บทที่ 450 การต่อสู้ที่น่าเวทนา
บทที่ 450 การต่อสู้ที่น่าเวทนา
เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้จ้าวเกอ หรือก็คือนายน้อยแห่งพรรคหอประจิมคนนี้ก็รู้เห็นด้วย ดังนั้นฉู่เหินเลยรู้สึกไม่ค่อยประทับใจ แค่มองหน้าก็รู้สึกเกลียดแล้ว!
และก็เป็นตอนนั้นเองที่หัวหน้ากองกำลังของหอประจิมเข้าถึงร่างทาปาหยิงหนานอย่างกระชั้นชิดและเริ่มการโจมตีทันที ทางด้านทาปาหยิงหนานนั้น เขาเองก็เตรียมรับมือไว้แล้ว! ผู้เฒ่าสามที่ซ่อนตัวอยู่พอเห็นฉากนี้ก็แอบกระวนกระวายใจ แต่ฉู่เหินบอกเขาว่าไม่ให้ยื่นมือมายุ่งเรื่องนี้ เพราะงั้นเขาเลยได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น
จนถึงตอนนี้ในมือของฉู่เหินก็ยังคงถือหม้อเซียนไว้มั่น สายตาจับจ้องไปยังหัวหน้ากองกำลังคนนั้น ก่อนที่พูดในใจว่า สลับที่! หลังจากนั้นร่างของเขาก็หายไปโผล่ที่ข้างทาปาหยิงหนาน ส่วนหัวหน้าคนนั้นก็ไปโผล่ตำแหน่งเดิมที่ชายหนุ่มยืนเมื่อครู่
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป เขายังไม่ทันรู้ตัวว่าถูกสลับที่ พลังโจมตีที่เขาสะสมไว้ก็พลันถูกปล่อยออกมา เดิมนายน้อยที่ยืนมองเรื่องสนุกเฉย ๆ ก็พลันซวยโดยไม่ได้ตั้งตัว! ร่างกายนายน้อยถูกหัวหน้าต่อยเข้าที่ลำตัวอย่างจัง! ก่อนที่ร่างกายจะค่อย ๆ เน่าเปื่อยตั้งแต่เท้าขึ้นมา!
หลังจากหัวหน้าคนนั้นโจมตีไปแล้วก็พลันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อมองไปที่หน้าของอีกฝ่ายก็ตกใจจนแทบสิ้นสติ คนที่เขาพึ่งต่อยไปเมื่อกี้คือนายน้อยของตนนั่นเอง! ว่าแล้วก็รีบใช้พลังของตัวเองรักษาอาการบาดเจ็บของนายน้อย แม้จะถือว่าช่วยรักษาชีวิตของอีกฝ่ายได้ทัน แต่หากอีกฝ่ายจะเข้าร่วมการแข่งขันต่อก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว
ดวงตาของหัวหน้าคนนั้นเต็มไปด้วยความงงงวย! เขาไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อกี้เขาพุ่งขึ้นไปบนเวทีชัด ๆ แล้วทำไมกลับมาโผล่ตรงนี้ได้ ส่วนคนที่ยืนอยู่บนเวทีในตอนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นฉู่เหิน ฉู่เหินที่เป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ไม่ว่าใครก็รู้จัก! ทุกคนล้วนรู้กันดีว่าชายหนุ่มเป็นคนสำคัญของตระกูลฉู่และนิกายกิเลนขนาดไหน คิดไม่ถึงว่าในเวลาสำคัญแบบนี้ ฉู่เหินจะปรากฏตัวที่บนเวที!
“หยิงหนาน นายเข้าใจเขาผิดแล้ว น้องสาวนายไม่ได้ถูกอีกฝ่ายลักพาตัวไป สาวน้อยคนนั้นไปเดินเล่นเท่านั้น ตอนนี้เธออยู่ข้างกายผู้เฒ่าสาม! เพราะงั้นใจเย็นลงได้เถอะ!”
พอฉู่เหินพูดจบ ผู้เฒ่าสามก็พลันปรากฏตัวพร้อมกับทาปาหยิงจือ! ทาปาหยิงหนานพอเห็นฉากนี้ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าฉู่เหินได้วางแผนไว้แล้ว ไม่งั้นพวกเขาจะยังมีชีวิตรอดต่อไปได้อีกเหรอ!
“ทาปาหยิงหนานคารวะคุณชาย!” ทาปาหยิงหนานคุกเข่า ก่อนจะพูดแบบนั้นตรงหน้าฉู่เหิน! การกระทำดังกล่าวทำให้ทุกคนรู้ได้ทันทีว่าทาปาหยิงหนานตอนนี้ได้กลายเป็นคนของฉู่เหินแล้ว! มิน่าล่ะเขาถึงได้ปฏิเสธหอประจิมและกล้าต่อปากต่อคำกับอีกฝ่าย ที่แท้เขาก็เป็นคนของตระกูลฉู่นี่เอง! ในโลกนี้มีใครบ้างที่ตระกูลฉู่กลัวกัน ?
