ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 56 คืนวิวาห์เล่นใหญ่ไปแล้ว
กู้โม่หานช่างหน้าไม่อาย กลับเอาเด็กสองคนมาข่มขู่นาง นางไม่มีทางให้กู้โม่หานทำร้ายสองพี่น้องแม้แต่นิดเดียว และไม่สามารถกระทบต่อคนไร้เดียงสาในเรือนเซียนหลิน
ได้ยินคำพูดนี้ องครักษ์สองคนนั้นก็รีบเข้าไปข้างหน้า กดตัวหนานหว่านเยียนไว้แน่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
สายตาของหนานหว่านเยียนดุจมีดคม จ้องกู้โม่หานอย่างดุดัน “เจ้ามันไอ้สารเลว! ท่านอ๋องหมา!”
มือสองข้างขององครักษ์ที่จับตัวหนานหว่านเยียนไว้สั่นสะเทือน
พระชายากลับด่าท่านอ๋องต่อหน้าผู้คน?! นั่นคือเทพสงคราม!
กู้โม่หานไม่พอใจอย่างมาก ได้ยินเสียงด่าของหนานหว่านเยียนยิ่งอยู่ยิ่งไกล เขากัดฟันกำหมัด “ล้วนให้ข้าฟังไว้ หากคืนนี้หนานหว่านเยียนร้องไม่ออกเสียง ข้าก็จะให้พวกเจ้าล้วนรับโทษหนึ่งหนึ่ง!”
เหล่าองครักษ์ได้ยินยิ่งบ่นไม่หยุด ในใจตีกลองขึ้นมา
หยุนอี่ว์โหรวอดยิ้มอย่างเย็นชาไม่ได้ ปะทะกันวันนี้ลงมา มีเพียงวินาทีนี้รู้สึกเบิกบานใจแล้ว
หนานหว่านเยียนถูกกดตัวอยู่บนเก้าอี้ยาว เสื้อคลุมด้านหลังถูกเปิดขึ้นมา เผยเสื้อตัวในออกมา พ่อบ้านกาวยืนอยู่ด้านข้างมองดูองครักษ์สองคนนำท่อนไม้หนาเท่าแขนฟาดลงไปบนตัวของหนานหว่านเยียนอย่างแรง
หนึ่งที!
“เจ็บมาก” หนานหว่านเยียนกัดฟันไว้แน่น เหงื่อเม็ดโตๆไหลลงจากหน้าผาก เหงื่อไหลจนเสื้อผ้านางเปียกชุ่ม
วันหลัง นางต้องคิดบัญชีกับผู้ชายสารเลวคนนี้อย่างดีแน่นอน!
นางด่าไปทางด้านสระอาบน้ำ “กู้โม่หาน เจ้าใช้อำนาจผิดทาง เจ้าไม่สมควรเป็นท่านอ๋อง!”
สองครั้ง!
หนานหว่านเยียนสีหน้าบิดเบือน แต่ยังคงไม่ยอมพูด
“เจ้ามันคนบ้าที่ไม่แยกแยะถูกผิด! สักวันข้าต้องให้เจ้าเสียใจกับสิ่งที่ทำ! เจ็บปวดอย่างสิ้นหวัง!”
ทุกครั้งที่ไม้ฟาดลงมา หนานหว่านเยียนก็ด่ากู้โม่หานหนึ่งประโยค ในใจถือสบาย
ผู้ชายในสระน้ำกำลังปลอบโยนหยุนอี่ว์โหรว ได้ยินคำด่าไม่ขาดสายของหนานหว่านเยียน ตาทั้งสองข้างก็มีความโมโหขึ้นมา…….
พ่อบ้านกาวอยู่ด้านข้างฟังจนเช็ดเหงื่อไม่หยุด
ช่วงนี้พระชายาทำเรื่องกำเริบเสิบสาน ด่าท่านอ๋องขึ้นมาก็โหดขึ้นทุกครั้ง
พ่อบ้านกาวด้วยความแค้นใจ พระชายาวางยาพิษอย่างโจ่งแจ้งครั้งนี้ ยังยั่วกู้โม่หานไปยกใหญ่ ดูแล้วครั้งนี้นางคงหนีพ้นยากแล้ว
เป็นตามคาดหมาย กู้โม่หานที่โมโหจนระเบิดในที่สุดก็สุดจะทน ตะโกนเสียงดังจากสระน้ำ “หนานหว่านเยียน! อยากตายก็บอกข้ามาโดยตรง! ตอนนี้ข้าก็ทำให้เจ้าสมใจ!”
