ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่394 ใครอนุญาตให้เจ้ายืนที่นี่?
เมื่อก่อน เขากับหยุนโม่หรานเห็นแก่ที่หยุนอี่ร์โหรวกำพร้าไม่มีพ่อแม่แต่เด็ก ก็เลยคอยปกป้องนางตลอด แต่นางกลับไม่เคยเห็นพวกเขาเป็นพี่ชายมาก่อนเลย
การตายของหยุนโม่หราน เขายังไม่รู้ว่าเพราะอะไร จนกระทั่งวันนั้นที่นางให้เขาไปรังควานหนานหว่านเยียน เกือบทำให้เขาตาย เขาก็ถึงรู้ตัวว่า น้องสาวคนนี้ของเขาไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
เสแสร้ง จอมปลอม ความคิดชั่วร้าย
นางหลอกใช้เขาก็เท่านั้น
ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง
หยุนอี่ร์โหรวอึ้งกับคำตอบของหยุนเหิง นางไม่อยากจะเชื่อเลย สีหน้าของนางแข็งทื่อ แต่ก็กัดริมฝีปากด้วยสายตาที่น้อยใจ
“พี่ชายไปไหน ไม่ต้องบอกโหรวเอ๋อร์หรอก โหรวเอ๋อร์แค่เป็นห่วงอาการป่วยของพี่ ก็เลยถามออกไป”
นางยังมีหน้ามาเป็นห่วงเขาเหรอ?
ถ้าไม่ใช่เพราะนาง เขาจะเป็นแบบนี้ไหม?
หยุนเหิงโมโหกว่าเดิม มองดูใบหน้าที่เสแสร้งของหยุนอี่ร์โหรวก็รู้สึกขยะแขยง
แต่กู้โม่หานยังอยู่ที่นี่ เขาจึงต้องข่มอารมณ์โกรธไว้ก่อน “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พระชายารักษาข้าจนหายดีแล้ว”
“วันนี้ที่ข้ามา ก็เพื่อมาขอบคุณพระชายา”
หนานหว่านเยียนช่วยรักษาเขางั้นเหรอ?!
หยุนอี่ร์โหรวมองหนานหว่านเยียนอย่างแปลกใจ “พระชายา ข้าคิดว่าท่านจะโกรธพี่ชายข้าเสียอีก ไม่คิดว่าท่านจะยอมช่วยนะ ขอบใจท่านมากจริงๆ”
ว่าแล้ว นางก็มองไปยังกู้โม่หาน “ท่านอ๋อง วันนี้พี่ชายข้ามา ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย พวกเรามากินข้าวพร้อมกันเลยไหม?”
ท่าทางแบบนี้อย่างกับเป็นนายหญิงของบ้านนี้ ทำอย่างกับตัวเองเป็นนายหญิงที่คุมบ้านหลังนี้
หยุนเหิงทนดูไม่ไหว
เขากำลังจะพูด กู้โม่หานก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ “จะต้อนรับอะไรกัน จวนแม่ทัพก็มีอาหาร กลับไปกินเถอะ”
ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นขี้หน้าหยุนเหิงเลย
หนานหว่านเยียนกลับมองไปยังหยุนอี่ร์โหรว “ข้าคิดว่าพระชายารองพูดถูกนะ แม่ทัพน้อยหยุนนานๆทีจะมาหา ควรจะต้อนรับเขาหน่อยสิ”
ยาแก้ปวดมีเวลาของมันอยู่ หยุนอี่ร์โหรวลอบทำร้ายนางหลายครั้ง เรื่องของเด็กสองคนจะต้องเกี่ยวกับหยุนอี่ร์โหรวแน่ นางจะปล่อยหยุนอี่ร์โหรวไปง่ายๆไม่ได้
นางจะให้หยุนอี่ร์โหรวลิ้มรสถึงอาการตายทั้งเป็น อยากตายแต่ก็ตายไม่ได้
กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาสับสน ไม่รู้ว่านางกำลังคิดจะทำอะไร
นางควรจะโกรธหยุนอี่ร์โหรวสิ ทำไมถึงอนุญาตให้หยุนอี่ร์โหรวกินข้าวพร้อมนางนะ?
