ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 220 พวกเด็กๆ ถูกท่านอ๋องซื้อตัวไปแล้ว
เสิ่นอี่ว์รู้สึกประหม่ามาก แต่ก็รอคอยการตอบกลับของหนานหว่านเยียน
หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าคาดหวังของเสิ่นอี่ว์ นางพูดอย่างหนักแน่นโดยไม่ได้ขมวดคิ้ว “ระหว่างข้ากับกู้โม่หาน ไม่ต้องการโอกาสอะไรทั้งสิ้น”
“เจ้าไปรอข้าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวจะไปรับท่านลุงกลับจวน ยังต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าอีก”
เสิ่นอี่ว์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เหมือนมีกะละมังน้ำเย็นราดรดลงบนศีรษะ ทำให้ดวงตาของเขามืดสลัวลงทันที กำหมัดกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ”
พูดจบเขาก็เดินออกจากเรือนเซียงหลินด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว
พระชายากับท่านอ๋อง มันจะเป็นไปไม่ได้เลยหรือ?
อวี๋เฟิงที่กำลังเตะลูกขนไก่อยู่ข้างๆ ในที่สุดก็สังเกตเห็นหนานหว่านเยียน เขารีบส่งลูกขนไก่ให้อาจารย์เย่ว์ แล้ววิ่งไปหาหนานหว่านเยียน ชะโงกศีรษะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “กระหม่อมขอคารวะพระชายา พระชายา เมื่อครู่ท่านพูดอะไรกับองครักษ์เสิ่นเหรอ?”
หนานหว่านเยียนเหลือบมองอวี๋เฟิง แต่ไม่ได้ตอบเขาตรงๆ “เจ้ามาทันเวลาพอดี ข้ามีเรื่องบางอย่างต้องการมอบหมายให้เจ้าทำ”
เมื่อได้ยินคำสั่ง ความคิดของอวี๋เฟิงนั้นไม่ได้อยู่ที่บทสนทนาระหว่างเสิ่นอี่ว์และหนานหว่านเยียน “พระชายา เชิญว่ามาได้เลย”
“เจ้าไปช่วยข้าสืบเรื่องหยุนโม่หราน เขาเป็นพี่ชายลูกลูกน้องของหยุนอี่ว์โหรว สืบอะไรได้ก็มารายงาน ไม่ว่าจะเป็นชีวิตส่วนตัวหรือส่วนรวมของเขา โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์กับพระชายารอง ช่วยสืบให้ละเอียด ข้าต้องการทั้งเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก รีบไปจัดการให้ข้าเดี๋ยวนี้”
“พ่ะย่ะค่ะ” อวี๋เฟิงพยักหน้าตอบรับ แล้วหันหลังเดินจากไปทันที
สายตาของหนานหว่านเยียนเย็นชา
มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการกับหยุนอี่ว์โหรว ที่ยากก็คือจัดการร่มเงาที่คุ้มครองอย่างกู้โม่หาน
แต่เมื่ออวี๋เฟิงได้หลักฐานมา นางอยากจะเห็นว่า กู้โม่หานยังจะเอาหน้าที่ไหนมาปกป้องหยุนอี่ว์โหรวอีก!
นางจะไม่มีทางปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวหนีไป มิฉะนั้นจะไปสู้หน้าคนที่บาดเจ็บเพราะนางได้อย่างไร!
ในเวลานี้ มีเสียงเด็กเล็กๆ ดังขึ้นที่ข้างหู “ท่านแม่ ท่านแม่กลับมาแล้ว!”
หนานหว่านเยียนหันกลับไป เห็นเกี๊ยวน้อยกำลังจ้องมองนางอย่างมีความสุข ใบหน้าแดงระเรื่อรูปไข่ มีเหงื่อวาววับผุดขึ้นมาบนใบหน้า
นางยิ้มอย่างอ่อนโยน สาวเท้าเดินไปหาเด็กทั้งสองคน
เกี๊ยวน้อยรีบจับมือซาลาเปาน้อย วิ่งกระโดดโลดเต้นไปหาหนานหว่านเยียนอย่างมีความสุข “ท่านแม่…”
เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยกอดขาหนานหว่านเยียนกันคนละข้าง เกี๊ยวน้อยบุ้ยปากน้อยๆ อย่างน้อยอกน้อยใจ ดวงตาโตเป็นประกาย เหมือนกำลังโอดครวญ
“ท่านแม่ พวกเราคิดถึงท่านแม่มากเลย! ทำไมท่านแม่ไม่กลับมานานขนาดนี้?”