เมื่อก่อนเขาเกลียดหนานหว่านเยียน อยากให้นางตาย มากไปกว่านั้นก็เพราะว่าหนานหว่านเยียนเป็นคนตระกูลหนาน มีความแค้นที่ไม่อาจอยู่ร่วมแผ่นดินเดียวกันกับเขา!
แต่วันนี้ เขากลับเป็นเพราะตัวของหนานหว่านเยียนเองทั้งหมด ถึงอยากให้นางตายหั่นศพหมื่นชิ้น!
สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวก็หม่นหมองขึ้นมา นางกัดฟันอย่างแรง
ความสนใจของกู้โม่หานตอนนี้อยู่บนตัวของหนานหว่านเยียนหมด ทั้งๆที่เป็นคืนเข้าหอของนาง อยู่ดีๆก็ถูกหนานหว่านเยียนทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี
หยุนอี่ว์โหรวสายตาก้มต่ำ กัดริมฝากเบาๆหมอบอยู่กลางอกของกู้โม่หาน อยากลองดึงความสนใจของเขากลับมา
“ท่านอ๋อง ช่างเถิด ท่านอย่าโทษพระชายาอีกเลย พระชายาถูกทำโทษตอนนี้เจ็บขนาดไหน เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ไม่ดี การปรากฏตัวของโหรวเอ๋อร์สะเทือนอารมณ์พระชายา ท่านอ๋องอยากทำโทษ ก็ทำโทษโหรวเอ๋อร์เถิด……”
กู้โม่หานสีหน้าเคร่งเครียด
เขามองดูผู้หญิงในอ้อมกอด ยกมือลูบหลังของหยุนอี่ว์โหรวเบาๆ แต่น้ำเสียงยังคงน่าหวาดกลัว “ไม่เกี่ยวกับเจ้า ข้าว่านางไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว! เจ้าฟังดูว่านางด่าอะไรข้าข้าง! ผู้หญิงหยาบคายที่พูดไม่คิด! ทำไมข้าจะไม่ทำโทษ!”
หนานหว่านเยียนวันนี้ช่างทำให้เขาโมโหนัก! ตั้งแต่ตอนเช้าที่เขาไปเรือนเซียนหลิน จนถึงเข้าห้องหอตอนนี้ หนานหว่านเยียนก็ก่อเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่เคยทำให้เขาพอใจสักครั้ง!
ใช่ หนานหว่านเยียนสมควรตาย เขาทำโทษยิ่งหนักนางก็ยิ่งดีใจ!
แววตาของหยุนอี่ว์โหรวมีความเย็นชาที่สังเกตเห็นได้ยาก น้ำเสียงกลับอ่อนลง มองกู้โม่หานด้วยน้ำตาคลอเป้า “ท่านอ๋องอย่าโมโห โหรวเอ๋อร์เชื่อว่าพี่สาวก็ไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้สิ่งสำคัญ คือต้องถอนพิษในตัวท่าน เพราะฉะนั้นจะโมโหอีกไม่ได้แล้ว”
“ข้าไม่ได้รู้สึกอะไร ต้องเป็นหนานหว่านเยียนที่จงใจข่มขู่ มียาพิษอะไรที่ไหน” มิหนำซ้ำ หนานหว่านเยียนโง่ขนาดนี้หรือ วางยาเขาต่อหน้าผู้คนเอาข้ออ้างให้เขาลงโทษ ก็แค่อยากให้เขายอม ปล่อยนางไปเท่านั้น
กู้โม่หานหยุนอี่ว์โหรวที่สมเหตุสมผลอ่อนโยนเพียบพร้อม พยุงนางพูดอย่างอ่อนโยน
“ข้าสามารถแต่งงานกับโหรวเอ๋อร์ ถึงจะเป็นลาภอันใหญ่หลวงของข้า คืนนี้ก็ลำบากเจ้าแล้ว”
หยุนอี่ว์โหรวยิ้มจางๆ บนหน้าปรากฏความแดงดำที่ไม่ธรรมชาติ
นางวางมือไว้บนเอวของผู้ชายอย่างเขินอาย ถอดเสื้อที่คลุมอยู่บนตัวเขา จากนั้นก็พูดต่อกู้โม่หานอย่างอ่อนโยน “ท่านอ๋อง เวลาก็ไม่เช้าแล้ว พวกเรา……โหรวเอ๋อร์ช่วยท่านเปลี่ยนเสื้อ”
กู้โม่หานมองดูใบหน้าแดงก่ำของหยุนอี่ว์โหรว ตอนนี้ในใจกลับไม่มีคลื่นเลยสักนิด
คืนนี้ถูกหนานหว่านเยียนก่อกวนไปยกหนึ่ง ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์เลยแม้แต่น้อย มีเพียงความโมโหเต็มท้องไม่มีที่ระบาย
แต่เขายังคงให้หยุนอี่ว์โหรวถอดเสื้อของเขาออก นิ้วอบอุ่นของนางแตะต้องไหปลาร้าของเขา กู้โม่หานก็ตัวสั่นฉับพลัน ในสมองก็ผุดภาพคืนนั้นที่หนานหว่านเยียนถูกเขาฉีกเสื้อผ้าที่ไหล่
ตอนนั้นหนานหว่านเยียนเพราะโกรธเลยตบหน้าเขาไปทีหนึ่ง ยังร้อนรนจนร้องไห้หน้าแดง ตะโกนด่าเขา “อันธพาล”
รู้สึกถึงความผิดปกติในใจของกู้โม่หานตะลึง แต่จากนั้นก็ใบหน้าเคร่งขรึม
ต้องเป็นเพราะคืนนี้หนานหว่านเยียนคึกคักเกินไป กลับทำให้เขาเกิดภาพลวงตา!
