ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ – บทที่ 60 เจ้าตัวเล็กเป็นห่วงหนานหว่านเยียน

ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 60 เจ้าตัวเล็กเป็นห่วงหนานหว่านเยียน

แต่นางไม่เคยได้ยินว่าของนี้สามารถยกระดับได้ มิหนำซ้ำห้าปีมาไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?

หนานหว่านเยียนมือค้ำคางคิดอยู่ตั้งนาน “หรือว่าเป็นเพราะฉันบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นก็เลยยกระดับอย่างแปลกประหลาด?”

ถูกตีกลับสามารถยกระดับได้! เช่นนั้นอีกหน่อยนางถูกตีเยอะขึ้น ห้วงเวลาก็ไร้ที่เทียบแล้ว!

นี่มันโรคจิตเกินไปแล้วมั้ง ไม่ได้ นางต้องคิดวิธีสมบูรณ์แบบ!

เช่นนี้ หลับเปลี่ยนเรื่องร้ายกลายเป็นดีได้หลังจากเกิดเรื่อง ยังสามารถสั่งสอนชายเลวหญิงชั่วยกระดับห้วงเวลา ชั่งยิงนัดเดียวได้นกสองตัว!

หนานหว่านเยียนตกอยู่ในภวังค์แห่งความดีใจอันคาดไม่ถึงนี้ มือประคองยาที่ปรากฏใหม่เหมือนได้ขุมทรัพย์ นางหัวเราะวางพวกมันลง หยิบยาบางอย่างที่ต้องการใช้ออกจากห้วงเวลา

ผู้หญิงถอดกระโปรงสีแดงออกหมอบลงบนเก้าอี้ ทันใดนั้น นางรู้สึกถึงสายตาอันเร่าร้อนโกรธแค้น จ้องแผ่นหลังของนางอยู่

ในใจหนานหว่านเยียนตะลึงทันที

นางหันกลับไปมองอย่างระวัง หลับเห็นว่าเป็นเกี๊ยวน้อยและซาลาเปา ในมือสองพี่น้องถือหมอนขนเป็นคนละตัว กำลังจ้องมองบาดแผลบนตัวของนาง

หนานหว่านเยียนสีหน้าเปลี่ยนทันที ตอนนี้บาดแผลถูกเปิดเผยต่อหน้าเจ้าตัวน้อยแล้ว แต่นางอยากใส่เสื้อปิดปัง ก็ไม่ทันแล้ว

ดังนั้นนางจึงแกล้งทำเป็นโมโห “ทำไมยังไม่นอน? แม่บอกแล้วไม่ใช่หรือ เด็กคนไหนที่ไม่นอนแม่จะไม่สนนางแล้ว?”

ทันใดนั้นเสียงดัง “ฮือ——” ซาลาเปาร้องไห้ขึ้นมา

“คนเลวคนนั้นทำไมถึงดุขนาดนี้! ท่านแม่ หลังของท่านแม่มีแต่แผล! เยอะมาก แผลเยอะมาก…….”

หนานหว่านเยียนไม่ทันตั้งตัว เห็นเจ้าตัวน้อยร้องไห้เสียใจ ปวดหัวใจ สีหน้าอ่อนโยนลงมา

ตอนแรกนางก็ไม่อยากให้เจ้าตัวน้อยสองคนเห็นบาดแผล เพื่อไม่ให้พวกนางปวดหัวใจ คิดไม่ถึงว่าก็ยังหนีไม่พ้น

“ซาลาเปา ซาลาเปามาหาแม่ อย่าร้องไห้ ไม่ร้องแล้ว……..”

เกี๊ยวน้อยกัดฟัน ในตาก็น้ำตาคลอ นางหน้าบูดเข้าไปข้างหน้า ดึงมือของหนานหว่านเยียนมา “ท่านแม่เจ็บ ใช้อันนี้รองนั่งจะได้ดีขึ้น”

“ใช่ ใช่ พี่บอกว่าท่านแม่ต้องการเบาะนั่งนุ่มๆ…….” ซาลาเปาสูดจมูก ปาดน้ำตาเข้าไปข้างหน้า

มองดูหมอนขนเป็ดที่เจ้าตัวเล็กสองคนยื่นมา หัวใจของหนานหว่านเยียนอบอุ่น น้ำตาเต็มเป้าทันที

ที่แท้พวกเด็กๆเป็นห่วงนาง กลัวนางเจ็บ เพราะฉะนั้นถึงไม่ไปนอน…….

ตอนแรกหนานหว่านเยียนรู้สึกว่าไม่มีอะไร ตอนนี้จมูกของนางก็แดงขึ้นมา นางมาต่างภพ ห้าปีแล้ว ข้างกายนอกจากหมาสองตัว ก็มีเพียงพวกนางแล้ว

ตอนนี้นางรู้สึกโชคดีมาก ตอนนั้นเลือกที่จะคลอดลูกแกะที่อบอุ่นสองคนนี้ นางยิ่งตั้งใจมั่น ต้องปกป้องความปลอดภัยของพวกนาง!

