ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 2 เด็กสองคนโดนจับแล้ว
กู้โม่หานเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น สายตาของเขาและเสิ่นอี่ว์ที่ควบรถม้าโดนเด็กผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างกำแพงจวนดึงดูดไป
เสิ่นอี่ว์ทนไม่ไหวถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เหมือนบ้านเราจะมีขโมยนะ เป็น…เด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยสองคน?”
สายตากู้โม่หานหรี่ลง
นั่นสิ ทหารรักษาจวนอ๋องของเขาเมื่อไหร่หละหลวมขนาดนี้ ขนาดเด็กสองคนยังมาปีนกำแพงจวนเขาได้เลย?
และเด็กผู้หญิงสองคนนั้นกลับทำให้เขารู้สึกสนิทสนมขึ้นมาอย่างน่าประหลาด…
กู้โม่หานทนไม่ไหวลงจากรถม้า เดินก้าวเท้ายาวไปที่เด็กผู้หญิงสองคนหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เสิ่นอี่ว์หยุดรถม้าและรีบเดินตามเข้าไป
“พวกเจ้าเป็นลูกสาวบ้านไหน? จวนอ๋องของข้าไม่เคยต้อนรับเด็ก ยังไม่รีบลงมาอีก!”
เด็กผู้หญิงที่ถักเปียพอเห็นกู้โม่หานก็ตาเป็นประกาย พูดเสียงอ่อนหวานว่า “ชู่ คุณชายท่านนี่เบาเสียงหน่อย พวกข้าแอบหนีออกมากัน ท่านจะช่วยอุ้มน้องสาวข้าลงมาหน่อยได้ไหม? ไอ้หยา ท่านยังมีรถม้าด้วย ถ้าท่านแม่ของพวกเราซื้อรถม้าไม่ได้ ท่านจะขายให้พวกเราได้ไหม?”
แอบหนีออกมา?
ยังจะซื้อรถม้าของเขา?
กู้โม่หานรู้สึกสงสัยยิ่งนัก
หรือว่าเด็กสองคนนี้จะออกมาจากจวนอ๋องเขาจริงๆ?
องครักษ์เสิ่นอี่ว์ยิ่งตกใจหนักขึ้น สวรรค์ เจอเด็กหญิงสองคนที่จวนอ๋องขึ้นมาดื้อๆ พวกนางยังพูดปาวๆว่าจะซื้อรถม้าหรูหรายิ่งที่มีค่าพันตำลึงทองทำมาจากไม้หนานแท้ของท่านอ๋องเขาด้วย!
เจ้าก้อนแป้งปีนอยู่บนกำแพงร้อนใจจนตาแดงเรื่อ รีบขอความช่วยเหลือจากเด็กหญิงที่อยู่ด้านล่าง “พี่สาว ท่านแม่จะกลับมาแล้วกระมัง ถ้าเกิดพวกเราเปิดเผยร่องรอยออกไป จะทำยังไงดีล่ะ!”
กู้โม่หานเห็นใบหน้าน้อยๆของเจ้าก้อนแป้งแดงก่ำ บวมปูดอยู่ น่ารักจนทำคนใจละลายหมดแล้ว!
นี่เป็นลูกสาวบ้านไหนเนี่ย ช่างน่ารักน่าชังเสียจริง!
ราชวงศ์ซีเย่นั้นมักจะมีแต่ลูกชาย ไม่ว่าจะวาดหวังคาดหวังลูกสาวแค่ไหน ก็มักจะไม่สมหวัง
ถ้าให้ไทเฮาฮ่องเต้เห็นเข้า คงนำกลับวังในทันทีแน่!
เวลานี้ เกี๊ยวน้อยที่ถักเปียพลันยื่นมือยื้อยุดชายเสื้อกู้โม่หานไว้ พูดด้วยความร้อนใจว่า “คุณชาย ไหว้วานท่านช่วยอุ้มน้องสาวข้าลงมาหน่อยเถิด พวกเรารอวันนี้มานานมากแล้วนะ!”
กู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้น มีแววสงสัยวาบผ่านแววตานั้น
เด็กน้อยสองคนเห็นได้ชัดว่าปีนกำแพงออกมาจากในจวนอ๋อง แต่กลับบอกว่า “รอวันนี้มานานมากแล้ว” หรือว่า เด็กน้อยสองคนนี้จะเป็นคนของจวนอ๋องเขา?!
กู้โม่หานหรี่ตามองเกี๊ยวน้อย เขารู้สึกชอบเด็กน้อยอย่างประหลาด แต่แสร้งถามอย่างเข้มงวดว่า “ทำไมข้าต้องช่วยพวกเจ้าด้วย? ท่านแม่ของพวกเจ้าเป็นใครกัน?”