หนานหว่านเยียนมองเขา “ท่านอ๋องทำไมถึงไม่พูดล่ะ? รอท่านพูดอยู่นะ”
กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียน เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “งั้นก็เอาตามที่พระชายาว่าเลย”
หยุนอี่ร์โหรวสายตาเย็นชา บุญคุณเรื่องช่วยชีวิตมีประโยชน์จริงด้วย กู้โม่หานยอมฟังที่นางพูดทั้งหมดเลย
หยุนเหิงแปลกใจมาก จนลืมตัวแล้วพูดว่า “ขอบใจพระชายากับท่านอ๋องมาก!”
ไม่นาน เรือนซีเฟิงก็มีถ้วยตะเกียบวางเต็มโต๊ะ อาหารอร่อยๆเรียงราย กลิ่นอาหารลอยเตะจมูก
หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานมีตำแหน่งสูง ควรนั่งลงก่อน
หยุนเหิงกลับรีบไปนั่งตรงข้ามหนานหว่านเยียน พยายามเข้าใกล้นาง
กู้โม่หานสีหน้าบึ้งตึง มองหนานหว่านเยียน ไม่อยากให้นางไม่พอใจ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
หยุนอี่ร์โหรวเพิ่งนั่งลง หนานหว่านเยียนกลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าอย่าเพิ่งนั่งสิ ตักอาหารให้ทุกคนก่อนสิ”
หยุนอี่ร์โหรวอึ้ง สายตาเย็นชาขึ้นมา
หนานหว่านเยียนหมายความว่ายังไง ให้นางตักอาหาร นางเป็นข้ารับใช้หรือไง?
นางน้ำตารื้น กุมแผลที่หน้าอกขวา “พระชายา แต่มือขวาของโหรวเอ๋อร์ไม่มีแรงเลย……”
“พูดบ้าอะไร?” หยุนเหิงด่าหยุนอี่ร์โหรวอย่างไม่พอใจ “เจ้าเป็นแค่เมียน้อย พระชายาให้เจ้าตักอาหารให้ทุกคน เจ้าจะขัดคำสั่งหรือไง?!”
หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น นางยังไม่ได้เอาตำแหน่งกดหัวหยุนอี่ร์โหรวเลย หยุนเหิงกลับช่วยนางพูดก่อนแล้ว
หยุนอี่ร์โหรวเกลียดการที่มีใครเอาตำแหน่งมากดหัวนางจริงๆ ตอนนี้กลับโดนพี่ชายที่ดีที่สุดของนางดูถูก เกรงว่าคงจะหงุดหงิดมาก
หยุนอี่ร์โหรวสีหน้าซีดเซียว สายตาตกตะลึงและโมโห
หยุนเหิง เจ้าโง่ กล้าทำให้นางลำบากใจเหรอ!
หนานหว่านเยียนยัยนังชั้นต่ำ แค่เวลาสั้นๆก็ดึงหยุนเหิงไปเป็นพรรคพวกได้แล้ว มีฝีมือจริงๆเลยนะ!
นางเงยหน้ามองกู้โม่หานด้วยสายตาน่าสงสาร ขอร้องให้เขาช่วยนาง “ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์……”
กู้โม่หานก้มหน้าลง ดื่มเหล้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ทันใดนั้น หยุนอี่ร์โหรวก็โกรธจนริมฝีปากซีดเซียว
กู้โม่หานไม่ช่วยนางงั้นเหรอ!
“เจ้าค่ะ โหรวเอ๋อร์จะทำเดี๋ยวนี้” นางข่มอารมณ์โกรธไว้แล้วเดินไปข้างๆหนานหว่านเยียน รู้สึกเสียใจมาก แต่นางก็ต้องกัดฟัน มองไปยังผัดผักกูดบนโต๊ะ แล้วคีบไปให้หนานหว่านเยียน
“พระชายา เชิญเจ้าค่ะ”
หนานหว่านเยียนไม่ชอบกินผัดผักกูด เมื่อก่อนกินผักกูดแล้ว หนานหว่านเยียนก็อ้วกจนสลบไปเลย
ในเมื่อหนานหว่านเยียนจะแกล้งนาง งั้นนางก็จะได้รู้สึกถึงผลที่แกล้งนาง!
หนานหว่านเยียนมองดูผักกูดในถ้วย แล้วแสยะยิ้มเย็นชา
“ใครใช้ให้เจ้ายืน ข้าให้เจ้าคุกเข่าตักอาหาร……”