“ฟังนะ มานั่งที่ข้างๆแม่ เป็นแม่ที่ไม่ดี แม่ไม่มีทางไม่สนพวกเจ้า ซาลาเปาไม่ร้องนะ แม่ทำให้พวกเจ้าตกใจแล้วใช่ไหม?”

ซาลาเปาส่ายหน้า สูดจมูกแรงๆไม่หยุด แต่ก็ควบคุมที่อยากร้องไห้ไม่ได้ ในที่สุด นางก็อดไม่ได้ที่จะโผเข้าอ้อมกอดของหนานหว่านเยียนเบาๆไม่ได้ “ข้า ข้าไม่กลัว เพียงแค่ เพียงแค่รู้สึกว่าท่านแม่เจ็บมาก ท่านแม่ไม่เคยทนความลำบากแบบนี้มาก่อน ล้วนเป็นเพราะคนเลวนั่น”

เกี๊ยวน้อยหันหน้าออกอย่างดื้อรั้น ฟันน้อยกัดริมฝีปากไว้แน่น ฝืนน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลลงมา

นางพูดพึมพำ “พูดกับท่านแม่ตั้งนานแล้ว อย่าเล่นกับคนเลวอีก เขาไม่ดีเลยสักนิด ท่านแม่ยังเพื่อเขา…….”

พูดอยู่ดีๆ น้ำเสียงของนางก็ยิ่งอยู่ยิ่งเบา เหมือนกับไม่มีความมั่นใจ

หนานหว่านเยียนนำเบาะของเจ้าตัวน้อยสองคนรองอยู่บนเก้าอี้ จากนั้นก็ตบเก้าอี้ด้านข้าง “ไม่พูดคนเลวนั่นแล้ว เกี๊ยวน้อย มาช่วยแม่ทายาดีไหม? แม่ทาไม่ถึง”

นางรู้ เกี๊ยวน้อยชอบเอาชนะตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ก็กลั้นความโมโหไว้เต็มท้อง ถึงแม้เสียใจจนอยากร้องไห้ ก็ไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้านาง กลัวว่านางจะปวดหัวใจ

เกี๊ยวน้อยรีบวิ่งไปข้างกายนาง ยื่นมือไปหยิบขวดยามา ใช้มือเท้าพร้อมกันบินขึ้นไปบนเก้าอี้ “ท่านแม่วางใจ ข้าต้องทายาให้ท่านแม่ดีๆแน่นอน! ถึงแม้จะทิ้งแผลไว้ ท่านแม่ก็สวยที่สุด! ถุยถุยถุย! ไม่ทิ้งแผลไว้เด็ดขาด! ข้านี่ปากเสีย”

ซาลาเปาหัวเราะออกมา “ฮา” เปลี่ยนจากเศร้าเป็นดีใจ นางก็ยกมือเล็กๆขึ้นมาพูดอย่างกล้าหาญ “ข้าก็จะช่วยท่านแม่ทายา! ช่วยเป่าให้ท่านแม่!”

“ได้” หนานหว่านเยียนพยักหน้าอย่างรักใคร่ หมอบอยู่บนเก้าอี้เงียบๆอย่างนี้ เสพสุขต่อความอ่อนโยนเอาใจใส่ของพวกลูกสาว

“ซี๊ด——” นางอุทานออกเบาๆ

เกี๊ยวน้อยรีบหยุดท่าทางในมือลง ตื่นตระหนกจนเหงื่อไหล “ท่านแม่ ท่านแม่เป็นอะไร! ข้าทำท่านแม่เจ็บหรือ?”

หนานหว่านเยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ฉีกหน้ายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แม่ฝึกการหายใจ”

ซาลาเปาดูนางสีหน้าซีดขาว ส่งสายตาให้เกี๊ยวน้อยอย่างเป็นห่วง จากนั้นก็เป่าลมไปที่หลังของหนานหว่านเยียน “ความเจ็บลอยหายไปแล้ว!”

ภาพที่เหมือนเคยเห็นมาก่อน หนานหว่านเยียนยิ่งซาบซึ้ง ตาร้อนขึ้นมา ก้มหน้าไม่ออกเสียงแล้ว

เกี๊ยวน้อยรู้ ความจริงหนานหว่านเยียนเจ็บมากๆ ตอนนี้นางเกลียดกู้โม่หานเข้ากระดูก แอบคิดอยู่ในใจ ครั้งต่อไปควรจะทรมานคนเลวนี้อย่างไรให้หนัก

แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นไม่ว่า ยังใช้ความรุนแรงกับท่านแม่เช่นนี้

เหอะ ชาตินี้นางไม่มีทางยอมรับคนเลวเป็นนี้เป็นพ่อ

ไม่มีทาง!