กล้ามาเลียบเคียงสือบว่าท่านแม่เป็นใคร เกี๊ยวน้อยระแวงขึ้นมาทันที
ในจุดที่กำลังจะหนีไปสุดหล้า จะเกิดความผิดพลาดอะไรไม่ได้
สีหน้าอ้อนวอนน่าสงสารของนางพลันเปลี่ยน แสร้งบอกว่า “ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย ยังคิดว่าคนที่นั่งรถม้าหรูหราน่าจะเป็นวิญญูชนเสียอีก ไม่คิดเลยว่าขนาดเรื่องช่วยเหลือง่ายๆอย่างนี้ยังไม่ยอมช่วยเลย หึ”
พูดจบ นางหันไปเตรียมปีนขึ้นกำแพง “ซาลาเปารอก่อนนะ พี่สาวจะขึ้นไปช่วยเจ้าแล้ว”
กู้โม่หานอึ้งเล็กน้อย ราวกับคาดมิถึงว่าเด็กน้อยนี่จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้
นิสัยเดียวกับตอนเขาเป็นเด็ก ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน
เสิ่นอี่ว์ที่ยืนอยู่ข้างๆตกใจปากสั่นแล้ว นี่เด็กน้อยสองคนจากที่ไหนเนี่ย กล้าด่าว่าท่านอ๋องของเขาที่สูงศักดิ์และยังมีความดีความชอบชำนะศึกสงครามมาไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง?!
ซาลาเปาไม่กล้าขอร้องกู้โม่หานแล้ว นางกัดปากน้ำตาไหลพราก ยื่นมือไปทางเกี๊ยวน้อย “พี่สาว ท่านจับข้าไว้นะ”
ใครจะคิด ขานางลื่น เกือบตกลงไป “อ๊า—“
ดวงตาดำของกู้โม่หานพลันกระตุก รีบกอดซาลาเปาไว้ในอ้อมกอด เขาหิ้วตัวเกี๊ยวน้อยที่ปีนกำแพงคล่องแคล่วลงมาด้วย ไม่ยอมให้นางทำอะไรเสี่ยงแบบนี้อีก
“เด็กน้อยปากคอเราะร้ายนักนะ ข้าจะดูสิว่า ท่านแม่ของพวกเจ้าเป็นใครกันแน่!”
พูดจบ เขาก็พาพวกนางเดินเข้าไปในจวนอ๋อง
เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาได้สติกลับมา ดิ้นรนขัดขืนเป็นการใหญ่ พูดพร้อมกันว่า “ไม่เอา ปล่อยพวกเรานะ พวกเราไม่อยากกลับไป!”
ท่านแม่จะกลับมาแล้ว พวกนางจะก่อเรื่องไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็หนีไปไม่ได้แล้ว!
กู้โม่หานกลับเมินเฉยคำพูดของเด็กน้อยสองคน และเข้าไปในจวนอ๋อง
ในเวลาเดียวกันนี้ หนานหว่านเยียนแต่งกายด้วยชุดสาวใช้ ลอบตามคนหมู่มากเข้าจวนจากทางประตูหลัง กลับมาที่เรือนเย็นของตนเอง
“ซาลาเปา เกี๊ยวน้อย รีบไปกับแม่เร็ว รถม้าจะมาแล้ว…”
เธออ้อมวนหารอบเรือนเซียงหลิน ก็ไม่เจอร่องรอยเด็กน้อยสองคน
ทำไมเรียกก็ไม่เจอ
หนานหว่านเยียนร้อนใจทันที “เกี๊ยวน้อย？ซาลาเปา？รีบออกมาเร็ว อย่าทำให้แม่ตกใจนะ!”
วันนี้พวกเธอสามคนแม่ลูกวางแผนจะหนีออกจากนรกนี่ เธอลอบออกไปหารถม้าก่อน และให้เด็กสองคนอยู่รอในจวน แต่ไม่คิดว่าเด็กสองคนจะหายไป!
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ใครพาลูกของเธอไป!
ตอนนี้เอง มีเสียงเกี๊ยวน้อยลอยมาอยู่ไม่ไกล “ท่านอย่าจับพวกเรานะ รีบปล่อย ปล่อยปล่อย…”หนานหว่านเยียนหมุนตัวฉับพลัน และเห็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่คุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้าคนหนึ่ง อุ้มลูกสาวสองคนของเธอเข้ามาด้วยท่าทางดุดัน
หนานหว่านเยียนเดือดจัดทันที
ผู้ชายสารเลวนี่ ห้าปีก่อนข่มขืนเธอไม่พอ ยังเกือบทำเธอจมน้ำตายในสระอีก!
หลังจากนั้นยิ่งจับเธอขังเรือนเย็นไม่ดูดำดูดีว่าเธอเป็นตายร้ายดียังไง ตอนนี้ยังมาจับตัวลูกสองคนของเธออีก!
สมควรตายนัก!
เธอพุ่งเข้าหาเขาทันที “กู้โม่หาน ปล่อยพวกนางนะ—“