ฉู่เหินคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าทาปาหยิงหนานจะเล่นต่อบทแบบนี้! แต่ในเมื่อส่งมาแบบนี้แล้ว เขาก็ไม่ถือสาอะไรอีกฝ่าย ชายหนุ่มยื่นมือไปพยุงอีกฝ่ายขึ้นมา “ฉันเคยบอกแล้วไงว่าจากนี้ไป พวกเราเป็นพี่น้องกัน ห้ามเรียกว่าคุณชายอีก!”
ที่ฉู่เหินพูดแบบนี้ก็เพื่อบอกสถานะของทาปาหยิงหนานเป็นนัย ๆ! ซึ่งนั่นก็ทำให้ทุกคนในที่นี้มองหน้ากันเลิ่กลั่ก พวกเขารู้ว่าทาปาหยิงหนานเป็นผู้ฝึกยุทธไร้สังกัดทั่วไปคนหนึ่ง ทำไมถึงได้กลายเป็นคนของตระกลฉู่ไปได้ หรือว่าชายหนุ่มคนนี้รู้จักกับตระกูลฉู่ก่อนหน้านี้ ? นี่มันออกจะตลกเกินไปแล้ว!
ตอนนี้ทาปาหยิงหนานได้สติกลับมาแล้ว หลังจากที่มีเสียงเล็ก ๆ อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เขาฟัง! นี้ทำให้ทาปาหยิงหนานรู้ได้ทันทีว่าถ้าเขาไม่ได้ฉู่เหินไม่ยื่นมือมาช่วย เกรงว่าน้องสาวของเขาคงได้ไปข้ามสะพานวิญญาณที่ปรโลกนานแล้ว! แม้ว่าจะไม่ตาย แต่ความบริสุทธิ์ของเธอก็คงได้มลายหายไป!
เดิมทีเขาอยากจะเปิดเผยความชั่วของอีกฝ่าย! แต่เห็นได้ชัดว่าฉู่เหินไม่อยากให้เขาทำแบบนั้น ต้องเข้าใจว่าตอนนี้ร่างกายของคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นนายน้อยของหอประจิม ที่สำคัญคนที่ทำร้ายนายน้อยนี้ยังเป็นหัวหน้ากองกำลังของพวกเขาเอง! เรื่องหมากัดกันแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานที่ไม่อำนวยเขาก็คงไม่ทำแบบนั้น!
ตอนที่ฉู่เหินหันมา ชายหนุ่มก็ได้เห็นเข้ากับฉากหัวหน้าคนนั้นโจมตีนายน้อยตัวเองจนได้รับบาดเจ็บพอดี นัยน์ตาของเขามีทั้งความรู้สึกแปลกใจและก็ตกใจปนเปกันไป
“โอ้ท่านหัวหน้าช่างจัดการได้ยุติกรรมยิ่ง ผู้น้อยนับถือ ๆ!” ถ้าฟังเพียงประโยคเดียวนั้นยังฟังอะไรไม่ออก แต่ถ้าฟังประโยคที่สองของฉู่เหินจบก็จะพบว่ามันแฝงความประชดประชันอยู่ด้วย
“เพียงแต่ดูท่านายน้อยอันล้ำค่าของหอประจิมของท่านจะได้รับความลำบากไม่น้อย ไม่คิดว่าท่านจะลงโทษรุนแรงแบบนี้! ถ้าวันนี้ผู้น้อยและทุก ๆ คนไม่เห็นกับตา เกรงว่าจะไม่เชื่อว่าท่านจะเป็นคนยุติธรรมไม่เห็นแก่เรื่องส่วนตัวแบบนี้!” ฉู่เหินหัวเราะ ทำให้คนที่ยืนอยู่รอบ ๆ ต่างก็พากันไหลไปตามน้ำ
คำพูดของคนเหล่ากลับทิ่มแทงหูของหัวหน้ากองกำลังของหอประจิมเข้าอย่างจัง ต้องเข้าใจว่านายน้อยผู้นี้นั้นไม่เพียงเป็นลูกชายของหัวหน้านิกายเท่านั้น! สถานะของเขาที่หอประจิมเองก็สูงมากเช่นกัน ทั้งนี้ก็เป็นเพราะว่ามีผู้เฒ่าคนหนึ่งชอบเขาเป็นพิเศษ!
เดิมหัวหน้ากองกะว่าจะแอบกลับไปเงียบ ๆ เผื่อยังพอจะปิดเรื่องนี้ได้ แต่จากคำพูดของฉู่เหินเมื่อครู่ ตอนนี้ใคร ๆ ก็รู้แล้วว่าตัวเองเป็นคนทำ คิดถึงตรงนี้เขาก็โมโห! ดังนั้นเขาจึงตั้งท่าโคจรพลังดวงดาวในร่าง พร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!
