ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่393 ท่านอ๋องบ้าจริงๆ
ทั้งที่กู้โม่หานรักน้องสาวเขามาก แต่กลับห้ามไม่ให้เขาพูดกับพี่นางฟ้า……
ร้ายจริงๆ
หยุนเหิงบ่นในใจ แต่กลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอ๋องอย่าโกรธเลย วันนี้ข้าแค่มาขอบใจพระชายา และมาส่งบัตรเชิญแค่นั้น”
เขาเอาบัตรเชิญออกมาแล้วยื่นให้หนานหว่านเยียน
“เมื่อกี้ข้าเจอข้ารับใช้ของจวนกั๋วกงที่หน้าประตู บอกว่าพรุ่งนี้ฮูหยินกั๋วกงจะจัดงานเลี้ยงน้ำชา อยากเชิญพระชายาไปด้วย นี่เป็นบัตรเชิญ พระชายา พรุ่งนี้ข้าก็จะไปจวนกั๋วกง ไม่ทราบว่าท่านจะไปหรือไม่?”
หนานหว่านเยียนกำลังจะยื่นมือไปรับบัตรเชิญ กู้โม่หานก็รีบยื่นมือแย่งไปก่อน สายตาของเขาเย็นชา “นางไม่ไป”
หยุนเหิงอึ้ง หนานหว่านเยียนกลับแย่งบัตรเชิญไปจากมือของกู้โม่หาน สายตาเย็นชา
“ไป ข้าต้องไปอยู่แล้ว ฮูหยินกั๋วกงเชิญ ข้าจะขัดน้ำใจนางไม่ได้”
ถึงแม้จวนกั๋วกงหลายปีมานี้จะไม่ค่อยมีผลงานเด่นๆในราชสำนัก แต่เพราะได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้องค์ก่อน จึงมีอำนาจที่น่ายำเกรงพอสมควร ถ้าพรุ่งนี้นางเอาใจฮูหยินกั๋วกงได้ ไม่แน่อาจจะได้ผู้ช่วยเก่งๆมาก็ได้
ขอแค่กู้โม่หานครองตำแหน่งสำเร็จ นางก็จะรีบพาลูกๆกับท่านน้าไปจากที่นี่โดยเร็ว
จวนอ๋องอี้ที่น่าอึดอัดนี้ นางไม่อยากอยู่ต่ออีกเลยสักวินาทีเดียว!
หยุนเหิงแววตาเป็นประกาย “ข้ารู้ว่าท่านต้องไปอยู่แล้ว! พระชายามีความสามารถขนาดนี้ แถมยังเป็นสตรีผู้มีทักษะวิชาการแพทย์ที่ล้ำเลิศอีก ฮูหยินกั๋วกงจะต้องชอบท่านมากแน่ๆ!”
หนานหว่านเยียนได้ยินหยุนเหิงประจบ ก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา
“ไม่คิดว่าตอนนี้เจ้าจะเปลี่ยนไปแล้วนะ ดูสบายตาดี แถมยังปากหวานอีก”
หยุนเหิงเกาหัวแกรกๆ รู้สึกผิด ที่จริงเขาพูดเก่งมากตลอด แต่แค่เมื่อก่อนอยู่กับหยุนอี่ร์โหรว แล้วต่อกรกับหนานหว่านเยียน
“เมื่อก่อนข้าผิดเอง พระชายาอย่าถือสาข้าเลย พระชายา ของขวัญพวกนี้ให้ส่งไปที่เรือนท่านเลยไหม?”
กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนกับหยุนเหิงพูดหัวเราะคิกคัก ในใจก็ไม่พอใจมาก เขาเม้มริมฝีปากแน่น
เขาอยากกระทืบหยุนเหิงแล้วโยนออกนอกจวนจริงๆ
หนานหว่านเยียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เอาสิ ส่งไปที่เรือนข้าเลย”
ตอนนี้เอง หยุนอี่ร์โหรวก็ฝืนเดินมาถึงหน้าประตูเรือนซีเฟิง
เห็นหยุนเหิงกับหนานหว่านเยียนยิ้มแย้ม กู้โม่หานกลับมีสีหน้ามืดมนเย็นชาจนน่ากลัว
หยุนเหิงมาได้ไง?
