ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 59 โหดกับเขาอีกหน่อย
อวี๋เฟิงจะเปิดปากพูด เกี๊ยวน้อยก็แย่งไปก้าวหนึ่งมองหนานหว่านเยียนน้ำตาคลอ พูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านแม่ ท่านอย่าโทษพี่อวี๋เฟิง ระหว่างทางที่เขากลับมาช่วยท่านแม่เอาปิ้งย่าง บอกว่ากลัวท่านแม่กินไม่อิ่ม ข้ากับซาลาเปาก็เลยตื๊อเขา ให้เขาเล่นเป็นเพื่อนพวกเราสักพัก”
“ขอโทษท่านแม่…….” ซาลาเปาให้ความร่วมมือ ก้มหน้าม้วนปลายเสื้อของตัวเอง น้ำตาไหลพราก “หากพวกเราไม่ให้พี่อวี๋เฟิงเล่นกับพวกเรา ท่านแม่อาจจะไม่ต้องบาดเจ็บหนักขนาดนี้แล้ว……ท่านแม่เจ็บ ซาลาเปาเจ็บปวดใจ…….”
ข้ออ้างคือเรื่องปลอม เจ็บปวดใจคือเรื่องจริง นางไม่รู้เลย ท่านแม่กลับบาดเจ็บกลับมา…….
อวี๋เฟิงคิดไม่ถึงว่าจะถูกปีศาจน้อยสองคนหลอกไปยกหนึ่ง พูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ “พระชายา เป็นข้าน้อยที่ทำงานไม่ดี ไม่ได้ให้คนอื่นไปปกป้องพระชายา คุณหนูน้อยอายุยังน้อย ห่วงเล่นเป็นเรื่องปกติ ขอให้พระชายาลงโทษข้าน้อย!”
พูดจบ อวี๋เฟิงยังคุกเข่าด้วยความปวดโศกเศร้า
สองพี่น้องแอบโล่งใจ
ยังดี ไม่พูดเรื่องที่พวกเขาสองคนวิ่งออกจากเรือน มิเช่นนั้นต้องแย่แล้ว
หนานหว่านเยียนเจ็บปวดใจ ยายเด็กสองคนช่างเชื่อฟังรู้จักคิด นางไม่สามารถไปคิดอย่างละเอียดได้ นั่งลงไป จับหน้าของสองพี่น้องเบาๆ
“แม่จะไปโทษพวกเจ้าได้ยังไงล่ะ แต่ครั้งต่อไปจะไปรั้งคนอื่นไว้เล่นไม่ได้แล้ว พวกเจ้าสามารถเล่นกับล่ากับปู๋ล่าได้ พี่อวี๋เฟิงก็เหนื่อยมากแล้ว พวกเจ้าต้องให้เขาพักผ่อนรู้ไหม?”
พูดจบ หนานหว่านเยียนก็หันไปพูดกับอวี๋เฟิง “ลุกขึ้นเถิด เจ้าก็เหนื่อยแล้ว ขอบใจเจ้าที่เล่นพวกเด็กๆ”
อวี๋เฟิงตอบรับ มองเห็นเกี๊ยวน้อยสองพี่น้องฉวยโอกาสที่หนานหว่านเยียนไม่ได้สังเกต ต่างก็ยกนิ้วโป้งให้เขา ยิ้มอย่างได้ใจ
อวี๋เฟิงขมขื่นในใจ แต่ก็เหมือนใบ้พูดไม่ได้
หนานหว่านเยียนใช้แรงกอดเจ้าตัวน้อยสองคน ยิ้มจางๆกับพวกเขา “พอแล้ว! ดึกมากแล้ว พวกเจ้าสองคนควรอาบน้ำนอนได้แล้ว แม่นับถึงสิบ คนที่ยังไม่ไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้แม่ก็ไม่พูดด้วยแล้ว! สิบ…….”
ได้ยินแล้ว สองตัวเล็กก็รีบวิ่ง พุ่งเข้าไปในห้องอย่างรีบร้อน
เกี๊ยวน้อยวิ่งไปด้วย ก็พูดกับซาลาเปาอย่างโมโหไปด้วย “ซาลาเปา! คนเลวนั้นกลับทรมานท่านแม่แบบนี้! ครั้งต่อไปพวกเราสองคนต้องโหดกับเขาอีกหน่อย!”
ซาลาเปาฟังอย่างตั้งใจ พยักหน้าอย่างแรง “อืมอืม! พี่พูดถูก! คนที่รังแกท่านแม่ พวกเราจะปล่อยไปไม่ได้!”
พูดไป สองพี่น้องก็กลับถึงห้องนอน ก็คนหาในตู้เสื้อผ้าขึ้นมา
เกี๊ยวน้อยสั่งการอย่างเป็นระเบียบ “ท่านแม่บาดเจ็บแล้ว นอนเตียงแข็งไม่ได้ ซาลาเปา พวกเราช่วยกันหาว่ามีที่นอนนุ่มๆหรือไม่ เอาไปให้ท่านแม่ปู!”
