ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 105 เด็กน้อยทั้งสองหน้าตาเหมือนเขามาก
เซียงอวี้จมปลักอยู่กับความทุกข์ชั่วขณะหนึ่ง อวี๋เฟิงไม่ขัดจังหวะ เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนนางอย่างเงียบๆ
ในที่สุดเซียงอวี้ก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงหันหน้าไปและตกใจแทบแย่ “เจ้าเจ้าเจ้า! เจ้าเป็นผีหรือ? เข้ามาใกล้ข้าเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด ไม่รู้จักอาย!”
นางกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ก้าวถอยหลังไปสามเมตร และชี้ไปที่อวี๋เฟิง “อย่าเข้ามานะ! ”
อวี๋เฟิงตกตะลึงอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นเซียงอวี้โกรธจนหน้าแดงก่ำ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง
เดิมทีเขาต้องการเข้าไปหาเซียงอวี้ และถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระชายา แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่านางเตรียมปกป้อง เขาก็คิดว่าช่างเถอะ
อวี๋เฟิงแบมือออกอย่างช่วยไม่ได้ และวิ่งไปเฝ้าที่ประตูลานบ้านอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม
เซียงอวี้ทั้งโกรธทั้งกลัดกลุ้ม
เช่นเดียวกันกับองครักษ์ เสิ่นอี่ว์สง่างามและหล่อเหลา แต่ทำไมอวี๋เฟิงผู้นี้ถึงชอบฟังเรื่องซุบซิบนินทรา และเอ้อระเหยลอยชายไปมาทั้งวัน
ในเวลานี้ ทันใดนั้นนางก็เห็นเซียงเหลียนถือเสื้อผ้าเด็กที่สวยงามหลายชุดรีบวิ่งกลับมา
เซียงอวี้ยิ้มในทันทีและก้าวไปข้างหน้า “พี่สาว!”
พวกนางทั้งสองคนเดินตามกันเข้าไปในเรือนเซียงหลิน และคำนับหนานหว่านเยียนแม่ลูกที่กำลังหยอกล้อกัน “พระชายา อา เซียงเหลียนกลับมาแล้วเพคะ”
“พระชายา นี่เป็นเสื้อผ้าที่ท่านเลือกไว้ให้คุณหนู ท่านลองดูว่าพอใจหรือไม่?”
เหลียนเซียงมักจะไม่ยิ้มแย้มและมีระเบียบในการทำสิ่งต่างๆ หนานหว่านเยียนพยักหน้า หยิบเสื้อผ้าในมือของเซียงเหลียนและมองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ในดวงตาของนางมีความประหลาดใจ
ไม่คิดเลยว่าฝีมือการตัดเย็บเสื้อผ้าของร้านนี้จะค่อนข้างดี และงานปักก็ยอดเยี่ยม
เจ้าซาลาเปาและเจ้าเกี๊ยวน้อยเขย่งเท้าเพื่อดูเสื้อผ้าใหม่ของพวกเขา
หนานหว่านเยียนยิ้มแย้ม พยักหน้าอย่างพึงพอใจ หยิบเสื้อผ้าแล้วพูดกับเซียงเหลียนว่า “ดีมาก ลำบากแล้ว”
เซียงเหลียนยิ้มเล็กน้อย “นี่เป็นสิ่งที่บ่าวควรทำเพคะ แต่พระชายา เจ้าของร้านตัดเย็บเสื้อผ้าให้บ่าวมาถามพระชายาว่าแบบแปลนการออกแบบของท่าน สามารถขายให้เขาได้หรือไม่?”
เมื่อเห็นเสื้อผ้าสำเร็จรูป เซียงเหลียนก็ตกใจเช่นกัน ไม่ว่าจะรูปแบบ หรือสีของเสื้อผ้าเหล่านี้ ล้วนไม่เคยได้ยินหรือเคยเห็นในแคว้นซีเหย่
แต่ประณีตงดงามเสียจนเถ้าแก่ผู้นั้นเอ่ยปากชม และสุดท้ายก็ขอให้นางช่วยถามเจ้าของแบบว่าสามารถขายแบบเหล่านี้ให้เขาในราคาสูงได้หรือไม่?
หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปาก นางไม่คิดเลยว่าในยุคสมัยนี้จะมีผู้ที่มีรสนิยมเช่นนี้
“เจ้ากลับไปบอกเขาว่าข้าไม่ขายแบบแปลนนี้ แต่หากเถ้าแก่ชอบ ข้าสามารถพูดคุยเพื่อทำความร่วมมือกับเขาได้”
“หากเขาตกลง วันหลังข้าจะไปพูดคุยกับเถ้าแก่ผู้นี้”
ถึงอย่างไรก็มีคนไม่มากนักที่ชื่นชมเครื่องแต่งกายที่‘แปลกใหม่’เหล่านี้ หากรู้จักกันไว้ อาจเป็นอีกหนึ่งเส้นสาย และสามารถทำให้ครอบครัวร่ำรวยได้
ตลอดชีวิตที่เหลือนางจะอาศัยสิ่งนี้ในการดำรงชีวิต ซึ่งก็ไม่เลว
เซียงเหลียนเข้าใจในทันที “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว”
พูดจบนางก็คำนับและถอยออกไป
หนานหว่านเยียนให้เซียงอวี้ไปทำด้วยตนเอง และนางพาเด็กน้อยที่ซุกซนทั้งสองกลับไปที่ห้อง
เจ้าเกี๊ยวน้อยกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียนและออดอ้อน “ท่านแม่ ท่านแม่ รีบช่วยพวกเราดูเสื้อผ้าสวยๆ หน่อย! ”
เจ้าซาลาเปาก็กัดริมฝีปากล่าง จ้องมองไปที่เสื้อผ้าในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียนอย่างไม่กะพริบตา
หนานหว่านเยียนหัวเราะ ลูบหัวของเจ้าเกี๊ยวน้อย หยิบออกมาจากในอ้อมแขนสองตัว และเปลี่ยนให้พวกนางแต่ละคน
เจ้าเกี๊ยวน้อยและเจ้าซาลาเปาเหมือนได้รับสมบัติอันล้ำค่า ถือเสื้อผ้าใหม่อย่างระมัดระวังและอุทาน
“โอโห! นี่สวยมากๆ เลย! ท่านแม่เป็นเทพธิดาบนฟ้าจริงๆ ฉลาดล้ำเลิศ! ”
หนานหว่านเยียนยิ้ม “เอาล่ะ เลิกประจบประแจงได้แล้ว รีบไปเปลี่ยนมาให้แม่ดูเร็ว เจ้าเกี๊ยวน้อย อย่าลืมช่วยน้องด้วยนะ! แม่จะเอาที่เหลือไปเก็บไว้ให้เจ้า”
ในขณะที่หนานหว่านเยียนพูด นางก็นำเสื้อผ้าที่เหลือไปที่ตู้เสื้อผ้า และมองเห็นจากหางตาว่าสองพี่น้องวิ่งกระโดดโลดเต้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
ในใจก็มีความสุข
นางอยากทำเสื้อผ้าที่ดูดีให้เด็กทั้งสองคนนี้มานานแล้ว
เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่มีหนทางแม้แต่จะออกไปจากเรือนเย็น
ไม่นานหลังจากที่เก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หนานหว่านเยียนก็เห็นว่าเด็กๆ ไม่มีการเคลื่อนไหว นางขมวดคิ้วและถามเข้าไปในห้อง “เสร็จหรือยัง? แม่จะเข้าไปแล้วนะ!”
น้ำเสียงของเจ้าเกี๊ยวน้อยดูลุกลี้ลุกลน “ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ! ข้าใกล้จะแต่งตัวให้เจ้าซาลาเปาเสร็จแล้ว! ”
นางไม่รู้ว่าสมองของหนานหว่านเยียนคิดชุดแปลกๆ เช่นนี้ขึ้นมาได้อย่างไร นางต้องใช้ความพยายามอย่างมาก จึงจะหาวิธีใส่ได้
หนานหว่านเยียนอดทนรอ และนั่งดื่มชาอยู่ที่โต๊ะ
เสียงอ่อนเยาว์ของเจ้าเกี๊ยวน้อยดังขึ้นอีกครั้ง “เสร็จแล้วๆ! ท่านแม่เข้ามาได้แล้ว! ”
หนานหว่านเยียนลุกขึ้นด้วยความคาดหวัง สายตาสอดส่องเข้าไปในห้อง
ทันทีที่นางก้มหน้าลง เจ้าเด็กทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าก็ดูดวิญญาณไป
หนานหว่านเยียนอึ้งอยู่ตรงนั้น และพูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
เจ้าซาลาเปาบิดนิ้วอย่างเขินอาย แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านแม่ เป็นอะไรหรือไม่ ข้าใส่เสื้อผ้าแล้วไม่สวยหรือ?”
