ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่281 อยากหย่างั้นเรอะ ฝันไปเถอะ
เขากัดฟันกรอด “ข้า……หรือเจ้ามีชายอื่นแล้ว อยากรีบแต่งงานกับคนอื่นขนาดนั้นเลยเหรอ?”
‘แต่งงานกับคนอื่น’ เขาเน้นคำนี้หนักมาก
หนานหว่านเยียนพยายามดิ้นรนออกจากการล็อกตัวของกู้โม่หาน แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนเลย ผ้าคลุมบนร่างกายยังโดนกระชากออกอีก
ถึงแม้จะบาดเจ็บ เขาก็ยังมีแรงเยอะมาก นางมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ “เรื่องหย่าพูดเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือไง ข้าแค่อยากทำก่อนล่วงหน้า ส่วนหลังจากที่หย่าแล้ว ข้าจะแต่งงานกับใคร ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้าทั้งนั้น”
“กู้โม่หาน เจ้าอย่าเห็นแก่ตัวได้ไหม คิดว่าทุกอย่างในโลกนี้เป็นของเจ้าหรือไง ข้าเป็นมนุษย์ มีสิทธิ์ที่จะมีอิสระ และมีชีวิตของตัวเอง”
กู้โม่หานโดนบาดแผลโดยไม่ทันตั้งใจ เจ็บจนขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
แต่ตอนนี้เขากำลังโกรธมาก บีบคางของนางไว้แน่น เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจมาก
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับข้า เจ้ากับข้าเคยนอนด้วยกัน แถมยังมีลูกด้วยกันอีก เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า อยากแต่งงานกับคนอื่นงั้นเรอะ ฝันไปเถอะ!”
“ถ้าเกิดอนาคต เจ้ายังอยากจะแต่งงานกับคนอื่นอีก งั้นเด็กสองคนจะทำยังไง พ่อเลี้ยงไม่มีทางดีกับพวกนางเหมือนที่ข้าดีกับพวกนางหรอก!”
เขาไม่เคยคิดหวงผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้มาก่อน หวงจนเขาคิดว่า ชีวิตนี้ เขาจะมีแค่หนานหว่านเยียนเท่านั้น
และเขาไม่อนุญาตให้ชายอื่นมาครอบครองนางได้!
ไม่ยอมเด็ดขาด!
ความหวงของชายหนุ่ม สายตาที่โมโหจัดของหนานหว่านเยียน พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็หัวเราะออกมาทันที
นิ้วมือเรียวยาวของนางจิ้มไปที่บาดแผลของเขาเบาๆ
“เจ้าเป็น ‘คนที่ใกล้ตายอยู่แล้ว’ พูดจาไม่เข้าหูแบบนี้ วันนี้ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้า แต่เจ้าจำเอาไว้เลยนะ เด็กสองคนไม่ใช่ลูกของเจ้า และไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าด้วย อย่าคิดจะมาแย่งลูกไปจากข้าเด็ดขาด!”
นางรู้ว่ากู้โม่หานเจ็บปวดตรงไหน เมื่อกี้ดูเหมือนจะไม่เจ็บปวด แต่กลับทิ่มแทงไปถึงจิตใจของกู้โม่หาน
กู้โม่หานบาดเจ็บอยู่แล้ว เขาเจ็บจนหายใจไม่ออก สองมือประคองไว้ข้างๆ
หนานหว่านเยียนเห็นโอกาสก็รีบถอยออกมา
ชายหนุ่มจ้องเขม็งนาง พูดอย่างอ่อนแอและดื้อรั้น
“ลูกเป็นของข้า ข้ารู้ดี ถึงแม้จะไม่ใช่ของข้า ก็ไม่มีใครดีกับพวกนางและเห็นพวกนางสำคัญเหมือนกับข้าหรอก”
ยังไงแคว้นซีเหย่ก็มีบุรุษเป็นใหญ่เสมอ ราชวงศ์แค่ไม่เคยมีเด็กผู้หญิงมาหลายร้อยปี ดังนั้นจึงเห็นเด็กผู้หญิงสำคัญก็เท่านั้น
ส่วนตระกูลอื่นๆ หรือชาวบ้านทั่วไป ต่างก็อยากได้เด็กผู้ชายกันทั้งนั้น
นางมีลูกสาวสองคน และยังเคยแต่งงานแล้วด้วย ผู้ชายคนอื่นถึงจะชอบใบหน้าของนาง และยอมแต่งงานกับนาง แต่จะต้องดูถูกนางอย่างแน่นอน
หนานหว่านเยียนเหลือบมองกู้โม่หาน ใบหน้าของเขาซีดเซียว เหงื่อแตกท่วมหัว แต่นัยน์ตาดำนั้นจ้องมองนางไม่ละสายตา และแววตาของเขาทั้งเย็นชาและโมโห
“ข้าอยากแต่งงานกับคนอื่น ก็ต้องเลือกสามีที่ดีอยู่แล้ว ถ้าเขากล้าทำร้ายลูกของข้า ข้าจะหักขาของเขาทิ้ง เจ้าไม่ต้องมาสนใจหรอก”
นางพูดจบก็เดินจากไปทันที แต่กลับถูกเขาจับข้อมือไว้แน่น “หนานหว่านเยียน!”