ในสวน ในที่สุดก็เห็นสองตัวเล็กจากไปแล้ว หนานหว่านเยียนถึงได้ผ่อนคลายลง สีหน้าซีดขาวไร้เรี่ยวแรง
อวี๋เฟิงเห็นเหตุการณ์ขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงคับแค้นปวดใจ “พระชายา…….หยุนอี่ว์โหรวนั่นเพิ่งเข้ามา พระชายาท่านก็ถูกลงโทษแบบนี้ ชีวิตวันข้างหน้า เกรงว่าคงอยู่ไม่สบายแน่นอน ทำไมท่านถึงยังให้นางเข้าจวนอ๋อง?”
หลังของหนานหว่านเยียนปวดแสบร้อน พูดถึงหยุนอี่ว์โหรว นางอดหัวเราะเย็นชาไม่ได้
“นางก็ไม่ได้ดีกว่าข้าไปถึงไหน ตอนนี้อาจจะบ้าคลั่งอยู่ในห้องนอนก็เป็นได้!”
เพราะว่าคืนนี้กู้โม่หานไม่ได้อยู่นอนด้วย
เรื่องนี้สำหรับคนอย่างนางที่ตั้งตารอมาห้าปีแล้ว น่าจะเป็นแรงกระทบชนิดทำลายล้างเลยมั้ง?
อวี๋เฟิงเหมือนเข้าใจและไม่ค่อยเข้าใจ แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “แต่ว่า อีกสองวันท่านก็จะกลับจวนเฉิงเซี่ยง ท่านไม่ได้กลับมาห้าปีแล้ว หากกลับไปด้วยอาหารบาดเจ็บแบบนี้ เกรงว่า——”
คนเยอะพูดมาก ไม่รู้ว่าตอนนั้นหนานหว่านเยียนจะทนรับคำพูดเสียดสีเย็นชาอย่างไรของคนพวกนั้นในจวนเฉิงเซี่ยง
หนานหว่านเยียนโบกมือ แสดงให้เขาไม่ต้องเป็นห่วง “เจ้ากลับห้องพักผ่อนก่อนเถิด วันนี้ลำบากเจ้าแล้ว”
เห็นหนานหว่านเยียนไม่อยากพูดมาก อาหารบาดเจ็บหนัก อวี๋เฟิงอยากพูดแต่ก็ไม่พูด ในที่สุดก็ถอนตัวไปอย่างเงียบๆ
จากนั้น หนานหว่านเยียนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็เปิดปากถามไปหนึ่งประโยค “ใช่แล้ว สาวใช้ที่กำเริบเสิบสานคนนั้นไปไหนแล้ว?”
อวี๋เฟิงเดินไปครึ่งทาง ขมวดคิ้วตอบคำถาม “หลังจากที่ข้าน้อยกลับมา ก็ไม่เห็นนางแล้ว”
“ได้”
หนานหว่านเยียนขี้เกียจยุ่งแล้ว สาวใช้คนนั้นครั้งนี้เจอดีแล้ว ครั้งต่อไปยังกล้ามาก่อเรื่องที่เรือนเซียนหลิน ก็คงมาอย่างไตร่ตรองแล้ว
หนานหว่านเยียนลากร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลเข้าไปในห้อง ร่างกายเจ็บปวด นางแค่อยากรีบทายาให้ตัวเอง
ผู้หญิงยื่นมือเข้าห้วงเวลาโดยสัญชาตญาณในตำแหน่งเดิมที่วางไอโอโดฟอร์ม ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าในห้วงเวลาไม่มีไอโอโดฟอร์มแล้ว
แต่ในเวลานี้เอง นางกลับจับโดนขวดที่แข็งแรง
“หือ?”
สายตาของหนานหว่านเยียนประหลาดใจ นางยื่นหัวเข้าไปดูภายในห้วงเวลา พบอย่างประหลาดใจว่าภายในห้วงเวลาไม่เพียงมีแค่ไอโอโดฟอร์ม ถึงกระทั่งมากจนเต็มหนึ่งไปแล้ว
อีกด้านหนึ่ง จัดวางยาสามัญบางอย่างที่ใช้ประจำ ในนั้นมียาสองขวดเล็กๆที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน
ด้วยความสงสัย หนานหว่านเยียนยื่นมือหยิบออกมา ยาเม็ดสีฟ้ามีเพียงเม็ดเดียว แต่ติดป้ายไว้อย่างชัดเจนว่า “ช่วยเหลือการมีลูก”
สีหน้าของผู้หญิงประหลาดมาก “นี่……ยังมียาตั้งครรภ์แบบนี้ด้วย??”
แล้วดูอีกขวดหนึ่ง มียาเม็ดสีแดงสองเม็ด มีป้ายติดอยู่ว่า “คำพูดจริงใจ”
“เหี้ย! ยังมีของดีแบบนี้??”
หนานหว่านเยียนยากจะที่ปิดปังสีหน้าดีใจ ทันใดนั้นนางรู้สึกว่าแผลที่หลังไม่ปวดสักนิดแล้ว ตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้วงเวลาโดยตรง
ภาพในห้วงเวลาทำให้นางตะลึงตาค้าง!
ห้องวิจัยทั้งห้องกว้างเป็นสองเท่าของเมื่อก่อนแล้ว ในตู้เก็บของจัดวางยาต่างๆนานาและอุปกรณ์เครื่องมือการรักษา มียาดีๆมากกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก มากมายจนทำให้นางดูจนตาลาย
หนานหว่านเยียนไม่อยากเชื่อ อ้าปากกว้าง “นี่นี่นี่…….ของพวกนี้กลับยกระดับแล้ว?”