นางยังไม่ทันได้ส่องกระจก พี่สาวก็คอยให้กำลังใจว่านางน่ารักจนทำให้ผู้คนตกตะลึง แต่ท่าทางของท่านแม่……
หนานหว่านเยียนรู้สึกตัวและหายใจเข้าลึกๆ “เปล่า พวกเจ้าสองคนดูดีมาก! โตขึ้นจะต้องเป็นหญิงงามที่ไม่เป็นสองรองใครในแคว้นซีเหย่!”
มิฉะนั้นจะกล่าวว่าเป็นลูกของหนานหว่านเยียนได้อย่างไร? !
เจ้าซาลาเปาสวมเสื้อกั๊กสีชมพูรากบัว ติดกระดุมที่เป็นรูปดอกบัว มีลายลูกไม้เล็กๆ ที่คอเสื้อด้านใน ทำให้ใบหน้าเล็กๆ มีเลือดฝาด
ท่อนล่างเป็นกระโปรงสีชมพูฟ้าปักลายกวางเทพ ประดับด้วยด้ายเงินทำให้ดูมีสง่าราศีและอ่อนโยน
ดวงตาของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“เจ้าซาลาเปาเปรียบเสมือนเทพผู้อ่อนโยนในน้ำพุอันอ่อนโยนใต้ท้องฟ้า”
เมื่อได้รับการยอมรับจากหนานหว่านเยียน เจ้าซาลาเปาก็ยิ้มหวานและหน้าแดง
เจ้าเกี๊ยวน้อยรีบยกมือเล็กๆ ขึ้น “ท่านแม่ ข้าล่ะ ข้าล่ะ! ”
เจ้าเกี๊ยวน้อยมักชอบวิ่งไปข้างนอก จึงสูงกว่าและผิวคล้ำกว่าเจ้าซาลาเปา แต่กลับดูลึกลับและแปลกกว่า
หนานว่านเยียนทำเสื้อคลุมสั้นที่มีลักษณะกระดุมสองแถวสีม่วงอ่อน ใช้ด้ายสีทองทำดอกไห่ถัง เผยให้เห็นไหล่และคอที่สวยงามของนาง ใบหน้าอันอวบอิ่มประดับด้วยสีม่วงอย่างหรูหรา
ท่อนล่างมีกระโปรงแบบเดียวกัน เพียงแต่หนานหว่านเยียนออกแบบให้ได้สัดส่วน ดิ้นทองบนกระโปรงพลิ้วไหว
นางภูมิใจมาก ยิ้มและพูดกับเจ้าเกี๊ยวน้อย “เจ้าหน่ะ เป็นเหมือนสายลมที่พัดโหมกระหน่ำท่ามกลางภูเขาและแม่น้ำอันยิ่งใหญ่ เป็นอิสระและเรียบง่าย”
เจ้าเกี๊ยวน้อยไม่ค่อยเข้าใจ จึงเบิกตากว้างและส่งเสียงร้อง “โอ้โห——”
สองพี่น้องมีขนตาที่ยาวและโค้งงอน ริมฝีปากอวบอิ่มราวกับหยก เหมือนกับมีน้ำไหลออกมาเมื่อถูกบีบ
และเป็นคนคนหนึ่งที่สุดจะพรรณนา
หนานหว่านเยียนตกใจและเป็นกังวล
ทำอย่างไรดี เจ้าเด็กทั้งสองคนนี้โตขึ้นเรื่อยๆ และหน้าตาดูเหมือนกู้โม่หานมากขึ้นเรื่อยๆ……