“ท่านอ๋องเป็นอะไร?” หยุนอี่ว์โหรวแขย่งปลายเท้า จ้องมองสีหน้าอันซับซ้อนของกู้โม่หาน
กลิ่นของหยุนอี่ว์โหรวพุ่งเข้ามา กู้โม่หานตอนนี้ก็สติเลื่อนลอยอีกครั้ง คิดถึงอยู่บนรถม้า หนานหว่านเยียนกัดนิ้วเขาอย่างแรง แล้วก็จูบอันคลุมเครือก็ทั้งสองคน……
กลิ่นอายของนางกับหยุนอี่ว์โหรวไม่เหมือนกัน หยุนอี่ว์โหรวหอมหวาน ส่วนหนานหว่านเยียนมีความดึงดูดอันมีเสน่ห์ ทำให้เขายังมีอาลัยอาวรณ์ชั่วขณะและ……
เขาบ้าไปแล้วหรือ!
กู้โม่หานโมโหทันที หันหน้าออกอย่างไม่สบอารมณ์ ไฟที่ไม่รู้มาจากไหนลุกกลี้ลุกลนในใจ ทำให้เขาไม่อาจสงบลงได้อยู่นาน
หยุนอี่ว์โหรวเผชิญต่อกู้โม่หานที่จิตใจวุ่นวายรู้สึกทำอะไรไม่ถูก นางถามอย่างน่าสงสาร “เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ปรนนิบัติได้ไม่ดี ทำให้ท่านอ๋องโกรธแล้วหรือ?”
กู้โม่หานแกล้งทำเป็นสงบ พยายามทำให้ตัวเองแสดงออกมาอย่างสงบ เขายกมือขยี้หัวของหยุนอี่ว์โหรวเบาๆ
“ไม่ใช่ เพียงแค่ข้าคิดออกได้ว่ายังมีเรื่องต้องจัดการ โหรวเอ๋อร์วันนี้ก็เหนื่อยแล้ว พักผ่อนเช้าๆเถิด ข้าไปจัดการที่ห้องหนังสือสักครู่”
“แต่ว่าท่านอ๋อง คืนนี้…….”
“เข้ามา ส่งพระชายารองกลับห้อง!”
กู้โม่หานพูดตัดโดยตรง ออกจากห้องของหยุนอี่ว์โหรวไปโดยไม่หันกลับมาดู
หยุนอี่ว์โหรวถูกทอดท้องไปอย่างนี้ ความรู้สึกได้ใจเมื่อครู่ก็ดิ่งลงสู่เหวในทันที
นางกัดฟันอย่างโมโห “หนานหว่านเยียน! เจ้าอยากทำอะไรกันแน่! แย่งท่านอ๋องไปครั้งแล้วครั้งเล่า! เจ้ามีสิทธิ์อะไร! เจ้าคู่ควรอะไร?!”
ไม่ใช่ว่านางดูไม่ออกว่ากู้โม่หานใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นางแค่พยายามให้ตัวเองดูจิตใจดีไร้เดียงสา แต่กู้โม่หานกลับเดินจากไปโดยตรงไม่หันกลับมามอง นี่เป็นความอัปยศอดสูขนาดไหน!
นี่เป็นคืนเข้าห้องหอที่พวกเขารอมาห้าปี!
หยุนอี่ว์โหรวทำสระน้ำกระจัดกระจายอย่างบ้าคลั่ง ทำน้ำในสระกระจายไปทั่วทุกทิศ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ
นางจะให้หนานหว่านเยียนทรมานอย่างที่สุด ไม่ได้ตายดี!