ซาลาเปาน้อยเห็นหน้าผากของหนานหว่านเยียนมีเหงื่อออก จึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ท่านแม่ร้อนเหรอ? ข้าจะซับเหงื่อให้ท่านแม่!”
นางเอียงศีรษะหัวเราะ หนานหว่านเยียนเห็นแบบนี้ก็ใจละลายแล้ว
หนานหว่านเยียนคุกเข่าลง ออกแรงดึงลูกทั้งสองเข้ามากอดไว้ สูดหายใจเข้าลึกๆ “อืม…สุดที่รักของแม่!”
ซาลาเปาน้อยและเกี๊ยวน้อยหัวเราะ“คิกคัก”อย่างมีความสุข ทั้งสองถูไถใบหน้าของหนานหว่านเยียน จับแขนของนางกระเง้ากระงอด
“หลายวันมานี้ ท่านแม่อยู่ในวังเป็นยังไงบ้าง?”
“ถูกคนเลวรังแกหรือไม่?”
บาดแผลที่แขนของหนานหว่านเยียนนั้นฉีกขาดเล็กน้อย นางขมวดคิ้วบางๆ แต่ก็คลายเป็นปกติในทันที บีบใบหน้ารูปไข่ที่เข้ามาแนบแจ็คเก็ตบุนวมตัวเล็กๆ ของทั้งสอง
“ท่านแม่เป็นคนดีมาก! ไม่มีใครกล้ารังแกท่านแม่!”
“แล้วพวกเจ้าล่ะ? แม่ได้ยินจากเสิ่นอี่ว์ว่า หลายวันมานี้พวกเจ้าได้เรียนรู้ทักษะมากมาย จนเกือบลืมแม่ไปแล้ว?”
นางแสร้งทำเป็นอิจฉาและหันหน้าหนี แต่ก็แอบชำเลืองมองการแสดงออกของสองพี่น้อง
ซาลาเปาน้อยร้อนใจในทันที หูแดงระเรื่อ พยายามอธิบายอย่างดีที่สุด “เปล่าซะหน่อย! พวกเราคิดถึงท่านแม่มาโดยตลอด!”
เกี๊ยวน้อยทำแก้มป่องบอกว่า “เขาโกหก” ยกมือขึ้นเหมือนกลัวหนานหว่านเยียนไม่เชื่อ
“จริงๆ นะ! พวกเราแค่อยากเรียนรู้เพิ่มเติม พอท่านแม่กลับมาเราก็จะแสดงให้ท่านดู!”
พูดจบ นางก็สาวเท้าก้าวเข้าไปตรงหน้าหนานหว่านเยียน “นี่คือท่ายืนม้าที่อาจารย์เย่ว์สอนให้! เขามักจะชมเชยข้าเสมอว่ามีความอดทน ทำได้ตามมาตรฐานมาก!”
“ท่านแม่ดูให้ดีนะ! ยังมีนี่อีก! นี่คือหมัดนกกระเรียนขาว!”
เกี๊ยวน้อยเหยียดมือทั้งสองออกไป กำปั้นขาวจ้ำม่ำทั้งสองวาดผ่านหน้าอกดั่งสายน้ำไหล การเคลื่อนไหวราบรื่นและสวยงาม
หลังจากปล่อยหมัดออกไปหนึ่งชุด เกี๊ยวน้อยก็กลั้นหายใจตั้งสมาธิ สูดหายใจเข้าลึกๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาดำขลับสดใสเปล่งประกาย ดูเหมือนจะมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม
นางตบหน้าอกอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง “ทักษะมวยนี้สามารถใชฝึกฝนร่างกาย อาจารย์เย่ว์บอกว่าข้าใจร้อนเกินไป เหมาะที่จะฝึก! ต่อไปหากข้าฝึกได้ดีกว่านี้ ฉันจะมาสอนท่านแม่! เช่นนี้หากคนเลวมาอีก ท่านแม่ก็จะไม่โกรธแล้ว!”