ทำไมถึงไม่มาเยี่ยมนางก่อน
สายตาของนางเย็นชา นางตั้งสติ ไอคอกแคกเดินไปที่ลาน “โหรวเอ๋อร์ขอคารวะท่านอ๋อง พระชายา”
สีหน้าของแต่ละคนเปลี่ยนไปหมด
กู้โม่หานหันกลับไปมอง ก็เห็นสีหน้าของหยุนอี่ร์โหรวยังคงซีดเซียว แต่กลับไม่สนใจอาการเจ็บแล้วเดินออกมา เขาจึงขมวดคิ้ว
“เจ้าหายดีแล้วเหรอ ทำไมถึงเดินออกมาล่ะ?”
หยุนอี่ร์โหรวเห็นกู้โม่หานเป็นห่วงนาง ในใจก็รู้สึกปลื้มมาก
นางกุมหน้าอกแล้วมองกู้โม่หานด้วยสายตาอ่อนโยน “เมื่อกี้โหรวเอ๋อร์ฝัน ฝันว่าท่านอ๋องเป็นห่วงโหรวเอ๋อร์เหมือนเมื่อก่อน เพื่อเจอหน้าท่านอีกครั้ง โหรวเอ๋อร์ก็เลยขอยาแก้ปวดจากหมอมากินก่อน จากนั้นก็ถึงเดินออกมาเจ้าค่ะ”
“ไม่คิดเลยว่า นั่นจะไม่ใช่ความฝัน ท่านอ๋องเป็นห่วงโหรวเอ๋อร์แล้ว ยังให้พระชายาช่วยโหรวเอ๋อร์อีก โหรวเอ๋อร์รู้สึกซาบซึ้งใจมากเจ้าค่ะ”
กู้โม่หานสายตามืดมน นัยน์ตาดำขลับนั้นไร้อารมณ์ใดๆ “เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าแค่ตอบแทน”
เมื่อคืนให้หนานหว่านเยียนช่วยนาง หนานหว่านเยียนถึงได้โกรธเขาจนถึงตอนนี้
เสียงอ่อนแรงนี้ ทำเอาหนานหว่านเยียนอารมณ์เสียมาก นางกอดอก พูดประชด: “พระชายารองหยุนไม่ธรรมดาจริงๆ เพื่อมาเจอท่านอ๋อง แม้แต่ยาแก้ปวดก็ยังกิน”
ยาแก้ปวดของยุคโบราณเทียบกับสมัยใหม่ไม่ได้ และช่วยชะลออาการปวดได้แค่ชั่วคราว หลังจากนั้นจะเจ็บมากกว่าเดิม
หยุนอี่ร์โหรวทำทุกอย่างเพื่อกู้โม่หานได้จริงๆนะ
หยุนอี่ร์โหรวมองกู้โม่หานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก “ท่านอ๋องดีกับโหรวเอ๋อร์ขนาดนี้ โหรวเอ๋อร์จะไม่ทำให้ท่านอ๋องผิดหวังเจ้าค่ะ”
ว่าแล้ว นางก็มองไปยังหยุนเหิงที่เงียบอยู่ตลอด “พี่ชายก็มาด้วยเหรอ ทำไมถึงไม่บอกโหรวเอ๋อร์เลยล่ะ?”
หยุนเหิงมองด้วยสายตาเกลียดชัง เขากวาดตามองหยุนอี่ร์โหรวอย่างเรียบเฉย
“ข้าไปไหนต้องรายงานเจ้าด้วยหรือไง?”
