พร้อมกันกับที่ฝั่งมนุษย์ที่ดูจะแข็งแกร่งขึ้นตลอดเวลา
ไม่นานมนุษย์เหล่านี้ก็สังเกตถึงอะไรบางอย่างได้ ยิ่งพวกเขาฆ่าซอมบี้เยอะเท่าไหร่ พลังของพวกเขาก็จะเพิ่มพูลเร็วขึ้นเท่านั้น! เมื่อรู้แบบนี้ ทัพมนุษย์ก็พลันกลายเป็นบ้าคลั่ง พวกเขาบุกจู่โจมโดยไม่เกรงกลัวต่อความตาย
ตั้งแต่ต้นจนจบ ซอมบี้ไม่เคยมีโอกาสได้ต่อสู้สวนกลับเลยแม้แต่น้อย พวกมันเอาแต่หนี หนี และก็หนีอยู่อย่างนั้น ยิ่งเวลาผ่านไป กองทัพฝั่งมนุษย์ก็ดูจะกลายเป็นผู้ชนะในครั้งนี้แน่นอนไปแล้ว ฉู่เหินรู้ดีว่านี่เป็นดั่งเหตุการณ์ภูเขาถล่ม เมื่อคนส่วนหนึ่งพ่ายแพ้ อีกส่วนหนึ่งก็จะพ่ายแพ้ตามไปด้วยเช่นกัน
การฆ่าล้างบางดำเนินไปไม่ถึง 2 ชั่วโมง ทว่าในสนามรบตอนนี้กลับไม่เห็นซอมบี้มีชีวิตเลยสักตัวเดียว เมื่อเห็นดังนั้น ฉู่เหินจึงสั่งการให้เป่าแตร่ถอยทัพ ก่อนจะบอกกล่าวให้พวกทหารไปล้างมือของตัวเองซะ การศึกครั้งนี้ไม่มีมนุษย์แม้แต่คนเดียวที่เสียชีวิต ส่วนคนที่บาดเจ็บเองก็ดูจะน้อยเสียเหลือเกิน
ต่อมาฉู่เหินก็สั่งให้พวกทหารออกไปทำความสะอาดสนามรบ เขาอยากจะรู้ว่าหลังการฆ่าล้างบางในครั้งนี้จะมีซอมบี้รอดชีวิตเหลืออยู่กี่ตัว! เวลาไม่นานนัก พลทหารรายหนึ่งก็เข้ามารายการว่าครั้งนี้พวกเขาฆ่าไปได้ทั้งหมด 600,000 กว่าตัว ส่วนซอมบี้ที่หนีไปได้รวม ๆ แล้วน่าจะมีเกินกว่า 200,000 ตัว