กู้โม่หานไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงไม่สบายใจและลนลานขนาดนี้ เขาแค่รู้สึกว่า ผู้หญิงของเขา ควรจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต
เขาจ้องมองนางไม่ละสายตา
“หนานหว่านเยียน เจ้าคิดว่าหย่ากับข้าแล้ว ทุกอย่างก็จะจบงั้นเหรอ? เสด็จพ่อเป็นถึงองค์ราชา ถึงพวกเราจะหย่ากัน เจ้ากลับรู้ความลับของเขาเยอะขนาดนั้น ถ้าเจ้าหย่ากับข้า เขาไม่มีทางปล่อยเจ้าไปง่ายๆแน่ เจ้าไม่คิดบ้างเลยหรือไง?”
เสด็จพ่อไม่เชื่อใจเขาด้วยซ้ำ ยิ่งเป็นหนานหว่านเยียนอีก
แต่ถ้ามีเขาอยู่ เสด็จพ่อก็ไม่กล้าทำอะไร และไม่มีทางแตะต้องนางแน่นอน
ฮ่องเต้น่ากลัว นางก็ใช่ว่าจะไม่รู้ แต่นางก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว
หนานหว่านเยียนหรี่ตาลง มองดูใบหน้าหล่อเหลาที่เจ็บปวดของกู้โม่หาน
“หลังจากหย่าแล้ว ข้าจะไปไหน จะต่อกรกับฝ่าบาทยังไง นั่นก็เป็นเรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องมายุ่ง! ข้าเหนื่อยแล้ว ดูแลเจ้าทั้งคืน แต่กลับแลกมาด้วยเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่อยากตาย เจ้าอย่าให้แผลปริอีก ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกแล้ว”
ว่าแล้ว หนานหว่านเยียนก็สะบัดมือเขาออกไปแรงๆ แล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจอีก
“หนานหว่านเยียน เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
หนานหว่านเยียนไม่หยุดเดิน ปิดประตูลงแรงๆ ริมฝีปากที่ซีดเซียวของกู้โม่หานเม้มเป็นเส้นตรง เหงื่อแตกพลั่กและเลือดก็ไหลอาบเต็มหน้าอกของเขา หัวใจปวดร้าวเหมือนถูกทิ่มแทง เหมือนมีเข็มเล็กๆกำลังจี้เขาอยู่
เจ็บปวดมาก จนแทบหายใจไม่ออก
ทั้งที่เขาไม่อยากให้นางไป แต่คำพูดถึงปาดแล้ว แต่กลับพูดไม่ตรงกับใจคิด
แต่ว่า เขาไม่ยอมให้นางพูดเรื่องหย่ากับเสด็จพ่อหรอก
อยากหย่ากับเขางั้นเรอะ ฝันไปเถอะ!
เสิ่นอี่ร์เห็นหนานหว่านเยียนเดินออกมา เขายังไม่ทันได้ทำความเคารพ นางก็รีบเดินจากไปทันที
เขาขมวดคิ้วเป็นปม เดินเข้าไปดู กลับเห็นกู้โม่หานมีสีหน้าเจ็บปวด เขาก็ตกใจมาก “ท่านอ๋อง……”