“ตายแล้ว! ทุกคนระวังเอาไว้ให้ดี เจ้าหมอนี้เป็นคนทรยศหอประจิม! ไม่เพียงแต่จะกำจัดนายน้อยของหอ ตอนนี้พอถูกเปิดโปง ก็บ้าจะฆ่าคนของหอประจิมให้หมดซะแล้ว!” คนของหอประจิมที่เดิมอยู่รวมกับคนอื่น ๆ เมื่อพวกเขาได้ยินประโยคนี้ต่างก็ระวังตัวขึ้นมา
“ผู้เฒ่าสาม เร็วหน่อย รีบไปช่วยคนของหอประจิมเร็ว ไม่งั้นพวกเขาต้องถูกฆ่าตายแน่” ตั้งแต่ต้นจนจบฉู่เหินเล่นเองต่อบทเองคนเดียวทั้งหมด ทว่าที่ควรค่าแก่การกล่าวขวัญก็คือ หัวหน้ากองกำลังนั้นกลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี! ตอนที่ผู้เฒ่าสามพุ่งโจมตี อีกฝ่ายกลับระเบิดพลังตัวเองออกมาทั้งหมด ด้วยเหตุนี้จึงทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ เขาต่างก็ถูกพลังอัดจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง!
อีกทั้งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เจ้าหมอนี้ก็พลันหันหน้าไปมองเพื่อนร่วมทีมของหอประจิมด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต เพื่อนร่วมทีมจากที่ยังสงสัยอยู่ พอเห็นว่าจู่ ๆ อีกฝ่ายมองตัวเองด้วยสายตาโหดเหี้ยมแบบนี้ พวกเขาก็ชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่าที่ฉู่เหินพูดมาน่าจะเป็นจริง!
เมื่อเป็นแบบนี้ก็ยิ่งสนุก หัวหน้ากลุ่มสุดซวยคนนี้ได้ถูกลูกน้องตัวเองคิดว่าเป็นคนทรยศไปแล้ว! การโจมตีเมื่อกี้ทำให้ทุกคนรอบข้างได้รับบาดเจ็บกันไม่มากก็น้อย!
และก็พอดีกับที่ผู้เฒ่าสามพุ่งทะยานเข้าไปหาอีกครั้ง เมื่อเห็นเช่นนั้นร่างของหัวหน้าคนนั้นก็พลันทะยานไปอีกทาง! ทางด้านผู้อาวุโสของหอประจิมคนอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นคนทรยศกำลังพุ่งตรงเข้ามา พวกเขาทุกคนต่างพากันมารวมตัวด้านหน้า! พอหัวหน้ากองกำลังเห็นฉากนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะหมุนร่างวิ่งหนี!
“สหายหนีไปจากที่นี่เร็ว พวกเราหอเมฆาจะช่วยระวังหลังให้เอง!” จะตายก็ไม่ตายดี จู่ ๆ คนของหอเมฆากลับเสนอหน้าออกมาบ้าง! หอเมฆานี้กับหอประจิมเป็นคู่อริกัน วันนี้พอเห็นอีกฝ่ายมีปัญหามีหรือที่หอเมฆาจะไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่!
ฉู่เหินมองหัวหน้าคนนั้นที่วิ่งหนีไปแล้วดวงตาก็แสดงออกว่าสนุกสุด ๆ ! ส่วนทาปาหยิงหนานที่ยืนข้างเขาก็ยิ่งมองฉู่เหินด้วยสายตานับถือยิ่ง! เขาเข้าใจแล้วว่าคุณชายคนนี้เก่งกาจขนาดไหน! ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น เพียงแค่ความสามารถเรื่องใส่ร้ายคนอื่นก็ดูเก่งราวกับเทพเซียนบงการเลยทีเดียวเชียว!
ไม่ใช่ว่าเจ้าหมอนั้นหรอกเหรอที่เพิ่งถูกฉู่เหินใส่ร้ายไป! ฉู่เหินพูดไม่กี่ประโยคก็จับใจคนฟังจนทำให้เกิดผลกระทบได้ขนาดนี้แล้ว ทั้งยังทำได้หมดจด! แต่ที่ทำให้คาดไม่ถึงก็คือมันกลับได้ผลจริง ๆ เสียอย่างงั้น!
“คุณชายนี่ช่างปราดเปรื่องจริง ๆ!” ทาปาหยิงหนานยกนิ้วโป่งให้ฉู่เหิน ทางด้านชายหนุ่ม เขาก็พลันโบกมือเบา ๆ ก่อนจะใช้วิธีส่งกระแสเสียงลับ ๆ ไปว่า “ไม่ต้องรีบร้อน พวกเขาต่างหากที่ต้องขอบคุณฉัน!”