หนานหว่านเยียนดวงตาเป็นประกายอย่างไม่รู้ตัว เมื่อก่อนนางแค่รู้สึกว่าเกี๊ยวน้อยมีร่างกายเหมาะแก่เล่นกีฬา ไม่รู้จริงๆ ว่านางยังมีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้อีกด้วย
“เรียนรู้ได้ดีมาก แม่ว่าเจ้ายอดเยี่ยมที่สุด”
หนานหว่านเยียนบีบแก้มน้อยๆ ของเกี๊ยวนึ่ง มองไปทาง “อาจารย์เย่ว์” ชายผู้นั้นมีกล้ามเนื้อแข็งแรง แต่ไม่ได้ดูดุร้าย ตรงกันข้ามกลับดูแข็งนอกนุ่มใน “ท่านเป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้ใช่ไหม?”
เมื่ออาจารย์เย่ว์เห็นหนานหว่านเยียนที่สวยดั่งนางฟ้า ก็รีบประกบมือคารวะหนานหว่านเยียน “เรียนพระชายา กระหม่อมเป็นอาจารย์ศิลปะการต่อสู้ของคุณหนูทั้งสอง พระชายา คุณหนูหนานจือเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ กระหม่อมคิดว่า ต่อไปจะกลายเป็นอาวุธที่ยอดเยี่ยมในภายภาคหน้า! “
“ส่วนคุณหนูหนานเสี่ยว แม้ว่าสภาพร่างกายจะค่อนข้างอ่อนแอไปสักหน่อย แต่ก็ยินดีที่จะเรียนรู้ เป็นเด็กดีที่หาได้ไม่ง่ายเลย”
หนานหว่านเยียนหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับการดูแลของอาจารย์เย่ว์ เด็กหญิงทั้งสองต้องรบกวนท่านแล้ว”
ซาลาเปาน้อยยิ้มเขิน เข้าไปหลบอยู่ในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียน จากนั้นก็พูดเสียงเบา “ท่านแม่ ข้าไม่ได้ดีเด่นเหมือนพี่หญิง แต่หลายวันมานี้อาจารย์หลินกับเหลียงหมัวมัวต่างช่วยข้า เขียนบทกวีให้ท่านแม่!”
หนานหว่านเยียนประหลาดใจ “เอ๊ะ? เจ้าเขียนบทกวีเป็นด้วยหรือ รีบอ่านให้แม่ฟังหน่อยซิ?”
ซาลาเปาน้อยหน้าแดง ค่อนข้างเขินอาย เกี๊ยวน้อยคอยส่งเสียงเชียร์เป็นกำลังใจให้เขาอยู่ข้าง แม้แต่อาจารย์เย่ว์ก็ยังให้กำลังใจนาง
ในที่สุดซาลาเปาน้อยก็สงบลง หยิบจดหมายออกมาจากในเสื้ออย่างระมัดระวังแล้วคลี่มันออก อ่านมันด้วยเสียงอ่อนหวาน “แด่ท่านแม่…ซาลาเปาน้อย”
“ฤดูใบไม้ร่วงทางตอนใต้ ค่ำคืนปกคลุมด้วยหมอกควัน ริมฝีปากแดงคิ้วโค้งงามผิวขาวผ่องดั่งหิมะ…”
ซาลาเปาน้อยอ่านทีละประโยค หนานหว่านเยียนนอกจากความรู้สึกปลื้มใจและอบอุ่น ในส่วนลึกของหัวใจยังปรากฏความหวาดกลัวขึ้น
จะเห็นได้ว่าเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยชอบชีวิตปัจจุบันและอาจารย์เหล่านี้
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกนางจะถูกกู้โม่หานซื้อตัวไปในไม่ช้าหรือไม่…
